Πολύ συχνά μου 'ρχεται να φάω ένα απλό κεμπάπ βρε παιδί μου. Αλλά θέλω να το φάω σε ένα μέρος χωρίς γυαλιστερές ταπετσαρίες, χωρίς γκαρσόνια που να φορούν γιλέκα με χρυσά σιρίτια, χωρίς να κρέμονται στο κεφάλι μου κρυστάλλινοι πολυέλαιοι - για όσους έχετε επισκεφτεί την Πόλη, έχετε δει τις παραπάνω χλίδες της συμφοράς με τα μάτια σας. Αν είναι μεσημέρι, είμαι τυχερός. Περπατώ μέχρι το τέλος της Ιστικλάλ (στο στενό δίπλα από το Simit Saray της πλατείας Τουνέλ) για χάρη ενός κεμπαπτσίδικου, που δεν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει με μπολιγουντιανά σκηνικά, αλλά με ντόμπρες ψητονοστιμιές. Βέβαια, μοιάζει κι αυτό με σκηνικό ταινίας, τις περιπέτειες της προϊστορικής οικογένειας των Φλίνστοουνς, αφού πρόκειται (περίπου) για μια σπηλιά!
Το ρόλο του Φρεντ παίζει ο Ενβέρ Ουστά, ο μάστορας που ψήνει τα κεμπάπ. Η τέχνη του είναι γνωστή σε ολόκληρο το Μπέντροκ (ουπς, την Πόλη ήθελα να πω) και ταΐζει τον πεινασμένο εργάτη Μπάρνεϊ, τον κουρασμένο λούστρο Άρνολντ και τον περιφερόμενο πωλητή μπιχλιμπιδιών Μπαμ-Μπαμ.
Ψάχνοντας να βρω φωτογραφίες για το ποστ δυσκολεύτηκα, μιας και δε βγάζω κάθε φορά που πάω να σαβουριάσω, αλλά ευτυχώς ξετρύπωσα αυτές που είχαμε βγάλει με την Ίλια και τη Χαρά..τι χαρά! Η ποικιλία είναι περιορισμένη, συνίσταται σε Άντανα και Ούρφα κεμπάπ (μακρόστενο κιμαδένιο κεμπάπ, καυτερό και μη αντίστοιχα), σις (καλαμάκι / σουβλάκι) μοσχαρίσιο ή κοτόπουλο, και φτερούγες.
Εζμέ, πλιγούρι, σαλάτα και γιαούρτι αποτελούν τις επιλογές για τα συνοδευτικά.
Όλα τα λεφτά είναι ο ακούραστος Αχμέτ (μου θυμίζει τον πατέρα του Φρεντ, τον Εντ), που σερβίρει τους πελάτες τα τελευταία 15 χρόνια. Ακμαίος, δε λέω, αλλά ένα ψιλοπάρκινσον το έχει και συχνά ενώ παραγγέλνεις αϊράν σου φέρνει ένα αφρισμένο μιλκσέικ από το πολύ το τάκα τάκα. Ντροπή μου να κοροϊδεύω τον άνθρωπο, που είναι ένας σκέτος γλύκας, δε συμφωνείτε;
Ο Σινάν, το τσιράκι που ξαποσταίνει μαζί του, δουλεύει τις καθημερινές μαζί του και τα Σαββατοκύριακα στο κοκορετσάδικο της γειτονιάς.
Όπως λένε κι οι φίλοι που μου συνέστησαν την ψησταριά, δεν είναι και πολύ σώφρον να τρως σε ένα υπόγειο με μια τεράστια σχάρα φλογερή και μόλις μια και μοναδική δυσπρόσιτη έξοδο, αλλά για κάποιο λόγο αισθάνομαι ασφαλής. Μπαίνω στο πνεύμα της ταινίας και ελπίζω πως σε περίπτωση πυρκαγιάς θα μας σώσει ο Ντίνο το δεινοσαυράκι. Γιάμπα ντάμπα ντουυυυυυ!