κι εμείς καρναβαλίζουμε

 
Χτες ξεφύλλιζα την ατζέντα που μου έστειλε η μάνα μου για το 2011. Σε κάθε της σελίδα  έβρισκα κι από 3-4 παντελώς αγνώστους οσίους (ένας από αυτούς κι ο Νεομάρτυρας Αγγελής), μέχρι που έφτασα στο σήμερα: 27η Φλεβάρη, Κυριακή της Αποκριάς σου λέει.  Γουάου, δυο λεξούλες στη σειρά, πόσο εύκολα μπορούν να σε γυρίσουν στα παιδικά σου χρόνια! Τότε που τις τρεις τελευταίες εβδομάδες των Αποκριών, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, τα καρναβαλίστικα μπαλνταφάν (bal d'enfants) έδιναν και έπαιρναν. Πότε τα διοργάνωνε το φροντιστήριο των Αγγλικών, πότε ο σύλλογος κυνηγών "Η Τροφαντή Μπεκάτσα" για τα παιδιά και τις συζύγους των πιστολέρος, πότε ήταν η αναβίωση ενός Διονυσιακού εθίμου στα χωριά του Παγγαίου Όρους και του Φαλακρού. Εμείς επειδή ήμασταν φτωχοί (πολύ μ' αρέσει να Ξανθοπουλοποιώ τις αναμνήσεις μου), δεν είχαμε λεφτά για πολυτέλειες όπως αγοραστές στολές. Δεν υπήρχαν και τα Τζάμπο τότε βλέπετε! Η μάνα όμως δε μας άφηνε παραπονεμένους, όσο κι αν μας απειλούσε ο τραγόπαπας του χωριού ότι θα μας αφορίσει (αυτό σας το είπα και πέρυσι αλλά το τραύμα δε λέει να κλείσει) που υιοθετούμε ειδωλολατρικά έθιμα. Όλο και κάτι κίτρινα σιρίτια μας έραβε στα καφέ κοτλέ παντελόνια, ένα πέτσινο γιλέκο με κρόσσια  από τον ξάδερφο, ένα καπέλο καουμπόικο (από την προηγούμενη χρονιά), ζωγραφιστό μουστάκι με το μολύβι που έκανε στα νιάτα της την ψεύτικη - αλά Σοφία Λώρεν - ελιά στο πάνω χείλι, ένα πλαστικό εξάσφαιρο και νάτος ο Μπίλυ δε Κιντ!


Κι εκεί που με είχαν πάρει τα ζουμιά της νοσταλγίας, μου 'ρχεται μια πρόσκληση. Ήταν από τους γνωστούς/άγνωστους νέους που ζουν στην Πόλη και έχουν σκουλήκια στον κώλο τους και με ενημερώνουν: για τρίτη χρονιά, έπειτα την αναπάντεχη επιτυχία, αναβιώνουμε το ιστορικό έθιμο του Μπακλαχορανιού με τον ιδιόρρυθμο τοπικό του χαρακτήρα και τις επικές σκηνές μεγαλοπρεπούς και αχαλίνωτης φρενίτιδας της Αποκριάς.

 

Το χρωματιστό αυτό ρωμαίικο αποκριάτικο πανηγύρι, που γνώρισε τις δόξες του τον 19ο και αρχές 20ου αι., γινόταν πριν την έναρξη της νηστείας της Μεγάλης Σαρακοστής. Δεν είχε τίποτα να ζηλέψει σε ψυχαγωγία από τα σημερινά καρναβάλια του Ρίο, της Βενετίας αλλά και της γειτονικής Ελλάδας. Μέρες χαράς και γλεντιού ήταν οι Αποκριές στην Πόλη που αποτυπώνονταν σε όλο τους το μέγεθος στο Μπακλαχοράνι των Ταταούλων. Ήταν το μεγάλο ξεφάντωμα των λαϊκών τάξεων όπου όλοι μασκαρεμένοι από κάθε γωνιά της πόλης συμμετείχαν σε μια παρέλαση που κατέληγε στο λόφο των Ταταούλων δίπλα από την εκκλησία του Αγ. Δημητρίου με υπαίθριες δραστηριότητες αλλά και γλέντια που στήνονταν στα καπηλειά όπως Ararat, Πανόραμα, Ακροπόλ, της Δέσποινας, της Λεμονιάς ή του Μπόγου κ.α.


Για δες, πάνω στην ώρα έσκασε το χαμπέρι και για να με βάλει σε τροχιά καρναβαλιού, αλλά και για να το πασάρω σε όσους θα είστε στην Πόλη το τριήμερο. Μπορείτε να ενημερωθείτε από τη σελίδα τους στο Facebook για όλες τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις, που φέτος είναι περισσότερες από πέρσι.


Για προθέρμανση γλεντιού και χαβαλέ, πριν τη μεγάλη παρέλαση της Καθαράς Δευτέρας που αποτελεί  και την κεντρική εκδήλωση του Καρναβαλιού, δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία από τη βραδιά που ετοιμάζουν οι Ταταύλα Κεϊφί. Η συνονόματη με τη γειτονιά της Πόλης, που ήταν πάντοτε η καρδιά του Καρναβαλιού, ρεμπέτικη κομπανία στήνει το δικό της Αποκριάτικο ξεφάντωμα την Κυριακή 6 Μάρτη. Το ραντεβού δόθηκε για τις 8 το απόγευμα στην Πλατεία Τάξιμ, απ' όπου θα ξεκινήσει η πολύχρωμη πορεία (μην ξεχάσετε να βάλετε στη βαλίτσα καμιά περούκα ή εκείνη την στολή του Ζορό απ' τα παλιά), στην οποία είμαι σίγουρος ότι θα κολλήσουν πολλοί ακόμα επισκέπτες και Τούρκοι που θα βολτάρουν στην Ιστικλάλ.. Μπροστά τα όργανα, πίσω οι μασκαράδες μέχρι που θα χωθεί στη Στοά της Ρούμελης, για να καταλήξει στο μπαρ/συναυλιακό χώρο Haymatlos, που εκείνη τη βραδιά θα μεταμορφωθεί σε έναν Ρωμαίικο μεϊχανέ. Για όποιον τραβά η όρεξή του και μπινελίκια, θα υπάρχει φιξ μενού με  μεζέδες (κρύους και ζεστούς), κυρίως και πιοτών. Σας προειδοποιώ: λίγο το αλκοόλ, λίγο οι μάσκες που θα κρύβουν ταυτότητες και ιδιότητες, μπορεί και να χαθεί ο έλεγχος, αλλά δεν το λέω για κακό. Κι άστε τον παπά να απειλεί με αφορισμούς!


