έλα στον οντά μου

Μην το ψάχνετε άλλο το παναρισμένο αυγό, πάει ο Οντάς. Έκλεισε!

Μετά από τόσες αναρτήσεις για μοντέρνα πρωινά στην Πόλη, έχετε εμπεδώσει φαντάζομαι ότι πέρα από την ποικιλία των λιχουδιών που απολαμβάνεις, χορταίνει και το μάτι σου από χρώματα, αρώματα, πιατίνια, πιατελίτσες και λοιπά συμπράγκαλα του σέρβις. Ποτέ βέβαια, δεν ξεχνώ τους κακόμοιρους που έχει ρίξει η ρημάδα η μοίρα στη λάντζα. Σήμερα, τον άχαρο ρόλο επωμίστηκαν τα παιδιά του Oda Cafe.

Το σχετικά καινούριο εστιατοράκι του Τζιχάνγκιρ, που έχει αγκυροβολήσει λίγο πιο πάνω από τη στάση του τραμ στο Τοπχανέ / απέναντι από το Ιταλικό Νοσοκομείο, το τρέχει ο γλυκός Ντενίζ. 

Πριν καν το επισκεφτώ, ήμουν σίγουρος για τη θέα του, έμενε μόνο να δω και τι βγαίνει από τις κουζίνες του. Οι συνήθεις ύποπτοι έφτασαν σενιαρισμένοι στο ραντεβού τους, δεν είχα καμιά αμφιβολία άλλωστε: Στρογγυλός δίσκος με κάθε λογής μπολάκια γεμάτα με ελιές, τυριά λευκά, κίτρινα, αγελαδινά και κατσικίσια, αλλαντικά, σαλατικά και ρετσέλια. 

Και φυσικά, καϊμάκι με μέλι (με μπόνους την κερήθρα).

Μενεμένη και ομελέτες - οι μαργαρίτες στη γαρνιτούρα είναι έμπνευση της Λοράνς, Γαλλίδα παιδί μου, Οοοο μον ντιε! - βουτυράκι πιπεράτο, πραλίνα φουντουκιού κτλ.

 

Τσαχπινιά αποτελούν τα αυγά ποσέ (βραστά), που έρχονται τηγανητά σε ελαφρύ κουρκούτι.

Είμαι σίγουρος ότι όσοι με βλέπανε να μπουκώνομαι με λύσσα, αναρωτιόνταν πού τα βάζω.

Εντωμεταξύ, από τη μια οι βούτες στα ζωικά λίπη και από την άλλη ο ήλιος, που παρ' όλη τη χαμηλή θερμοκρασία μας έψησε, με ώθησε σε αναγκαστικό στριπτίζ. Όχι όμως και αναίμακτο, στην προσπάθεια να βγάλω το μάλλινο, δυο κουμπιά από το πουκάμισο μου εκσφενδονίστηκαν στους απέναντι.

Τέλος καλό όλα καλά όμως, σύμφωνα τουλάχιστον με τις καφεμαντείες του Ουμούτ, που έχει πάρει το χάρισμα από την οικογένεια του μπαμπά του. Η Αλέβ κυριολεκτικά κρεμάστηκε απ' τα χείλη του.

 

Κάπως έτσι κύλησε μια ακόμα Κυριακή στην Πόλη. Με φαγοπότι, χάχανα, κουτσομπολιά, εκμυστηρεύσεις κι αγκαλιές. Όχι κι άσχημα νομίζω.