και στο κεφαλάκι σας!

Όπως όλα τα κορίτσια, έτσι και η Σερπίλ ονειρευόταν από τοσοδούλα να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας, ουπςςς του τζαμιού, ξανά-ουπςςς του Δημαρχείου (στοίχημα ότι δεν ξέρετε ότι στην Τουρκία δεν υπάρχει θρησκευτικός γάμος). Μεγαλώνοντας, η τύχη τής χαμογέλασε, βρήκε τον πρίγκηπα της τον Οζάν, με τον οποίο δεν άργησαν και πολύ να  πάρουν τη μεγάλη απόφαση. Και τι καλύτερη ιδέα, να ξεκινήσουν την κοινή ζωή τους σ' αυτήν τη σύγχρονη ζούγκλα που ζούμε, από ένα γαμήλιο γλέντι, μέσα στο δάσος του Βελιγραδίου (εικοσικάτι χιλιόμετρα από το Τάξιμ)! 

Βέβαια, για να εκπληρώσει η Σερπίλ το όνειρό της, οι καλεσμένοι έπρεπε να γίνουμε Κοσοβάροι πρόσφυγες, επηρεάστηκα βλέπετε από το όνομα του δάσους! Το λεωφορείο από Τάξιμ για Μπαχτσέκιοϊ τίγκα, οι οδηγίες εισπράκτορα και επιβατών για το που πρέπει να κατέβω αντικρουόμενες, ο ποδαρόδρομος από την κεντρική πύλη μέχρι τον χώρο της τελετής μακρύς. Πρόλαβα στο παρατσάκ.

Η εκπρόσωπος του Δήμου με την σατέν βυσσινί ρόμπα, μπαίνει κατευθείαν στο ψητό: 

Θα το πάρεις το κορίτσι/αγόρι;

Εβέτ! ο ένας

Εβέτ! κι άλλος, 

υπογραφές από τους 2 μάρτυρες (Εσρά και Σερτάτς) και δώστου τα λευκά μπαλόνια να ξεχύνονται στον ουρανό!

 

Η συγκίνηση και το χειροκρότημα όμως, ως γνωστόν, ανοίγουν την όρεξη. Κοπιάστε λοιπόν στο ξέφωτο μετά το γεφυράκι, οι νεραϊδούλες πέρασαν και στόλισαν από νωρίς, μην αργείτε!

Κι αφού τελειώνει με τις αναμνηστικές φωτό για το κομοδίνο και τα οικογενειακά του άλμπουμς, το νεόνυμφο ζεύγος κάνει είσοδο (ή έξοδο καλύτερα) εντυπωσιακή! Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είχε λιγότερα πυροτεχνήματα!

Οι δυο συμπεθέρες δε, αγκαλιασμένες μου ποζάρουν. Μακάρι να μείνουν στο αγκάλιασμα, να μην το γυρίσουν στην ελληνορωμαϊκή πάλη, για το ποια θα μεγαλώσει τα εγγόνια:)

 

 

Το μενού είχε τα μεζεδάκια του τα κρύα (τυράκι, φασολάκια λαδερά, σαρμά, μελιτζανοσαλάτα, εζμέ με καρύδι), πατσάγκα (μπορέκι με παστουρμά), πράσινη σαλάτα και για κυρίως, κοτόπουλο με μπεσαμέλ, χωριάτικα ζυμαρικά (ερίστε) και βραστά λαχανικά. Μια χαρά:)

Κι εκεί που τρώγαμε, τσουπ και το ζευγάρι..για το λογαριασμό! Εντάξει, εντάξει, πλάκα κάνω! Εννοείται ότι με όλη την καρδιά μας, οι φίλοι τους καρφιτσώσαμε το κατιτίς μας. Άλλος λεφτά, άλλος χρυσές λίρες, άλλος πέρασε βραχιόλια στους καρπούς της νύφης.

 

Και μετά, δώστου χορός!

 

Κι εκεί που το γλέντι κόρωσε, τα χρειάστηκα! Μου ήρθε μια πικάντικη μυρουδιά, την κάτσαμε σκέφτηκα, 300 άτομα να χορεύουν σε έκσταση, με παστουρμά να μεταβολίζεται εντός τους, δεν θα τη βγάλουμε καθαρή (κυριολεκτικά)! Ευτυχώς που ο δράστης τελικά ήταν ο καπνός-εφέ.

 

Κι ενώ η μουσική πιο πολύ παρέπεμπε σε μπιτς μπαρ στο Μπόντρουμ, να 'σου ο δυνατός πνευμόνης με την γκάϊντα, φερμένος από το Ρίζε, την πατρίδα του Οζάν. 

Τα χέρια γίναν αλυσίδα, τον μαγικό αυλό τον διαβάσατε; Υπνωτισμένοι λες, οι καραντενιζλήδες στιφογύριζαν γύρω από το τομάρι του ζώου με το βελουτέ ελεκτρίκ κάλυμμα.

Έφτασε κι η σειρά της τούρτας, λευκή και γλυκιά, έτσι να είναι κι η ζωή τους όλη:)

 

Κι η βραδιά πήρε να τελειώνει.. Εκεί, μέσα στο δάσος με τα ξωτικά, μια παρέα ξανάσμιξε για να χαρεί με την χαρά των φίλων. 

Πάντα τέτοια να 'χουμε! Να ζήσουν τα παιδιά, τους εύχομαι καλούς απογόνους! Όσο για σας...και στο κεφαλάκι σας!