Προσοχη: Μπαλίκ..Εκμέκ

Τι πιο νόστιμο και θρεπτικό από ψητό ψαράκι σε αφράτη φρατζόλα, αρτυμένο με ξερό κρεμμύδι, πιπεριά και σαλατικά;



Οι ευφάνταστοι μπαλικτσήδες του Εμίνονου από νωρίς ανάβουν τα μαγκάλια, ψήνοντας στην εντέλεια τα ψαράκια τους, ανοιχτά στα δύο.



Το παράξενο αλισβερίσι γίνεται συνήθως ως εξής:
ένα χέρι από την ξηρά δίνει τον παρά και αμέσως ένα άλλο χέρι (από τη βάρκα που ανεβοκατεβαίνει στον ανήσυχο Κεράτιο) δίνει το delicious σαντουιτσάκι!
Ααα όλα κι όλα, οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν τους..χορτάτους φίλους!



Πέρα από εδώ, μπορείτε να δοκιμάσετε τη σπεσιαλιτέ και σε άλλες παραλιακές περιοχές, όπως για παράδειγμα στο Ουσκιούνταρ της Ασιατικής όχθης. Βέβαια, το πιο ονομαστό είναι αυτό του Εμίνονου, και ειδικά εκεί που ξεκινά η γέφυρα του Γαλατά, μιας και η παράδοσή του χάνεται στα βάθη των αιώνων.



Ααααα και προσοχή! Μη μπερδευτείτε και ζητήσετε αντί για "ψάρι με ψωμί" (μπαλίκ εκμέκ), "ψάρι με άντρα" (μπαλίκ ερκέκ), όπως δυστυχώς έχω κάνει, με ταπεινωτικές για την αξιοπρέπεια μου συνέπειες:((

Γκιοζλεμέ λέμε!

Είναι η διαδικασία του ψησίματος στην καυτή μεταλλική πλάκα, που ξεροψήνει τη λεπτή ζύμη και λιώνει τη γέμιση (τυρί, σπανάκι, πατάτα, κιμά ή μια μίξη των παραπάνω), που χαρίζει στην Τουρκική κουζίνα ένα από τα πιο νόστιμα μαμαδίστικα σνακ της.


Αν και η συνταγή του, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη και τα υλικά επίσης μετρημένα και γνώριμα, τον καλό γκιοζλεμέ δεν τον συναντάς και πολύ συχνά. Συνήθως σου προσφέρουν μια version σαν άνοστη κρέπα με αδιάφορη γέμιση.


Αν βέβαια η τύχη, σας φέρει σε κάποια υπαίθρια εκδήλωση, ή σε καμιά γιορτή σε κανά πάρκο, αρχίστε να ψάχνετε για τις μαγείρισσες με τα μακριά φουστάνια και τα τσεμπέρια, που καθισμένες ανακούρκουδα μπροστά σε μια στρογγυλή πλάκα, θα ψήνουν γκιοζλεμέδες.



Βέβαια, για να μην σας αφήσω στην τύχη σας, ένα μέρος όπου εγγυημένα θα μπορέσετε να φάτε καλοψημένους γκιοζλεμέδες με λαχταριστή γέμιση, είναι στη Hala. Ένα παραδοσιακό εστιατόριο στην καρδιά του Ταξίμ, με παραφορτωμένη βέβαια φολκλορική ατμόσφαιρα (ωστόσο το προτιμούν και πολλοί Τούρκοι), όπου σε μια γωνιά κάθεται καταγής μια μπιρμπιλομάτα τροφαντή Τουρκάλα, που όλο σκέρτσο και καμάρι πλάθει το ζυμάρι και φουρνίζει λόφους από γκιοζλεμέδες!





