αχταρμάς τέχνης

φωτογραφίες από εκθέσεις σε τρεις γκαλερί του Μπέιογλου. έχουν τελειώσει και οι τρεις. δεν τις προλάβατε. κρίμα.

#1 - Pi Artworks

 

#2 - Suma Han

#3 - no2 galata

 

Πέρα Κλουπ

 
Στο Beyoğlu Spor Kulübü (BSK) πρωτομπήκα, για να παρακολουθήσω τις πρόβες των παιδιών, για το ανέβασμα του Δον Καμίλλο (το οποίο βρίσκεται σε περιοδεία στην Ελλάδα).

Το BSK αποτελεί την εξέλιξη του «Ερμή», του πρώτου αθλητικού σωματείου της Πόλης, με έτος ίδρυσης το 1877. Ως ενδιάμεσους σταθμούς αυτής της "εξέλιξης", φανταστείτε μια αλυσίδα που, στη θέση κάθε κρίκου της, έχει έναν πόλεμο, έναν τριγμό της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ή ένα σκληρό πολιτικό παραστράτημα της νεοσύστατης Τουρκικής Δημοκρατίας.

Πληροφορίες για τον Αθλητικό Σύλλογο Πέραν (Πέρα Κλουπ) άντλησα από τον μπακάλη της απέναντι γωνίας, από την έρευνα του κοινωνιολόγου Μανώλη Χουμεριανού, που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού για την Κωνσταντινούπολη και από το άρθρο του δημοσιογράφου Γιάννη Κουκουλα για την Καθημερινή. Τις δύο τελευταίες πηγές, μπορείτε να τις διαβάσετε κι εσείς :)

Αυτό που κάνει εντύπωση στον επισκέπτη του κτιρίου είναι η ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής. Η αίθουσα της πρόβας γεμίζει με 2 θεόρατα τραπέζια μπιλιάρδου, παροπλισμένα και κουκουλωμένα πια. Τρόπαια παντού.

Οι τοίχοι καλυμμένοι από πάνω έως κάτω, με φωτογραφίες ομάδων ποδοσφαίρου & μπάσκετ, παλαιστών, αθλητών του στίβου και απονομές κυπέλλων.  

Τα αμήχανα χαμόγελα, εντείνουν τη δραματικότητα της μοίρας των νικητών. Σα να ήξεραν, πως οι νίκες πάντοτε ακολουθούνται από απώλειες.

τεκνέ παρτισί

 Η Γκιουχέρ, ο Σονέρ κι ο Εμρέ είναι κι αυτοί διδυμάκια και έχουν τα γενέθλιά τους με διαφορά λίγων ημερών, στα μέσα Ιουνίου. Αποφάσισαν λοιπόν να σβήσουν τα κεράκια τους εν πλω,  σε μια κρουαζιέρα στο Βόσπορο, περικυκλωμένοι από φίλους, να τους παίρνει ολονών ο αγέρας τα μαλλιά.

Το να σβήσουν τα κεράκια, που λέει ο λόγος δηλαδή, αφού τούρτα δεν υπήρχε. Ούτε ποτά, ούτε μπουφές, ούτε κανά κέρασμα. Ούτε όμως και δώρα τους πήγαμε εμείς, πριτςς! Απλώς ο κάθε καλεσμένος, έπρεπε να φέρει μαζί του το πιοτό που αγαπά. Κάποιοι ήσαν πιο προνοητικοί και κουβάλησαν γαριδάκια και ξηροκάρπια. Στο τέλος δε, πληρώσαμε όλοι το μερτικό μας για το ναύλωμα του καϊκιού (τεκνέ).

  

Δεν ξέρω πως σας ακούγονται όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι έτσι πρέπει να γίνονται πλέον τα καλέσματα. Μόνο για να δίνουν την ευκαιρία σε φίλους να βρίσκονται, σε αγνώστους να γνωρίζονται και να φλερτάρουν, και όλο μαζί το τουρλουμπούκι να χορεύει τρεκλίζοντας σε ωραία μέρη. Αυτό που θα θυμάσαι άλλωστε, δεν είναι ούτε το catering ως καλεσμένος, ούτε τα δώρα ως εορτάζων. Τη δροσιά του Βοσπόρου όμως, δεν θα την ξεχάσεις τουλάχιστον μέχρι τα επόμενα γενέθλια σου.