Σημείωση:
Το μενού περιλαμβάνει κρύους μεζέδες (φασολάκια λαδερά, γεμιστά, αμπελοσαρμάδες, γίγαντες, μύδια ντολμά, ταραμά, φάβα, σακσούκα, πικάντικο εζμέ, γλυστρίδες, χαϊνταρί), σαλάτες (γκιαβούρνταϊ, τσομπάν, εποχής), ζεστούς μεζέδες (κτένια, καλαμάρι, σιγκάρα μπορεγί, μουτζβέρ), κυρίως (σις κοτόπουλο, κιοφτέ) και 3 ποτήρια ρακί ή μπύρα, και κοστίζει 85 λίρες. Αν επιθυμείτε να γευτείτε όλα τα παραπάνω πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να κάνετε κράτηση μέχρι την Παρασκευή, στο τηλέφωνο 0090 535 490 91 84.
Το γλέντι φυσικά είναι ανοικτό για όλους (φάτε δεν φάτε), με γενική είσοδο 10 λίρες.

ο Κωστίκας κι ο Γιωρίκας τρώνε στο Τάξιμ


Ακόμα και σήμερα τα ποντιακά ανέκδοτα, αν και έπαψαν να είναι της μόδας, όπως τότε που ήμουν παιδί, συνεχίζουν να με κάνουν να γελώ. Στα περισσότερα, οι Πόντιοι παρουσιάζονται ως αστροπελέκια, ωστόσο ποτέ δεν  εντυπώθηκε κάτι τέτοιο στη συνείδησή μου, αφού το χωριό όπου μεγάλωσα ήταν φίφτι-φίφτι Λαζοί (έτσι τους λέγαμε) - Θρακιώτες και τους ζούσα από κοντά. Ο Λαζέικος μαχαλάς ήταν πάντα ο πιο δραστήριος. Είχε δικό του πολιτιστικό σύλλογο και τα παιδιά διδάσκονταν εκεί Τικ, Τρυγόνα, "τα Μαχαίρια" και άλλους χορούς, διοργάνωναν πανηγύρια, στους γάμους τους το έκαιγαν μέχρι πρωίας προσκαλώντας όλο το χωριό, ακόμα κι εμάς από τις άλλες ράτσες. Ήταν όμως κι οι κουζίνες τους που μύριζαν διαφορετικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα πισία (τυρόπιτες από ζυμάρι, δείτε εδώ μια συνταγή που βρήκα) που μας τηγάνιζε η γιαγιά του Βάββα (Σάββας το κανονικό του) η Ειρήνη, κολλητή της συγχωρεμένης της γιαγιάκας μου της Χρυσάνθης. Αυτές, με την τρίτη φιλενάδα την κυρά Σάρα, κουτσομπόλευαν όλο το χωριό και διάβαζαν το φλυτζάνι, όσο εμείς μασουλώντας παίζαμε ανέμελοι στον μπαχτσέ.


Πολύ συχνά, η θύμηση των Ποντίων τρέχει πίσω στα μέρη που άφησαν πίσω, οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους, για τα οποία ακόμα δακρύζουν. Πολλοί, επισκέπτονται τα ιερά χώματα και με ανακούφιση βλέπουν να συνεχίζονται πολλές από τις παμπάλαιες παραδόσεις. Και στη μουσική και στο χορό και στη μαγειρική φυσικά. Ακόμα και εντός Τουρκίας, όσοι κατάγονται από τον Πόντο, είναι γνωστοί όχι μόνο για τις γαμψές τους μύτες και το μεγάλο κούτελο (σας θυμίζει τίποτα αυτό;), αλλά και για τις μαγειρικές τους ικανότητες. Όλοι ψοφάνε να έχουν γείτονα από την Σαμψούντα, την Τραπεζούντα ή το Ρίζε, γιατί κάθε τόσο τους έρχεται και μια Ποντιακή νοστιμιά πεσκέσι. Για τους υπόλοιπους όμως, στην Πόλη ευτυχώς υπάρχουν εστιατόρια που μαγειρεύουν σπεσιαλιτέ του Πόντου. Το Hayvore που σημαίνει στα Λαζ "εδώ είμαι", άνοιξε πρόσφατα όταν τα δύο συνεταιράκια ενός  άλλου Μαυροθαλασσίτικου εστιατορίου, του Si Sore που σημαίνει "που είσαι;", χώρισαν τα τσανάκια τους. Το όνομα του καινούριου δίνει όπως βλέπετε πληρωμένη απάντηση στο παλιό.


Μπαίνοντας στο μαγαζί με τα καναπεδάκια δερματίνης (!), πέφτουμε πάνω στη βιτρίνα με τα ταψιά και τις πήλινες γάστρες. Φασολάδα, ρεβίθια, πιλάφι, σαρμάδες, τουρλού, φασολάκια και φυσικά γαύρος σε 3 βερσιόν (βλ. παρακάτω) και άλλα. Ξεκινήσαμε με λαζ εκμεγί (καλαμποκένιο ψωμί, σήμα κατατεθέν της τοπικής κουζίνας), φρεσκοψημένο πιντέ (λαγάνα) με βούτυρο να λιώνει στις καμπύλες του, παζί γιαχνί (το παζί μοιάζει με σπανάκι) και σαρμάδες με καρά λαχάνα.


