Ένα μπουκάλι στο Βόσπορο ρίχνω


Δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Όσο κι αν μου γκρινιάζατε πως χάθηκα, όλο και μια δικαιολογία θα ξεφούρνιζα που αμελούσα να σας γράψω τα νέα, και της Πόλης και τα δικά μου. Σήμερα όμως έφτασε η ώρα της αλήθειας.

Πιστεύετε εσείς στον παντοτινό τον έρωτα; Εγώ πάντως, που σκίζω τα ρούχα μου για πάρτη του, κάποιες φορές, πώς να το κάνουμε δηλαδή, αισθάνομαι ότι όσο κι αν αγαπάς τον άλλον, έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς να υπομένεις πλέον τα χούγια του, τη μυρωδιά του, τα παραπανίσια του κιλά (Απαράδεκτο! Απαίσια χονδροφοβία. Θα μπορούσα να το κάνω edit, αλλά το αφήνω για να μου υπενθυμίζει ότι κάνω λάθη και το παραδέχομαι. Ζήτω συγνώμη και μαθαίνω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος)

Οι μπουτάρες και τα πατσοκοίλια (διάβασε παραπάνω), στην περίπτωση μιας πόλης μεταφράζονται αλλιώς, μη μου ζητάτε να μπω σε επεξηγήσεις που πονούν (εμένα). Δεν ξέρω αν η Πόλη άλλαξε όντως τόσο πολύ από το 2003 που πρωτοπάτησα το πόδι μου ή είναι το φίλτρο που την βλέπουν πλέον τα δικά μου τα γκαβά. Μάλλον και τα δυο συμβαίνουν ή λίγο περισσότερο το δεύτερο.

Και για να 'χουμε καλό ρώτημα, βγαίνεις πρόστυχος και μοιχός (μα τι στερεότυπα, μικροαστισμός, και συντηρητικούρα, συγνώμη) αν εγκαταλείψεις τη συζυγική εστία; Δεν μπορούμε να αγαπιόμαστε από απόσταση; Ναι καλά, αυτά σας τα 'παν κι άλλοι, ε;

Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως και να χωρίσεις πρέπει να σκεφτείς πρώτα και πάνω απ' όλα τα παιδιά. Αυτή είναι κι η δικιά μου στενοχώρια, κι αν θέλετε και η ντροπή που νιώθω. Όλοι εσείς που που αυτά τα χρόνια με μπάσατε στο σπίτι σας, σας έχωσα στις σχέσεις μου, γνωρίσατε την οικογένεια μου, γίναμε φίλοι, συγγενείς (από επιλογή), όλοι μας χαντακωμένοι απ' τη βαριά πετριά της Πόλης, θα με βλαστημάτε τώρα; Αυτό δα μου έλειπε, σας ζητώ ειλικρινή συγνώμη.

Το μπλογκ εδώ θα είναι. Ώσπου ν' αρχίσει να μυρίζει ναφθαλίνη, να το ξεζουμάτε κάθε που είναι να πηγαίνετε στην Πόλη. Από κει και πέρα σαν μπουκάλι ριγμένο στο Βόσπορο, με βουλωμένο πάπυρο, ας επιπλέει πάνω κάτω ώσπου να βουλιάξει τελικά, πιφφφ ο κόσμος καίγεται, σκασίλα μας μεγάλη.

23 Δεκέμβρη του 2008 ξεκίνησα να ξεβρακώνομαι εδώ μπροστά σας, 23 Δεκέμβρη του 2013 ντύνομαι και βγαίνω. Αντίο Ιστάνμπουλ.
Related Posts with Thumbnails