Πιλάφι σε..κουρτίνα!

Ναι, ναι! Καλά διαβάσατε!
Περντέ Πιλάβ το λένε στα Τουρκικά και για να σας λύσω την απορία, είναι πιλάφι με κοτόπουλο, σταφίδες, αμύγδαλα, κουκουνάρι και μπαχαρικά, που αφού μαγειρευτεί, καλύπτεται με ένα λεπτό φύλλο ζύμης και ψήνεται στο φούρνο. Για το φύλλο, δε χρησιμοποιούν καθόλου νερό, παρά μόνο αυγό, αλεύρι, βούτυρο και γιαούρτι! Είναι καθοριστική και συνάμα ευωδιαστή η στιγμή που σπας την τραγανή κρούστα και ξεχύνονται οι μυρωδιές στο τραπέζι!

Το πιλάφι, δεν αποτελεί παρά μόνο το συνοδευτικό(!) για ένα πιάτο ψητού αρνίσιου κρέατος, που σερβίρεται σε μαξιλάρι πίτας και περιχύνεται με λίγο βουτυράκι (έτσι, για να μην είναι στεγνό μωρέ!).  Πρώτα βγάζουν τα μεγάλα κόκκαλα από το αρνάκι και αφού σιτέψει κρεμασμένο σε τσιγγέλι, ψήνεται σε έναν υπόγειο φούρνο για 2,5-3 ώρες. Κατόπιν κόβεται σε κομματάκια ψαχνού ή παϊδάκια  και ξαναζεστένεται σε άλλο φούρνο για κανά δεκάλεπτο, πριν σερβιριστεί στον πεινασμένο πελάτη. ΔΙΟΡΘΩΣΗ: Δεν προσθέτουν βούτυρο, το λιωμένο λιπάκι του αρνιού είναι αρκετό:)

Τα παραπάνω, αποτελούν τις σπεσιαλιτέ μιας ολόκληρης γειτονιάς του Fatih, πολύ κοντά στο υδραγωγείο του Ουάλη. Γύρω από τα παρτέρια της πλατείας Καντινλάρ Παζαρί - που σημαίνει Γυναικοπάζαρο και μπορείτε να την πείτε και Μικρό Κουρδιστάν, αφού τριγύρω ζουν πολλοί εωτερικοί μετανάστες Κουρδικής καταγωγής - τα περισσότερα εστιατόρια μαγειρεύουν συνταγές από τις περιοχές της Τουρκικής μεθορίου, κοντά στη Συρία και το Ιράκ.

Μαζί με το Μαράκι, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες φίλων, αψηφώντας τα καλέσματα από τους μαγαζάτορες της πλατείας, και κάνοντας μερικούς γύρους, πεινασμένοι και ξελιγωμένοι πια, φτάσαμε στο πιο ονομαστό εστιατόριο της περιοχής: Siirt Seref Buryan.

Ένα θα σας πω, το μέρος δεν ενδίκνυται για χορτοφάγους!

Μεγάλη η χάρη του

Η μονή του Παντοκράτορα είναι ένα από τα μεγαλύτερα χριστιανικά εκκλησιαστικά συγκροτήματα της Πόλης.

Αποτελείται ουσιαστικά από 2 εκκλησίες και ένα παρεκκλήσι που τις ενώνει. Η πρώτη (η ομώνυμη) χτίστηκε από την αυτοκράτειρα Ειρήνη λίγο μετά το 1120, ενώ η δεύτερη (Παναγία ελεούσα-λίγο μικρότερη), μετά το θάνατό της από το σύζυγό της, τον Ιωάννη Κομνηνό Β'. Λίγο αργότερα το κενό, μεταξύ των δύο εκκλησιών, πληρώθηκε με την ανέγερση του παρεκκλησίου.

Σήμερα, η εκκλησία λειτουργεί ως τζαμί, λέγεται Zeyrek Cami και όλο το συγκρότημα αναστηλώνεται. Δυστυχώς, δεν είναι τόσο εύκολο να το επισκεφτείς, μιας και οι προσπάθειές μου να πάρω το κλειδί από τον ιμάμ, απέβησαν άκαρπες.

Στον προαύλιο χώρο υπάρχει το εστιατόριο Zeyrekhane, στο οποίο μπορείς να ρεμβάζεις με τις ώρες! Η θέα προς το Γαλατά, αλλά και προς την παλιά Πόλη είναι μαγευτική. Οι τιμές βέβαια είναι τσιμπημένες, αλλά το προτείνω έστω και για ένα καφεδάκι.

Δημαρχειακό Μέγαρο της Πόλης

Δεν αρέσει σε πολλούς και εν μέρει τους δικαιολογώ. Μετά από τόση ομορφιά, καμπύλες, τρούλους και μιναρέδες που αντικρίζει ο επισκέπτης στην Πόλη, σνομπάρει την αυστηρή, κομμάτι κομμουνιστική γραμμή του δημαρχείου της.

Αν το παρατηρήσεις βέβαια καλύτερα, δεν είναι τόσο άσχημο. Στιβαρό και τεράστιο, ελαφραίνει λόγω των ανοιγμάτων, που είναι διατεταγμένα σε γεωμετρικό κάναβο (γράφεται και με δύο "ν"). Τα συντριβάνια, τα παρτέρια και τα γλυπτά πάντως του δίνουν ένα μνημειακό χαρακτήρα.