Το όνομα του τελευταίου αν και σημαίνει μαύρο λάχανο, δε θυμίζει καθόλου το γνωστό ζαρζαβατικό. Άκρως επιμορφωτική η πρωτοβουλία του γκαρσόν να μας φέρει να δούμε το άγνωστο στην Ελλάδα, είδος μαρουλιού να το πω; UPDATE: Μετά από παρατηρήσεις αναγνωστών με Ποντιακή καταγωγή, έμαθα ότι η χρήση του μαυρολάχανου δεν είναι σπάνια στην Ελλάδα, ειδικά σε περιοχές με πρόσφυγες από τη Μαύρη Θάλασσα. Μια δημοφιλής συνταγή με το παραπάνω ζαρζαβατικό είναι για παράδειγμα, η σούπα με μαύρο λάχανο και φασόλια, που φαίνεται στο μεγάλο καζάνι σε μια από τις επόμενες φωτό και οι Πόντιοι τη λένε "λάχανα με τα φασούλε".


Συνεχίσαμε με χαμσιλί πιλάφ, αχ βρε Φατός τεϊζέ, ακόμα σε μακαρίζω για το καλό που μου 'κανες! Νόστιμο ήταν, ειδικά αυτοί από την παρέα που δεν είχαν ξαναφάει, ξαφνιάστηκαν ευχάριστα. Η μόνη μου ένσταση που εξέφρασα ήταν: Βρε παιδιά, λίγο κανελίτσα γιατί δε βάζετε; Μην τη φοβάστε!


Γιατί δεν πας να το πεις μόνος σου στον υπεύθυνο;, μου λένε. Κι όντως κατεβαίνω τα σκαλοπάτια και μπαίνω στην κουζίνα για να γνωρίσω την Χιουριγέ τη μαγείρισσα (το  αφεντικό φεύγοντας από το πρώτο μαγαζί, την πήρε μαζί του), η οποία με ξενάγησε στο βασίλειό της. Καί η φυσιογνωμία της, καί η ντόμπρα συμπεριφορά της, μου θύμισαν πολλές Πόντιες θειάδες από το χωριό μου.


Σαν να μη μας έφτανε η ψαρίλα του πιλαφιού, θέλαμε να δοκιμάσουμε και το χαμσί μπουλαμά, αφήνοντας το τηγανητό (σε ελαφρύ κουρκούτι) για την επόμενη φορά. Έχω δοκιμάσει μπουλαμά κι άλλοτε αλλά συνήθως με μεγάλα ψάρια, είχα όμως την περιέργεια να το δω και με  γαυράκια. Ωραιότατος ήταν, με την αραιή σαλτσούλα με ντοματούλα, πιπεριά, κρεμμυδάκι και μαυροπίπερο να ψοφάει για παπάρες. Οι αγαπητοί μου οδοντίατροι, ας κάνουν το κόπο να μας ενημερώσουν για τον σωστό μπουλαμά. Ελάτε τώρα, αφού το ξέρω ότι είναι ο αγαπημένος σας. Φυσικά, καλοδεχούμενος να μας διαφωτίσει είναι και όποιος άλλος γνωρίζει.


Τελειώσαμε το δείπνο μας με κυδώνι ψητό. Κομμένο στη μέση, με την λακουβίτσα γεμισμένη με ένα κομμάτι μήλου, από πάνω τριμμένο καρύδι και στο βάθος ν' ακούγεται λίγο βουτυράκι. Ο "σπιτικός" μπακλαβάς, ήταν όντως διαφορετικός από αυτόν των μπακλαβατζίδικων, γεγονός που μου άρεσε πολύ.


Η γενική εντύπωση που μου άφησε το Hayvore είναι θετική, με τον καιρό θα τα πάει φαντάζομαι ακόμα καλύτερα. Μιας και βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι, όλο και θα περνάω για τα πιάτα λαχανικών, για χαμσί όσο ακόμα είναι η εποχή του και τις υπόλοιπες Ποντιακές σπεσιαλιτέ - που περιλαμβάνουν εκτός των άλλων μιχλαμά, λαζ μπορεγί και πιντέ (πεϊνιρλί), που φουρνίζει ο ηλικιωμένος μάστορας. Την ώρα που ήμασταν εμείς εκεί, το πόστο ανέλαβε ο Χιζίρ, το νεαρό αφεντικό, για να πεταχτεί ο μάστορας σε μια δουλειά.


Δεδομένου ότι βρίσκεται στο Τουρνατζιμπασί σοκάκ, στο ίδιο δηλαδή κάθετο της Ιστικλάλ με το Ζωγράφειο, το κάνει εύκολα ανιχνεύσιμο. Για 100% επιτυχία, πείτε στις κοπέλες  της παρέας ότι κατεβαίνοντας το μεγάλο πεζόδρομο, θα δουν στα δεξιά το κατάστημα καλλυντικών MAC. Εεεε, μπαίνετε στο καθετάκι απέναντι και στα 20 μέτρα θα το δείτε. Μπορεί μάλιστα να είμαστε και τυχεροί και να συναντηθούμε. Θα σας προϋπαντήσω και σε άπταιστα λαζέικα βεβαίως, χαϊβορέ!

ωραία τα φρύδια σου σπιτάκι μου


Στην Πόλη δεν έχουμε από τα μανιτάρια "τα καλά", αυτά που βρίσκεις στην Ολλανδία. Ή, ακόμα κι αν αυτά φύονται στο δάσος του Βελιγραδίου, δεν τα εντόπισαν ακόμα τα λαγωνικά μου ρουθούνια. Κάθε φορά όμως που περνώ από το σπίτι απέναντι από τον σεξουλιάρη γείτονα, νομίζω ότι είμαι μαστουρωμένος. Εσείς πώς θα αισθανόσασταν δηλαδή, αν βλέπατε αυτό το πράμα;

animated gif maker 

Πάλι καλά που υπάρχουν και τα παλιά ξύλινα σπίτια της γειτονιάς και με "ξενερώνουν".

