Χαμσιλί Πιλάφ: Δεν το λες κι άσχημο!

Μου είχαν πρήξει τα συκώτια πια με το χαμσιλί πιλάφ! Μια σπεσιαλιτέ που δεν τη βρίσκεις όλο το έτος, μιας και τα λιλιπούτεια ψαράκια (το χαμσί αποδίδεται στα ελληνικά ως γαύρος, ενώ στα αγγλικά ως αντζούγια) έχουν την εποχή τους, που ξεκινά στα τέλη Σεπτεμβρίου και κρατά μέχρι τα τέλη του χειμώνα ή τις αρχές της άνοιξης. Οι πιο ονομαστές δε ασημένιες μπουκιές ψαρεύονται στη Μαύρη Θάλασσα. Μετά από το window shopping νυφικών τις προάλλες στο Πέντικ, επισκεφτήκαμε  φίλους του Ουμούτ. Η Φάτος τεϊζέ (Φατός είναι το "καλλιτεχνικό της κυρίας Φατμά και τεϊζέ σημαίνει θεία) από τη μια για να ικανοποιήσει την επιθυμία της γλυκιάς θυγατέρας Σερενάι και από την άλλη για να τιμήσει τους μουσαφίρηδές της, θα μας μαγείρευε χαμσιλί πιλάφ. Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε εμείς, ήταν να προμηθευτούμε την εκ των ουκ άνευ πρώτη ύλη από την πηγή της, την ψαραγορά του Πέντικ.

Η επιστροφή στο σπίτι έγινε με κατοστάρι μεν, από την πείνα και τη λαιμαργία, μετ' εμποδίων δε, για να πληρωθούν πρώτα λογαριασμοί σε τράπεζες και να αγοραστούν μυρωδικά από το μανάβη. Το πρώτο βήμα ήταν να μισομαγειρέψει το ρύζι με τριμμένο καρότο, μαϊντανό, πράσινο και ξερό κρεμμύδι, σταφίδες, κουκουνάρι, φύλλα δάφνης, μαυροπίπερο, αλάτι, ζάχαρη (αυτό θα το επαληθεύσω), λαδάκι και κανέλα.

Το δεύτερο ήταν να φιλετάρει τα χαμσί και να τα στρώσει προσεκτικά στο στρογγυλό πυρέξ. Το γλυπτό άρχισε σιγά σιγά να παίρνει την τελική του μορφή για να μπει στο φούρνο.

Δεν θα έμπαινε όμως επ' ουδενί, πριν στολιστεί με ένα ρόδο ντοματόφλουδας στο κέντρο και  ροδέλες λεμονιού για να προσθέσουν χρώμα και γεύση.

 

Η Φατός τεϊζέ, μετά από πιέσεις μού χάρισε μια πόζα με το χειροτέχνημά της.

Ο απαιτούμενος χρόνος ψησίματος διαφέρει από φούρνο σε φούρνο, αλλά στην περίπτωση μας χρειάστηκαν γύρω στα 25 λεπτά. Βέβαια, έπρεπε να έχει τα μάτια της δεκατέσσερα μήπως και αρπάξει από πάνω, κίνδυνος που αποφεύγεις με έναν τούρμπο φιρίν (!) - έτσι λένε αυτούς με κυκλοφορία θερμού αέρα! Το ξεφούρνισμα έγινε ακριβώς τη στιγμή που από τ' αρώματα, τα σάλια μας άρχισαν να μουσκεύουν το χαλάκι της κουζίνας.

Αγαπητά μου παιδιά, θέλω να σας ομολογήσω κάτι. Ξαναβλέποντας τη φωτογραφία με το κομμάτι που προσγειώθηκε μπροστά μου, μού έρχεται να κλάψω για τρεις λόγους:

1. Η τύχη μού χαμογέλασε διάπλατα και γεύτηκα επιτέλους το εκλεκτό αυτό έδεσμα.
2. Από τα νεύρα μου, επειδή για να το ξαναφάω θα πρέπει να κάνω το μακρύ ταξίδι από το Τάξιμ στο Πέντικ.
3. Από τη μετριοφροσύνη της μαγείρισσας, που βρήκε το φαγητό της fena değil (= όχι κι άσχημο!)

