η μετενσάρκωση του θείου Σινάν

Πιστεύετε εσείς στην μετενσάρκωση; Ή μήπως στη μετεμψύχωση; Εγώ πάντως, όχι ότι τις πολυξεχωρίζω κιόλας, απαντώ αρνητικά. Αλλά αν τελικά υπάρχουν, λέτε να πληρώσω τη δυσπιστία μου, με επιστροφή σε τούτη τη γη ως θηριοδαμαστής στο Circo Medrano, να παίζω το κεφάλι μου κορώνα-γράμμα στο κλουβί με τα λιοντάρια ή ως τελωνειακός υπάλληλος στα σύνορα της Β. Κορέας, να κόβω φλέβες που περνά ένας τουρίστας τη δεκαετία ή ακόμα χειρότερα να ξαναγυρίσω ως Πολιτικός Μηχανικός και να παλεύω με Autocad, τεχνικές μελέτες και διευθετήσεις χειμάρρων; Μπρρρ, με πιάνει σύγκρυο, μόνο που το σκέφτομαι και μεταξύ μας προτιμώ το σενάριο νούμερο 1!

Για να πούμε όμως και τα καλά της μετεν-τέτοιας, για φανταστείτε να επέστρεφαν στον κόσμο οι αγαπημένοι μας άνθρωποι που έφυγαν είτε από βαθιά γηρατειά, είτε από ανίατες αρρώστιες, είτε από ατυχήματα; Ίσως να μην έρθουν όπως τους γνωρίζαμε, τα φυσικά ή τα ψυχικά τους χαρακτηριστικά θα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που είχαν στην προηγούμενη ζωή τους. Ίσως δηλαδή να έχουν ίδια όψη αλλά διαφορετική προσωπικότητα, ίσως αντίθετο φύλο, ίσως κόντρα σουλούπι και μάλλον δεν θα μιλούν την ίδια γλώσσα! Πριν αρχίσετε να λέτε ότι ο Αγγελής φλίπαρε, για κοιτάξτε την παρακάτω φωτογραφία, σας θυμίζει κάποιον; Όχι; Κι όμως, η γιαγιά των φίλων μου Ντενίζ και Ονούρ (που είναι δίδυμοι), με το που με είδε με πέρασε για τον εικονιζόμενο, αποθανόντα γιόκα της!

Μιλάμε ότι η γυναίκα υπέστη σοκ! Πάλι καλά που δε με είδε λάιβ, αλλά σε φωτογραφία που βγάλαμε με τα παιδιά, γιατί μπορεί να έμενε και στον τόπο η καημενούλα. Έχασε τον ακριβό της γιο από μια σπάνια ασθένεια στο αίμα. Ο Σινάν, έτσι έλεγαν το μακαρίτη, γνωρίζοντας από μικρός το δυσοίωνό του μέλλον αποφάσισε να μην κάνει οικογένεια και να ζήσει μια μάλλον μοναχική ζωή, για να αφήσει όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους να τον θρηνούν. Τα ανίψια του, μου τον περιγράφουν ως έναν ευγενικό, ήρεμο και καλοσυνάτο τύπο, αλλά και λίγο μελαγχολικό. Ο Σινάν τελικά δεν ξέφυγε του ριζικού του και πέθανε σε σχετικά νεαρή ηλικία, πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια. Ως γνωστόν, ο χρόνος μαλακώνει την οδύνη του χαμού, όχι φυσικά της μανούλας του, αλλά τουλάχιστον των ανιψιών, με τα οποία σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι λιγουλάκι μακάβριο. Ο Ντενίζ δάνεισε το τζελ μαλλιών και ο Ονούρ ανέλαβε τη φωτογράφιση!

Το αποτέλεσμα ίσως να μην εντυπωσιάζει με την ομοιότητά του, η οποία έχασε μετά το τελευταίο κούρεμα. Πάντως, αν βάλουμε τις δυο φωτογραφίες δίπλα-δίπλα, θα καταλάβετε ότι η γιαγιάκα δεν υπερβάλλει καθόλου. Συνέχεια μάλιστα με προσκαλεί για φαγητό στο σπίτι, αλλά προς το παρόν το αποφεύγω ευγενικά. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως να εφαρμόσω στην πράξη τις απειλές προς τα δίδυμα και να παίξω τη μετενσάρκωση του Σινάν στη γιαγιά μπας και μου γράψει όλη την περιουσία. Για δυο-τρία σπιτάκια στην Πόλη, αλλάζω και το όνομα. Τί Αγγελής, τί Σινάν, σιγά τη διαφορά. Άσε που θα επιβάλω στα παλιόπαιδα να με φωνάζουν και νταγί*!

*νταγί (τουρκ. dayı) σημαίνει θείος (μόνο όμως, ο αδερφός της μάνας σου)

λόγια αληθινά. σας χρωστώ πολλά. τα δολάρια που θα 'δινα στον ψυχολόγο.

