Μου λέτε;
Πότε πέρασαν τέσσερα χρόνια από την πρώτη ανάρτηση αυτού του μπλογκ;
Πώς η αρχική κωλοπιλάλα να γράφω σχεδόν μέρα παρά μέρα, έδωσε τη θέση της σε μια αντίληψη βαρύ πεπόνι, "αν δεν ξυπνήσει ο Παπαδιαμάντης μέσα μου, δεν γράφω τίποτα!", με αποτέλεσμα τις αναγραφιές (ειδικά) του τελευταίου έτους;
Πόσα καθημερινά προβλήματα να έχει Αυτή η Πόλη, που όπως μάλλον και εσείς, έτσι και εγώ πριν κουβαληθώ εδώ, ήμουν σίγουρος ότι επρόκειτο για ένα ανέμελο στρουμφοχωριό;
Πόσα σπίτια άλλαξα ως τώρα, κι άλλα πόσα ακόμα με περιμένουν να τα πιστέψω ως την ζεστή φωλίτσα στην οποία θα γεράσω; Τι αφελής που είμαι.
Πόσες δουλειές έχω αλλάξει, κι όλες οι επόμενες άραγε, θα 'ναι κι αυτές χωμένες στις μεταξένιες κιλότες και τις κατσαρόλες της Ιστάνμπουλ;
Σε πόσους έρωτες θα με πετάξει ακόμα η Ιερή η Βρώμα, ή μήπως αυτός που ζω στο τώρα θα είναι κι ο παντοτινός;
Έχω μια χρονιά ολάκερη να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα...και σιγά μη βρω απάντηση καμία. Ο κωλοκαυστήρας μου λέτε αν μας αφήσει παγοκολόνες γιορτάρες μέρες, αυτό είναι που με καίει εμένα! Αααααα, κι εσείς με καίτε αγαπημένοι, να μου είστε καλά και να τα λέμε...
