μί(κ)λα μου για γεύσεις

Το περασμένο Σάββατο είπαμε να το ρίξουμε λίγο στη χλιδή. Με την ευκαιρία της επίσκεψης της Άντζελα και του Τζαν από το Τορόντο στην Πόλη (για δεύτερη φορά μέσα σε 10 μήνες!) και δεδομένου ότι τους αρέσουν οι γευστικοί πειραματισμοί, αποφασίσαμε να δούμε την Ιστάνμπουλ από ΠΟΛΥ ψηλά με μπουκωμένο ΣΧΕΔΟΝ στόμα. Το "πολύ" πάει στο αληθινά ψηλό ξενοδοχείο Marmara Pera (μη μπερδεύεστε με το ομώνυμο ξενοδοχείο της πλατείας Τάξιμ) & το "σχεδόν" στις κομμάτι μικρές μερίδες μεν, ευφάνταστου δε φαγητού, που σερβίρονται στο εστιατόριο της κορφής, το mikla. Ο σεφ Mehmet Gürs, έχει διπλή υπηκοότητα Φιλανδική/Τουρκική και επιμελείται ένα μενού με σκανδιναβικές, μεσογειακές και ανατολίτικες αναφορές.

 

Φτάσαμε στο εστιατόριο λίγο πριν τις 9, που μας περίμενε το τραπέζι, και ανεβήκαμε στο τέρας-μπαρ για ένα ποτό. Η θέα των 360° είναι πραγματικά εντυπωσιακή, σε κάθε πλευρά υπάρχει κι από ένα σαλονάκι ή μια μπάρα για να ατενίζεις γυρολούθε και σε μια γωνιά η παράγωνη μικροσκοπική πισίνα.

Είναι γνωστό ότι το mikla δεν είναι ένα από τα φθηνότερα εστιατόρια της Πόλης. Άλλωστε το μενού το ήξερα απ' έξω πριν καν πάω, με τα πρώτα πιάτα να κοστίζουν 30-40 λίρες, τα κυρίως 60-80 λίρες και τα επιδόρπια γύρω στις 20 λίρες. Για κρασί δε, με δυσκολία βρίσκεις μπουκάλι κάτω από 100 λίρες. Το ερώτημα ήταν αν η γεύση θα ακολουθούσε τον παρά ή θα έμενε ξεχασμένη πίσω στην κουζίνα. 

• Το καλωσόρισμα έγινε με χρυσό ελαιόλαδο και ψωμάκια. Από δίπλα και κρύσταλλοι θαλασσινού αλατιού (φωτό από το Tripadvisor forum)

Για ορεκτικά παραγγείλαμε:

• Λεπτεπίλεπτες φετούλες ωμής σφυρίδας με ελιές Καλαμών, άνηθο και λεμόνι.

 

Γεύση: Χμμμμ, αν και δεν θα μου άρεσε η χάρντκορ ψαρίλα, το πιάτο απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί σούσι. Συγχαρητήρια βεβαίως αξίζουν στον αρτίστα που φιλετάρισε την σφυρίδα σε πάχος τσιγαρόχαρτου.

• Γαρίδες κουλουριασμένες σε σωταρισμένο σπανάκι με τσίλι, παρέα μιας κουτσουλιάς κονφί λεμονιού.

Γεύση: Αληθινά νόστιμο πιάτο! Όσο πρέπει / ψημένη η ψωμομένη γαρίδα / στυφό το σπανάκι / καυτερούλι το τσίλι! Μπράβο! Το κονφί ειδικά, σε ταξίδευε με υπερηχητική ταχύτητα ντογρού στους λεμονόκηπους της Αττάλειας!!

• Τσιπς με φιλέτο σαρδέλας και αφρό λεμονιού.

Γεύση: ζουμερή παχιά σαρδέλα, ιντριγκαδόρικη η διαφορά υφής κράκερ και  ψαριού.

• Στα κυρίως τώρα, εγώ πήρα το για 24 ώρες φουρνιστό ώμο Θρακιώτικου αρνιού, συνοδευόμενο από καπνιστό πλιγούρι.

Γεύση: Καλό το αρνάκι, αλλά δε βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι άμα μαγειρευόταν μόνο τις μισές ώρες θα ήτανε διαφορετικό. Το πλιγούρι όμως ήταν όντως διαφορετικό! Το καλύτερο που έχω φάει ποτέ, αν και προτιμώ γενικώς το ρύζι.