Του όρκους αιώνιας αγάπης τους δίνουν οι ερωτευμένοι του καλοκαιριού στο τέλος του, συνήθως. Εγω πάλι μοιάζει να θέλω να σας ορκιστώ παντοτινή αφοσίωση και αδιάκοπη ροή αναρτησεων στην αρχή του. Αλλά όχι. Δεν μπορω να σας δώσω το λόγο μου ότι θα γράφω πιο συχνά. Άμα ήμουν δημοσιογράφος θα έτριβα τα χέρια μου με τις πρωτόγνωρες (έτσι τις λένε όλοι, μάλλον έχουν δίκαιο) πολιτικές εξελίξεις που σαρώνουν την Τουρκία και δη την Πόλη. Αλλά δεν είμαι. Είμαι ένας απλός Πολίτης (on steroids, όχι κανονικός) που η δουλειά μου συνεχίζεται (δεν έχω επιλογή) εν τω μέσω καπνογόνων, TOMA και απλών καλών ανθρώπων που αγωνίζονται για το καλύτερο. Πολλές βραδιές που τα μάτια μου έκλειναν από την κούραση και τις υψηλότατες θερμοκρασίες, έπρεπε να μανταλώνομαι στο νέο μου σπιτάκι γιατί τα ελικόπτερα μας ψέκαζαν, λες και ήμασταν χαμάμ μποτζέκ (κατσαρίδες). Πού καιρός για λογοτεχνίες αγαπούλες, άμα καίγεται ο κώλος σου; Όλοι είχαν άποψη, κάποιοι από το δρόμο, κάποιοι από τον καναπέ, αν είσαι στο μάτι ή καλύτερα στην κωλοτρυπίδα του τυφώνα, περιμένεις να δεις τί θα σου ξημερώσει και μετά πας στο σούπερμαρκετ για να πάρεις ψωμί για τοστ, αφού το Bambi μάλλον θα είναι ξανά κλειστό, τουτέστιν ντελίβερι γιοκ, άσε που μάλλον πρεπει να το μποϊκοτάρεις γιατί υποστήριξε τις Δυνάμεις του Κακού. Σαν να μην μας έφταναν τα από πάνω, δυο-τρία επιπρόσθετα παλούκια δίνουν την χαριστική βολή. Πρώτα και καλύτερα τα αισθηματικά. Άρχισα να πιστεύω ότι δεν θα παντρευτώ ποτέ. Όχι για τους λόγους που νόμιζα ως τώρα, αλλά για άλλους, πιο συνηθισμένους. Και μετά, η δουλειά. Οι Πόλεις. Και οι δυο που τους αξίζουν τα κεφαλαία Π, ποιά θα με κερδίσει (ή σωστότερα για ποιάν θα κατεβάσω τα βρακιά μου;). Άντε πια, γετέρ! Ας μου κάνω την χάρη επιτέλους!! Φτάνει το αυτομαστίγωμα. Κουρασμένος δεν είμαι, και σίγουρα δεν τις άξιζω περισσότερο από κανέναν άλλον τις διακοπές, αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που φεύγω. Θα λείψω για έναν γεμάτο μήνα, φτύστε με μη με ματιάσετε. Δεν παίζει Ελλαδίτσα φέτος. Θα γυμνωθώ στον Ειρηνικό, Αιγαιάκι μου θα πεθυμήσεις το κολίμπρι μου για μια σεζόν, αλλά μη σκας, έχεις πιο εξωτικά πουλιά να πάρεις μάτι. Το ρακί νομίζω έκανε τη δουλειά του. Μιλάω πρόστυχα μέρα μεσημέρι, δείχνω ασεβής σ' αυτούς που δε με ξέρουν, οι άλλοι όμως, οι αλητάμπουρες με πιάσατε, το ξέρω. Και παίρνω φόρα και βουτώ στα θέλω.

Ραντεβού το Σεπτέμβρη...αλλά ως τότε θα αφήνω σαν τη σουπιά το μελάνι μου εδω: www.facebook.com/angelisandtheistanbul

Χαρούμενη Εργατική Πρωτομαγιά

 

