γκιουζελίκ γουικέντ στη Γιάλοβα


Στη λουτρόπολη της Γιάλοβα είχα ξαναπάει πριν 2 χρόνια κι από τότε όλο έλεγα να επιστρέψω στα θερμά ιαματικά νερά της. Πρόκειται για ένα πάρκο με διάφορες εγκαταστάσεις λουτρών, χαμάμ, υδροθεραπείας, μασάζ και άλλων περιποιήσεων, με 4 διαφορετικά καταλύματα για τους επισκέπτες που επιθυμούν να διανυκτερεύσουν εντός του Τερμάλ. Τότε είχαμε πάει οι δυο μας με τη Σταυριανή, αυτήν τη φορά η παρέα αυξήθηκε. Μια δεύτερη αλλαγή σημειώθηκε στο κόστος της διαμονής, το οποίο από 90 λίρες (το δίκλινο) στο ξενοδοχείο Τσαμλίκ τότε, σκαρφάλωσε τώρα στις 220 λίρες στο Τερμάλ Οτελί. Με το δεδομένο ωστόσο, ότι οι πελάτες των ξενοδοχείων χαίρουν ελευθέρας εισόδου σε όλα τα λουτρά, η όλη ιστορία καθίσταται κελεπούρι!


Η μετάβαση από την Πόλη στο Τερμάλ είναι γρήγορη και εύκολη. Μόλις σε 75 λεπτά και με περίπου 25 λίρες διασχίζεις τη Θάλασσα του Μαρμαρά με καταμαράν, το οποίο παίρνεις από το λιμάνι του Γενικαπί (ευπρόσιτο τόσο από Σουλτάν Αχμέτ όσο και από Τάξιμ) για Γιάλοβα. Από εκεί, επιβιβάζεσαι σε μίνι μπους  (2,5 λίρες) και σε ένα 15λεπτο είσαι στο Τερμάλ.

 

Με το που φτάσαμε κάναμε τσεκ ιν στο ξενοδοχείο, το οποίο ομολογώ πως δεν είναι κι άσχημο. Στα συν του δωματίου το (έστω) μικρό μπαλκονάκι με θέα στην κατάφυτη πλαγιά, στα μείον το στρώμα που σου 'κανε τατουάζ με τα ξεχαρβαλωμένα ελατήρια και η τουαλέτα για πυγμαίους. Ειδικά το ντουζ, σχεδιάσθηκε με σκοπό να κάνει τιραμόλες σαν εμένα να αισθάνονται τουλάχιστον Σβαρτζενέγκερ. Κρατούσα την αναπνοή μου για να χωρέσω και να σαπουνίσω την πλάτη!


Δεν αργήσαμε να πετάξουμε τα ρούχα και να φορέσουμε μαγιό, ο γυμνισμός δυστυχώς έπρεπε να περιμένει, δε μου φταίγανε σε τίποτα οι γιαγιάδες με υπέρταση. Μπουρνούζια, σαγιονάρες και βουρ για το πρώτο σεσιόν, άνοιγμα των πόρων στην χλιαρή (γύρω στους 30 βαθμούς) ανοιχτή πισίνα. Βλέπετε πόσο αχνιστή φαίνεται; Ήτανε ακόμα νωρίς και η θερμοκρασία περιβάλλοντος χαμηλή. Σωστή απόλαυση, αν σκεφτείς ότι μόλις 2 ώρες πριν, ήσουν ακόμα στην οχλοβοή της Ιστάνμπουλ και μάλωνες με τον ταξιτζή. Αίσθηση ανεκτίμητη.


Σειρά είχε το Κουρσουνλού Χαμάμ, με τους μολυβένιους τρούλους και την ιστορία του να τρέχει πίσω στους αιώνες. Είναι καταγεγραμμένο πως ο ίδιος ο Ιουστινιανός είχε διατάξει την κατασκευή των Λουτρών στην περιοχή, στα περίχωρα της παλαιότερης Ελενόπολης.

 

Η θερμοκρασία της χαβούζας εδώ ανεβαίνει αισθητά, γύρω στους 38 βαθμούς, οι οποίοι μας προκαλούν μια μικρούλα δυσφορία. Προτιμούμε τις κόχες στις γωνίες για αλληλοσαπούνισμα, τρίψιμο, απολέπιση, χτένισμα και μασάζ. Τι τα κουβαλήσαμε άλλωστε όλα τα όργανα μποτέ;


Λίγο πριν βγάλω την πέτσα μου από υπερβάλλοντα ζήλο, αισθάνομαι αφυδατωμένος και βγαίνω για νεράκι. Ο παππούς απέναντι, ήρθε και μπαΐλντισε απ' τους πολλούς ατμούς.