• Φιλέτο με πουρέ πατάτας και σιρόπι κόκκινου κρασιού (φωτό από το Tripadvisor forum)

Γεύση: Έτσι κι έτσι, τίποτα το ιδιαίτερο. Όχι ότι θα ήθελα κανένα φανταχτερό υλικό, απλώς μετά από ένα μισάωρο η γεύση του είχε ήδη ξεχαστεί.

• Πεσκανδρίτσα με ριζότο μάραθου (φωτό από το Tripadvisor forum)

Γεύση: Η πεσκανδρίτσα αν και εντυπωσιακό στην όψη ψάρι, κακάσχημο για να ακριβολογήσω και θεοπάλαβο εξαιτίας της κεραίας που καταλήγει σε φανάρι για να ξεγελάει τα κακόμοιρα ψαράκια του βυθού και να τα καταβροχθίζει, δε μου φάνηκε ιδιαιτέρως γευστικό. Δε μου έφταιξε μάλλον το μαγείρεμα, υποθέτω πως δεν είμαι φίλος της συγκεκριμένης αγριωπής κυρίας με τα λέπια.

• Για επιδόρπιο, έφτασε στο τραπέζι ένα ντροπαλό παγωτό από χουρμάδες και μια κρεμ μπριλέ με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Μάλλον τη βοηθούσε ο γλυκάνισος από το Τσεσμέ και η συνοδεία σορμπέ γιαουρτιού.

Γεύση: Ελαφριά, δε μύριζε καθόλου αβγουλίλα, το σορμπέ δροσιστικό όπως υποσχόταν άλλωστε το όνομα.

• Συνοδεύσαμε το δείπνο με δύο κόκκινα τουρκικά κρασιά, το πρώτο από την περιοχή της Θράκης και το δεύτερο από το νησί της Τενέδου και καταλήξαμε με ένα λευκό γλυκό με τα επιδόρπια (φωτό από το Tripadvisor forum)

Γεύση: Αν και μόλις 10 χρόνια πριν δύο ήταν οι επιλογές στον χώρο του τουρκικού οίνου: Λευκό ή Κόκκινο, τα τελευταία χρόνια άρχισαν να επενδύονται εκατομμύρια δολάρια σε οινοποιεία, αναβιώσεις ενδημικών  ποικιλιών, μεταγραφές διεθνούς φήμης οινολόγων με αποτέλεσμα να επιτυγχάνονται άλματα προόδου. Βέβαια, οι τιμές είναι ακριβές λόγω των φόρων (ακόμα και στα ντόπια αλκοολούχα) και μάλιστα στα εστιατόρια, ακόμα πιο τσουχτερές. Η λίστα κρασιού πλούσια, με αντιπροσώπους απ' όλον τον κόσμο, αλλά τιμές τσιμπημένες μέχρι μελανιάσματος.

 

Η γενική ετυμηγορία για το mikla είναι θετική. Μπορεί η λυπητερή να ήρθε γύρω στα 100 ευρώ / άτομο (μαζί με το κρασί), αλλά όλα τα πιάτα ήταν καλοφτιαγμένα, η παρουσίασή τους μοντέρνα, το σέρβις φιλικό και γρήγορο και ακόμα και αυτά που δεν σε ξετρέλαιναν με απίθανη νοστιμιά, είχαν τουλάχιστον καλή πρόθεση. Αν με ρωτάτε όμως, αν θα ξαναπάω στα κοντά, μάλλον όχι θα σας έλεγα! Θα συνεχίσω όμως να δοκιμάζω την γευστική μου τύχη και σε παρόμοιου στυλ εστιατόρια, γιατί πιστεύω στο φαγητό και το βλέπω πολύ παραπάνω από ένα απλό γέμισμα κοιλιάς. Κι άμα αγαπάς το φαγητό, τη μια στριμώχνεσαι σε μια τρυπούλα για ατόφιους κιοφτέδες και την άλλη ρίχνεις ένα κασμιρένιο σάλι στο ξώπλατο και ατενίζεις Βόσπορο με τους αγέρες να σου ξεριζώνουν τα ποστίς. Απλώς συνέχισε να μου μι(κ)λάς για γεύσεις!