Ξυπνάω σήμερα πρωί που λέτε και αρχίζω να βλαστημώ που παράτησα τη δουλειά του μηχανικού στην Ελλαδίτσα και ξενιτεύτηκα στην Τουρκια (ο τόνος μπαίνει σε διαφορετική συλλαβή αναλόγως διάθεσης) για να βιοπορίζομαι ως μπλόγκερ. Όχι γιατί μου λείπουν οι διευθετήσεις χειμάρρων και οι σκυροδεματένιοι οχετοί, αλλά για το γεγονός ότι τουλάχιστον την Πρωτομαγιά είχα αργία. Καλά, εντάξει. Απεργία θα πείτε κάποιοι, αλλά εγώ πάντοτε έτρεχα στις εξοχές να πιάσω το Μάη, φορώντας λουλουδένιο στεφανάκι απάνω στις ξανθές μου μπούκλες, σανδάλια αρχαιοελληνικά δετά μέχρι το γόνατο, ριχτά εμπριμέ καφτάνια, γιατί μου πάνε έτσι λεπτός που είμαι. Καλά, εντάξει. Πλάκα κάνω για το στυλ, αλλά στις εξοχές πράγματι έτρεχα, δεν ήμουν και πολύ της πορείας. Στην Πόλη όμως, αν και ζω πλέον το επαγγελματικό μου όνειρο, πρέπει να δουλεύω πιο σκληρά από ποτέ. Βέβαια, άμα είσαι απεργοσπάστης, με ή χωρίς αιτία, δε σου βγαίνει σε καλό. Λόγου χάρη, αφού βρίζω και ντύνομαι, βγαίνω από το σπίτι, κατεβαίνω τα χιλιάδες σκαλοπάτια, και βλέπω την απουσία (σχήμα οξύμωρο) αυτοκινήτων, τραμ, ταξί στον κεντρικό, μόνο ορδές περιπατητών, ταλαίπωρους τουρίστες, ντόπιους, παιδιά, σκυλιά, περιπολικά, κορδέλες πλαστικές να κόβουν τους κάθετους δρόμους. Φακ! Έπρεπε να είμαι στο Γενί Τζαμί στις 9:30 και ήταν ήδη 9:23. Φακ! Ήταν επαγγελματική η συνάντηση, όχι σορολόπ. Φακ! Θα περπατήσω, θα φτάσω λίγο αργοπορημένος, αλλά θα φτάσω τουλάχιστον. Τι είναι να περάσεις τη Γέφυρα του Γαλατά από Καράκιοϊ στο Εμίνονου, μια κλανιά δρόμος. Όπερ και εγένετο! Αυτό ακριβώς ήταν που μου ξέφυγε όταν είδα την παρακάτω εικόνα. Η γέφυρα σηκωμένη, σαν του γαϊδάρου του ακόλαστου!

Και μετά είδα αυτήν, και δώστου ακόμα μια πορδή.

Κι ακόμα από πιο κοντά, και μόλις που γλίτωσα να χεστώ απάνω μου. Φακ!

 

Να είσαι τόσο κοντά, και τόσο μακριά την ίδια στιγμή! Θα πάρω το βαπούρ και θα περάσω απέναντι, πώς δεν το σκέφτηκα ο μπουνταλάς; Αμ, δε! Όλα αγκυροβολημένα, να θυμίζουν τις γνώριμες εικόνες του δοξασμένου Πειραιά. Αλλά τι γίνεται εκεί; Κάποιος επιτήδειος θέλει να βγάλει παραδάκι και κάνει αρπαχτές με τον σκυλοπνίχτη του. Γιααααα να σκουντήξω λίγο, ίσως να χωρέσω κι εγώ την κωλάρα μου (με την έννοια του ανάλγητου εγωισμού μου, όχι του μεγέθους). Όχι στο πρώτο, ούτε και στο δεύτερο, στο τρίτο που πηδάω τελικά, μας στέλνει πίσω το λιμενικό. Φακ!

 

Εκεί που πάω να τα παρατήσω, δεν ήθελα να κολυμπήσω ανοιξιάτικα/πρωινιάτικα/Κερατιάτικα (στον Κεράτιο), με έναν επαγγελματισμό ρεζιλιασμένο, βλέπω το μάτι του Καπτάν Οζγκιούρ να γυαλίζει, λέω ιδού η τελευταία μου ελπίδα, άμα με περάσει απέναντι, θα του γίνω τζάμπα μούτσος για ένα εξάμηνο να του το ξεπληρώσω...και ναι! Σαλπάρουμε, καλπάζουμε στα κύματα, φαντασιώνομαι εμένα και τον Καπτάν αγκαλιασμένους στην πλώρη αλά Ντι Κάπριο & Γουίνσλετ και να παίζει το Μαβί Μασμαβί στο μεγάφωνο. 

 

 

 

Τα κατάφερα! Πηδάω στην αποβάθρα, στέλνω φιλί στον θαλασσόλυκο από το Μισίρ Τσαρσί, ραντεβού την επόμενη Πρωτομαγιά Σεβάχ μου. Αλλά αυτήν τη φορά, θα μπαρκάρουμε για θάλασσες πιο εξωτικές. Τί Χαλίτσια και Βοσπόρους μου θες; Καρίμπιαν και πέρα. Γιατί η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι φαντασία.

Εσείς πού πιάσατε το Μάη;

το φρι τουρ του Απρίλη

Παρασκευή - τελευταία του μήνα - κοντή γιορτή. Είστε έτοιμοι για το φρι τουρ του Απρίλη; Μετά από δύο απανωτές βόλτες στην Ασιατική Πλευρά, καιρός να δουλέψουμε και λίγο Ευρώπη. Τι λέτε; Πόσο Δυτικές εικόνες θα δούμε βέβαια εκεί που θα σας περπατήσω, αποτελεί εύλογο ερώτημα. Πρώτα νυφικά για ευσεβείς Μουσουλμάνες, πολλά από τα οποία θα κοκκίνιζαν να φορέσουν ακόμα και τραβεστί σε ντραγκ σόου, ιερά Τζαμιά, ξεχαρβαλωμένες Ρωμαϊκές Κινστέρνες, μπιζουδάκια Βυζαντινά εκκλησούδια, ναργιλέδες με θέα στον Κεράτιο που αδειάζει το στομάχι.

