Μουντομπάσκετ στην Πόλη

Το post επιμελήθηκε ο Δημήτρης Π.

 

Η Τουρκία αυτές τις μέρες φιλοξενεί το παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ της FIBA. Αγώνες θα γίνουν σε διάφορες πόλεις, με τους σημαντικότερους να γίνονται στην Πόλη. Προσωπικά είμαι ενθουσιασμένος και περιμένω πως και πως τους αγώνες, καθώς είμαι φανατικός μπασκετόφιλος και ακόμα πιο φανατικός οπαδός της Εθνικής ομάδας. Όχι μόνο γιατί είναι η εθνική μας ομάδα, αλλά γιατί παίζει φανταστικό μπάσκετ!

Για τους άσχετους...(για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;)

Το παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια και είναι το πιο δυνατό τουρνουά μπάσκετ, μιας και συγκεντρώνει τις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Μεταξύ των οποίων βέβαια και η δική μας, η οποία είναι το Νο 4 στην παγκόσμια κατάταξη. Κατά πολλούς είναι ακόμα πιο σημαντικό και από το τουρνουά μπάσκετ των Ολυμπιακών Αγώνων. Φέτος φαβορί για τα μετάλλια θεωρούνται (όπως περίπου όλα τα τελευταία χρόνια) οι ΗΠΑ, η Ελλάδα, η Ισπανία και η Αργεντική. Μάλιστα όσοι παρακολούθησαν τους αγώνες προετοιμασίας της Εθνικής μας θα είδαν ότι η ομάδα έπαιζε μπάσκετ... διαστημικό. Μέχρι να έρθουν τα γεγονότα της ντροπής με τη φασαρία με τους Σέρβους που τουλάχιστον εμένα με ενόχλησαν πάρα πάρα πολύ, ανεξαρτήτως ποιος το ξεκίνησε. Φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και για οποιονδήποτε αγαπά το μπάσκετ και την Εθνική ομάδα! Περασμένα ξεχασμένα ελπίζω...

Το πρόγραμμα της Εθνικής μας

Η Εθνική μας θα παίξει πρώτα 5 αγώνες στην Άγκυρα από 28 Αυγούστου έως 2 Σεπτεμβρίου, μεταξύ άλλων και εναντίων της οικοδέσποινας Τουρκίας (Τρίτη 31 Αυγούστου). Πολύ σημαντικός αγώνας για τον οποίο έχει κάνει δηλώσεις και ο πρωθυπουργός Ερντογάν. Οι πιθανότητες (και τα στοιχήματα) λένε ότι θα κερδίσουμε και τα πέντε αυτά παιχνίδια και θα περάσουμε με... τα τσαρούχια στην επόμενη φάση. Όλοι οι υπόλοιποι αγώνες θα γίνουν στην Πόλη. Λογικά η Εθνική θα παίξει τον πρώτο αγώνα στην Πόλη στις 7 Σεπτεμβρίου (εφόσον όντως περάσει με τα τσαρούχια όπως είπα, διαφορετικά 4, 5 ή 6 του μήνα). Και φυσικά όλοι περιμένουμε να νικήσει και να συνεχίσει στους υπόλοιπους αγώνες (8-11 Σεπτεμβρίου) και φυσικά στον τελικά την Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου.

Οργανωθείτε λοιπόν να γεμίσουμε το Sinan Erdem Dome και να απολαύσουμε την Εθνική μας και το παιχνίδι! Προς τα παρόν τα εισιτήρια για τους αγώνες στη Πόλη έχουν εξαντληθεί. Μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να ελπίζουμε να αποκλειστεί γρήγορα η Τουρκία για να έχουμε ελπίδες να βρούμε κάτι! Περισσότερες πληροφορίες για τα γήπεδα, τις πόλεις, τις ομάδες, το πρόγραμμα εδώ http://turkey2010.fiba.com.

UPDATE: Παρακολουθείστε μαζί μας τον κρίσιμο αγώνα Ελλάδας - Τουρκίας.