Τεομάν, ο ράφτης νυφικών


Όχι, δεν παντρεύομαι. Τι τις θέλω τότε τις βόλτες, σ' όλες αυτές τις γειτονιές με τα νυφικά και τις μπομπονιέρες θα αναρωτιέστε. Δεν ξέρω να σας πω. Τη μια βρίσκομαι τυχαία στο νυφικοπάζαρο του Πέντικ και λέω να απαθανατίσω τα τούλια και τις πέρλες, και την άλλη εκεί που κινώ για το Φατίχ τζαμί διασχίζω την Φεβζί Πασά τζαντεσί, όπου γίνεται το σώσε: ουρές και πέπλα ξεχειλίζουν από τις βιτρίνες.


Κι εκεί που άρχισε κάθε μαγαζί να έχει παρόμοια βιτρίνα και πανομοιότυπη κολεξιόν με το προηγούμενο, τσουπ πετυχαίνω ένα ατελιέ νυφικών, βγαλμένο λες κι από άλλη εποχή.


Όχι "λες", μιας και όντως η επιχείρηση έχει ιστορία άνω του ενός αιώνα!

 

Κοντοστέκομαι έξω από τη βιτρίνα αλλά διστάζω να φωτογραφίσω, γιατί μέσα απ' τη τζαμαρία, με "καρφώνει" διερευνητικά ένας ηλικιωμένος κύριος, ντυμένος παλιομοδίτικα, με γιλέκο, πλατιά  μπορντώ γραβάτα και ρολόι στην τσέπη, με αλυσίδα δεμένη στο ζωνάρι. Των ρωτώ ευγενικά αν μπορώ να τραβήξω και παρόλο το αυστηρό του ύφος, τόσο η απάντηση όσο και η συνολική του αύρα είναι θετική. Έλα και μέσα, μου γνέφει και ανοίγοντας την πόρτα με προϋπαντεί. Σε είδα εγώ που έβγαζες φωτογραφίες στο απέναντι πεζοδρόμιο, μετά πέρασες το φανάρι, μπήκες στο στενάκι, βγήκες κι έλεγα, δεν θα περάσει κι από δω; Και να που ήρθες! Μου συστήνεται, είναι ο Τεομάν μπέη, με παππού & μπαμπά ράφτες νυφικών. Τεομάν;, υπάρχει κι ένας τραγουδιστής, λέω μια κρυάδα για να σπάσω τον πάγο. Δεν είμαι εγώ αυτός πάντως, με ρουπώνει έξυπνα. Το θράσος μου όμως επιμένει, του ζητώ να μου ποζάρει. Φωνάζει την κοπελίτσα που έχει για βοηθό να τον πλαισιώσει.


Η Ναζλί, μετά το φλας επιστρέφει στην πολυθρόνα της και βάζει τις τελευταίες πούλιες στο βολάν του νυφικού, καθώς ο Τεομάν μπέη την πειράζει για την Κουρδική της καταγωγή. Οτσαλάν παιδί μου! Το ίδιο πανούργα κι έξυπνη είναι με τον Οτσαλάν!, λέει πάλι αυστηρά και πλέον καταλαβαίνω ότι πρόκειται απλώς για τις ψαρωτικές κατσάδες ενός γλυκού ανθρώπου που θέλει να παίξει.

 

Τον ρωτώ για την πορεία του στον χώρο της ραπτικής και μου αποκαλύπτει ότι αυτός πήγε να τη σκαπουλάρει από την οικογενειακή παράδοση, ακολουθώντας το δρόμο του Αλλάχ στα νεανικά του χρόνια, σπουδάζοντας σε μεντρεσέδες τις ιερές αρχές του Κορανίου και βοηθώντας ιμάμηδες στα καθήκοντά τους. Τόσα βραβεία έχουμε κερδίσει βρε πουλάκι μου, παράτα τις καλογερικές και φόρα  τη δαχτυλήθρα να μας βοηθήσεις, τον έπρηζαν απ' το σπίτι. Ήταν εδώ που τα λέμε και λίγο πιο ελεύθερο πνεύμα από αυτό που απαιτούνταν για να γίνει ιεροδιδάσκαλος, και τελικά ευθυγραμμίστηκε με τον μπούσουλα της οικογενειακής επιχείρησης.


Τα σχέδια των νυφικών, πράγματι πολύ διαφορετικά απ' ό,τι είδα σ' ολόκληρη την γειτονιά. Πιο νοσταλγικά, πιο ρομαντικά, πιο αρχοντικά. Είναι δικά τους τα πατρόν, ένα από από τα νυφικά της βιτρίνας, είναι αυτό που φόρεσε η γιαγιά του για να παντρευτεί τον παππού του.


Μιλήσαμε για τα πάντα, ή σχεδόν για τα πάντα. Για το Τζιχάνγκιρ και τα ακριβά ενοίκια, για τα μπαράκια του Τουνέλ και τη Μασονική Στοά, για το παραδοσιακό τουρσουτζίδικο που ξεκίνησε 70  και χρόνια πριν, δυο στενά πιο πάνω και μεταφέρθηκε μετά στο Τσουκούρτζουμα, για το Μουχτεσέμ Γιουζγίλ, το σήριαλ που κάνει ρεκόρ τηλεθέασης και ξεσηκώνει έντονες αντιδράσεις, για την Αθήνα και το λιμάνι της τον Πειραιά και δεν ξέρω για πόσα άλλα, πηδώντας από θέμα σε θέμα σαν τα καγκουρό.