Επιστροφή στο δωμάτιο για σιέστα και άντε πάλι έξω, αυτήν την φορά για να φάμε κάτι. Από την προηγούμενη επίσκεψη μας είχε μείνει απωθημένο η πέστροφα, η οποία είχε έρθει αρχικά ωμή στο γκιουβέτς και παρέμεινε όχι απλώς άνοστη, αλλά και ιδιαιτέρως αηδιαστική, ακόμα και μετά το έξτρα μαγείρεμα που ζητήσαμε. 

 

Θα είχε κακή μέρα είπαμε ο μάγειρας, μπορεί να ήταν και στρυφνή η συγκεκριμένη ποταμίσια κυρία. Ας τη δοκιμάσουμε τώρα ψητή, μην το αδικήσουμε το ψαράκι. Αμ δε! Αν όχι χειρότερη, χωρίς υπερβολή, ούτε καν οι γάτες δεν την φάγανε!


Αυτό όμως που μας έφτιαξε το κέφι μετά την απογοήτευση της πέστροφας, ήταν το καφεδάκι μπρος στο ροζουλί πανδοχείο Τσινάρ. 

 

Τόση ενέργεια μας πλημμύρισε, που κατόπιν πήραμε τα βουνά και τα λαγκάδια, κάνοντας ένα σωρό ανακαλύψεις...

Αρχίζοντας με τα Σκαλοπάτια των Ερωτευμένων.


Μάθαμε για την σκληρή τύχη των Αγίων Μηνοδώρας, Μητροδώρας & Νυμφοδώρας που μαρτύρησαν για την πίστη τους στο Θεό (ευχαριστώ Μακούλη μου για το τιπ). Οι Τρεις Παρθένες Αδερφές βουτούσαν στα από τότε (τέλη 3ου αιώνα) πασίγνωστα Πύθια Λουτρά της Βιθυνίας τους αρρώστους και τους γιάτρευαν. Δεν ήθελαν όμως και πολύ όπως καταλαβαίνετε οι ειδωλολάτρες Ρωμαίοι να τις αφαλοκόψουν.

 

Θαυμάσαμε τις εναπομείνουσες κολώνες από ναό της βυζαντινής περιόδου, να ισορροπούν πάνω από Ρωμαϊκές κατακόμβες. Μάλιστα, το Sinema Cafe έχει τρομερή θέα στα αρχαία, την οποία απολαύσαμε προσπαθώντας να μην σκεφτόμαστε τι ξηλώσανε για να φτιαχτούν οι τουαλέτες του!

 

Τα δε ψιλογερμένα δέντρα, μας έβγαλαν την τσίτα που κρύβουμε μέσα μας, με πρώτον και καλύτερο τον Αχμέτ τον ακροβάτη!

gif maker

Σειρά είχε το Βαλιντέ Χαμάμ. Η δικιά του χαβούζα, ήταν πλέον τόσο καυτή που ακόμα και μόνο τα πόδια μου που έβαλα, αισθάνθηκα να μπιμπικιάζει όλο μου το κορμί, όπως δηλαδή όταν κρυώνεις. Τα έπαιξα, δεν ήξερα τι μου συμβαίνει. Αλλά λογικό είναι θα μου πείτε, εδώ τα ρούχα πλένεις στους 40 βαθμούς και ξεβάφουν, το δερματάκι μου θα την γλίτωνε;

 

Άντε να βάλουμε κάτι της προκοπής στο στόμα μας όμως, γιατί από τη μια τα απανωτά λουτρά και από την άλλη η ρημάδα η πέστροφα, ψωμολυσσάξαμε. Για να μην τρέχουμε στο χωριό έξω από την λουτρόπολη, είπαμε να αρκεστούμε στον μπουφέ του ξενοδοχείου με κόστος 25 λίρες το άτομο. Το φαγητό με μία λέξη: ΧΑΛΙΑ! Το μόνο που τρωγότανε ήταν το ψητό στήθος κοτόπουλο. Αυτό που διασκέδασε όμως τις εντυπώσεις ήταν το ζωντανό μουσικό πρόγραμμα με την διάσημη (?) Αζιζέ. Μία τσίριζε, μία έκανε στάνταπ κόμεντι, μια χόρευε οριεντάλ, αλλά ποτέ δεν άφηνε το στράπλες φόρεμα να πέσει και να της αποκαλύψει τα βυζάκια.