Μάλλον οικεία θα σας φανεί η γεύση των γκιοζλεμέδων, οι οποίοι μάλιστα συναντώνται και σε κάποιες ελληνικές περιοχές, κυρίως σε νησιά του ΒΑ Αιγαίου. Ορίστε μια ελληνική βερσιόν που εντόπισα στη Λέσβο, αρκετά διαφορετική όμως από την τουρκική.

Yeni İstanbul

Το κείμενο στάλθηκε από τον Βασίλη Κ. & οι φώτος προστέθηκαν από τον Αγγελή

H εκπληκτική γεωφυσική διαμόρφωση είναι το πρώτο που σε εντυπωσιάζει στην Κωνσταντινούπολη. Άλλοτε βλέπεις τη θάλασσα να εισχωρεί μέσα στη στεριά κι άλλοτε αισθάνεσαι ότι η ευρωπαϊκή και η ασιατική ακτή τίθενται ως ανάχωμα στον Κεράτιο ή το Βόσπορο.

Αντιστοίχως εντυπωσιακά είναι και τα υπόλοιπα ερεθίσματα που ο επισκέπτης δέχεται, ιδίως στο κέντρο της Πόλης.

  • Η αναρχία και το μέγεθος της Πλατείας Ταξίμ που κάνει την Ομόνοια να μοιάζει μικρή και άνευρη˙
  • τα εξαιρετικά πάσης φύσεως εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία και η κυριαρχική παρουσία των ελληνίδων αοιδών της Παραλιακής στη διαπασών στα δισκάδικα της İstiklal Cadesi, άλλοτε Λεωφόρο του Πέραν˙
  • η υπέροχη, σχεδόν ποιητική εγκατάλειψη του Φαναριού στην περιοχή του Fatih που εξοργίζει τα στίφη των ορθοδόξων βυζαντινών επισκεπτών από την Ελλάδα.
  • Είναι ακόμη αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά χειμώνα-καλοκαίρι, ο άκαυστος άνθρακας από τα παμπάλαια πετρελαιοβόρα οχήματα και η υγρασία της Πόλης μαζί, που πλημμυρίζει τα ρουθούνια σου.
  • Είναι, τέλος, τα πλήθη των ετερόκλητων ανθρώπων που συναντάς στους δρόμους, στα τζαμιά, στα γυαλιά, στο τραμ, παντού και σε αφήνουν άφωνο, ακόμη κι αν δεν είσαι πρωτάρης. Κι όλα τόσο γνώριμα, τόσο σαφή.

Η επέτειος της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι μια μέρα μετά την δική μας επέτειο του μεταξικού «Όχι». Σε αντιστοιχία προς τις γαλανόλευκες που κυματίζουν σε αρκετά σπίτια και πάντως σε όλους τους δημόσιους χώρους στην Αθήνα, την 29η Οκτωβρίου σε κάθε ιδιωτικό ή δημόσιο κτήριο της Πόλης βλέπεις τεράστιες τουρκικές σημαίες να κρέμονται κάθετα και να ανεμίζουν σαν απλωμένα σεντόνια.

Το σκηνικό συμπληρώνεται με φωτογραφίες του μεσήλικα (πάντα) Κεμάλ σε κάθε δυνατή στάση, αναρτημένες με κάθε δυνατό τρόπο σε στάσεις λεωφορείων, σπίτια, κολώνες δημοτικού φωτισμού ως και (δια νόμου υποχρεωτικά) στην πρώτη σελίδα όλων των τουρκικών εφημερίδων. Πριν δύο χρόνια, η τουρκική εθνική επέτειος συνέπεσε με το «θρίαμβο» της έναρξης διαπραγματεύσεων για την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διπλή γιορτή λοιπόν και οι τίτλοι θριαμβολογούσαν. Η «Νέα Τουρκία» που ξεκίνησε μια ασαφή διαδικασία χωρίς χρονικό ορίζοντα, προκειμένου να συνδεθεί χωρίς σαφείς ακόμη όρους με την (εν διαλύσει προς το παρόν) «Νέα Ευρώπη». Κοινό στοιχείο με την Ελλάδα, η διακαής ανάγκη για εθνικούς θριάμβους, έστω και πλαστούς.

