Καιρός ήταν να εμφανιστώ και στα γήπεδα οποιασδήποτε τουρκικής ομάδας. Τί καλύτερο βέβαια αν αυτό το ματς έχει μυρωδιά από Ελλάδα: Galatasaray-Panathinaikos.
Πέμπτη βράδυ. Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Ο αγώνας ξεκινούσε στις 10 αλλά εμείς ως σωστοί φίλαθλοι εμφανιστήκαμε στο γήπεδο 2-3 ώρες πριν. Το επίσημο στάδιο της Galatasaray (Ali Yen Sami Stadyumu) βρίσκεται στο Mecidiyeköy κι από ότι πρόλαβα να μάθω χωράει μόνο 30.000!!! Αν φανταστείτε τον πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης μάλλον θα το χαρακτήριζα μικρούλι. Από ένα γρήγορο σερφάρισμα στο ίντερνετ όμως ανακάλυψα ότι ετοιμάζουν ένα καινούργιο...μεγαλύτερο!!!
Όπως και να χει, για τα δικά μου δεδομένα...το γήπεδο ήταν τεράστιο!! Δεν ξέρω τί έφταιγε αλλά ενώ έχω πάει και σε άλλους αγώνες αυτός ήταν σαφώς καλύτερος. Οι φίλαθλοι είχαν ψυχή, παλμό, δύναμη. Κι ας μην καταλάβαινα τί φώναζαν. Το μόνο που συγκράτησα είναι το cımbombom (εξού και ο τίτλος) που δεν ξέρω και τί σημαίνει!
Το πιο εντυπωσιακό όμως για μένα ήταν η σχέση οπαδών με ποδοσφαιριστών. Κάτι που εμείς στην Κύπρο, ή και στην Κομοτηνή που ήμουνα δεν συνέβαινε καθόλου. Την ώρα που εκάναν ζέσταμα οι ποδοσφαιριστές, η κάθε θύρα, φώναζε ένα-ένα τους ποδοσφαιριστές με το όνομα τους κι αυτοί με τη σειρά τους έρχονταν κοντά και όλοι μαζί φωνάζαμε τα όλε-όλε-όλε! Και δεν το κάναν μόνο στη βασική 11άδα. ΣΕ ΟΛΟΥΣ!! Αυτό το βρήκα σαν ένα ευχαριστώ των παιχτών προς τους φιλάθλους και των φιλάθλων προς τους παίχτες για το θέαμα που τους χαρίζουν.
Ο αγώνας κύλησε ομαλά αφού οι οπαδοί της galatasaray δεν είχαν και κανένα να βρίσουν (εμείς αναγκαστικά πήγαμε undercover βάζελοι). Ο αγώνας έληξε 1-0. Ίσως καλύτερα έτσι γιατί αν νικούσαμε, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου!!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα (κάλιο αργά παρά ποτέ) αποφάσισα να πάω σε αγώνες της Fenerbahçe και της Beşiktaş μόνο και μόνο για την εμπειρία! Για τους ποδοσφαιρόφιλους το συνιστώ Α-Ν-Ε-Π-Ι-Φ-Υ-Λ-Α-Κ-Τ-Α!!!