Αν βρεθείτε στον προαύλιο χώρο, κάντε και μια επίσκεψη απέναντι, στα ερείπια (δυστυχώς σώζεται μόνο η θεμελίωση του ναού) της λαμπρής εκκλησίας του Αγίου Πολυεύκτου. Μπορείτε να ξαποστάσετε μάλιστα σε κάποιο κιονόκρανο (!) στο παρακείμενο πάρκο.

Επίσης, περπατήστε λιγάκι στην πλατεία του Μωάμεθ του Πορθητή, (ακριβώς απέναντι) με το τεράστιο γλυπτό, που τον αναπαριστά να ίπταται μετά του αλόγου του!

Δείκτης..Παρθενίας!!

Στην περιοχή του Φατίχ, υπάρχει μία από τις 4 εναπομείνασες, από το λαμπρό παρελθόν της Πόλης, κολώνες. Τοποθετήθηκε προς τιμήν του αυτοκράτορα Μαρκιανού (περ. 450μ.Χ.) και για καλή της τύχη δεν κατέρρευσε (ούτε την κατεδάφισαν), όλα αυτά τα 1600 σχεδόν χρόνια, που μεσολάβησαν.

Στη βάση της υπάρχει η απεικόνιση φτερωτής Νίκης. Κι εδώ είναι που αρχίζει η παρεξήγηση!

Εξαιτίας αυτής της αιθέριας μορφής, οι Οθωμανοί συνέδεσαν τη συγκεκριμένη κολώνα με μια άλλη γειτονική, αυτήν της Αφροδίτης, η οποία είχε τη μαγική ιδιότητα (άκουσον, άκουσον!), να διακρίνει τις παρθένες από τις "ερωτικά ενεργές" κοπέλες!

Κορίτσια, εγώ σας προειδοποίησα! Μπορείτε πλέον, να περάσετε με ΔΙΚΗ ΣΑΣ ευθύνη από τη γειτονιά!

Άλλο Υδραγωγείο, άλλο Δεξαμενή!

Είναι μια παρεξήγηση που κάνουμε πολύ συχνά. Το υδραγωγείο είναι η κατασκευή που "άγει" το νερό, με αγωγούς συνήθως υπόγειους, αλλά και υπέργειους, από μία υδατική πηγή (λίμνη, μονάδα επεξεργασίας, δεξαμενή κτλ) στον τόπο κατανάλωσης. Οι δεξαμενές είναι οι κατασκευές διατήρησης των υδατικών αποθεμάτων.

Δεν έρχεστε στην Πόλη, να εμπεδώσετε τη διαφορά; Λαμπρό παράδειγμα υδραγωγείου, είναι αυτό του Ουάλη, στην περιοχή του Fatih, το οποίο μέσω των αψίδων του, μετέφερε το νερό στο κέντρο της Πόλης (που αποθηκευόταν σε υπόγειες δεξαμενές, όπως τη Βυζαντινή Κινστέρνα του Ιουστινιανού). Η ιστορία του λαμπρή, ενώ η παρουσία του ακόμα και σήμερα επιβάλλεται στην εικόνα της Πόλης.

Τα μέρη που μπορείς να επισκεφτείς γύρω από το υδραγωγείο, είναι αναρίθμητα. Κάντε όμως μια στάση για λίγη δροσιά στο αίθριο του μουσείου "Καρικατούρας και Χιούμορ", το οποίο βρίσκεται κυριολεκτικά στη σκιά του αρχαίου υδραγωγείου!

Σόρυ βρε Μαράκι που σε έτρεχα κι εσένα μέσα στο λιοπύρι!

Πισίνα με θέα

Κακά τα ψέμματα, στην Πόλη δεν έχεις και πολλές εναλλακτικές για βουτιές. Ίσως αυτό να είναι και ένα από τα ελάχιστα πράγματα που μου λείπει από την πατρίδα, ειδικά το καλοκαίρι. Έτσι λοιπόν, έχω επιδοθεί στο κυνήγι ανακάλυψης ευκαιριών λίγης δροσιάς, σε παραλίες και πισίνες.

Μια καλή επιλογή είναι το ξενοδοχείο Euro Plaza, που βρίσκεται στο κέντρο της Πόλης, μια ανάσα από το σπίτι μου και την πολύβουη Ιστικλάλ. Η θέα προς την παλιά Πόλη και τον Κεράτιο κόλπο είναι μαγευτική!

Έκανα τριανταμία!

Τι κερδίζω?

Τις προάλλες πάτησα τα 31. Συνήθως δε μ'αρέσει να το γιορτάζω, όχι γιατί με αγχώνει το πέρασμα του χρόνου, όσο γιατι το να δέχομαι έναν κατακλυσμό ευχών, μια συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου, μου δημιουργεί απερίγραπτη αμηχανία. Τίποτα λοιπόν δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Όλα ξεκίνησαν απλά. Πήγαμε να τσιμπήσουμε με 2 φίλες, ο τρίτος φίλος δεν άργησε να προστεθεί, ενώ ακολούθησαν απροσδόκητα να εμφανίζονται από παντού αγαπητά πρόσωπα.

Ο χορός δεν άργησε να κορώσει, οι αγκαλιές και οι ευχές έδιναν και έπαιρναν και τα κεράκια τελικά καρφώθηκαν σε 3 αφράτα μπουγατσάκια στο μπορεκτζίδικο του φίλου Ζέκο.

Σας ευχαριστώ όλους, δεν περάσα και τόσο άσχημα τελικά..