Πολύ τον συμπάθησα των Τεομάν μπέη. Να είναι καλά για τη ζεστή φιλοξενία του, τού υποσχέθηκα να τους ξαναεπισκεπτώ. Αν περιμένω όμως την Ώρα την Καλή, δε νομίζω να τον προλάβω. Η επιχείρηση θα έχει περάσει στα χέρια της 4ης γενιάς, μπορεί και της 14ης.

πες το κι έγινε!


Όλους εσάς τους αναγνώστες του μπλογκ, όπως ξέρετε πλέον καλά, σας έχω κορώνα στο κεφάλι μου και σας ακούω ευλαβικά (όχι πάντα βέβαια, μην το παρακάνουμε κιόλας). Ακούστε τι έγινε λοιπόν: η Λία άφησε ένα κόμεντ στο προηγούμενο ποστ (αυτό για τα χειλάκια του Κωνσταντίνου) συμπεριλαμβάνοντας την εξής πρόταση:
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Και κάτι άλλο που ήθελα να σου πω: αν κάθε σχόλιο αναγνώστη του ιστολογίου σου,"υψώνει" κι έναν μιναρέ στον ουρανό της Πόλης...λυπάμαι τους, δυτικού λάιφ-στάιλ, Τούρκους φίλους που τυχόν έχεις, θα αρρωσταίνουν κάθε φορά! Δεν μετράς καλύτερα "καράβια στο Βόσπορο"που είναι και πιο ρομαντικό, ή έστω... "κεμπάπια στο μανγκάλι" ;"

 [IMGP8319.JPG]
 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ας το αλλάξουμε λοιπόν! Από δω και πέρα, μέχρι να προταθεί κάτι επίσης εύστοχο, κάθε  νέο σχόλιο θα προσθέτει ένα "κεμπάπ στο μαγκάλι". Δεν χρωστάμε πουθενά, ούτε μας δεσμεύει κανένα συμβόλαιο με κανέναν κερατά. Ότι θέλουμε κάνουμε, κι εννοώ την αφεντιά μου και όλους εσάς εκεί έξω, τα μικρά μου τζαναβάρια - Monsters δε λέει η Gaga τους δικούς της φαν; τέρατα στα Τουρκικά θα σας λέω εγώ! Μπορεί της Τζοβάνας Φραγκούλη να μην της βγήκε τελικά η "ιντερνετική" αναβίωση του Πες στο και θα γίνει,


αλλά αφού περνάει απ' το χέρι μου να πραγματοποιήσω την ευχή ενός αναγνώστη, γιατί να αρνηθώ; Αν ήξερε η Λία ότι θα άνοιγαν οι ουρανοί, θα ζητούσε κάτι πιο χρήσιμο μάλλον.

τα χειλάκια του Κωνσταντίνου


Το έβλεπα το τζαμί κάθε φορά που περνούσα με λεωφορείο ή αμάξι φίλων από τη Βατάν τζαντεσί. Ωραίο που είναι!, έλεγα και όσο κι αν πάντοτε ήθελα να σταματήσω για να το δω από κοντά, όλο και το ανέβαλα γιατί δεν είχα χρόνο, ήταν βράδυ, βαριόμουν. Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για Ορθόδοξο ναό που μετατράπηκε σε τέμενος και όντως διαβάζοντας σε διάφορες πηγές, έμαθα πως  η πρώτη εκκλησία ήταν αφιερωμένη στην Παναγία την Πανάχραντο (το 907), ενώ τον 13ο  αιώνα χτίστηκε μια δεύτερη εκκλησία στο όνομα του Ιωάννη του Βαπτιστή και λίγο αργότερα προστέθηκε κι ένα παρεκκλήσι. Η ιστορία του είναι δηλαδή, ντάλε κουάλε με τη Μονή του Παντοκράτορα στο Ζεϋρέκ, αν και το συγκεκριμένο διατηρείται, παρ' όλες τις τροποποιήσεις και ανακαινίσεις, αγέρωχο και ντούρο.

 gif animator

Τις προάλλες, ο δρόμος επιτέλους μας έβγαλε με τη Σταυριανή μπρος στο Μολά Φεναρί Ισά Τζαμί, έτσι το λένε σήμερα. Βασικά, πίσω του μας έβγαλε για να ακριβολογήσω, στις τουαλέτες που έχουν όλα τα τζαμιά, ξεχωριστές για άντρες και γυναίκες. Δίνεις συνήθως από 50 έως 75 κουρούς (τα σεντς της λίρας) στον κυριούλη, που έχει χρέος να τις κρατά καθαρές και βγαίνοντας αφού πλύνεις τα χεράκια, σου δίνει λουρίδες κάπως σκληρού γκριζωπού χαρτιού για να σκουπιστείς. Θα μου πείτε τώρα, για τουαλέτες θα μιλάμε άνθρωπέ μου; Εδώ βλέπουμε ένα από τα πιο εντυπωσιακά Βυζαντινά μνημεία της Πόλης! Εγώ όμως συνεχίζω ακάθεκτος και προσθέτω ότι άμα θες, πλένεις και τις πατούσες, το σβέρκο και το στόμα σου (ο καθαρισμός λέγεται αμπντές) για να είσαι έτοιμος για το ναμάζ (προσευχή). Όλες αυτές οι λεπτομέρειες έχουν τον σκοπό τους, γιατί όλα αρχίσανε από εδώ.