Ο ύπνος μας πήρε πάραυτα με το επιστρέψαμε στο δωμάτιο, ούτε που το καταλάβαμε. Ξυπνώντας, ευθύς κατεβήκαμε για μια βουτιά στην εσωτερική πισίνα του ξενοδοχείου. Πριν καταφτάσει το μπουλούκι της φωτό, πρόλαβα και πέταξα επιτέλους και λίγο το μαγιό μου! Γεςςςςςςς!! Αυτά είναι!


Το πρωινό δυστυχώς δεν χάλασε το σερί της κακοφαγίας. Τέρμα ανέμπνευστο! Γιατί ρε παιδιά; Οι μαρμελάδες στο πλαστικό, όπως διαβεβαίωνε και η μάρκα τους, ίσως να ήταν η πιο γκουρμέ στιγμή του όλου γεύματος.


Δεν πτοηθήκαμε όμως καθόλου. Κάναμε το τσεκ άουτ γύρω στις 12 και πήγαμε για την τελευταία βουτιά και ηλιοθεραπεία στην εξωτερική πισίνα. Ο ήλιος θερμότατος σχεδόν σαν καλοκαιρινός!


Κάπως έτσι τέλειωσε το γκιουζελίκ Σουκού μας. Που και που είναι ωραίο να ξεφεύγεις από την ρουτίνα αγαπητοί μου! Ένα διημεράκι στη Γιάλοβα σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Ειδικά για όσους έχετε έρθει επανειλημμένως στην Πόλη, θα ήταν μια ιδανική εκδρομή. Θα ξεφύγετε για λίγο από την τρέλα της Πόλης, θα μουλιάσετε στα από την αρχαιότητα κιόλας διάσημα ιαματικά νερά, θα κάνετε βόλτες στο δάσος ανάμεσα σε σπάνια είδη φυτών και δέντρων. Κι όταν γυρίσετε πίσω 10 χρόνια νεότεροι, με το μάγουλο φράπα και γλουτούς Ζιζέλ...θα με θυμηθείτε.


ΥΓ1: Στο μαγαζί με τα σουβενίρ του Τερμάλ πουλούσαν μέλι του τοπικού μελισσοκομικού συνεταιρισμού. Τι από πεύκο, τι από άνθη πορτοκαλιάς, μέχρι και από μαϊντανό! Μου μπήκε λοιπόν η ιδέα να επισκεφτώ το κεντρικό κατάστημα του συνεταιρισμού στο κέντρο της Γιάλοβα. Τι το 'θελα; Αφού χαθήκαμε για τα καλά ακολουθώντας τον λάθος χάρτη της μπροσούρας, βρήκαμε τελικά το κατάστημα αλλά ήτανε κλειστό. Γαμώ το κέρατό μου! Κι εκεί που απογοητεύτηκα, ρωτάω έναν μπακάλη / ο οποίος τυχαίνει μέλος του συνεταιρισμού / αφήνει το πόστο του και μου λέει ακολούθα / μπρος αυτός πίσω εγώ / έλα ντε που έχει μόνο το κάτω το κλειδί αλλά όχι και το πάνω / παίρνει τελέφωνο σε άλλον παραγωγό και κλειδοκράτορα / ο οποίος κατά τύχη βόσκει κάπου τριγύρω / δώστου αναμονή / δώστου άγχος μη χάσω το καράβι / έρχεται επιτέλους ο φορμάτος μελισσοκόμος / ξεκλειδώνει / αγοράζω το μέλι από πορτοκαλιές / μυρωδάτο δε λέω / αλλά αραιό για τα γούστα μου.


ΥΓ2: Κι εκεί που τρέχουμε να προλάβουμε το καράβι, βλέπουμε αυτό εδώ το διαστημόπλοιο και λέμε να το προτιμήσουμε. Στο πιτς φιτίλι ήμασταν πίσω στην Ιστάνμπουλ. Μπράβο τη Γιάλοβα, είναι πολύ μπροστά σε όλα τελικά!