Επίσκεψη στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης İstanbul Modern. Πολύ ωραίος χώρος, αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπος ως προς της μορφή και τη χρήση του, αποτελεί το εικαστικό καμάρι της σύγχρονης Τουρκίας. Η σύγχυση μεταξύ μοντέρνου και σύγχρονου είναι κι εδώ προφανής, οι συγκρίσεις αναπόφευκτες. Τα εκθέματα πλην εξαιρέσεων δεν ενθουσιάζουν, αλλά σίγουρα είναι ως σύνολο πολύ καλύτερα και πιο τεκμηριωμένα απ' οτιδήποτε μόνιμο υπάρχει για τη σύγχρονη τέχνη σήμερα στην Αθήνα.

Εξαιρετική εμπειρία η επίσκεψή στο οθωμανικό λουτρό Çemberlitas. Εκεί, ζαλισμένος από το ημίφως και την αχλή του χαμάμ, αισθάνεσαι μιαν άλλη, απόκρυφη και σχεδόν εξωτική Πόλη να σε κυκλώνει. Λουσμένος στους αφρούς από πράσινο σαπούνι, διερωτάσαι αν τελικά υπάρχει απόσταση μεταξύ του διαβόητου ανατολίτικου μυστικισμού και μιας στημένης γραφικότητας προς (άμεση) κατανάλωση, μεταξύ αυτής της αρσενικής, διεκπεραιωτικής δεξιότητας του θηριώδους σα μπεχλιβάνη μυστακοφόρου που σε πλένει και της διαρκούς διάθεσης τουριστικής εξαπάτησης που συναντάς συχνότατα στην Τουρκία.

Μετά και την (αντανακλαστική) επίσκεψη στην Πόλη, συνειδητοποιείς μια σημαντική διαφορά ανάμεσα σ' εμάς και τους Τούρκους. Το συντεταγμένο κοινωνικό σύστημα λειτουργεί εντελώς, μα εντελώς διαφορετικά στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Ενώ εκεί πασχίζουν να προβάλλουν και τονίζουν παντοιοτρόπως ό,τι σύγχρονο και δημιουργικό έχουν και δεν έχουν, εμείς συνήθως επιστρατεύουμε ό,τι πιο παρωχημένο και αντιδραστικό διαθέτουμε.

Ντολμά γιά Ταβά


Τι με λες; Θα είσαι στην Πόλη και δεν θα τσακίσεις τα λιγουρευτά τα μύδια;
Μη τυχόν!

Το δίλημμα του τίτλου δεν είναι και τόσο "δίλημμα", μιας και σε ένα γεύμα μπορούν να συνδυαστούν τα γεμιστά με ρύζι και μπαχάρια (ντολμά) με τα τηγανητά σε καυτό φυτικό λάδι (ταβά) , νόστιμα οστρακοειδή.



Βέβαια, και μόνο η υποψία, ότι το παιδί της μπορεί να φάει μύδια και μάλιστα από έναν πλανόδιο "σεφ" στα καλντερίμια της Ιστάνμπουλ, μπορεί να προκαλέσει νευρικό κλονισμό στη μέση Ελληνίδα μάνα (συχνά και στον ίδιο τον μπούλη της)! Δεν θα έπρεπε όμως.



Πολλοί μάλιστα βρίσκουν ανώτερη την ποιότητα και τη νοστιμιά των μυδιών του δρόμου, όπου ένας συνήθως συμπαθέστατος κυριούλης σου προσφέρει το μυδάκι, έτοιμο να το καταβροχθίσεις, αφού προσθέσει λίγο λεμονάκι.