Ραντεβού την Παρασκευή 26η Απριλίου στις 16:30 στο Πάρκο του Φάτιχ, ακριβώς δίπλα στο Ρωμαϊκό Υδραγωγείο (του Ουάλεντος, το λέει ο τουριστικός σας οδηγός), διαγωνίως απέναντι από το αυστηρά καναβωτό Δημαρχείο της Πόλης, κάτω ακριβώς από τα πέταλα του αλόγου του Μωάμεθ του Πορθητή.

Υπολογίστε περπάτημα διαδρομής (αν δε σταματούσαμε πουθενά, πράγμα αδύνατον) 40 λεπτά. Εικόνες πολλές θα αλλάζουν σε κάθε τετράγωνο, μια από τις ωραιότερες περιοχές της Πόλης, μπόνους το πέρασμα από τη γειτονιά Τσαρσάμπα, μη μου έρθετε με καυτά σορτς με κρόσσια (αγόρια σε σας το λέω, που καλοκαιριάζει και αρχίζετε τα έξαλλα!) και μας πάρουν με τις πέτρες. Ευπρόσδεκτες οι α-καπέλα παρουσιάσεις των μνημείων που θα δούμε (τζαμιά: Φάτιχ,  Σελίμ, πρώην εκκλησίες: Παμμακάριστος, Άγιος Ιωάννης εν Τρούλλω, κ.ά.),  διαβάστε λιγάκι και παρουσιάστε τα σ' εμάς τους υπόλοιπους, θα έχω έρθει από ολοήμερο νταβαντούρι, μην περιμένετε να σας πρήξω με ιστορικά τρίβια.

Σας περιμένω, και τους Ρωμιούς και τους πολλούς Ελλαδίτες πλέον γηγενείς και τους επισκέπτες του Σαββατοκύριακου. Γιατί είναι ωραίο να μοιράζεσαι την τρέλα σου για την Πόλη. Ναι καλά, που δεν είστε μουρλοί με την πάρτη Της, σας πίστεψα!

έριξα άγκυρα στην Άγκυρα

Μου πήρε δέκα ολόκληρα χρόνια από το πρώτο μου ταξίδι στην Τουρκία για να επισκεφθώ επιτέλους την πρωτεύουσα Άγκυρα. Όλο αυτό το διάστημα, δεν είχα καμία όρεξη για βόλτες, είχα μαλθακώσει βλέπετε από τα χάδια της Πόλης, δεν ήθελα ούτε να ακούω για την άσχημη ετεροθαλή αδερφή Της, που ο πατριός την έκανε αρχόντισσα του σπιτικού και παραμέλησε την Καλή μου. Ό,τι κοροϊδεύεις όμως, ως γνωστόν, το λούζεσαι και ήταν γραπτό να την πατήσω για τα καλά. Με εσάς που με παρακολουθείτε και μέσα από τη σελίδα του μπλογκ στο Facebook, το τελευταίο δεκαήμερο  ταξιδέψαμε παρέα από την Ιστάνμπουλ στην Αντιόχεια, από κει στην Γκαζιαντέπ, μετά στην Ούρφα και τελικά στην Άγκυρα. Αχχχχχ, σε αυτήν την Άγκυρα, που μετάνιωσα σαν το σκυλί που σνόμπαρα τόσα χρόνια! Τι ωραία ρυμοτομία, καταπράσινα πάρκα παντού διάσπαρτα, συναρπαστικά μουσεία παγκόσμιας ακτινοβολίας, ατμόσφαιρα παλαιϊκή αλλά πάντοτε συγκερασμένη με μοντέρνες πινελιές, όπου και όσο ακριβώς χρειάζεται! Να μη σας τα πολυλογώ, αποφάσισα να ζήσω από δω και στο εξής εδώ. Ούτε καν θα γυρίσω στην Πόλη να πάρω τα πράγματά μου. Θα ζητήσω φίλους να βάλουν τα βιβλία και τα ρούχα μου σε ένα καμιόνι και να μου τα στείλουν! Ευχαριστώ πολύ για την ως τώρα στήριξη και αγάπη σας, μη μου στενοχωριέστε, μαζί θα αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε τις ομορφιές αυτής της φανταστικής πόλης, οι οποίες θα αποτυπώνονται στο Νέο μπλογκ: Angelis and the Ankara (angelisandtheankara.blogspot.com). Άνκαρα, Άνκαρα σε είδα και τράκαρα!

Δεκα χρόνια έγγαμου βίου και το πρώτο στραβοπάτημα...αποδείχθηκε μοιραίο!

γιοκ το Μάρτη!

