Τι να κάνει τώρα ο Αγγελής;

Αν θέλετε να βλέπετε, που και που, με τι καταπιάνεται αυτό το παιδί στη μετά-την-Πόλη ζωή, ακολουθήστε τις (κυρίως) γαστριμαργικές περιπέτειες του Αγγελή στη Νέα Υόρκη, www.InFoodWeTrust.nyc 

Επίσης στο Instagram: instagram.com/InFoodWeTrust.nyc

       και στο Facebook: facebook.com/InFoodWeTrust.nyc

Ένα μπουκάλι στο Βόσπορο ρίχνω

Δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Όσο κι αν μου γκρινιάζατε πως χάθηκα, όλο και μια δικαιολογία θα ξεφούρνιζα που αμελούσα να σας γράψω τα νέα, και της Πόλης και τα δικά μου. Σήμερα όμως έφτασε η ώρα της αλήθειας.

Πιστεύετε εσείς στον παντοτινό τον έρωτα; Εγώ πάντως, που σκίζω τα ρούχα μου για πάρτη του, κάποιες φορές, πώς να το κάνουμε δηλαδή, αισθάνομαι ότι όσο κι αν αγαπάς τον άλλον, έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς να υπομένεις πλέον τα χούγια του, τη μυρωδιά του, τα παραπανίσια του κιλά (Απαράδεκτο! Απαίσια χονδροφοβία. Θα μπορούσα να το κάνω edit, αλλά το αφήνω για να μου υπενθυμίζει ότι κάνω λάθη και το παραδέχομαι. Ζήτω συγνώμη και μαθαίνω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος)

Οι μπουτάρες και τα πατσοκοίλια (διάβασε παραπάνω), στην περίπτωση μιας πόλης μεταφράζονται αλλιώς, μη μου ζητάτε να μπω σε επεξηγήσεις που πονούν (εμένα). Δεν ξέρω αν η Πόλη άλλαξε όντως τόσο πολύ από το 2003 που πρωτοπάτησα το πόδι μου ή είναι το φίλτρο που την βλέπουν πλέον τα δικά μου τα γκαβά. Μάλλον και τα δυο συμβαίνουν ή λίγο περισσότερο το δεύτερο.

Και για να 'χουμε καλό ρώτημα, βγαίνεις πρόστυχος και μοιχός (μα τι στερεότυπα, μικροαστισμός, και συντηρητικούρα, συγνώμη) αν εγκαταλείψεις τη συζυγική εστία; Δεν μπορούμε να αγαπιόμαστε από απόσταση; Ναι καλά, αυτά σας τα 'παν κι άλλοι, ε;

Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως και να χωρίσεις πρέπει να σκεφτείς πρώτα και πάνω απ' όλα τα παιδιά. Αυτή είναι κι η δικιά μου στενοχώρια, κι αν θέλετε και η ντροπή που νιώθω. Όλοι εσείς που που αυτά τα χρόνια με μπάσατε στο σπίτι σας, σας έχωσα στις σχέσεις μου, γνωρίσατε την οικογένεια μου, γίναμε φίλοι, συγγενείς (από επιλογή), όλοι μας χαντακωμένοι απ' τη βαριά πετριά της Πόλης, θα με βλαστημάτε τώρα; Αυτό δα μου έλειπε, σας ζητώ ειλικρινή συγνώμη.

Το μπλογκ εδώ θα είναι. Ώσπου ν' αρχίσει να μυρίζει ναφθαλίνη, να το ξεζουμάτε κάθε που είναι να πηγαίνετε στην Πόλη. Από κει και πέρα σαν μπουκάλι ριγμένο στο Βόσπορο, με βουλωμένο πάπυρο, ας επιπλέει πάνω κάτω ώσπου να βουλιάξει τελικά, πιφφφ ο κόσμος καίγεται, σκασίλα μας μεγάλη.

23 Δεκέμβρη του 2008 ξεκίνησα να ξεβρακώνομαι εδώ μπροστά σας, 23 Δεκέμβρη του 2013 ντύνομαι και βγαίνω. Αντίο Ιστάνμπουλ.

