Πάμε σαν άλλοτε


Αν έχεις όρεξη για κάθε είδους εκδηλώσεις, στην Πόλη θα ήσουν ευτυχισμένος. Για να ακριβολογήσω, ίσως και λίγο χαμένος, μιας και γίνονται καθημερινά χίλια δύο νταβαντούρια, τι εκθέσεις ζωγραφικής, τι θεατρικές παραστάσεις, τι κονσέρτα και πάει λέγοντας, το να τα προλάβεις όλα όμως, είναι μάλλον αδύνατον. Μόλις ενημερώθηκα για δύο συναυλίες με παλιό ρεπερτόριο που θα λάβουν χώρα την επόμενη εβδομάδα, με την Ήβη Ντερμαντζή στο τραγούδι, τον Ανδρέα Τσεκούρα (Οπισθοδρομική Κομπανία) στο πιάνο, τον Κυριάκο Γκουβέντα στο βιολί και τον Muammer Ketencoğlu στο ακορντεόν. Η πρώτη λαμβάνει χώρα την Τρίτη 6/12 στις 21:00, στον συναυλιακό χώρο Gitar Cafe (τιμή εισιτηρίου 25TL) του Καντίκιοϊ/Χαλκηδόνα της Ασιατικής πλευράς, με τίτλο "Τραγούδια της Μικράς Ασίας, από τη Σμύρνη στη Θεσσαλονίκη".


Η δεύτερη στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ζαππείου Σχολής την Τετάρτη 7/12 στις 18:00, με τίτλο "Πάμε σαν άλλοτε", προς τιμήν της συμπλήρωσης της εικοσαετούς Πατριαρχικής ποιμαντορίας της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ Βαρθολομαίου. Στην εκδήλωση θα παραστεί και ο ίδιος ο Πατριάρχης και η είσοδος θα είναι ελεύθερη.

 η φωτό ανήκει στον χρήστη του flickr nevil5

Θα προσπαθήσω να παρευρεθώ και στις δύο συναυλίες, για να απολαύσω τους εκλεκτούς μουσικούς και φυσικά να χειροκροτήσω την καλή μου φίλη Ήβη! Όσοι από εσάς ζείτε στην Πόλη, ευκαιρία είναι να τα πούμε λιγάκι, ενώ για εσάς που τυχαίνει να ταξιδέψετε στα μέρη μας, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε πως και 'δω πετάμε τη σκούφια μας για φιέστες. Καλή μας διασκέδαση!

αμάν Βαγγελίστα μου!


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 10ης Νοεμβρίου 2011. Ήταν η πρώτη φορά μάλιστα που έπιασα την εφημερίδα στα χέρια μου, μιας και ήμουν στη Θεσσαλονίκη και δεν σας κρύβω ότι...μου άρεσε! Αφήστε που το πήγα και στη μαμά μου! Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες εκ των υστέρων θα δημοσιεύονται και στο μπλογκ.


Κάθε φορά που περπατώ στα στενοσόκακα της Παλιάς Πόλης μου 'ρχεται στο μυαλό η Λίντα. Ποια Λίντα, θα μου πείτε. Μα η Λίντα Ευαγγελίστα. Και γιατί σου 'ρχεται στο μυαλό η Λίντα Ευαγγελίστα, θα μου πείτε. Να σας θυμίσω την υπερφίαλη ατάκα που ξεστόμισε, τη δεκαετία του '90, το πανέμορφο τοπ μόντελ και έχει μείνει στην ιστορία με γκλίτερ γράμματα; Το Λιντάκι λοιπόν, αφού πρώτα λίγδωσε το εντεράκι του με παχυλές αμοιβές για το θεάρεστο λειτούργημα να σουλατσάρει ημίγυμνη στις διεθνείς πασαρέλες και να φωτογραφίζεται εντελώς τσιτσίδι με διαμάντια στα απόκρυφα, δήλωσε όλο μαγκιά: “δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, για λιγότερα από 10.000 δολάρια!”. Όλοι έχουμε θα μου πείτε την ταρίφα μας, αλλά το θέμα είναι ότι ποιος μας την πληρώνει..