Μετά από χιλιάδες (λέω ψεμματα) μέιλ που δέχθηκα από φανατικούς αναγνώστες του μπλογκ, ρωτώντας αν θα διεξαχθεί ακόμα ένα φρι τουρ, όπως κάθε μήνα, την τελευταία Παρασκευή 29η Μαρτίου, η απάντηση είναι αυτόν το μήνα τουρ γιοκ!

Συγνώμη για την απογοήτευση που ενδεχομένως προκαλώ, αλλά εξαρχής ήμουν ντόμπρος, "εκτός απροόπτου" είπα. Θα λείψω για κάποιες μερούλες εκτός Πόλης. Για να επανορθώσω μερικώς, το φρι τουρ του Μάρτη μετατίθεται την πρώτη Παρασκευή του Απρίλη στις 5 του μηνός, όπως πάντα, στις 4:30 το απόγευμα. Θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω και μαζί να σεργιανίσουμε στην Πόλη.

Μπερεκέτ(ι) Ντονέρ

Ωδή σε μια ατσίκνωτη Τσικνοπέμπτη, μοναχική και ανέραστη.

Ένα από από τα πλέον στερεοτυπικά εδέσματα της Τουρκίας είναι το ντονέρ κεμπάπ. Ντονμέκ σημαίνει γυρίζω, με τις έννοιες και του στριφογυρίζω και του επιστρέφω. Το ντονέρ, άλλωστε είναι μία από τις τρεις πιο γνωστές εκδοχές βέρτιγκο μαγειρέματος, μαζί με τον ελληνικό γύρο και το αραβικό shawarma (που κρατάει και πάλι από το τουρκικό ρήμα çevirmek = γυρίζω αλλά και μεταφράζω). Δικαιολογημένα λοιπόν, ερχόμενος στην Πόλη, αναμένεις να φας καλό ντονέρ, αμ δε! Χωρίς να μπορεί κάποιος να με κατηγορήσει ότι γενικεύω αδίκως, τα περισσότερα ντονερτζίδικα της Πόλης, ειδικά αυτά του κέντρου (όχι αναγκαστικά μόνο των τουριστικών περιοχών), το αγοράζουν προπαρασκευασμένο και παγωμένο, από μία από τις πολλές φάμπρικες ντονέρ, που τα τελευταία χρόνια κάνουν χρυσές δουλειές. Αναλόγως διαφόρων κριτηρίων (ύψος παραγγελιών, ποιότητα, περιεκτικότητα σε πρόσθετα, μέγεθος κ.ά.), η τιμή του ετοιματζίδικου ντονέρ στην πιάτσα κυμαίνεται γύρω στις 25 λίρες το κιλό.

 

Μέσα στην άβυσσο του προκάτ ντονέρ, σε μια βόλτα στο Κιουτσούκ Παζάρ, η τύχη μού χαμογέλασε! Μπερεκέτι σας λέω, κανονικό! Δεν ξέρω άμα σας λέει κάτι η παραπάνω αραβική λέξη, η οποία αποδίδεται ως η ευλογία ή/και η αφθονία που ο Αλλάχ ανταμείβει τους πιστούς μουσουλμάνους. Αν και πολλά εστιατόρια, κεμπαπτσίδικα, μπακάλικα έχουν την παραπάνω επωνυμία, ελάχιστα την τιμούν όσο το συγκεκριμένο Μπερεκέτ ντονέρ! 

 

Η πρώτη εντύπωση που λειτουργεί σαν κράχτης κιόλας, είναι η πολυχρωμία του: Πράσινο της πιπεριάς, κατακόκκινο της ντομάτας, κρεάτινο καφετί! Η παλέτα συμπληρώνεται με το μπλε τον ματιών των δύο ουστάδων, του αξιαγάπητου από την πρώτη κιόλας γνωριμία και πλέον αγαπητού Μπεσίρ μπέη και του επίσης γλυκού καρντές του, Μουράτ μπέη. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από την τυχαία ανακάλυψη, ο Μπεσίρ ανέλαβε τη διαχείριση ενός γειτονικού εστιατορίου με πιο κλασικά κεμπάπ, και στο τιμόνι πέρασε ο Μουράτ ουστά, δεύτερος σε ηλικία από τους συνολικά 7 αδελφούς της οικογένειας, ααααα υπάρχουν και δυο κορίτσια! Εδώ τους βλέπουμε παρατεταγμένους και περήφανους δίπλα στο χειροποίητο κομψοτέχνημά τους.

Αν και από την πρώτη στιγμή δεν κράτησαν καμία ερώτηση μου αναπάντητη, κανένα μυστικό κρυμμένο για το σπάνιο ντονέρ, πάντοτε ήθελα να δω με τα ίδια μου τα μάτια τη διαδικασία παρασκευής του. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι, μιας και το φτιάχνουν κάθε μέρα της εβδομάδας, εκτός Κυριακής, πώς και δεν έκατσε να παρευρεθώ ποτέ ως τώρα; Εεεεε όταν σας λέω ότι με τρώνε οι δρόμοι και οι τρεχάλες, δε με πιστεύετε! Χτες είχα επιτέλους ένα κενό και είπα να το γεμίσω...με κρεατάκι και ζαρζαβατικά. Στις 9 το πρωί ήμουν στο Μπερεκέτ, ο Μουράτ είχε κάνει μόνο την ελάχιστη προεργασία, απλή παράθεση όλων των υλικών στον πάγκο, για να μου δώσει την ευκαιρία να δω όλες τις φάσεις αναλυτικά. Ουστά μου, σενί σεβίγιορουμ!