η μετενσάρκωση του θείου Σινάν

Πιστεύετε εσείς στην μετενσάρκωση; Ή μήπως στη μετεμψύχωση; Εγώ πάντως, όχι ότι τις πολυξεχωρίζω κιόλας, απαντώ αρνητικά. Αλλά αν τελικά υπάρχουν, λέτε να πληρώσω τη δυσπιστία μου, με επιστροφή σε τούτη τη γη ως θηριοδαμαστής στο Circo Medrano, να παίζω το κεφάλι μου κορώνα-γράμμα στο κλουβί με τα λιοντάρια ή ως τελωνειακός υπάλληλος στα σύνορα της Β. Κορέας, να κόβω φλέβες που περνά ένας τουρίστας τη δεκαετία ή ακόμα χειρότερα να ξαναγυρίσω ως Πολιτικός Μηχανικός και να παλεύω με Autocad, τεχνικές μελέτες και διευθετήσεις χειμάρρων; Μπρρρ, με πιάνει σύγκρυο, μόνο που το σκέφτομαι και μεταξύ μας προτιμώ το σενάριο νούμερο 1!

Για να πούμε όμως και τα καλά της μετεν-τέτοιας, για φανταστείτε να επέστρεφαν στον κόσμο οι αγαπημένοι μας άνθρωποι που έφυγαν είτε από βαθιά γηρατειά, είτε από ανίατες αρρώστιες, είτε από ατυχήματα; Ίσως να μην έρθουν όπως τους γνωρίζαμε, τα φυσικά ή τα ψυχικά τους χαρακτηριστικά θα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που είχαν στην προηγούμενη ζωή τους. Ίσως δηλαδή να έχουν ίδια όψη αλλά διαφορετική προσωπικότητα, ίσως αντίθετο φύλο, ίσως κόντρα σουλούπι και μάλλον δεν θα μιλούν την ίδια γλώσσα! Πριν αρχίσετε να λέτε ότι ο Αγγελής φλίπαρε, για κοιτάξτε την παρακάτω φωτογραφία, σας θυμίζει κάποιον; Όχι; Κι όμως, η γιαγιά των φίλων μου Ντενίζ και Ονούρ (που είναι δίδυμοι), με το που με είδε με πέρασε για τον εικονιζόμενο, αποθανόντα γιόκα της!

Μιλάμε ότι η γυναίκα υπέστη σοκ! Πάλι καλά που δε με είδε λάιβ, αλλά σε φωτογραφία που βγάλαμε με τα παιδιά, γιατί μπορεί να έμενε και στον τόπο η καημενούλα. Έχασε τον ακριβό της γιο από μια σπάνια ασθένεια στο αίμα. Ο Σινάν, έτσι έλεγαν το μακαρίτη, γνωρίζοντας από μικρός το δυσοίωνό του μέλλον αποφάσισε να μην κάνει οικογένεια και να ζήσει μια μάλλον μοναχική ζωή, για να αφήσει όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους να τον θρηνούν. Τα ανίψια του, μου τον περιγράφουν ως έναν ευγενικό, ήρεμο και καλοσυνάτο τύπο, αλλά και λίγο μελαγχολικό. Ο Σινάν τελικά δεν ξέφυγε του ριζικού του και πέθανε σε σχετικά νεαρή ηλικία, πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια. Ως γνωστόν, ο χρόνος μαλακώνει την οδύνη του χαμού, όχι φυσικά της μανούλας του, αλλά τουλάχιστον των ανιψιών, με τα οποία σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι λιγουλάκι μακάβριο. Ο Ντενίζ δάνεισε το τζελ μαλλιών και ο Ονούρ ανέλαβε τη φωτογράφιση!

Το αποτέλεσμα ίσως να μην εντυπωσιάζει με την ομοιότητά του, η οποία έχασε μετά το τελευταίο κούρεμα. Πάντως, αν βάλουμε τις δυο φωτογραφίες δίπλα-δίπλα, θα καταλάβετε ότι η γιαγιάκα δεν υπερβάλλει καθόλου. Συνέχεια μάλιστα με προσκαλεί για φαγητό στο σπίτι, αλλά προς το παρόν το αποφεύγω ευγενικά. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως να εφαρμόσω στην πράξη τις απειλές προς τα δίδυμα και να παίξω τη μετενσάρκωση του Σινάν στη γιαγιά μπας και μου γράψει όλη την περιουσία. Για δυο-τρία σπιτάκια στην Πόλη, αλλάζω και το όνομα. Τί Αγγελής, τί Σινάν, σιγά τη διαφορά. Άσε που θα επιβάλω στα παλιόπαιδα να με φωνάζουν και νταγί*!