Όσο κι αν η μάνα μου μας ορμήνευε μικρά να μη ζητάμε δεύτερο κομμάτι και μας περνάνε για νηστικούς, εγώ δεν κρατήθηκα. Με νάζι και προσποιητή ντροπή αποδέχθηκα την προσφορά της οικοδέσποινας. Το πιλάφι ήταν όσο μαγειρεμένο έπρεπε, η γλύκα της σταφίδας μεθυστική, η φρεσκάδα των μυρωδικών εκμαυλιστική. Κι εκεί που άρχισε να με κυριεύει η απογοήτευση ότι θα με ξυπνήσουν από το όνειρο και έκλεβα μπουκιές από το πιάτο του Ουμούτ, άνοιξαν και πάλι οι ουρανοί. Η Φατός τεϊζέ, είχε μια γ*μ*τη ιδέα:

- Θέλετε να σας κάνω Ουν Χελβασί; 

Θα τρελαθώ! Ποτέ δεν αισθάνθηκα βαθύτερα την έννοια της φράσης: Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια! Σ' ένα απόγευμα θα δοκίμαζα δυο γεύσεις για πρώτη μου φορά! Χαλβάς από αλεύρι για επιδόρπιο!

Καβούρντισε αλεύρι σ' ένα τηγανάκι και πρόσθεσε το τσιγαρισμένο σε βούτυρο κουκουνάρι, όταν ήρθε η σωστή ώρα. Αυτό είναι ένα τιπ, που κάνει το καβούρντισμα του αλευριού ευκολότερο και το αποτέλεσμα μάλλον ελαφρύτερο. Συγχρόνως, ετοίμασε το ζαχαρένιο σιρόπι προσθέτοντας τρία κεφαλάκια γαρίφαλο.

Το αποτέλεσμα ήρθε να με αποτελειώσει! Οι χρυσές νιφάδες έλιωναν στο στόμα προκαλώντας γευστικούς οργασμούς. Δεν ξέρω πόσες καταβρόχθισα, μάρτυράς μου ο Αλλάχ, έχασα το λογαριασμό!

Κάπου εδώ πρέπει να το κλείσω το ρημάδι το ποστ. Πρέπει να φάω κάτι επειγόντως, γιατί αλλιώς θα μου πέσει το μωρό! Δυστυχώς, δεν έχουμε στο σπίτι ΣΗΜΕΡΑ (τονίζω το ΣΗΜΕΡΑ για να μη με πνίξει η Σταυριανή) κανένα φαγητό που να αντέχει τη σύγκριση με τα ανωτέρω, αλλά τρώγοντας θα κλείσω τα μάτια και θα τα φέρω πάλι στο μυαλό μου. Κι εκεί που θα έχω κλειστά τα μάτια, θα φιλάω κλαίγοντας με λυγμούς τα χέρια της Φατός τεϊζέ για τη συγκίνηση που μου χάρισε. Κι εδώ που τα λέμε τεϊζέ, τα φαγητούλια σου δεν τα λες κι άσχημα!!!!!!! 

Σημείωση: Η Φατός τεϊζέ γεννήθηκε στην Κερασούντα, όπως φαντάζομαι και οι παππούδες πολλών από σας. Οι Καραντενιζλήδες φημίζονται για την παραπάνω ψαρονοστιμιά και ειδικά στην περιοχή της Φατός τη λένε Χαμσί Κολί. Το Χαμσιλί Πιλάφ αντίστοιχα, το κάνουν με παστό χαμσί και όχι με φρέσκο, αν και στην Ιστάνμπουλ υποστηρίζει ότι υπάρχει μια σύγχυση επί του θέματος. Εσείς όμως να μην μπερδεύεστε, εμπιστευτείτε τη Φατός τεϊζέ, που μπορεί να σας ταξιδέψει με χαρά στις ομορφιές και τις γεύσεις της πατρίδας της, όπως έκανε χειροπιαστά και κατόπιν ιντερνετικά σε μένα.