Οι άτιμοι την έχουν πάντοτε στημένη στα πιο απίθανα σημεία, ποντάροντας στο ότι βγαίνοντας κεφάτος και πεινασμένος από το μπαράκι, θα πέσεις με τα μούτρα στον ταμπλά τους!

Οι πλανόδιοι έχουν μόνο μύδια ντολμά, οπότε τα τηγανητά τα βρίσκεις σε καταστήματα (π.χ στο Sampiyon), όπου αφού βγαίνουν από το καυτό λάδι, στεγνώνουν σε απορροφητικό χαρτί και σερβίρονται σαν μερίδα ή ακόμα καλύτερα με μια πεντανόστιμη σκορδαλιά σε αφράτο ψωμάκι!

Drive it like you stole it!

Ντολμούς


..λεγονται τα κίτρινα βανάκια "κοινής" χρήσης, που κάνουν συγκεκριμένες διαδρομές μέσα στην Πόλη. Περιμένουν σε κάποια κεντρικά σημεία μιας γειτονιάς, και όταν γεμίσουν όλες τις θέσεις τους ξεκινούν το δρομολόγιο τους προς μια γειτονική ή και πιο μακρινή γειτονιά, π.χ. από Ταξίμ για Μπεσίκτας ή Μπακίρκιοϊ κ.α. Ο προορισμός αναγράφεται σε μικρές πινακίδες τοπθετημένες στο παρμπρίζ του ντολμούς.

Η διαφορά τους από το ταξί είναι ότι χωράνε 7 επιβάτες (πέρα από τον οδηγό) και ότι δεν ξεκινούν αν δε γεμίσουν όλες τις θέσεις. Η διαφορά τους από το λεωφορείο είναι ότι όλοι οι επιβάτες κάθονται και ότι συνήθως έχουν συχνότερα δρομολόγια. Το κόμιστρο κυμαίνεται μεταξύ των αντιστοίχων του ταξί και του λεωφορείου.

Αν αναρωτιέστε γιατι έβαλα την ετικέτα "Εμπειρίες" στο συγκεκριμένο post, είναι γιατί πράγματι αποτελεί μια ατρακσιόν που πρέπει να δοκιμάσετε κατά την επίσκεψη σας στην Ιστάνμπουλ!



Πέρα από τα πλουμιστά ντεκόρ στο ταμπλό και τον καθρέπτη, με αναφορές στο χωριό καταγωγής του οδηγού, η μανία που τους πιάνει πολύ συχνά είναι θρυλική. Με το πόδι κολλημένο στο γκάζι και το χέρι στην κόρνα, το Allah Korusun (ελεύθερη απόδοση Θεός Φυλαξοι!) που συνήθως είναι γραμμένο στο πίσω παρμπρίζ, εκλιπαρεί για θεϊκή βοήθεια!

Ο αντάρτης της Ε.Ε.


Ας γελάσω γιάβρουμ! Σιγά που θα μας κόψουν οι μπουνταλάδες τα εντεράκια, τα τζιεράκια, τις καρδούλες και τα γλυκάδια!

Έτσι απάντησε η πλειοψηφία των Τούρκων στις απαγορεύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά στην κατανάλωση εντόσθιων ζώων, με αποτέλεσμα να μπορούμε ακόμα να απολαμβάνουμε ελεύθερα κοκορέτς.


Ο τρόπος μαγειρέματος είναι ο ίδιος με το δικό μας, όσον αφορά στην αρχική φάση, όπου τα σφιχτοδεμένα με το εντεράκι εντόσθια σουβλίζονται στα κάρβουνα. Βέβαια, στην Τουρκία το κοκορέτσι δεν περιέχει συκωτάκια, παρά μόνο λίπος και γλυκάδια. Κι επίσης, ενώ στην Ελλάδα το σερβίρουμε κομμένο σε ροδέλες, εδώ το ψιλοκόβουν, προσθέτουν μπαχαρικά και πιπεριές, το καβουρντίζουν σε καυτή πλάκα και μετά το σερβίρουν σε μερίδα ή σε σάντουιτς.