Όσο η Σταυριανή φρεσκαριζόταν στο λαμαρινένιο κουβούκλιο, εγώ άρχισα να μιλώ με τον τουαλετά, αποκαλύπτοντάς του και την προέλευση μου για να του ικανοποιήσω την περιέργεια. Μπορεί κάποιος να το επισκεφτεί;, τον ρωτώ και πριν προλάβω να βάλω το ερωτηματικό στην πρόταση,  βλέπω μια αστραπή στο δεξί του μάτι με ολοκάθαρο το σχήμα του δολαρίου. Ναι φυσικά μου λέει, εγώ έχω τα κλειδιά. Μπορείς να βγάλεις και φωτογραφίες άμα θες. Εκεί ακριβώς αρχίζω να την ψυλλιάζομαι τη δουλειά και του λέω μπα μωρέ, μη νομίζεις ότι είμαι και κανένας προφεσιονέλ, τουρίστας είμαι, το είδα, μου γυάλισε και είπα να κοντοσταθώ λιγάκι. Ερχόμενη κι η Σταυριανή, τον πληρώνουμε για την χρήση της τουαλέτας, συν 2-3 παραπανίσιες λίρες για την εξυπηρέτηση που θα μας έκανε. Έλα ντε όμως που όταν ο καρχαρίας μυρίζει τις πρώτες σταγόνες αίμα, του ανοίγει η όρεξη να καταβροχθίσει ολόκληρη την τροφαντή Αυστραλέζα κολυμβήτρια. Πηγαίνετε μπροστά στην είσοδο και σε 10 λεπτάκια έρχομαι να σας ανοίξω, ταμάμ μι; Ταμάμ, του λέμε εμείς και 5, 10, 15, 20 περνάνε τα λεπτά κι αυτός ακόμα άφαντος. Περιμένω εγώ στο μέρος που μας υπέδειξε, μην έρθει από πουθενά αλλού και τον χάσουμε και πάει η ιχνηλάτισσα να δει τι συμβαίνει. Αργεί κι αυτή και πάνω που σηκώνομαι για να τσεκάρω, τη βλέπω να στρίβει απ' το μιναρέ έξαλλη. 


Της είπε, ότι δήθεν τα κλειδιά τα έχει ένας φίλος του, ο οποίος ζητά 20 λίρες για να τα δώσει, αν και αυτού δεν του αρέσουν τα λαδώματα κτλ κτλ. Τι την θες τότε τη δικιά μας! Του αρχίζει κάτι τσιρίδες Γαλλικές, που τρόμαξαν μέχρι κι αυτοί που κατουρούσαν και δεν στόχευαν σωστά σην τρύπα! Έτσι πήραμε την εκδίκησή μας για τον εκβιασμό που μας έκανε, να μάθει να σφουγγαρίζει τώρα ο θεομπαίχτης! Προφανώς όμως φοβήθηκε κιόλας, βλαστημώντας για τους τρελούς που έμπλεξε και αναγκαστικά μας άνοιξε, "ανακαλύπτοντας" ως δια μαγείας ένα δεύτερο ζευγάρι"κλειδιά στην τσέπη του! Το εσωτερικό της εκκλησίας άξιζε πραγματικά το πατιρντί.

 

Αν και οι τοίχοι ανεπίχριστοι, χωρίς ίχνος ψηφιδωτών και εικόνων φυσικά, η αύρα του χώρου είχε κάτι το απόκοσμο, με τις πλατιές καμάρες και τους ψηλούς / στενούς τρούλους να δεσπόζουν. Παντού κόκκινο τουβλάκι και λαξευτή πέτρα, μάρτυρες της Βυζαντινής καταγωγής και των αλλεπάλληλων μουσουλμανικών λίφτινγκ που υπέστη.

 
Και όπως σε όλους τους πρώην χριστιανικούς ναούς που μετατράπηκαν σε τζαμιά, η στραβή θέση του μιχράμπ (η εσοχή που δείχνει την κατεύθυνση προς τη Μέκκα), μαρτυρά τη ζαβολιά. Στα δεξιά ως συνήθως είναι το μινμπάρ ή άμβωνας.


 Κάτοψη του συγκροτήματος από τον A.H.S. Megaw, 1964. © copyrights

Οι φωτογραφίες ελήφθησαν αλά παπαράτσι, μιας και μας ακολουθούσε από πίσω, λέγοντας  ότι χρειαζόμαστε ειδική άδεια γι' αυτό! Κάτι κοφτερές μπηχτές του στυλ: Άμα τσέπωνες τα 20 λιράκια θα επιτρεπόταν;, μπρος στα καμπυλωτά παράθυρα με τις μεταλλικές τσίτες, τον μαλάκωσαν και πάλι.


Τέλος καλό, όλα καλά δε λες; Με λίγο πιο περιπετειώδη τρόπο απ' όσο φανταζόμασταν καταφέραμε να μπούμε σ' ένα από τα σημαντικότερα Βυζαντινά μνημεία της Πόλης, αν και μετά από μας μπορεί να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο η πρόσβαση, αν το βάλει γινάτι ο νεωκόρος. Και ίσως έτσι, η Πανάχραντος να παραμείνει αμόλυντη, άσπιλη κι αγνή για λιγάκι ακόμα.


ΥΓ: Ο πρώτος ναός συναντάται στην αγγλική βιβλιογραφία ως το μοναστήρι του Constantine Lips, κάνοντας με να το μεταφράζω ως "τα χείλη του Κωνσταντίνου" ή δίνοντάς του άλλα γελοία ονόματα, μέχρι που  μια μέρα με διόρθωσε ο φαν του μπλογκ, φοβερός βιβλιοφάγος και αγαπητός μου φίλος ΠανΚαπ. Ο τύπος λεγόταν Κωνσταντίνος Λιψ, είχε το αξίωμα του Πατρικίου και δραστηριοποιήθηκε στα χρόνια του Λέοντα του Σοφού και αργότερα του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου. Στα ελληνικά, συναντάται και ως  Μονή του Λιβός, δικαιολογώντας το όνομα με τον εξής μύθο. Στα εγκαίνια του ναού λέει, σηκώθηκε λίβας άνεμος τόσο δυνατός, που όλοι οι παρευρισκόμενοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την τελετή. Αυτή η βερσιόν πάει κι έρχεται, το χειλάκι πετροκέρασο, πώς μου κατέβηκε, μου λέτε;