μόνο νταβούλια, όχι ζουρνάδες

Λίγο πριν χαράξει ο Αλλάχ τη μέρα, ένα τσακ πριν σφραγίσουν οι πιστοί μουσουλμάνοι το στόμα τους με το αόρατο σελοτέιπ, πρέπει να φάνε για να κρατηθούν στα πόδια τους μέχρι τη δύση του ηλίου. Δεν ξέρω πόσα ξυπνητήρια βάζουν οι γείτονες μου, εγώ πάντως θα έβαζα καμιά 10αριά, αν έπαιζε να χάσω το δυναμωτικό γεύμα και ψωμολυσσάξω ως το βράδυ. Έχει όμως και η ίδια η γειτονιά τους μηχανισμούς ασφαλείας της. Αναθέτει σε 1-2 φασαριόζους νεαρούς (συνήθως), το ύψιστο χρέος να σηκώνουν τη γειτονιά στο πόδι από τα μαύρα χαράματα, καθ' όλη τη διάρκεια του Ραμαζάν. Και χωρίς μάλιστα να μπορεί να παραπονεθεί κανείς!

Σας ανέβασα και πέρυσι βιντεάκι με τους νταβουλτζήδες, από το σπίτι στο Ταρλάμπασι. Η οπτική γωνία από το νέο σπίτι στο Φιρούζ Αγά είναι διαφορετική, μιας και από την πλευρά που περνάει "η κομπανία"  το διαμέρισμα είναι ντεμί/υπόγειο - αχ, απ' τα ψηλά στα χαμηλά! Μιλάω δε για κομπανία, μιας και όπως θα δείτε, πέρα από τους κύριους πρωταγωνιστές της  περφόρμανς, υπάρχει και μια κουστωδία από (ας με συγχωρήσουν, αλλά τους βρίσκω αργόσχολους) νέους, γέρους και παιδιά, που μοιάζουν να συνοδεύουν τη νύφη, από το πατρικό της στο δημαρχείο. Είναι κι αυτό το ύφος που έχουν βλέπετε, ότι επιτελούν θεόπνευστο έργο, κάτι που μου θυμίζει κάποιους συγχωριανούς μου, που συνόδευαν το παπά μας όταν αυτός άγιαζε τα σπίτια τα Θεοφάνια. Έψελναν μάλιστα και παράφωνα το "..σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός, η χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός". Εδώ, απλώς το σκηνικό είναι λίγο πιο αραμπέσκ.

Χαλάλι τους πάντως τους  μπαγάσηδες. Κάτι τέτοιες "ασυνέχειες" και "παλαβωμάρες", με εκτροχιάζουν ευχάριστα από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα, όπου απλώς αναμένω να περάσει ο μήνας, η εποχή, μια ακόμα χρονιά. Με κρατούν σε εγρήγορση κι αυτό μ' αρέσει. Πού να είχαν και ζουρνάδες δηλαδή.

Θα 'ρθει μια μέρα που...

Το post και τις φωτογραφίες επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ. 

 

Το σώμα, το σώμα, το σώμα, το σώμα...Πόσο με συγκλονίζει η απρόβλεπτη αυτή δυναμική του. Πάνω στο χορό, στον πόνο, στην ένωσή του με κάποιο άλλο. Ποτέ όμως δεν το είχα δει τόσο ενεργό στην τραγωδία. Τελικά, ήταν τραγωδία, ή μια βίαιη επίδειξη της ομορφιάς του πρώτου;

Τι καλά που δεν είμαι κριτικός! Αν ήμουν, η προσέγγιση θα γινόταν με περισσότερη καχυποψία. Ευτυχώς, ο Προμηθέας της Πόλης, μακρυά από τέτοιους προβληματισμούς, στο μόνο που δεν μπόρεσε να αντισταθεί ήταν η επίδειξη δύναμης της φύσης. Η αυστηρή βροχή που έπαιξε αντί των ηθοποιών την Δευτέρα (26/7) της πρεμιέρας, μας έστειλε σαν τιμωρημένα σχολιαρόπαιδα στα σπίτια μας. Όμως, το ερωτικό ντουέτο Ρούμελι Χισάρ - καλοκαιρινής μπόρας, είχε σιωπηλά ικανοποιήσει την σκοτεινή πλευρά όσων αποφάσισαν ν’ αγνοήσουν τις καιρικές συνθήκες και να ρισκάρουν, πηγαίνοντας στο Κάστρο της Ρωμυλίας.

 

Αισχύλος, πέτρινες κερκίδες που έχτισαν οι εργάτες του πορθητή της Πόλης, ενώ απ’έξω ξέρεις ότι σε περιμένει μια θεότητα. Η Ιστάνμπουλ, ντυμένη με φορέματα υδάτινα και άκρως βίνταζ. Δυο μέρες μετά, θα μας δινόταν η τελευταία ευκαιρία να βιώσουμε όλα τα παραπάνω, αλλά και να δούμε τον Προμηθέα Δεσμώτη σε σκηνοθεσία του Θ. Τερζόπουλου. Θέατρο, μυθολογία, και Πόλη έγιναν ένα σώμα. Άλλους τους φυλάκισε, άλλους πάλι όχι.