*νταγί (τουρκ. dayı) σημαίνει θείος (μόνο όμως, ο αδερφός της μάνας σου)

λόγια αληθινά. σας χρωστώ πολλά. τα δολάρια που θα 'δινα στον ψυχολόγο.

Του όρκους αιώνιας αγάπης τους δίνουν οι ερωτευμένοι του καλοκαιριού στο τέλος του, συνήθως. Εγω πάλι μοιάζει να θέλω να σας ορκιστώ παντοτινή αφοσίωση και αδιάκοπη ροή αναρτησεων στην αρχή του. Αλλά όχι. Δεν μπορω να σας δώσω το λόγο μου ότι θα γράφω πιο συχνά. Άμα ήμουν δημοσιογράφος θα έτριβα τα χέρια μου με τις πρωτόγνωρες (έτσι τις λένε όλοι, μάλλον έχουν δίκαιο) πολιτικές εξελίξεις που σαρώνουν την Τουρκία και δη την Πόλη. Αλλά δεν είμαι. Είμαι ένας απλός Πολίτης (on steroids, όχι κανονικός) που η δουλειά μου συνεχίζεται (δεν έχω επιλογή) εν τω μέσω καπνογόνων, TOMA και απλών καλών ανθρώπων που αγωνίζονται για το καλύτερο. Πολλές βραδιές που τα μάτια μου έκλειναν από την κούραση και τις υψηλότατες θερμοκρασίες, έπρεπε να μανταλώνομαι στο νέο μου σπιτάκι γιατί τα ελικόπτερα μας ψέκαζαν, λες και ήμασταν χαμάμ μποτζέκ (κατσαρίδες). Πού καιρός για λογοτεχνίες αγαπούλες, άμα καίγεται ο κώλος σου; Όλοι είχαν άποψη, κάποιοι από το δρόμο, κάποιοι από τον καναπέ, αν είσαι στο μάτι ή καλύτερα στην κωλοτρυπίδα του τυφώνα, περιμένεις να δεις τί θα σου ξημερώσει και μετά πας στο σούπερμαρκετ για να πάρεις ψωμί για τοστ, αφού το Bambi μάλλον θα είναι ξανά κλειστό, τουτέστιν ντελίβερι γιοκ, άσε που μάλλον πρεπει να το μποϊκοτάρεις γιατί υποστήριξε τις Δυνάμεις του Κακού. Σαν να μην μας έφταναν τα από πάνω, δυο-τρία επιπρόσθετα παλούκια δίνουν την χαριστική βολή. Πρώτα και καλύτερα τα αισθηματικά. Άρχισα να πιστεύω ότι δεν θα παντρευτώ ποτέ. Όχι για τους λόγους που νόμιζα ως τώρα, αλλά για άλλους, πιο συνηθισμένους. Και μετά, η δουλειά. Οι Πόλεις. Και οι δυο που τους αξίζουν τα κεφαλαία Π, ποιά θα με κερδίσει (ή σωστότερα για ποιάν θα κατεβάσω τα βρακιά μου;). Άντε πια, γετέρ! Ας μου κάνω την χάρη επιτέλους!! Φτάνει το αυτομαστίγωμα. Κουρασμένος δεν είμαι, και σίγουρα δεν τις άξιζω περισσότερο από κανέναν άλλον τις διακοπές, αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που φεύγω. Θα λείψω για έναν γεμάτο μήνα, φτύστε με μη με ματιάσετε. Δεν παίζει Ελλαδίτσα φέτος. Θα γυμνωθώ στον Ειρηνικό, Αιγαιάκι μου θα πεθυμήσεις το κολίμπρι μου για μια σεζόν, αλλά μη σκας, έχεις πιο εξωτικά πουλιά να πάρεις μάτι. Το ρακί νομίζω έκανε τη δουλειά του. Μιλάω πρόστυχα μέρα μεσημέρι, δείχνω ασεβής σ' αυτούς που δε με ξέρουν, οι άλλοι όμως, οι αλητάμπουρες με πιάσατε, το ξέρω. Και παίρνω φόρα και βουτώ στα θέλω.

Ραντεβού το Σεπτέμβρη...αλλά ως τότε θα αφήνω σαν τη σουπιά το μελάνι μου εδω: www.facebook.com/angelisandtheistanbul