Το πρωτεϊνικό μέρος αποτελεί συνδυασμό μοσχαρίσιου ψαχνού και κιμά / αρνίσιου κρέατος και κιμά, καθώς και αρνίσιου λίπους από την ουρά του ζώου. Ακούγεται λίγο βάρβαρο, ε; Ας το κάνουμε λιγάκι βετζετέριαν λοιπόν, προσθέτοντας ένα καφάσι ντομάτες και μια αγκαλιά πράσινες πιπεριές κέρατο. Το μοσχαρίσιο κρέας μαρινάρεται για μια ολόκληρη βραδιά σε χυμό κρεμμυδιού (όχι το ίδιο το κρεμμύδι), γιαούρτι, γάλα, λίγο πουλ μπιμπέρ (βορειοελλαδίτικο μπούκοβο χωρίς τα σπόρια), αφού πρώτα μαλάσσεται εντατικά όπως αλείφεις με μπεπανθόλ ποπάκι μωρουδίσιο, με την ίδια φροντίδα αλλά και προσοχή, μην και μείνει καμιά δίπλα ακρέμωτη. Προς ικανοποίηση του γράφοντος, αλλά για κακή τύχη των χθεσινών πελατών, η μαρινάτα έγινε μόλις το πρωί, για να την καταγράψω.

Χωρίς να μπω σε (παραπάνω) λεπτομέρειες, η διαδικασία έχει την πολυπλοκότητα του πειράματος του CERN και το πρωτόκολλο ενθρόνισης Βυζαντινού Αυτοκράτορα, με προσθήκη αυγών και μπαχαρικών σε κιμάδες, φιλεταρίσματα, ροδελοποιήσεις, τεμαχισμούς και άλλες πουτανιές. Αλλά όπως είναι δομημένη η πατριαρχική παλιοκοινωνία μας, αν δεν πρωταγωνιστήσει το φαλλικό σύμβολο, δεν προχωράει τίποτα, ήρθε η ώρα για την διακόρευση των υλικών. Ή καλύτερα, του ανασκολοπισμού τους.

Η σειρά χονδρικά είχε μία στρώση μοσχαρίσιου κρέατος, μία αρνίσιου κιμά, μία πιπεριών, μία ξιγκιού, μία ντομάτας, φτου κι απ' την αρχή! Το θυμάστε το Jenga; Ε, αν παίζαμε χωρισμένοι σε ομάδες, θα ήθελα να είχα ταίρι τον Μουράτ! Μάστορας κανονικός, το έκανε να μοιάζει μάλιστα και πολύ απλό. Κάθε πεντάλεπτο και άλλοι τρεις-τέσσερις όροφοι ακόμα πιο ψηλά, και πάμε, και που 'σαι Empire State Building, και σ' έφτασα!

Κόψιμο της περιφέρειας για αισθητικό σουλούπωμα, αλλά και ομοιόμορφο ψήσιμο, χρήση των τσοντών στην κορυφή, κάλυψη με νυφικό πέπλο αραχνοΰφαντου λίπους, αντί για Swarovski, ντομάτες βουντού.
  

 

Το θωρηκτό ντονέρ, με λίγη βοήθεια από το τσιράκι τον Ονούρ, έτοιμο για καθέλκυση!

Και ήρθε η ώρα για το ψήσιμο. Έλα ντε όμως, που όλος ο θαυμασμός για τη δεξιοτεχνία του μάστορα και τα συνεχή μου γουάου και τεμπρικλέρ (συγχαρητήρια), όπως ήταν αναμενόμενο μάτιασαν το ζηλευτό ντονέρ και χάλασε το μαρκούτσι του γκαζιού. Το μόνο που μας έλειπε δα, ήταν να ανατιναχθούμε μετά από τόσο κόπο. Και άδικα, και πεινασμένοι! Για καλή μας τύχη, ο σιδεράς της γειτονιάς έδωσε τη λύση σε μορφή καινούριας γυαλιστερής τσιμούχας.

Όσο το ντονέρ τσουρουφλιζότανε κάνοντας πιρουέτες, εγώ είχα λίγο χρόνο να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη για το θαύμα που διαδραματίστηκε μπροστά μου τις προηγούμενες γεμάτες δυόμισι ώρες, βγάζοντας συγχρόνως φωτογραφίες του εσωτερικού του καταστήματος, κουτάλων, τσιρακίου και ωμής σάρκας.

 

 

Και βουαλά!!! Το σεμπζελί (με λαχανικά) ντονέρ ήταν επιτέλους έτοιμο! Ήρθε η ώρα να θερίσουμε τους κόπους μας(!).