σα να μπαίνει η Μπαχάρ


Μιας και αρχίσαμε με τις Γιουροβίζες, σειρά έχει τώρα μια δικιά μας. Όλα κι όλα, μπορεί να μην πήρε την πρωτιά 20 χρόνια πριν, μα κάθε που ανθίζει η φύση το θυμάμαι το Σοφάκι. Την Άνοιξη, ως χαμογελαστούλα που είναι, τη λέμε Μπαχάρ στα τουρκικά ή ακόμα πιο συγκεκριμένα Ιλκ (Πρώτη) Μπαχάρ για να τη διαχωρίσουμε από τη μελαγχολικιά αδερφή της την Σον (Τελευταία) Μπαχάρ, δηλαδή το Φθινόπωρο. Κοίτα να δεις σύμπτωση δε, σήμερα που επιστημονικώς είναι και η πρώτη μέρα της νέας εποχής, είδα ένα καφτάνι να χορεύει μες στην τρελή χαρά.

creating gif

Από τη μια ο ερχομός της Άνοιξης, από την άλλη το αέρινο τούλι στους ώμους της αοιδού το βράδυ του τελικού, άρχισα τις τσιρίδες στο Καράκιοϊ.



Καλή Άνοιξη σας εύχομαι λοιπόν, λουλουδάνθιστη διάθεση κι ευωδιαστούς έρωτες. Αν όχι τώρα, πότε;

αν δεις στ' όνειρο σου μνήματα...


Χτες ψιλοκλάταρα. Η μέρα δεν ξεκινήσε καθόλου άσχημα, ίσα ίσα δηλαδή, κάναμε με φίλους μια μεγάλη βόλτα σε περιοχές της Ασιατικής πλευράς, ανακαλύπτοντας άγνωστες γωνιές. Γυρίζοντας όμως σπίτι, κουρασμένος αλλά "χορτάτος", η τεχνολογία που τυφλά εμπιστεύομαι και αγαπώ, με δύο ακαριαίες κινήσεις καράτε με σώριασε στο πάτωμα. Πρώτα ένα τηλεφώνημα μου ζουλάει την καρδιά, μαθαίνοντας ότι αγαπημένος άνθρωπος περνάει ζόρια που τον πνίγουν και δεν μπορώ κι εγώ παρά να πνιχτώ μαζί, δεύτερον ένα email από συνεργάτη, σκάει σαν βόμβα χωρίς καμιά προειδοποίηση και αιτιολογία και μου τραβά το χαλί που άραζα σαν τη Σοράγια.. Τί έγινε ρε παιδιά;...μονολόγησα σαστισμένος.  Το μυαλό μου δεν περίμενε στιγμή για να τα διογκώσει. Αρετές έχω αρκετές δε λέω, κωλοχούγια όμως πιο πολλά, με μεγαλύτερο όλων ότι μου λείπει η ψυχραιμία. Φέρνω την καταστροφή ακόμα και τον θάνατο, όταν φοβάμαι ότι διακυβεύονται τα σημαντικά μου. Είμαι, μην ξεχνάτε, κι από τη Δράμα, και το δράμα το 'χω στο τσεπάκι. Τα 'βαψα μαύρα, η ψυχή άρχισε τον θρήνο,  και νοερά άρχισα να περπατώ ανάμεσα σε μνήματα. Μπρρρρρρ....


Σ' ένα νεκροταφείο ήμουν λέει, όχι όμως του χωριού μου δίπλα στην αλάνα, αλλά σ' ένα άλλο, στην καρδιά μιας μεγαλούπολης. Με τα γλυπτά των τάφων να παραβγαίνουν σε ύψος κι αρχοντιά τους state of the art ουρανοξύστες.


Με την ταφόπλακα των δύο φιληνάδων Κυργιακίτσας και Σμαρώς, να υπενθυμίζει πόσο αχώριστες ήτανε περνώντας την ώρα τους πότε με κουμ καν, πότε με βεγγέρες σε επαύλεις με βαλς και φοντάν γεμάτα λικέρ πικραμύγδαλο, ή πότε μόνο με κουτσομπολιό.


Με τη Μαριωρίτσα, με το μαργιόλικο το όνομα, που έφυγε μόλις στα 19 της, αφήνοντας πίσω τον Κωνσταντή, χήρο από νεοτάτη ηλικία να μαράζει.