 

Τούρκοι, Γερμανοί και Έλληνες υποκριτές έδωσαν μια παράσταση ασυνήθιστη, που θα μπορούσε για μερικούς να αποβεί και εθιστική. Ο Προμηθέας στις αλυσίδες εμφανίστηκε με τη μορφή του Τούρκου, εντυπωσιακά ηθοποιού, Yetkin Dinkiciler, ο οποίος σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της παράστασης έτριβε με κυκλικές κινήσεις το στομάχι του (να θυμίσω ότι αρπακτικά έτρωγαν τα σπλάχνα του αλτρουιστή Προμηθέα), ενώ διαλεγόταν με το χορό, τον οποίο και αποτελούσαν δώδεκα μαυροφορεμένοι άντρες. Ο πόνος, το αίσθημα της αδικίας, αλλά και η άρνηση του αλυσοδεμένου Θεού να υποκύψει σε συμπεριφορές δουλοπρέπειας και μεταμέλειας απέναντι στον Δία, ήταν τα συναισθήματα που κυριάρχησαν στο έργο, ενώ το ανθρώπινο σώμα άφησε τον λόγο να αποτελεί το δεύτερο κανάλι επικοινωνίας με το κοινό!

 

Δεν ξέρω τι σόι Δίες έχετε στο κεφάλι σας...Αλλά αν πραγματικά πιστέψετε ότι η «φωτιά» που προσφέρετε θα είναι για καλό, μην φοβηθείτε τις αλυσίδες και τα αρπακτικά. «Θα’ ρθει μια μέρα» (με αυτήν τη φράση έπεσε η αυλαία), που ένας ημίθεος του περιβάλλοντός σας, θα σταλεί για να σας σώσει...

τώρα και στο The Insider

Είναι ωραία να έχεις το μπαχτσεδάκι σου. Βγάζεις έναν πάγκο και πουλάς τα αγγουράκια σου, τις ντοματούλες σου, λίγα βερίκοκα το καλοκαίρι και ίσως ξινόμηλα τον χειμώνα. Πότε οι συγχωριανοί σου και πότε περαστικοί από τα διπλανά χωριά, σου κάνουνε σεφτέ. Θες βρε παιδί μου όμως, να στείλεις τα καλούδια σου και πιο μακριά. Κι ας είναι λίγο στραβοχυμένα τα αγγούρια σου, μικρούλες οι ντομάτες και τα βερικοκάκια σου και παραπάνω απ' όσο πρέπει ξινά τα μήλα σου. Είναι τα δικά σου, τα μεγάλωσες με φροντίδα, μόχθο και αγάπη. Δεν τους έριξες λιπάσματα, είναι υγιεινά και μυρωδάτα, καλό θα κάνουν σ' αυτούς που θα τα γευτούν. Γιατί να μην τα χαίρονται και στη διπλανή κωμόπολη φερειπείν; Αχ τι καλά να τα έδινες σ' ένα μεγάλο μανάβικο εκεί!

Κάπως έτσι είναι και με τις αναρτήσεις σ' ένα μπλογκ. Παιδεύεσαι να ανακαλύψεις νέα πράγματα, να τα δοκιμάσεις πρώτα εσύ, να πάρεις μολύβι και χαρτί (βλ. πληκτρολόγιο) και να τα κάνεις λέξεις. Να τις ανεβάσεις με χαρά στην αρχική σελίδα και μετά να περιμένεις χαρωπούς αναγνώστες να τα ξεκοκαλίσουν. Τι καλά όμως να τα δημοσιεύες και κάπου αλλού. Κάπου, όπου κι άλλα ζευγάρια μάτια θα τα διαβάσουν και ίσως να τους αρέσουν κιόλας. Με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω λοιπόν, ότι άρχισα μια συνεργασία με ένα μεγάλο μανάβικο ενημερωτικό portal, όπου θα ανεβαίνουν οι αναρτήσεις του Angelis and the Istanbul. Είναι ο The Insider, που με την παρούσα του μορφή έχει βγει στην ηλεκτρονική πιάτσα τον τελευταίο χρόνο. 

