Η πρώτη απώλεια

Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα ανοίγοντας τα μάτια μου σήμερα, ήταν η παράξενη ησυχία που επικρατούσε κάτω από το σπίτι μου.......

Βγαίνοντας στο μπαλκόνι, η υποψία μου επαληθεύτηκε: Η αυτοσχέδια ψησταριά-καντίνα, το στέκι της γειτονιάς, ήταν αμπαρωμένη! Ακολουθεί βλέπετε το πρόγραμμα του Ραμαζανιού, ανοίγει μετά τη δύση του Ηλίου. Οι περισσότεροι θαμώνες άλλωστε, κρατούν ορούτς (νηστεία, αποχή από το φαγητό), οπότε αφενός είναι μάταιο να ανοίξει την "επιχείρηση" και αφετέρου λιγάκι προκλητικό..

Θα με ρωτήσετε αν αυτή είναι η γενική εικόνα, που συναντάς σε όλη την Πόλη. Η απάντηση είναι φυσικά και όχι. Είκοσι μέτρα πιο πάνω, επί της οδού Ταρλάμπασι, όλα τα φαγάδικα ήταν ανοιχτά. Ακόμα κι αν δεν έσφυζαν από πελάτες, τα κοτόπουλα στριφογύριζαν ως συνήθως, οι κατσαρόλες άφριζαν απειλητικά και το αϋράν έκανε τους γνωστούς στροβιλισμούς του, στα πλαστικά ντεπόζιτα/ενυδρεία.

Ελάτε εσείς και μη φοβάστε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα μείνετε νηστικοί!