Μ' έπιασε μια λαιμαργία πρωτόγνωρη, ήθελα να χαρώ το ντονεράκι με κάθε πιθανό τρόπο σερβιρίσματος. Στρωμένο πάνω σε βουτυράτο πιλάφι,

χωμένο σε φρέσκο και ακόμα ζεστό φραντζολάκι,

τυλιγμένο σε πιτούλα λαβάς.

Για λίγες γνώσεις που έχω αποκτήσει στη ζωή ως τώρα είμαι τόσο υπερήφανος (όχι μαμά, δεν αναφέρομαι στο Οπλισμένο Σκυρόδεμα ΙV), όσο που ξέρω πως φτιάχνεται ένα από τα πιο σπάνια ντονέρ κεμπάπ της Πόλης. Αν και ως όνομα Σεμπζελί ή Μπόντρουμ Κεμπάπ, είναι γνωστό σε πολλούς, ζήτημα να υπάρχουν σε ολόκληρη την Ιστάνμπουλ, περισσότερα από (υπόθεση κάνω) 10. Εγώ προσωπικά τουλάχιστον, δεν έχω δει ούτε ένα. Προσοχή, μην μπερδεύεστε με κάποιους αεριτζήδες που βάζουν μια λωρίδα ντομάτας ή κανά καρότο στο ντονέρ (σχεδόν πάντα κοτόπουλο) για να τραβήξουν την προσοχή σας. Κι αν και για τους συμπαθείς ουστάδες, η αντικατάσταση μέρους του κρέατος έγινε εξαρχής για να κρατήσουν το κόστος χαμηλό, η αψήφιση του σκληρού τους κόπου, τους αναγάγει στα μάτια μου σε πρωταγωνιστές του slow food κινήματος, σε καλούς ανθρώπους που θέλω να έχω για φίλους και συμπαραστάτες στον δύσκολο αγώνα να τρώμε καλά και να ζούμε ακόμα καλύτερα.

 

Διεύθυνση: Γωνία Hacı Kadın Cad. με Tavanlı Çeşme Sok., πολύ κοντά στη γέφυρα του Ουνκαπανί, ή κανά χιλιόμετρο από την Αιγυπτιακή Αγορά και τη γέφυρα του Γαλατά.

το πρώτο φρι τουρ

Όπως σας υποσχέθηκα στην προηγούμενη ανάρτηση, την τελευταία Παρασκευή κάθε μήνα, εκτός απροόπτου, σας περιμένω στην Πόλη να σεργιανίσουμε παρέα τις όμορφες γωνιές Της. Ως συνήθως κρατώ τις υποσχέσεις μου, έτσι αυτήν την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, θα περιμένω στις 16:00, στο καφέ/κεμπαπτσίδικο Kardesler, επί της γωνίας Siraselviler Cad. με Akarsu Yokuşu, στο τζαμί Firuzaga, στο Τζιχάνγκιρ του Μπέιογλου. Η βόλτα που έχω στο μυαλό μου θα διαρκέσει γύρω στις 4 ώρες, μη με ρωτάτε για λεπτομέρειες, ας το αφήσουμε και λιγάκι αυθόρμητο, ε;

ανασκόπηση 2012 & ένα δώρο για το 2013

Καλή Χρονιά αγαπητοί μου! Σας εύχομαι όλα τα καλά για το Νέο Έτος: έρωτα, υγεία, έρωτα, φιλία, έρωτα, ανάσα στα οικονομικά και προπαντός έρωτα. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ ζω μόνο για το αύριο, του χρόνου, το μέλλον και το άγνωστο. Μπορεί που και που να αναπολώ όμορφες στιγμές του παρελθόντος, αλλά μόνο με μια καρτποσταλική διάθεση. Ξεφυλλίζοντας σήμερα το μπλογκ, θυμήθηκα κάποιες από τις γεύσεις, τα ταξίδια και τα χτυποκάρδια του 2012. Συγκινήθηκα, γέλασα με φωνή, θύμωσα και είπα να τα μοιραστώ μαζί σας. Για να σας αναγκάσω να διαβάσετε όλη τη λίστα, στο τέλος σας περιμένει ένα δωράκι. Ένα δώρο για όλους, δεν κάνω πλάκα. Είναι στο χέρι σας να το δεχθείτε. Αλλά προσέξτε! Αν πηδήξετε την ανασκόπηση για να πάτε κατευθείαν στο δώρο, έχω βάλει ειδικό αλγόριθμο στην ανάρτηση και αυτομάτως χάνεται την προσφορά. Άντε γιατί, κι ο Άγιος φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον εσείς πουλάκια μου που είστε (ευτυχώς) μάλλον διαβολάκια. Άρξατε πυρ! 

(Ακολουθείστε τα λινκ των τίτλων για τα ποστ οριτζινάλε)

Γενάρης / Χιονιάς

Το 2012 άρχισε με τσουχτερά κρύα και χιονοπτώσεις που δημιούργησαν προβλήματα στις συγκοινωνίες και την οικιακή οικονομία, αλλά τελικά αποδείχτηκαν ότι παρόλο που κρυώνουν τις πατούσες...ζεσταίνουν τις καρδιές.