Συνήθως σε μισό καρβελάκι ή λαγάνα.


Γνώριμο για το νόστιμό του κοκορέτς (και όχι μόνο) είναι το Sampiyon, με πολλά καταστήματα στην Πόλη. Μάλλον θα σας βολέψει το κατάστημα της ψαραγοράς του Nevizade ή αυτό στο Μπεσίκτας.  (Το έκοψα πλέον το Sampiyon, το οποίο είναι τουριστικό, τόσο από άποψη ποιότητας,  όσο και άποψη συμπεριφοράς, εξυπηρέτησης & ατμόσφαιρας. Δοκιμάστε κοκορέτς από οποιοδήποτε  "ανώνυμο" μαγαζάκι για φτηνότερες τιμές και ανώτερη γευστική απόλαυση)  Βέβαια, έχω φάει και από "αραμπατζήδες" (πλανόδιους) και έγλυφα και τα δάχτυλά μου!



Όσο παράξενο κι αν σας φανεί, στην Τουρκία έχουν ακόμα και τραγούδι για το κοκορέτς. Ιδού το video clip:

Η μαλακή, υγρή απόλαυση..

Μποκλού Μπέργκερ

Προς θεού ή Αλλάχ καλύτερα, μην το ζητήσετε έτσι!
Μποκ: σημαίνει σκατό στα Τουρκικά, αλλά χρησιμοποιείται πολύ συχνά ως πρώτο συνθετικό για φαγώσιμα σε στυλ junk food, υποδηλώνοντας ότι δεν είναι ότι καλύτερο για μια σωστή διατροφή. Κάτι σαν το δικό μας "βρώμικο", δηλαδή.

Βέβαια, η πρώτη φορά που το άκουσα, ήταν συγκεκριμένα για το διάσημο μπέργκερ της πλατείας Ταξίμ και πρέπει να ομολογήσω, ότι αυτός ο χαρακτηρισμός με απωθούσε να το δοκιμάσω, μέχρι πρότινος.

Κρίμα!!
Κρίμα όχι που το δοκίμασα τελικά,
αλλά για τα τόσα χρόνια που πίστευα στις συκοφαντίες!



Πρόκειται για ένα μπέργκερ σε κλασικό μαλακό στρογγυλό ψωμάκι, με ένα μυρωδάτο μπιφτέκι. Το όλο σύνολο, γίνεται ακόμα πιο ευωδιαστό, εξαιτίας της πλούσιας κόκκινης σως που γεμίζει το στόμα σε κάθε δαγκωνιά. Γαρίφαλο και κανέλα είναι τα πρώτα μπαχάρια που σκάνε στον ουρανίσκο, αφήνοντας σου μια γλυκειά γεύση. Θέλω τουλάχιστον 2-3 στην καθησιά, για να ακριβολογήσω: στο όρθιο μπρος στη σειρά με τα κεμπαμπτζίδικα της πλατείας.



Επειδή μάλιστα, τα διατηρούν σε ένα θερμοθάλαμο, παπαριάζουν και ιδρώνουν, και μετατρέπονται σε μαλακά λουκουμάκια.



Μπορεί οι περιγραφές μου να αποτρέψουν αρκετούς, αλλά οι τολμηροί είναι πάντα αυτοί που απολαμβάνουν τη ζωή τους στο maximum!

2 φώτος πήρα από το πολύ ενδιαφέρον blog της Hande, με συνταγές όχι μόνο από την Τουρκία


Ταντούνι..εξπρές

Ταντούνι

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν σπεσιαλιτέ του συγκεκριμένου μαγαζιού (στα στενά μεταξύ Κιουτσούκ και Μπουγιούκ Παρμάκ Καπί σοκάκ) και όχι μια παραδοσιακή συνταγή, μιας και δεν τη βρίσκεις σε πολλά μέρη. Εκεί, με πήγαιναν φίλοι μετά τα μπαράκια και τους ναργιλέδες για να φάμε κάτι...ελαφρύ, πριν κοιμηθούμε.