οι στατιστικές του Βαλεντίνου


Δεν θυμάμαι, να σας πω τη μαύρη αλήθεια, πότε γιόρτασα τελευταία φορά την 14η Φλεβάρη.  Τις περισσότερες φορές ήμουν μαγκούφης και τις άλλες που είχα δεσμό (το ξέρω ότι ακούγεται βλάχικο) το βρίσκαμε ντιπ για ντιπ αμερικανιά με το έτερο ήμισυ. Η κατάσταση δεν άλλαξε και πολύ από τότε που μετακόμισα στην Πόλη. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη συνεχίζει να μου κάνει. Κι εκεί που σκεφτόμουν να γράψω όπως πέρυσι ή να μη γράψω κάτι περί Βαλεντίνου, μου 'ρθε μια απίθανη ιδέα: να βάλω κάτω λέει και να μετρήσω, πόσες φορές αναφέρθηκαν στο Angelis and the Istanbul λέξεις σχετικές με την Αγάπη. Έτσι κι έγινε! Για κάθε λέξη κλειδί δείχνω το πλήθος των εμφανίσεών της, και παραθέτω μια φωτό μαζί με ένα μικρό απόσπασμα απ' ένα από τα ποστ που την περιείχε. Η πλάκα είναι ότι πολλές φορές, το θέμα του ποστ δεν έχει καμιά συνάφεια με καρδούλες κι έρωτες. Πάμε λοιπόν:
  • αγάπη: 24
Ένα γεμαααάτο διήμερο!


Μποκλού burger στη πλατεία Ταξίμ, Λαχματζούν λίγο πιο πάνω και το αποκορύφωμα: γευστικό Κιουνεφέ. Το απογευματάκι κάνουμε τη βόλτα στο Τζιχάνγκιρ, το «Κολωνάκι» της Πόλης, ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά στις boutique και πίνοντας καφέ με διασημότητες από τη σειρά «Σύνορα της αγάπης». Με τα πόδια μας να έχουν πάρει φωτιά και τις αισθήσεις σε εγρήγορση καταλήγουμε να βγαίνουμε φωτογραφία στα λεγόμενα “σκαλάκια”.
  • έρωτα(ς): 6
Σαν..μιναρές στον κάμπο

[IMGP4397.JPG]

Η ιστορία τώρα, θέλει όντως τον εξαίρετο αρχιτέκτονα Σινάν να έχει κατασκευάσει το τζαμί. Ήταν που ήταν εξπέρ, ο έρωτας τον έκανε να "κεντήσει" κυριολεκτικά! Η αγάπη του για τη Μιχριμά, μύθος ή πραγματικότητα δεν μπορώ να πω με σιγουριά, τον ενέπνευσε να σχεδιάσει ένα ακόμα πανέμορφο τζαμί. Αυτήν τη φορά προς τιμήν του Ρουστέμ Πασά, του ερωτικού του αντιζήλου!
  • φιλί: 10
Χριστός Ανέστη!


Βέβαια φέτος, είχε πολύ κόσμο και η απουσία μικροφωνικής εγκατάστασης, μας έκανε να υποθέσουμε, πότε πρέπει να αρχίσουμε να ανταλλάσσουμε το Φιλί της Αγάπης, αφού το "Χριστός Ανέστη" δεν ακούστηκε, παρά μόνο από τους πέριξ του ιερέα.
  • τριαντάφυλλο: 2
τσακμάκι / καϊμάκι


Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (άκου ποιος μιλάει!), το συγκεκριμένο πρωινάδικο το αγαπώ: Γιατί το καϊμάκι συνοδεύεται, πέρα από το "γνωστό" μέλι, επίσης με ρετσέλι βύσσινο, φράουλα και..τριαντάφυλλο! Η τελευταία γεύση αν και δεν είναι από τις αγαπημένες μου σε γλυκά ή λουκούμια (αποφεύγω μάλιστα και το ροδόνερο το ίδιο), πάνω στο καϊμάκι με απογειώνει!
  • αγκαλιά / αγκαλιάζω: 19
τα πρόσωπα των στενών / Τσουκούρτζουμα

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbtkzg-D2p7UdA9817tX8_1Ze7ApZbAPSgiexa5JLFabXnM6DBlqVDp5o4nj8UdQ1QyozyafnVUx1sOQoLKQRObopSRDSL6FIsOX3uS5iwfb0XOq5HojcZplOarkLV5ztxYAPxZCZM3bYQ/s1600/cukurcuma.jpg

Αγαπούσε να τρώει ερίκια το καλοκαίρι, ήταν τα αγαπημένα της φρούτα. Εκείνος λίγο μεγαλύτερος της, έμενε παράλυτος σχεδόν από τα μελαχρινά χαμογελάκια της, καθώς χαιρετούσε κι έφευγε σα σίφουνας με τη χάρτινη σακούλα στην αγκαλιά. Τις περισσότερες φορές, ξεχνούσε να πάρει τα ρέστα απ’τον κυρ Οσμάν. Τόσο ερωτευμένος! Κι αυτός ο πονηρός, δεν του το θύμιζε σχεδόν ποτέ.
  • χωρισμό(ς): 3
Τις κουμπάρες θα παίξουμε;

[IMGP4524.JPG]

Ήταν η πρώτη φορά που τη συνάντησα μετά τον χωρισμό τους. Άκουσα τα γεγονότα και από την άλλη πλευρά, με περισσότερη ανάλυση και συναισθηματική φόρτιση, όπως ευτυχώς εκφράζονται οι γυναίκες. Χρειαζόμουν κάτι παραπάνω από τις μονολεκτικές εξηγήσεις του Τζεμ, τύπου: βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε κτλ, για να κατανοήσω αυτόν τον χωρισμό που με έθλιψε ιδιαίτερα και με κατέστησε ΚΑΤΣΙΚΟΠΟΔΑΡΟ, μιας και ήμουν ο γρουσούζης κουμπάρος! 
  • μοναξιά / μοναχικός: 5
κινητή μπουτίκ