Εεε λοιπόν, στα στενά του Εντιρνεκαπί και του Μπαλάτ, ο κόσμος όχι μόνο δεν σου ζητά 10.000 τουρκικές λίρες για να δεχθεί να τον φωτογραφίσεις, αλλά μαλώνουν και μεταξύ τους ποιος θα σου γεμίσει την κάρτα μνήμης με τα πορτραίτα του. Άμα σε δουν να περιδιαβαίνεις σαν την κοκκινοσκουφίτσα με την Canon περασμένη στον βραχίονα, σε εκλιπαρούν για μια: foto! foto! Αν πέσεις δε και σε καμιά υπερήφανη μάνα ή (ακόμα πιο) υπερήφανη γιαγιά, για το μια ή δυο φορές παιδί τους, την έβαψες κακομοίρη μου! Άμα δεν αλληθωρίσει το μούλικο από χιλιάδες φλας δεν θα σ' αφήσουν να πας παρακάτω.

Μια από τις τελευταίες φωτο-παρα-κρούσεις που μου έλαχε, απεικονίζεται στη φωτό. Αμέριμνος κι αθώος (λέμε τώρα) κατηφόριζα από τα Θεοδοσιανά Τείχη, όταν τράκαρα την Οζλέμ νινέ που έβγαζε τσάρκα το εγγόνι της με το μαλλί γεγέ! “Μέρχαμπα τζανίμ, χος γκελντίν”, με καλωσορίζει και συνεχίζει πάραυτα: “Καλέ τράβα μια φωτογραφία το αγγελούδι μου. Δεν είναι κουκλί ζωγραφιστό;” Εεε τι να πω κι εγώ, “Καλαααααά θείτσα, αυτό δεν είναι μωρό! Είναι φοντανάκι από σοκολάτα Βαλρονά!”. Δεν καταλαβαίνει, αλλά έχει καταφέρει ήδη τον σκοπό της. Με το πρώτο κλικ, ενεργοποιείται μια σειρήνα – ήταν η φωνή της τελικά – και ένα άλλο εγγόνι εμφανίζεται από το πουθενά και το καρέ συμπληρώνεται με τον παππού. Κάποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει, δεν μπορώ να προσδιορίσω, έχετε καμιά ιδέα; Και δώστου πάρτου να μου ποζάρουν ναζιάρικα οικογενειακώς!

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που οι παρακλήσεις για φωτογράφιση γίνονται και υστερόβουλα, αλλά ο γενικός κανόνας είναι ότι οι Τούρκοι διασκεδάζουν με τους ξένους που θέλουν να τους απαθανατίσουν, αισθάνονται σπουδαίοι. Όπως άλλωστε έλεγε και το άλλο ποπ είδωλο, ο Γουόρχολ, όλοι δικαιούνται δεκαπέντε λεπτά διασημότητας. Κάποιες φορές τζάμπα, κάποιες επί πληρωμή. Μία όμως είναι η ουσία...Κλικ!

καρδιά, όχι παπούτσια

  
[Ανήλικοι μετανάστες ‘δίχως παπούτσια’ γράφουν ζωηρά κείμενα για τις λάθος προσδοκίες, την αϋπνία, τη ζωή αλλού, τον έρωτα και τις τηγανητές πατάτες στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής] 

Εδώ ο κόσμος καίγεται κι ο Αγγελής σας μοστράρει γκουρμεδιές και κεμπάπια. Γι' αυτό ίσως μερικοί κάνουν δικαιολογημένα "χασμουρήθηκα" στις αναρτήσεις. Δεν είμαι όμως τόσο αναίσθητος όσο νομίζετε. Γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι, κυρίως νέοι, που ξεπατρίζονται ΧΩΡΙΣ τη θέλησή τους αναζητώντας όχι απλώς ένα καλύτερο αύριο, αλλά ΣΥΧΝΑ μόνο και μόνο για να σώσουν τη ζωή τους. Πολλές φορές είναι νηστικοί και ξυπόλυτοι, αλλά αυτό που τους καίει βαθιά είναι όχι η έλλειψη παπουτσιών, αλλά η έλλειψη του δικαιώματος να ακουστεί η φωνή τους. Η αδυναμία ακόμα και να ψιθυρίσουν τα όνειρα τους, η δυσκολία να επικοινωνήσουν με τη μάνα και τα αδέρφια που άφησαν πίσω στην πατρίδα, το άπιαστο τις περισσότερες φορές όνειρο να βρουν μια αξιοπρεπή εργασία, ακόμα και της πιο δύσκολης, απλώς, για να πατήσουν στα πόδια τους. Πόσο χρειάζονται ένα χέρι βοήθειας!