Τι είναι το ταντούνι τελικά; Σε μια μεγάλη κυκλική κυρτή πλάκα/ταψί, ψιλοκομμένο κρέας τσιγαρίζεται (αλλά και βράζει) σε νερό και λίπος και νοστιμεύει με μπαχαρικά και πράσινα μυριστικά. Σερβίρεται σε γευστικές πιτούλες που τυλίγονται σαν λεπτόμακρα πούρα.




Η ιεροτελεστία του ταντούνι υπαγορεύει σερβίρισμα με συνοδεία πράσινων καυτερών mini πιπεριών και ελιών.



Στην σάλα του ταντουνάδικου, προστέθηκε πριν κανα 2-3 χρόνια μια πολύχρωμη καρικατούρα ενός τυπικού δασύτριχου Τούρκου baba, η οποία μου προκάλεσε απίστευτο γέλιο όταν την πρωτοείδα. Αισθάνθηκα βέβαια πολύ άσχημα όταν ο νεαρός ιδιοκτήτης (που με θυμότανε από παλιά) μου είπε: "Ο μπαμπάς μου είναι, τον θυμάσαι, ε; Δυστυχώς, τον χάσαμε τον καημένο.."



Η περιποίηση του καταστήματος συνεχίζεται και μετά την πληρωμή του λογαριασμού, με την κολόνια για το φρεσκάρισμα των χεριών και τα ξερά γαρίφαλα για το φρεσκάρισμα της αναπνοής.

Λέγε με και Turkish Pizza

Λαχματζούν
  • 1 μπαλίτσα ζυμάρι, που ανοίγεται με λεπτές κινήσεις στον αλευρωμένο πάγκο.
  • 2-3 κουταλιές το μίγμα με το ψιλοκομμένο κρεατάκι (σχεδόν κιμάς) και τα μυρωδικά και
  • τσουυυύπ στον φούρνο!


Δε θέλει και πολύ ώρα να ψηθεί ούτε ο "γώμος", ούτε η ζύμη. Σερβίρεται ζεστό, κομμένο στα 4 με συνοδεία φρέσκων σαλατικών (συνήθως μαρούλι) και οπωσδήποτε λεμονάκι.
Ο "σωστός" τρόπος να φαγωθεί, είναι: τύλιγμα μιας τσιμπιας σαλατικών με το 1/4 του λαχματζούν, και στύψιμο 2-3 σταγόνων λεμονάκι. Μούρλια σας λέω!


Σε 2 μέρη τρώω συνήθως λαχματζούν:
  1. Hacıoğlu Lahmacun, στο Μπεσίκτας, κοντά στη ψαραγορά και την πλατεία με το γλυπτό του Μαύρου Αετού (kartal). Είναι ένας φούρνος που βγάζει μόνο λαχματζούν! Μπράβο για τα ιδιαιτέρως στυλάτα χάρτινα κουτιά με χερουλάκι για take away! Μπορείτε να βρείτε και σιροπιαστά για επιδόρπιο.
  2. Lahamacun salonu, στην πλατεία Ταξίμ, επί της οδού Siraselviler. Δεν θυμάμαι το ακριβές όνομα, αλλά είναι ένα από τα τελευταία φαγάδικα στη σειρά, καθώς απομακρυνόμαστε από την Πλατεία. Αν και πολύ κεντρικό και πολύβουο, εδώ είναι εγγυημένη η νοστιμιά και τα λαχματζούν, ετοιμάζονται και ψήνονται μπροστά σου. Σημείωση: Κατά την αρχική παραγγελία, ζήτα να σου ετοιμάσουν κι ένα κιουνεφέ. Είδος σιροπιαστού κανταϊφιού με γέμιση κασέρι(!). Το πετυχαίνουν περίφημα! Θα έρθει στο τέλος και θα απογειώσει το γεύμα! (ΔΥΣΤΥΧΩΣ το συγκεκριμένο λαχματζουνάδικο μετατράπηκε σε ένα τουριστικό μπακλαβατζίδικο!)