Τη διάθεση μου ανέβασε το Σοφάκι, που έκανε υπομονή να επαληθεύσει το πατρικό της όνομα κοντά έναν αιώνα, αλλά ευτυχώς άντεξε και πήγε ευτυχισμένη, προλαβαίνοντας να μπουκάρει καναδυό φορές στη σελίδα του FBI.


Κι αισθάνθηκα παρηγοριά με τον φίλτατο Σουλτάνη, εύκολο το 'χεις να σχοινοβατείς ανάμεσα στην πίστη και την απιστία; Να βρίσκεται σε δίλημμα για παραπάνω από 70 χρόνια; Όλοι μας άλλωστε υποκύψαμε σε πειρασμούς. Πόσο ανθρώπινο όμως, μα πόσο;


Τσακκκκ, και μια πόλαροϊντ στιγμής, να μας θυμίσει τους φαλλοκρατικούς πυλώνες της κοινωνίας μας. Ο πατέρας ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, η σύζυγος σφαδάζει με το μόλις ορφανό στην αγκάλη. Ωιμεεεέ!


 Μέχρι ένα κορίτσι-άγγελος, να 'ρθει να μ' αρπάξει απ' τις φαρδιές πυζάμες,

 
 
Και να μ' εναποθέσει στο κρεβάτι. Όνειρο ήταν τελικά; Κι η τελευταία εικόνα του, για κοιτάξτε! Χρωματιστή και αισιόδοξη, μάλλον δεν ήταν εφιάλτης. Εεεεε;


Άνοιξα τα μάτια μου. Τώρα τα τηλέφωνα και τα gmail επιτέλους φέρνουν λυτρωτικά χαμπέρια. Όλα επιστρέφουν στη ρουτίνα τους. Τί κατάλαβα που χολόσκασα και πάλι τζάμπα; Μακάρι τέτοια προβλήματα να έχω μια ζωή, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου. Που από μια βόλτα ανάμεσα σε λυτρωμένους μακαρίτες να παίρνω αισιοδοξία. Ουφφφφφ πια με τον τρελοχαρακτήρα μου, δε με αντέχω πια!

Παρατηρήσεις:

1) Πρώτα απ' όλα θέλω να διαβεβαιώσω όλους τους αναγνώστες ότι σε καμία περίπτωση δεν έχω σκοπό να βεβηλώσω τη μνήμη κανενός από τους ας-αναπαύσει-ο-Θεός-την-ψυχούλα-τους "εικονιζόμενους" εκλειπόντες. Μακάρι 50 χρόνια αφού θα έχω ήδη πεθάνει, ένα ζαβό να ασχοληθεί με την επίγειά μου παρουσία.
  2) Η χθεσινή μέρα ήταν όντως δύσκολη, ο συσχετισμός με το νεκροταφείο έγινε όντως στο όνειρό μου, γράφοντας σήμερα για όλα αυτά, αισθάνομαι καλύτερα. Ευχαριστώ.
3) Οι φωτογραφίες είναι μπαγιάτικες, τραβήχτηκαν πριν μήνες κατά την επίσκεψη του Ρωμαίικου Νεκροταφείου στο Σισλί με τη Μαρίκα.
4) Για πιο ενδιαφέρουσες και πρακτικές πληροφορίες για το νεκροταφείο, διαβάστε τις δύο αναρτήσεις του Στέλιου στο αγαπημένο Εις την Πόλιν. Εδώ κι εδώ.

Μάριον: φίλη, αρτίστα & γουρλού


Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν στην/από την Πόλη συνεχώς. Όλους μας τρόμαζε η ιδέα πριν πατήσουμε το πόδι μας σ' αυτό το χάος, πώς διάολο θα προσανατολιστούμε, πώς θα βρούμε ένα κεραμίδι να καλύψουμε το κεφαλάκι μας, θα κάνουμε άραγε νέους φίλους; Στην περίπτωσή μου ήμουν κωλόφαρδος και από το πρώτο απόγευμα που έφτασα στην Πόλη, αν και δεν ήξερα ΚΑΝΕΝΑΝ από πριν, έλαβα μεγατόνους αγάπης και βοήθειας που αν τους κρατούσα εγωιστικά για πάρτη μου θα έσκαζα! Αυτήν την απίθανη προϋπάντηση που απόλαυσα, χαίρομαι να την προσφέρω (1) κι εγώ με τη σειρά μου στους νεοφερμένους στην Πόλη, είτε αναγνώστες του μπλογκ, είτε φίλους φίλων που μου έρχονται συστημένοι. Η Λίλα για παράδειγμα, μου είχε στείλει αρχικά το Γιάννη κι αυτός κατόπιν τη Μάριον!


