Κυριακή των Βαΐων στο Φανάρι

Την Κυριακή των Βαΐων γίναμε μια μεγάλη παρέα και κινήσαμε για το Πατριαρχείο.

Στην εσπερινή ακολουθία του Νυμφίου πρωτοστάτησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Ψαλτάδες στα δεξιά και αριστερά του Ιερού Βήματος μας μετέφεραν σε κατανυκτικούς βυζαντινούς δρόμους.

Τελειώνοντας η ακολουθία, ο Αγιότατος μας έδωσε πέρα από την ευλογία του κι ένα αναμνηστικό σταυρό σε μπορντώ κουτάκι!

Έφτασε κι η Μεγάλη Εβδομάδα, Καλή Ανάσταση σε όλους!

Ανακαλύπτοντας την όαση!

Επικαιροποίηση: Δυστυχώς, μετά την απαγόρευση του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους, το ναργιλέ-καφέ έκλεισε και μόνο το άδειο κουφάρι του απέμεινε τώρα πια:) Πάνε τα ντουμάνια, ξεθυμάνανε..

Ψάχνοντας την Uzuncarsi Caddesi στο Tahtakale ανακάλυψα ένα πανέμορφο ναργιλετζίδικο. Ένα ιστορικό χαμάμ του 16ου αιώνα μετατράπηκε σε ένα εντυπωσιακό καφέ με ναργιλέ και τσάι.

Πέρα από τραπέζια με καρέκλες γύρω από τη μαρμάρινη κουπαστή με θέα στο υπόγειο, υπάρχουν χωριστοί οντάδες (δωμάτια) με μαλακές μαξιλάρες και στρώματα, όπου βγάζοντας τα παπούτσια σου, χύνεσαι χάμω και αισθάνεσαι κομματάκι πασάς!

Από τα δύο εσωτερικά μπαλκόνια-θεωρία η θέα είναι περίοπτη!

Κι όλα αυτά, κάτω από έναν διάτρητο τρούλο να σου υπενθυμίζει την αρχική χρήση του χώρου.

Μάλλον, θα γίνει το νέο μου στέκι!

Στο χαμάμ..από ανάγκη!

Παλιά βρε παιδί μου ήξερες! Σου ερχόταν ο λογαριασμός του ρεύματος, τον πλήρωνες και ξεμπέρδευες!

Τι τις θέλουμε τις πάγιες τραπεζικές πληρωμές, μου λέτε;

Ένα τραπεζικό μπέρδεμα λοιπόν, μας άφησε χωρίς ρεύμα (+θέρμανση+ζεστό νερό) στο σπίτι στην Χαλκηδόνα, στην Ασιατική όχθη, όπου μένω αυτό το διάστημα.

Έτσι αναγκάστηκα να καταφύγω στο χαμάμ της γειτονιάς για να..πλυθώ!

Βέβαια, και το τρίψιμο με τρίχινο γάντι απόλαυσα, και το μασάζ από τα στιβαρά χέρια του Μουσταφά μπέη, και τα νέα της γειτονιάς έμαθα από τους ηλικιωμένους λουόμενους!

Ουδέν κακόν λοιπόν αμιγές καλού.

Παρατήρηση: Μάλλον ήμουν ο μόνος ξένος που βρέθηκε εδώ και μήνες στο συγκεκριμένο χαμάμ.

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια

Διαβάστε το παρόν ποστ μόνο για ιστορικούς λόγους, μιας και το δρομολόγιο της Φιλίας κόπηκε. Συγχαρητήρια στον ΟΣΕ για την επιλογή του. Βέβαια, εδώ που έφτασε το χάλι του, δεν του έμενε να κάνει και τίποτα καλύτερο. Βρε ουυυυσττττττ!

Χτες βράδυ ταξίδεψα με το τρένο της Φιλίας(!) από Δράμα προς Κωνσταντινούπολη.

Για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχει καθημερινή σύνδεση Θεσσαλονίκης-Πόλης (στις 19.58 από Θεσ, στις 20.30 από Πόλη). Το εισιτήριο κοστίζει γύρω στα 60 Ευρώ για απλή μετάβαση, σε 2κλινη κουκέτα. Το συνολικό ταξίδι αν και διαρκεί από 12 ώρες (κάποιες φορές 14-15), είναι ιδιαίτερα άνετο μιας και μπορείς να κοιμηθείς στο μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής.

Αυτό έκανα κι εγώ και μακάρι να ήταν εξίσου τυχερός κι ο καημένος Ινδός συνεπιβάτης μου, ο οποίος εγκατέλειψε άδοξα την αμαξοστοιχία στα σύνορα, μιας και δεν είχε την απαιτούμενη βίζα για είσοδο στην Τουρκία.

Για τους Έλληνες ταξιδιώτες δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από μια ταυτότητα νέου τύπου (με λατινικούς χαρακτήρες), ή ένα διαβατήριο σε ισχύ.

Κατά γενική ομολογία, το Τουρκικό τρένο είναι καλύτερο από το Ελληνικό, οι συρμοί φαίνονται (και μάλλον) είναι πιο καινούριοι, οι κουκέτες πιο βολικές και η εξυπηρέτηση πιο ευγενική. Θυμάμαι μια Παραμονή Χριστουγέννων, αγκαλιαζόμασταν οι επιβάτες μεταξύ μας για να ζεσταθούμε, αφού η θέρμανση δε λειτουργούσε!