Top10 Junk Food


Η ποικιλία σε φαγητό στο χέρι-απαραίτητος συνοδός όσο σεριανάς την Ιστάνμπουλ- είναι παροιμιώδης.

Αν και τα περισσότερα μπορεί να σας φανούν βαριά και λιπαρά (και μάλλον δίκαια), σίγουρα θα τα λιμπιστείτε όταν τα δείτε μπροστά σας.

Η παρακάτω λίστα, έχει σκοπό να παρουσιάσει τα δέκα καλύτερα "πρόχειρα" γεύματα για να γεμίσετε την κοιλίτσά σας και να πάρετε δύναμη για το ανελέητο πεπάτημα που σας περιμένει..



Τάραμ, παπάμ:
  1. Λαχματζούν
  2. Μποκλού burger
  3. Ντουρούμ (κεμπάπ, ταβούκ, ούρφα, άντανα)
  4. Κοκορέτς
  5. Μύδια ντολμά/ταβά
  6. Γκιοζλεμέ
  7. Ταντούνι
  8. Κουμπίρ
  9. Ψητό ψάρι με κρεμμύδι (balik ekmek)
  10. Πιλάφι με κοτοπουλο και ρεβύθια
Για κάθε έδεσμα υπάρχει και αντίστοιχο post, όπου παρουσιάζεται τόσο η συνταγή του, όσο και τα καταστήματα όπου το βρίσκουμε.

Ένα weekend στην Πόλη

Το post στάλθηκε από τον Σταμάτη Λ.

Ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη το ήθελα από τον Οκτώβρη και ενώ είχα μπει στις διαδικασίες να το οργανώσω επιβεβαιώθηκε η κινέζικη ρήση "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός γελά". Με απλά λογάκια αναβλήθηκε εκείνη η 5ημερη εκδρομή και με τα πολλά έφτασε Γενάρης για να αποφασίσω να κάνω αυτό το ρημάδι το ταξίδι και ας είναι και για ένα ΣΚ.



Στην Ιουλία δεν είχα πει τίποτα διότι ως άντρας κιμπάρης και σεβνταλής ήθελα να της κάνω έκπληξη. Αυτό σήμαινε ότι όλα έπρεπε να τα οργανώσω all alone. Και εντάξει, πες ότι ξενοδοχεία, εισιτήρια και οτιδήποτε έχει να κάνει με τη διαμονή και τις μεταφορές σου κουτσά στραβά το λύνεις.
Τι γίνεται όμως όταν θα φτάσεις στον τουριστικό προορισμό σου???
Τι κάνεις???
Που πας???....χα!!!
και ξανά χα!!

Η λύση πέρασε αστραπιαία από το μυαλό μου και φυσικά ήταν η ιδανικότερη. Με μία λέξη: Αγγελής!!! Ε δεν είναι λογικό να μην συμβουλευτείς τον άνθρωπο που είναι τρελά ερωτευμένος με την Κωνσταντινούπολη. Με ένα mail η οργάνωση του διήμερου ταξιδιού μου επετεύχθη. Ο Αγγελής μέσα σε 4 κόλλες Α4 μου είπε πού θα πάω, γιατί να πάω, τι να κάνω, πώς θα πάω, πού θα φάω, πού θα δω, τι να δω κλπ κλπ κλπ....Λοιπόν εκ του αποτελέσματος πέρασα ένα γεμάτο και πολύ όμορφο διήμερο στην Κωνσταντινούπολη. Να δηλώσω μόνο ότι έκανα όσο πιο πολλά πράγματα μπορούσα, είδα μερικά από τα πιο όμορφα και πιο πολυδιαφημισμένα μέρη της Istanbul και φεύγοντας ένιωσα ότι αυτό το ταξίδι θα το επαναλάβω.