Αχχχ, αυτή η Μάριον! Από που να ξεκινήσω να σας τη συστήνω; Που έζησε από τη Νιγηρία και το Λίβανο μέχρι το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη; Το ότι μιλάει ίσα με 50 γλώσσες, όλες φαρσί; Για την επιτυχημένη καριέρα της στην σκηνογραφία, τη διαφήμιση και την επιμέλεια εκθέσεων; Στην Πόλη πάντως, ήρθε με την φοιτητική ιδιότητα της Καλοτεχνίτισσας μέσω του προγράμματος ανταλλαγής Erasmus, μιας και η περιέργεια της και η ροπή στη γνώση δεν έχει κορεσμό! Βρεθήκαμε με το που έφτασε  και από τότε κολλήσαμε! Πότε βόλτες και ψωνάκια, πότε ψάχνοντας μπιζάρ υλικά για τα έργα της σε λαϊκές γειτονιές και ξυλουργεία, πάντοτε κλείνοντας με ένα καλό τσιμπούσι.

 

Οι αποπάνω φώτος τραβήχτηκαν στο τελευταίο μας ντινέ (2). Όσο τα ξύλινα ταμπλώ αδειάζανε,  εμείς αραδιάζαμε ιστορίες από τα παρελθόντα για να συνδεθούμε πιο στέρεα πριν τον χωρισμό, όσο τα ποτήρια τσουγκρίζανε, αποκαλύπταμε τα όνειρα μας για το αύριο. Κληρονομιά μου άφησε την ταινία της, που δημιούργησε με χειροποίητα σχέδια καρέ-καρέ και θέμα που προκαλεί γυναίκες και άντρες με την αμεσότητα και την αλήθεια της, Μάο Μάο GR την έβγαλε. Δεν θα μπορούσε να επιλέξει καλύτερο όνομα για να περιγράψει τη λαχτάρα και τις άγριες περιπέτειες σάρκας και ψυχής να γίνει ένα με Το Άλλο.


Όταν ένας άνθρωπος έχει ποιότητα, είναι μεγάλη η χαρά να τον έχεις στη ζωή σου και μεγάλος πλούτος. Η Μάριον είναι ένας από αυτούς. Τόσο καλή που συγχώρεσε ακόμα και την υπέρτατη γαϊδουριά μου ανήμερα  Χριστουγεννιάτικα. Άσε δε, το γούρι που μου έφερε! Δεν θα ξεχάσω σε τι κατάσταση απόγνωσης και μοναξιάς με είδε να επιστρέφω σπίτι εκείνο το απόγευμα πριν κανά τρίμηνο. Και λίγο καιρό μετά όλα άλλαξαν, γιούπι! Όπως λέει κι η ίδια η Μάριον, φεύγει από την Πόλη αλλά μ' αφήνει σε καλά χέρια. Γκιορουσουρούζ Μαριονάκι, σου εύχομαι ίδιες και καλύτερες τύχες απ' αυτές που έφερες σ' εμένα!


Σημειώσεις:
(1) Εξαρτάται βέβαια πάντοτε από το πώς με προσεγγίζουν. Mηνύματα του στυλ: "Αγγελή-ερχομαι-αυριο-ΘΕΛΩ-να-μου-βρεις-ΣΠΙΤΙ/ΔΟΥΛΕΙΑ/ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ/ΓΚΟΜΕΝΟ/ΣΥΖΥΓΟ", προσπαθώντας να ξεφορτωθούν το ως ένα σημείο δικαιολογημένο άγχος τους επάνω στην καμπούρα μου και να τα βρουν όλα στρωμένα, μου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο και παίρνουν την απάντηση που τους αρμόζει.
(2) Το μενού περιελάμβανε: Λουκάνικο αγριογούρουνου αγκαζέ με παρμεζάνα και κατσικίσια μυζήθρα ζυμωμένη με κόκκινη πιπεριά, φετούλες αυγοτάραχου, σιμίτι και φρυγανιές γλυκάνισου για παπάρες σε κρητικό ελαιόλαδο αρωματισμένο με πουλ μπιμπέρ και ισότ από την Ούρφα. Ανοίξαμε ένα κόκκινο Καβακλίντερε. 