κινητή μπουτίκ

δεν ξοδεύει τίποτα:

ούτε για ρεύμα, 

ούτε για θέρμανση/κλιματισμό, 

ούτε για υπαλλήλους, 

ούτε για ένσημα/ΙΚΑ/ΣΥΚΑ, 

ούτε φυσικά για ενοίκιο.

μια τσάντα στον ώμο φτάνει, 

μια αγκαλιά φορέματα και πουκαμίσες με χάντρες στο μπράτσο περισσεύει..

και..

- κυρίες μου, ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

της δείχνει την πραμάτεια του αυτός, αυτή χαλβαδιάζει ένα ιδιότροπο κομμάτι, κάνει όμως τη δύσκολη μπας και ρίξει την τιμή, της κάνει το χατήρι ο ατσίδας, βγαίνει να περιμαζέψει τη λεία  της σαν ύαινα αυτή κι ο δικός μας αναφωνεί δόξα να 'χει ο Αλλάχ και βάζει στην τσέπη του τις γυαλιστερές λιρίτσες..

μετά, λιγότερο φορτωμένος πια, ξεμακραίνει σαν τον μοναχικό καουμπόι..

ΥΓ: Χάρη, Χαρά, Μαρία και Χακάν, πείτε της γειτόνισσάς σας "με γεια!", όταν την δείτε να  το πρωτοφορά.

υποθερμία το σαββατόβραδο

Το post επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ..

Είμαι έξω. Δηλαδή έχω βγει για να διασκεδάσω. Να δω κόσμο, δηλαδή να κοινωνικοποιηθώ, να φλερτάρω εποικοδομητικά, δηλαδή να συμμετέχω κι εγώ, να ξεχάσω, δηλαδή να μην κάνω μνημόσυνα πάνω απ’το σκήνωμα μιας σχέσης που τελείωσε, έχω πάει να πάρω αέρα, δηλαδή να μην αποφύγω τον συγκάτοικό μου, έχω βγει να περάσω καλά, δηλαδή να μην γυρίσω σπίτι πριν τις 4.

Όμως δεν είμαι έξω, παρά μόνο με τη φαντασία που προκαλούν οι επιθυμίες μου. Και νοιώθω τόσο ανήμπορη να αντιστρέψω αυτή τη διάθεση, που τελικά επιστρέφω σπίτι στις 2. Βγήκα στις 11 και 20.

Η Ιστικλάλ είναι ζωώδης. Είναι αδύνατο να δεις το χρώμα του πεζοδρομίου μέχρι τους λουλουδάδες. Παρέες, ζευγάρια, κυρίως ζευγάρια - ή ήταν ψευδαίσθηση; - στα δεξιά χορεύουν ποντιακά, ένας κύριος πουλάει ανθρωπάκια που όταν τα πετάει στον τοίχο κολλάνε και κάνουν κατάβαση χωρίς να πέφτουν στο έδαφος, ένας άλλος πετάει κάτι μακρόστενα λάστιχα στον ουρανό, κι εκείνα γίνονται αμέσως μπλε πυγολαμπίδες, στα αριστερά ξαφνικά το γαλλικό προξενείο, μα πότε πέρασα το αγά τζαμί, απ’τα δεξιά κατεβαίνει μια λαοθάλασσα, δεν είναι όλοι μια παρέα, πρέπει να’ναι τουλάχιστον 95, βλέμματα που αντιπαθητικά συναντιούνται με το δικό μου, όμως εγώ σκέφτομαι τις αντιστάσεις που ανέπτυξα και σήμερα, ξέρετε, έχω κάποιο δίλημμα που με απασχολεί αυτή την περίοδο, γι’αυτό.