Μερικά tips για όσους εκδράμουν προς Ανατολάς.
  • Κάντε οπωσδήποτε χαμάμ. Θα ξετρελαθείτε...μην πω ότι ό βασικός λόγος που θέλω να ξαναπάω. Ο Αγγελής μου πρότεινε το Cemberlitas Hamami δηλώνοντάς μου ότι ότι είναι από αυτά που δέχονται κατά βάση τουρίστες. Να πω την αλήθεια νόμιζα ότι θα χαλαστώ μιας και οτιδήποτε τουριστικό είναι συνώνυμο του επιφανειακού και του φολκλόρ. Όχι βέβαια...καμία σχέση. Το Cemberlitas ναι μεν εξυπηρετεί πολλούς τουρίστες αλλά είναι καθαρότατο, εξυπηρετικότατο και αρκετά φιλικό και νομίζω ότι δε θα διαφέρει από ένα παραδοσιακό τουρκικό χαμάμ. Και το καλύτερο από όλα κάνει έκπτωση στους Έλληνες!!!!!!!
  • Να βρεθείτε εκεί τις μέρες των indirimi . Με απλά ελληνικά την εποχή των εκπτώσεων. Και ντάξει εμένα δε με άγγιξε καθόλου η κατάσταση αλλά κρίνοντας από την Ιουλία που έβλεπε τα πάντα δυο φορές κάτω από τις τιμές στην Ελλάδα και της είχε γυρίσει το μάτι ε τοτε νομίζω ότι για τους απανταχού καταναλωτές θα είναι ένας μικρός επίγειος παράδεισος. (το να μην ξέρεις γρι τουρκικά και να επιστρέφεις στα πάτρια εδάφη με δύο λέξεις στο στόμα tamam και indirimi... ε αυτό σημαίνει πολλά...το ακούς Ζουλίμ??)
  • Να κινηθείτε με δημόσιες συγκοινωνίες. Το τραμ, το μικρό υπόγειο μετρό εξυπηρετούν πολύ καλά όσους θέλουν να κινηθούν μέσα στην Πόλη και να επισκεφθούν τα πιο κλασικά μέρη της Istanbul. Προς θεού μακριά από ΤΑΧΙ!!! Ο προσωπικός μου τουριστικός οδηγός (βλ.Αγγελής) όχι μόνο με είχε προετοιμάσει για το τι μπορεί να μου συμβεί και πως θα προσπαθήσουν να με κλέψουν οι Τούρκοι ταρίφες αλλά μου είχε εξηγήσει και κάποιες λεπτομέρειες που δεν θα μου πέρναγαν από το μυαλό. Ε λοιπόν δεν ξέρω ποιος με γκαντέμιασε αλλά με σε μία μόνο κούρσα ό συμπαθής κατά τα άλλα ταρίφας εφάρμοσε όλους τους τρόπους για να μπορέσει να μου αρμέξει όσο περισσότερες υποτιμημένες τούρκικες λίρες διέθετε το πορτοφόλι μου. Την γλίτωσα σε κάποιες στιγμές αλλά όπως κάθε τουρίστας που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να κλαπεί από Τούρκο Κουτοπόνηρο Ταρίφα, έτσι και εγώ εκλάπη τεχνηέντως από τον πούστη τον ταρίφα... αλλά πάνω από όλα καλή καρδιά....Για αυτό τραμ και πάλι τραμ...και ποδαράκια...


Αυτά...για περισσότερες λεπτομέρειες για την μαγευτική Κωνσταντινούπολη ξέρετε που να ρωτήσετε...καλά ταξίδια σε όλους
Related Posts with Thumbnails