η Σερτάμπ ζει και βασιλεύει!


Τη θυμάστε τη Σερτάμπ; Νομίζω πως ναι. Πάει σχεδόν μια δεκαετία από τον θρίαμβό(!) της στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον την άνοιξη του 2003, αλλά παραμένει για έναν ανεξήγητο λόγο, καρφωμένη στη μνήμη των Ελλήνων. Μην είν' η στεντόρεια αλλά αισθαντική φωνή της; Μην είν' η διαβολική της φάτσα, της οποίας η σατανικότητα εντείνεται με το μακιγιάζ του βρικόλακα; Μην είναι τελικά το ντουέτο της με τη Μαντώ; Η Εύη και ο Θάνος πάντως, φίλοι του μπλογκ που γίναμε τελικά φίλοι και στην πραγματικότητα, όταν την εντόπισαν στο λόμπι του ξενοδοχείου Büyük Londra που πήγαμε για καφεδάκι το περασμένο Σάββατο, άρχισαν να σιγοτραγουδούν το Every Way That I Can! 
- Ζήτα της αυτόγραφο!
- Γιατί εγώ; Να πας εσύ!
- Άντε βρε παιδιά! Θα φύγει και θα την κυνηγάμε!
- Οκ τότε, ας πάμε όλοι μαζί!
- Καλέ Σερτάμπ, θα μας δώσεις ένα αυτόγραφο;
- Ταμπίκι! Από που είστε παιδιά;
- Από Θεσσαλονίκη ερχόμαστε. 
- Τρεις την ώρα βέβαια εδώ τους βρίσκεις, τους καρφώνω εγώ!
- Ααα, Σελάνικ! Έχω έρθει πριν κανά πεντάρι χρόνια και μου άρεσε πολύ!
- Είσαι διάσημη στην Ελλάδα, το ξέρεις;
- Άντε καλέ! Δε με ξεχάσατε ακόμα; Πάνε τόσα χρόνια από τα ντουζένια μου! ...είδες μετριοφροσύνη η αοιδός;
- Ξεχνιέσαι βρε κούκλα μου εσύ;
- Άντε να σας βγάλω και μια φωτογραφία με τα παιδιά!
- Περίμενε να βγάλω τη ζακέτα, ν' αστράψει το μάτι σας απ' το χρυσό σατέν και τις λαμπερές μου πέρλες!
- Σέξυ φαίνεσαι εσύ, με ότι και να τυλιχτείς, μεράκ ετμέ!, της πετάω συνεχίζοντας το γλείψιμο στη σταρ!
- Πεϊνίρρρρρ! Τσακ! 


Πάνω κάτω έτσι είχε η στιχομυθία μας με τη Σερτάμπ. Μπορεί να σας φάνηκε ότι τη διακωμωδώ λιγάκι, αλλά δεν έχω τέτοιο σκοπό. Ό,τι άλλωστε πίστευα γι' αυτήν, στη σύντομη μας γνωριμία επαληθεύτηκε. Είναι έξυπνη, προσγειωμένη, προσιτή και έχει χιούμορ. Μετά την έκρηξη δημοτικότητας εξαιτίας του διαγωνισμού, ίσως να ακολούθησε λίγο πολύ την οδό της εμπορικότητας. Παρόλαυτα κάθε τόσο δίνει δείγματα ποιοτικής μουσικής, σε στυλ μακριά από ντιριντάχτα ή χαζοπόπ, μπαίνοντας σε δρόμους τζαζ κι άλλα ωραία. Ψάξτε στο youtube και θα τα βρείτε. Επιτρέψτε μου όμως να θυμίσω σε όλους μας το μεγάλο της σουξέ. Ήταν μέσα Μαΐου του 2003, δυο βδομάδες πριν πατήσω το πόδι μου στην Τουρκία για την πρώτη-πρώτη μου φορά. Το παρθενικό μου καλοκαίρι στην Πόλη, ένα από τα ομορφότερα όλης της ζωής μου. Το άσμα της Σερτάμπ (μαζί με 1-2 αλλωνών) με ταξιδεύει πίσω σ' εκείνα τα χρόνια της αθωότητας...κι ας είναι λιγάκι δρακουλέ το στυλ.

Related Posts with Thumbnails