Μου έλεγε 1 φίλη πριν λίγο πως δεν έχει υπομονή, θέλει τη σημαία στο Έβερεστ χωρίς αναρρίχηση, θέλει να έχει αυτά που θα την κάνουν να βρει έναν καινούριο λόγο για κατάθλιψη, βαρέθηκε να καταθλίβεται για τους ίδιους...Και όσο σκέφτομαι αυτά, παίζω συγκρουόμενα με τις σκέψεις, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις ούτε 1 τρίχα απ’τον εαυτό σου, ακόμα κι αν έχεις τριχόπτωση και μπορεί να τις βρουν άλλοι για σένα. Ποτέ δεν θα’ναι σίγουροι ότι ανήκουν σε σένα, ενώ εσύ για το μόνο που θα είσαι σίγουρος, είναι ότι τις έχεις χάσει.

24 heures à Constantinople

 

Η Ελληνογαλλική Σχολή "Καλαμαρί" ιδρύθηκε το 1885 στη Θεσσαλονίκη, από τις καθολικές Αδελφές του Ελέους, που ήρθαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς στην Ελλάδα γύρω στα 1850. Ακούραστα, οι Αδερφές δίδαξαν γαλλικά και (υποθέτω) πιάνο ανοίγοντας το μυαλό των νέων της Οθωμανικής τότε, Ελληνικής Θεσσαλονίκης αργότερα, παραδίδοντας στους σύγχρονους δασκάλους της Σχολής, τη σκυτάλη ενός εκ των "καλών" σχολείων της  πόλης.

Όπως και των πιο δραστήριων, μιας και το Καλαμαρί συμμετέχει (και διακρίνεται) σε διαγωνισμούς, ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις και χρηματοδοτεί την έκδοση του free press [k], με άκρως ενδιαφέρουσα θεματολογία καιι layout. Για το πρώτο, φροντίζει η Μαρία Φαρδέλα που έχει την Επιμέλεια Ύλης & Σύνταξης και για το δεύτερο, ο Art Director, βραβευμένος γραφίστας Στέφανος Μιχαηλίδης. Διευθύντρια του περιοδικού είναι η Ερμίνα Συρρή.

Λίγο καιρό πριν, τα παιδιά με ρώτησαν αν ήθελα να τους στείλω κάτι από/για  την Πόλη, μιας και σε κάθε τεύχος συμμετέχουν και guest αρθρογράφοι. Όσοι με διαβάζετε καιρό, είστε σίγουροι ότι δεν θα άφηνα φυσικά να μου ξεφύγει μια ακόμα ευκαιρία να το παίξω ξερόλας, και  απάντησα ΑΜΕΣΩΣ θετικά! Βέβαια, ναι μεν φιλόξενο το [k], άλλα όπως όλα τα έντυπα, σου μετρά τις λέξεις και μη βρει κανά παχάκι στο κείμενο. Χραππ, χαντζάρα!  Από την άλλη, ναι μεν ελεύθερο το θέμα, αλλά αυτό σημαίνει ότι το βάρος της επιλογής πέφτει αποκλειστικά σε σένα! Πολλές ιδέες πέρασαν από το μυαλό, άλλες πολύ βαριές, άλλες πιο προσωπικές απ' όσο πρέπει, άλλες τετριμμένες.

Η απόφαση ελήφθη: 24 ώρες στην Πόλη με πιθανό υπότιτλο..σε δέκα βήματα. Δε διεκδικεί Oscar πρωτότυπου σεναρίου, αλλά πιστεύω ότι είναι πρακτικό και μέσα σε μια μέρα σου αποκαλύπτει βαθμιαία πολλές διαφορετικές πτυχές της Πόλης. Ακολουθήστε κι εσείς τον (περίπου) κύκλο, που ξεκινά από την πλατεία Τάξιμ, ανεβαίνει (όχι πολύ) βόρεια στο Βόσπορο, περνά στην Ασιατική πλευρά, πηδά στην Παλιά Πόλη και καταλήγει πάλι στο Τάξιμ. Σπορτέξ να φοράτε, να μείνετε και κανά δυο μέρες πριν νηστικοί, για να μπορέσετε να φάτε όλα αυτά που θα συναντήσετε στο δρόμο σας..