Αυτό το καλοκαίρι είναι καυτό. Μην πάει
το μυαλό σας στο πονηρό, για τον υδράργυρο μιλάω που έχει κολλήσει ο
ρημαδιασμένος στους 34°C. Μπορεί εκεί στην καιόμενη-βάτο-Ελλαδίτσα να
μην σας πέφτουνε πολλοί, αλλά η υγρασία της Πόλης και το γεγονός ότι
καθημερινώς βολοδέρνω (αναγκαστικά) στο λιοπύρι, τους κάνει αφόρητους.
Δεν άντεξα λοιπόν και αποφάσισα να κάνω ένα μικρό δωράκι στον εαυτό μου:
ταξιδάκι αναψυχής στη θάλαττα θάλαττα. Έκλεισα αεροπορικά για Νταλαμάν
με σκοπό να συνεχίσω για το - όπως μου έλεγαν όλοι και διάβαζα παντού -
ήσυχο Κας.
Ορίστε;;;
Ήθελα να ξέρω πού την είδαν τη βραδύτητα και το ριλάξ. Η ομορφιά του
τοπίου είναι αδιαμφισβήτητη, με την μακριά χερσόνησο να δημιουργεί δυο
καταπράσινους κόλπους εκατέρωθεν. Βέβαια τώρα η πρασινάδα μας ψόφησε και
το μάτι σου πονάει από το πολύ σκυρόδεμα σε μορφή τριώροφων κουράδων.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο
όμως, ο Λυκιακός τάφος στο ξέφωτο του πιο τουριστικού δρόμου της
κωμόπολης είναι εντυπωσιακός.
Το ίδιο πανέμορφη είναι και η παραλία Καπουτάς, κανένα μισάωρο με ντολμούς που ξεκινούν από τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων.
Το αρχαίο θέατρο δε, έχει
ανακαινισθεί με τρομερή επιτυχία. Ακόμα και η Ντίσνεϊλαντ θα ζήλευε τόση
αφύσικη τελειότητα μέχρι και στην τελευταία κερκίδα. Να 'ναι καλά τα
τσιμέντα Τιτάνογλου. Η θέα εντούτοις στη Μεσόγειο είναι σκάσε-να-παραπονιέσαι-και-απόλαυσε. Τόση ομορφιά που μ' έπιασε κόψιμο και έτρεχα στις χημικές τουαλέτες του μνημείου. Δεν κάνω πλάκα.
Η
μόνη ελπίδα να ξεφύγεις απ' αυτό το παρατράγουδο της
τουριστικής προόδου, είναι να πάρεις το καραβάκι για απέναντι (50 λίρες πάνε-έλα). Για την
ανατολικότερη πινέζα της Ελληνικής επικράτειας. Το Καστελόριζο. Επιτρέψτε
μου να συνεχίσω μόνο με εικόνες.