Φλεβάρης / Τσικνοπέμπτη

Χοιρινό τσιμπούσι, μεθύσι Διονυσιακό, φίλοι, ξαδέρφια, μούζικα και φυσικά στριπτίζ.

Μάρτης / Γιάλοβα

Όσο προικισμένοι κι αν είμαστε από τη Φύση, όσο πορσελάνινο δερματάκι να 'χουμε, όσο κι αν οι γλουτοί φωνάζουν κάνε-με-εξώφυλλο-στο-Playboy (στο-Men's-Health-οι-άρρενες), τα ιαματικά νερά κάνουν πάντοτε θαύματα. Χαζές ήταν μήπως οι αδερφές Μηνοδώρα, Μητροδώρα & Νυμφοδώρα που μαρτύρησαν, υπερασπιζόμενες τις Θεϊκές εκκρίσεις;

Απρίλης / Πικνίκ

Όποιος δεν το 'χει δει με τα μάτια του, δεν μπορεί να πιστέψει πόση μαγεία μπορεί να κρυφτεί μέσα σε ένα μπαμπουδένιο καλάθι με καπάκι. Τόλμησε να το ανοίξεις, και μέχρι χρωματιστοί δράκοι περιμένουν να ξεχυθούν από μέσα του. Προσοχή βέβαια στους σεκιουριτάδες των φιλιών!

Μάης / Rough

Και λίγο αυτοπαίνεμα δε βλάπτει. Ανισόρροπος είμαι άλλωστε, μπέσα δεν έχω.

Ιούνης / Γάμος

Σιγά μην περάσει ένας χρόνος και δεν ξαναγίνω εγώ κουμπάρος. Αν και σ' αυτόν το γάμο, κάποιες φορές, όπως μου καταλογίζουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι, συχνά νόμισα ότι ήμουν εγώ η νύφη.

Ιούλης / Καστελόριζο

Όπως λέμε, τα βυζιά της Μπάρμπα.

Αύγουστος / Μύκονος

Κατακαημένη Σαντορίνη, πώς σε κατάντησαν...

Σεπτέμβης / Γεντικουλέ

Πολιορκίες κάστρων και αυτοκτονίες χελωνών.

Οκτώβρης / Cirque du Soleil

Λίγα πράματα για ν' αλατοπιπερώνεις τη ζωή: Ρίκκι, Μαγεία, Αλεγκρία.

Νοέμβρης / Χόλιγουντ

Όταν ξεκινάς μια πλάκα και παγώνεις από τις συνέπειες της. Απίστευτα, αλλά τελείως αληθινά τα τρελά μηνύματα που δέχθηκα από αναγνώστες. Όταν συνειδητοποιείς, ότι περιμένουν από εσένα ό,τι πιο εξωφρενικό. Φαντάσου αν ένας λιγδιάρης ερασιτέχνης της απάτης προκαλεί όλον αυτόν το σάλο, τι παραπληροφόρηση μπορεί να σου χώσει στο νιονιό το CNN.

Δεκέμβρης / Επέτειος

Κούραση, απογοήτευση, κρύο, λίγη ελπίδα να αχνοφέγγει και συνεχίζουμε! Τον 5ο χρόνο του μπλογκ με περιμένουν, είμαι σίγουρος να μου το θυμηθώ, άλλα τόσα καλά-κακά, σκάσε και ζήσε μικρέ μου Αγγελή.

Έτσι πάνω κάτω είχε η χρονιά που πέρασε. Ευχαριστώ που είστε ακόμα εδώ. Είστε έτοιμοι να πάρετε το δώρο που σας υποσχέθηκα στην αρχή; Άντε ατιμούλικα, ακόμα κι εσείς που κλέψατε, συγχωρεμένοι. Τι θα λέγατε να ερχόμασταν ακόμα πιο κοντά εφέτος; Ακούστε τι σκέφτηκα: Την τελευταία Παρασκευή κάθε μήνα (εκτός κι αν ανωτέρω βία το καθιστά αδύνατον), στις 4 το απόγευμα, διαθέτω την αφεντιά μου σε όλους εσάς που θα βρίσκεστε στην Πόλη. Μετά την πρώτη γνωριμία, θα κάνουμε έναν περίπατο σε μια από γειτονιά της Πόλης, κάθε φορά κι αλλού, θα τρώμε, θα μιλάμε, θα απολαμβάνουμε τα χάδια Της. Το παραπάνω τουρ, δεν κοστίζει τίποτα (ούτε όμως καλύπτει τυχόν έξοδα), δεν χρειάζεται να κάνετε καμία κράτηση, δεν απαιτεί ελάχιστο αριθμό επισκεπτών, ακόμα και για έναν/μία εγώ θα είμαι εκεί. Πρώτη εξόρμηση την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου στις 4 το απόγευμα. Σας περιμένω!!