Σήμερα είχα ένα κενό. Στο πρόγραμμά μου εννοώ, γιατί από κενά η ζωή μου, άλλο τίποτα. Πήρα τα ηλεκτρονικά τσουμπλέκια μου και χοντρό πανωφόρι και ξεπόρτισα με συγκεκριμένο σκοπό. Να καθίσω κάπου έξω στη γειτονιά και να σας μεταφέρω το Τώρα της.
Επέλεξα το Smyrna, ως πιο κεντρικό πόστο, με τραπεζάκια πάνω στην Ακαρσού τζαντεσί. Για να περνά η ώρα πιο ευχάριστα, παρήγγειλα ταλιατέλες με κοτόπουλο και μανιτάρια. Τίγκα στην κρέμα, ο στρουμφομύκητας μύριζε κονσερβίλα(ς), αλλά χαλάλι. Είχα τον σκοπό μου όπως σας είπα.
Να παρατηρήσω την (όποια) ζωή να περνά από μπροστά μου με μορφή διερχόμενων ταξί,
γυναικών μοντέρνων ή πιο τραντισιονέλ,
η περτικαλάδα με τον πάγο με κρατά δροσερό στην παγωνιά,
ενόσω ο οδοκαθαριστής σκούπιζε τις γόπες των Muratti.
Και κάπως έτσι πέρασε μία ώρα και κάτι στο Τζιχάνγκιρ.