βραδιά κινηματογράφου

Μ' αρέσουν οι ζουρνάδες, τα νταούλια και τα πανηγύρια, και μάλιστα μ' αρέσουν πολύ. Μ' αρέσει όμως κι η κουλτούρα βρε παιδί μου. Όχι πως τα κλαρίνα δεν είναι πολιτισμός και κουλτουρέ, αλλά εννοώ αυτόν "του σαλονιού". Ν' ακούς κλασική μουσική, να παρακολουθείς θέατρο (τ' ακούς Tensi;) περικυκλωμένος από φουλάρια / το δικό σου και των γύρω σου,  να συζητάς για τον Κούντερα / το όνομα του και μόνο, με τρόμαζε από παιδί, μέχρι που τόλμησα να διαβάσω κάτι δικό του, να βλέπεις ακαταλαβίστικες ταινίες.

 

Εεεε, κάπως έτσι ήταν και τις προάλλες που μαζευτήκαμε για μια κινηματογραφική βραδιά. Η οικοδέσποινα Αλέβ (όχι η γνωστή από τους Ταταύλα), ετοίμασε ένα τραπέζι με παραδοσιακές τουρκικές νοστιμιές, όπως μπρουσκέτες με λαχανικά, φρουτοσαλάτες με μπαλσάμικο, πλατώ τυριών με μπρι, καμαμπέρ και παρμεζάνα και άλλα πολλά. Το φτωχικό σπίτι δε, βρίσκεται απέναντι από το Χίλτον, πάνω στην κεντρική Λεωφόρο Τζουμχουριέτ, που ενώνει την πλατεία Τάξιμ με το Οσμάνμπεϊ και το Νισάντασι.

Η διακόσμηση του σπιτιού προσεγμένη, με έναν αστικό αέρα να πηγάζει από το ρετρό πορσελάνινο αμπαζούρ (διεθνώς γνωστής Τουρκάλας γλύπτριας, αντίστοιχης της Χρύσας), το πιάνο και τα ξύλινα παρκέ, με πολλές μοντέρνες ασυνέχειες.

 

Η παρέα ενδιαφέρουσα, με τον Οζγκιούρ και την Γκιουχέρ να έχουν ζήσει 2 χρόνια στην Αθήνα για το μεταπτυχιακό τους, τη Μαρία να τελειώνει το μάστερ της στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις στο πανεπιστήμιο Bilgi, την Αλέβ να σπουδάζει ποίηση στον Καναδά και τη N.Y., την Αυστραλοτουρκάλα Χεντιγιέ να γράφει στίχους και μουσική (απίθανη!) ετοιμάζοντας τον πρώτο της δίσκο, τον Ομέρ που τελείωσε το Πολυτεχνείο και ταλαντεύεται μεταξύ master στην Στοκχόλμη και στρατού (χτες έμαθα ότι θα φορέσει το χακί τελικά), τον Ιμπραήμ (χαϊδευτικά Ίμπο) καθηγητή Αγγλικών και την σπινθηροβόλα Ντιλάν, που ξέχασα με τί ασχολείται:)

Δεν θα βλέπαμε ετοιματζίδικες παραγωγές, αλλά τα ταινιάκια του Γιάννη και κάποια άλλα που αγόρασε ο Ομέρ, από το Τουρκικό ebay. Η Γκιουχέρ  εμπνεόμενη από τις ταινίες, άφησε τον εαυτό της ελεύθερο και έντυσε τις βουβές εικόνες με πιανομελωδίες, όσο η Χεντίγιε έκανε φωνητικά χάρμα!

Ο Γιάννης επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά την καλή του πάστα. Όλοι του έδιναν συγχαρητήρια κι αυτός χαμογελούσε, τύλιγε τα φιλμ στα καρουλάκια τους και ολοένα έσκυβε στον προτζέκτορά του..

 

Πού να ήμουν εγώ στην θέση του,  που κατευθείαν μεγαλοπιάνομαι. Μάλλον, τα πανηγύρια μου ταιριάζουν καλύτερα τελικά!