 

Λέω "παρούσα μορφή", γιατί όπως θα διαβάσετε και στην σελίδα που δίνει το στίγμα του site: ο "THE INSIDER" αποτελείται από μία ομάδα έμπειρων δημοσιογράφων που προέρχονται από μακρόχρονη προϋπηρεσία στο BBC και την «θρυλική» Ελληνική υπηρεσία του BBC. Του παγκόσμιου δημοσιογραφικού οργανισμού δηλαδή, που ταυτίσθηκε με όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές των τελευταίων 60 χρόνων στην Ελλάδα και τον κόσμο και το όνομα του είναι συνώνυμο με το κύρος και την εγκυρότητα των ειδήσεων. Μ' εκείνο που φτιάχνομαι ιδιαιτέρως δε, είναι το παρακάτω: Με το THE INSIDER συνεργάζονται κορυφαίοι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές από την Ελλάδα και τον κόσμο, ενώ εξασφαλίσαμε επίσης, την στήριξη σπουδαίων bloggers που έχουν αφήσει το στίγμα τους στη ελληνική μπλογκόσφαιρα.

Γουάου! Δεν θέλω και πολύ για να πάρουν τα μυαλά μου αέρα - το λέω συνέχεια αυτό, γιατί είναι αλήθεια! Ξεχάστε όμως τα μικροαστικά μου απωθημένα και επισκεφτείτε τον Insider. Θα διαβάσετε τα τελευταία νέα, διεθνή και ντόπια, ρουφήξτε και τις ιστορίες της σέξυ Τσαούσας και των άλλων συν-μπλόγκερς. Είπαμε, κάνουν καλό τα ζαρζαβατικά!

ΥΓ: Η φωτό με τα λαχανικά "κατασχέθηκε" από το History of Greek Food της αγαπητής πλέον φίλης Μαριάννας, με την οποία γνωριστήκαμε ιντερνετικά πριν ένα χρόνο, αλλά η γλύκα, η γενναιοδωρία  και τα πεντανόστιμα φαγητά που με τράταρε, με κάνουν να την αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο!

φατμέ, η πληγωμένη

Επανήλθα. Λίγο μαυρισμένος, λίγο κουρασμένος, λίγο ζαλισμένος. Νομίζω κιόλας, ότι βλέπω και οράματα. Η Πόλη σας το είπα, θα με εκδικηθεί. Ακούστε τί όραμα είδα χτες, ΠΡΙΝ κοιμηθώ:

Οι τελευταίοι σουλτάνοι λέει, εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από τα σαράγια του Σουλούκουλε. Άλλοι φυγαδεύτηκαν στα παλάτια των ακόμα ισχυρών σογκούν της Ινδοκίνας, άλλοι στο Άμστερνταμ κι άλλοι στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου μετέδωσαν το τσιφτεντέλι, το οποίο μετονομάστηκε σε τάνγκο. Η Φατμέ λέει, μια από τις τελευταίες εν ζωή σουλτανίτσα, φίλη καλή, από τότε που κάναμε παρέα σαφάρι άγριων φασιανών στην Κένυα, ήρθε μετά από χρόνια να δει, πού έζησαν οι πρόγονοί της. Το μαύρο βέλο λέει, το φόρεσε για να πενθήσει. Το ίδιο και τις πέρλες. Τα γόνατά της δε, χτυπήθηκαν, ματώσανε. Το'χε τάμα, ν' ανέβει την κρυστάλλινη γυριστή σκάλα του πατρικού της (Ντολμά Μπαχτσέ) με τα γόνατα.

 

Τι καταλάβατε που με θέλατε πίσω; Το βρίσκετε νορμάλ αυτό που σας διηγήθηκα; Θα με τρελάνει η Πόλη αυτή, σας το υπογράφω. Και θα φταίτε εσείς!

άνθρωπος είμαι κι εγώ

βουτιές στις βάθρες του Φονιά,

κατσικάκι σούβλας στο "Βράχο" στον Προφήτη Ηλία, 

σερβιρισμένο από τον αεράτο Παναγιώτη

(και για σαλάτα: χοιρινό κοντοσούβλι που τόσο πεθύμησα),

πράουστο σε ζυμωτό ψωμί και φραπεδάκι στη Χώρα,

το μαγιό στην ψάθα και βουτιές πρωτόπλαστες στον Κήπο,

ανοίγματα ψυχής σε φίλους και ξελαφρώματα,

κρατήθηκα και δε ρώτησα πολλά, το νησί μου έδωσε τις απαντήσεις από μόνο του..