 

..της δείχνει την πραμάτεια του αυτός, αυτή χαλβαδιάζει ένα ιδιότροπο κομμάτι, κάνει όμως τη δύσκολη μπας και ρίξει την τιμή, της κάνει το χατήρι ο ατσίδας, βγαίνει να περιμαζέψει τη λεία της σαν ύαινα αυτή κι ο δικός μας αναφωνεί δόξα να 'χει ο Αλλάχ και βάζει στην τσέπη του τις γυαλιστερές λιρίτσες..μετά, λιγότερο φορτωμένος πια, ξεμακραίνει σαν τον μοναχικό καουμπόι..
  • κρασί: 15
Γκαλερί στο..Ταρλάμπασι

[travesti1.jpg]

Η Τούμπα που κάνει ένα course φωτογραφίας, με κάλεσε στην έκθεση του δασκάλου της, ο οποίος εξέθετε ένα μέρος της δουλειάς του, με φωτογραφίες τραβηγμένες σε μέρη από όλη την Τουρκία. Αν εξαιρέσουμε την περίεργη επιμονή του καλλιτέχνη, να "πειράζει" τις φώτος με το Picasa της Google, τα θέματα ήταν ενδιαφέροντα και οι εικόνες ζωντανές. Μιας και ήταν η μέρα των εγκαινίων, ήπιαμε κι ένα ποτηράκι κρασί, που το συνοδέψαμε με σουτζούκι και παστουρμαδοπιτάκια!
  • σοκολάτα / σοκολατάκια
Αγαπάς τη σοκολάτα; Απόδειξη!
 
[IMGP4521.JPG]

Μη βλέπετε τα πέντε «γλυμμένα» πιάτα και νομίζετε ότι γουρούνιασα! Δεν ήμουν μόνος μου!! Με βοήθησαν η Στέλλα, η Φρόσω, ο Κώστας και ο Νώντας.
  • λουλούδια: 3
Naya, η Πριγκηπιανή!

[IMGP8059.JPG]

Ένα πανέμορφο διώροφο μέγαρο με σοφίτα μέσα σε έναν καταπράσινο κήπο με κάθε λογής λουλούδια, γκαζόν, έναν αιωνόβιο θεόρατο φοίνικα και μια παραμυθένια λιμνούλα! Τα τελευταία χρόνια "το σπιτάκι" λειτουργεί ως ξενοδοχείο, Naya το όνομά του, από τον Λούντβιχ - έναν Γερμανό που αγάπησε το νησί- ερωτεύτηκε ακόμα πιο παράφορα το πατρικό της Ήβης και δημιούργησε το Naya.
  • κορμί ή σώμα: (σύνολο) 12
Η σκόνη του χρόνου..

[IMGP6435-1.JPG]

Αν μας φαίνεται ότι το δυαράκι μας μαζεύει σκόνη κάθε τρεις και λίγο, για φανταστείτε τι συμβαίνει με τα (σχεδόν αρχαία) τείχη της Πόλης. Αιώνες τώρα σκονίζονται από ποδοβολητά αλόγων, μάχες σώμα με σώμα, κανονιοβολισμούς. Απορώ με το κουράγιο των καημένων που συνάντησα τις προάλλες να συμμαζεύεουν, λες και περίμεναν επιθεώρηση του..αυτοκράτορα.
  • καρδιά: 26
Βόλτα στο Σουλτάν Αχμέτ

[Istanbul-SultanAhmet.JPG]

Βέβαια, δε σας κουβάλησα εδώ για τα εκκεντρικά "παλιομάγαζα". Κατά την άποψή μου, το Καράκιοϊ αποτελεί την καλύτερη πρόσβαση στην καρδιά της παλιάς Πόλης. Βρίσκεστε πλέον, μπρος στη γέφυρα του Γαλατά, η οποία ενώνει την "παλιά" με τη "νέα" πόλη, που χωρίζονται από τον Κεράτιο κόλπο.
  • ψυχή: 16
τζάν τζίν

 [kok.jpg]
  
Κάθισαν σ' ένα τραπεζάκι, φάγαν το κοκ, και σε λίγο η Λωξάντρα άρχισε να στενοχωριέται. Ερημιά. Άδειο το καφενείο. Ένας μεσόκοπος κύριος κάθουνταν λίγο παρακεί αμίλητος. -Ά-γα-γα-γάχ! χασμουρήθηκε η Λωξάντρα, πάμε να φύγουμε; Εδώ είναι τζάν τζίν τόπ οϊνάρ. (=Μετάφραση της συγγραφέως: Η ψυχή με το πνεύμα μπάλα παίζουνε. Δηλαδή ερημιά.)

Και μην ξεχνάτε ε! Μπορεί η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου να είναι μόνο μια ημέρα όπως τις άλλες, αλλά στο χέρι σας είναι να της βάλετε λίγο αλατοπίπερο. Επιστρέψτε νωρίτερα απ' τη δουλειά,
εν ανάγκη πείτε ένα ψεματάκι, ότι ανακατεύεστε και σας έρχεται να ξεράσετε, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα άλλωστε. Μαγειρέψτε για τον/την αγαπημένο/νη σας, φορέστε κάτι σέξυ - απαρνηθείτε για μια βραδιά τις γαλάζιες φούτερ πυτζάμες με τον V γιακά που σας πήρε η μάνα σας - και απαγγείλετε του/της τον Πληθυντικό Αριθμό της Δημουλά ή παίξτε του/της ένα ερωτικό μονόπρακτο ή πάρτε ένα πινέλο και ζωγραφίστε την/τον..καθώς σας λέει σ' αγαπώ. Χρόνια Πολλά. Και στους 2 σας.


*φέτος γιορτάζω πάντως..
Related Posts with Thumbnails