Έχουν σπάσει τα τηλέφωνα στο κοντρόλ και κοντεύει να πάθει βραχυκύκλωμα το υπολογιστάκι από τα μεγαλίτρα σάλιου που έχουν τρέξει από τα στόματά σας, με την ανάρτηση για το Çiya Sofrası . Σήμερα, ο δρόμος με ξαναέφερε τυχαία στο Καντίκιοϊ της Ασιατικής πλευράς και μια στάση στο παραπάνω εστιατόριο τη θεώρησα αναγκαία μετά τον χαμό που προκλήθηκε, έστω και μόνο για γλυκάκι μιας και ήμουν φαγωμένος. Σας αφιερώνω την-τρώω-και-παθαίνω-ζάχαρο πιατέλα (ξεκινώντας από το κέντρο-κάτω και γυρίζοντας αριστερόστροφα) με ντοματάκι, καϊμάκι, ελιές, κουραμπιεδάκι γεμιστό με πάστα χουρμά, πάλι ντοματάκι, πάλι καϊμάκι, πάλι ελίτσες, κερεμπίτς.
Εδώ χαρείτε ένα κλόουζ απ του χουρμαδοκουραμπιέ.
Κι όλα αυτά, καθώς το κακόψυχο τσάι ρίγανης παρακολουθεί με μίσος τα αγαθιάρικα σερμπέτια από σουμάκ και μαύρο μούρο, να ζουν τον έρωτά τους. Μου έκοψε το αίμα πάλι το ανώμαλο! Κοιτάξτε πως γυαλίζει το μάτι του.
χτυπα κι αλλο θα το αντεξω. που λεει και το γνωστο ασμα.
ReplyDeleteεχω γουρλωσει τα ματια μου και προσπαθω να φανταστω τις γευσεις!!!
Αχ βρε Αγγελή, μας κολάζεις!
ReplyDelete(Ήθελα να ήξερα βρε παιδί μου, που το βάζεις αυτό το φαί;;)
:))
Έχω ψοφήσει στο γέλιο με την περιγραφή. Απλά κλαίω. Τα ρέστα μου!
ReplyDeleteΔημήτρη,
ReplyDeleteκάνουμε μια συμφωνία;
Θα μου στείλεις εσύ ένα πακέτο με σούσι από τη Τζαπάν κι εγώ ένα από την Πόλη με κεμπάπ και σιροπιαστά!
Είσαι;
Κωνσταντίνα,
Πού τα βάζω όντως, μου λες;
Αννέτα,
Για το ανώμαλο τσάι λές ε;
Μα δεν φαίνεται πολύ διεστραμμένο;
εγινε! νομιζω εγω θα βγω κερδισμενος βεβαια :)
ReplyDeleteΑπλώς είναι να μη με πιάσει το χιούμορ και οι περιγραφές σου που είναι του γούστου μου. Άμα με πιάσουν όλα αυτά, ε συνήθως κλαίω. Κιπ γουόκινγκ
ReplyDeleteThis is a great post thanks for sharing it.
ReplyDelete