καλή η Πόλη. τι καλή; μόνο καλή; δικαιούμαι όμως και καμιά απιστία που και που. τα μούτρα βέβαια που θα μου κρατάει - με το που θα επιστρέψω - και η κρεβατομουρμούρα, είναι σίγουρη. όσο για τα δικά σας παράπονα, ήδη τα δέχομαι στο προσωπικό email. αν μ' αγαπάτε όμως, θα με συγχωρήσετε. άλλωστε, τις μπαταρίες, δεν τις γεμίζω μόνο για μένα :) καλές βουτιές..πρωτόπλαστες!!

Ραμαζάνι 2010

Πότε πέρασε μια ακόμα χρονιά, ούτε που το  κατάλαβα! Το Ραμαζάν ζυγώνει και πάλι, αρχίζοντας φέτος στις 11 Αυγούστου. Όπως γνωρίζετε, στο μπλογκ πέρυσι εγκαινιάστηκε ειδική κατηγορία για τις αναρτήσεις που αφορούν στον ιερό μήνα των Μουσουλμάνων. Τώρα που τις ξαναδιαβάζω, ξεθάβω κι εγώ ιστορίες από τον μπαχτσέ της λήθης, στον οποίο κάθε φορά ανθίζουν -μόνο για λίγο-  όλα τα θέματα στην εποχή τους.

Το σπάσιμο της νηστείας την πρώτη μέρα του Ραμαζάν, η γαϊδουριά μου να αργήσω στο γενναιόδωρο κάλεσμα των γονιών του Τζεμ, τα ταμπούρλα του πολέμου..συγνώμη του Ραμαζανιού ήθελα να πω, τα υπαίθρια φαγοπότια, κάποιοι επαγγελματίες (1, 2) που βρίσκουν την χαρά τους αυτό το μήνα,  οι απώλειες, αλλά και τα μεγάλα κέρδη, με τα οποία σε "ανταμείβει" ο Αλλάχ, αυτόν το μήνα των στερήσεων.

Πέρυσι δεν κατάφερα να κρατήσω ούτε μια μέρα νηστείας. Φέτος θα προσπαθήσω και ελπίζω να τα καταφέρω. Καλάααα ε; Το βράδυ θα πέφτω με τα μούτρα στις σούπες, τα κεμπάπια και τα γκιουλάτς! Αν δεν έχω ήδη πέσει στην Ιστικλάλ και με μαζεύουν..

οργισμένα νιάτα

Τί Τζέιμς Ντιν και αμερικανά κολεγιόπαιδα μου λέτε; Σιγά τους ρέμπελους! Τις προάλλες που έκανα βόλτα στα στενά του Ζεϊρέκ, πέτυχα τρία τσακαλάκια της γειτονιάς, που έλουσαν  το ποδήλατό τους με οινόπνευμα και το πυρπόλησαν! Αλλαλαγμοί, ζητοκραυγές και χειρονομίες ολοκλήρωναν θεατρικά την περφόρμανς.

Αν και σε έκσταση βεβαίως, δεν παρέλειψαν να με χαιρετίσουν ευγενικά: "Γεια σου άμπι, βγάλε μας φωτογραφία!". Οι μανάδες από δίπλα, καμάρωναν τα βλαστάρια τους! Ώσπου να έρθετε κι εσείς στην Πόλη και ξεκινήσετε τις βόλτες στα πίσω δρομάκια Της, μπορείτε να ξεγελαστείτε με τον "Επαναστάτη χωρίς αιτία".

Αχχ, κάντε μου τη χάρη και πηγαίνετε σ' ένα θερινό σινεμαδάκι, που τόσο μου 'χει λείψει εδώ!

και στο κεφαλάκι σας!

Όπως όλα τα κορίτσια, έτσι και η Σερπίλ ονειρευόταν από τοσοδούλα να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας, ουπςςς του τζαμιού, ξανά-ουπςςς του Δημαρχείου (στοίχημα ότι δεν ξέρετε ότι στην Τουρκία δεν υπάρχει θρησκευτικός γάμος). Μεγαλώνοντας, η τύχη τής χαμογέλασε, βρήκε τον πρίγκηπα της τον Οζάν, με τον οποίο δεν άργησαν και πολύ να  πάρουν τη μεγάλη απόφαση. Και τι καλύτερη ιδέα, να ξεκινήσουν την κοινή ζωή τους σ' αυτήν τη σύγχρονη ζούγκλα που ζούμε, από ένα γαμήλιο γλέντι, μέσα στο δάσος του Βελιγραδίου (εικοσικάτι χιλιόμετρα από το Τάξιμ)! 

Βέβαια, για να εκπληρώσει η Σερπίλ το όνειρό της, οι καλεσμένοι έπρεπε να γίνουμε Κοσοβάροι πρόσφυγες, επηρεάστηκα βλέπετε από το όνομα του δάσους! Το λεωφορείο από Τάξιμ για Μπαχτσέκιοϊ τίγκα, οι οδηγίες εισπράκτορα και επιβατών για το που πρέπει να κατέβω αντικρουόμενες, ο ποδαρόδρομος από την κεντρική πύλη μέχρι τον χώρο της τελετής μακρύς. Πρόλαβα στο παρατσάκ.

Η εκπρόσωπος του Δήμου με την σατέν βυσσινί ρόμπα, μπαίνει κατευθείαν στο ψητό: 

Θα το πάρεις το κορίτσι/αγόρι;

Εβέτ! ο ένας

Εβέτ! κι άλλος, 

υπογραφές από τους 2 μάρτυρες (Εσρά και Σερτάτς) και δώστου τα λευκά μπαλόνια να ξεχύνονται στον ουρανό!

 

Η συγκίνηση και το χειροκρότημα όμως, ως γνωστόν, ανοίγουν την όρεξη. Κοπιάστε λοιπόν στο ξέφωτο μετά το γεφυράκι, οι νεραϊδούλες πέρασαν και στόλισαν από νωρίς, μην αργείτε!

Κι αφού τελειώνει με τις αναμνηστικές φωτό για το κομοδίνο και τα οικογενειακά του άλμπουμς, το νεόνυμφο ζεύγος κάνει είσοδο (ή έξοδο καλύτερα) εντυπωσιακή! Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είχε λιγότερα πυροτεχνήματα!

Οι δυο συμπεθέρες δε, αγκαλιασμένες μου ποζάρουν. Μακάρι να μείνουν στο αγκάλιασμα, να μην το γυρίσουν στην ελληνορωμαϊκή πάλη, για το ποια θα μεγαλώσει τα εγγόνια:)

 

 

Το μενού είχε τα μεζεδάκια του τα κρύα (τυράκι, φασολάκια λαδερά, σαρμά, μελιτζανοσαλάτα, εζμέ με καρύδι), πατσάγκα (μπορέκι με παστουρμά), πράσινη σαλάτα και για κυρίως, κοτόπουλο με μπεσαμέλ, χωριάτικα ζυμαρικά (ερίστε) και βραστά λαχανικά. Μια χαρά:)

Κι εκεί που τρώγαμε, τσουπ και το ζευγάρι..για το λογαριασμό! Εντάξει, εντάξει, πλάκα κάνω! Εννοείται ότι με όλη την καρδιά μας, οι φίλοι τους καρφιτσώσαμε το κατιτίς μας. Άλλος λεφτά, άλλος χρυσές λίρες, άλλος πέρασε βραχιόλια στους καρπούς της νύφης.

 

Και μετά, δώστου χορός!

 

Κι εκεί που το γλέντι κόρωσε, τα χρειάστηκα! Μου ήρθε μια πικάντικη μυρουδιά, την κάτσαμε σκέφτηκα, 300 άτομα να χορεύουν σε έκσταση, με παστουρμά να μεταβολίζεται εντός τους, δεν θα τη βγάλουμε καθαρή (κυριολεκτικά)! Ευτυχώς που ο δράστης τελικά ήταν ο καπνός-εφέ.

 

Κι ενώ η μουσική πιο πολύ παρέπεμπε σε μπιτς μπαρ στο Μπόντρουμ, να 'σου ο δυνατός πνευμόνης με την γκάϊντα, φερμένος από το Ρίζε, την πατρίδα του Οζάν. 

Τα χέρια γίναν αλυσίδα, τον μαγικό αυλό τον διαβάσατε; Υπνωτισμένοι λες, οι καραντενιζλήδες στιφογύριζαν γύρω από το τομάρι του ζώου με το βελουτέ ελεκτρίκ κάλυμμα.

Έφτασε κι η σειρά της τούρτας, λευκή και γλυκιά, έτσι να είναι κι η ζωή τους όλη:)

 

Κι η βραδιά πήρε να τελειώνει.. Εκεί, μέσα στο δάσος με τα ξωτικά, μια παρέα ξανάσμιξε για να χαρεί με την χαρά των φίλων. 

Πάντα τέτοια να 'χουμε! Να ζήσουν τα παιδιά, τους εύχομαι καλούς απογόνους! Όσο για σας...και στο κεφαλάκι σας!