Για μια τέτοια πρωτοβουλία θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα (τα ντονέρ μπορούν να περιμένουν) που λαμβάνει χώρα αυτές τις ημέρες. Ο άνθρωπος που την ξεκίνησε είναι η συγγραφέας Εύη Λαμπροπούλου. ΟΚ, είναι φίλη μου, αλλά δεν της κάνω ρουσφετάκι επειδή είναι κοντοχωριανή (Καβαλιώτισσα), αν δεν άξιζε τον κόπο θα τη βοηθούσα χωρίς να σας το αναφέρω. Το 2009 η Εύη δημιούργησε "Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής" στο "Κέντρο Φιλοξενίας Ανήλικων Ασυνόδευτων Προσφύγων" στην Αγιάσο Λέσβου, με εξαιρετικό αποτέλεσμα: συγγράφηκαν πολλά ολοζώντανα, σπαρταριστά, αστεία ή μελαγχολικά κείμενα, κυρίως στα αγγλικά, αρκετά μάλιστα ώστε να μαζευτούν σε ένα βιβλιαράκι που δεν εκδόθηκε ακόμα.


Στόχος είναι να να γίνει τελική έκδοση βιβλίου και να βρεθεί χώρος και το κατάλληλο δίκτυο ώστε να οργανωθούν καινούρια μαθήματα. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε; Είναι πολύ απλό, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ψηφίσουμε το ΗΕΑRT, NOT SHOES, ακολουθώντας αυτό το λινκ. Για όσους δεν κατάλαβαν, κάντε κλικ πάνω στη λέξη λινκ και θα βρεθείτε στη σελίδα της πρότασης Heart No Shoes, όπου υπάρχει η παρότρυνση "Ψήφισέ την!". Αν κάποιοι κλικάρατε στο HEART, NOT SHOES στην αρχή της ανάρτησης και ήδη ψηφίσατε, δεν πρέπει να το κάνετε και πάλι. Μια φορά αρκεί.


Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά και στο μπλογκ με ιστορίες των παιδιών. Πλάκα έχει αυτή με τίτλο: Αλί, Αλί και τρεις Αλί. Συγκινήθηκα λιγάκι με τη συνωνυμία βλέπετε! Κι εμένα στα παζάρια της Πόλης Αλί με φωνάζουν:)
«Γράψαμε για αϋπνία, έρωτα, πόνο, τσάι, σύννεφα, διαβατήρια και τηγανητές πατάτες. Γράψαμε τελικά όλοι γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, με τσάι (με τρεις κουταλιές ζάχαρη) ή χωρίς. Ακόμα και η δασκάλα. Τα φρέσκα κείμενά μας, μετά από πολλή δουλειά, έγιναν αυτοσχέδιο φωτοτυπημένο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε σε εφτά αντίτυπα. Όσοι το διαβάζουν το τελειώνουν με τη μία. Μερικά κείμενα είναι σούπερ, άλλα απλά διαβάζονται. Αλλά είναι όλα αληθινά.»

Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει το σύνθημα "είμαστε όλοι μετανάστες" που γράφεται στους τοίχους, αλλά εγώ τουλάχιστον είμαι. Πρώτα απ' όλα όμως, έγινα μετανάστης επειδή το ήθελα, σε μια μαγική Πόλη που λατρεύω. Ίσως να έχω επίσης πολλά ζευγάρια παπούτσια, σίγουρα έχω γεμάτη και την κοιλιά μου. Η καρδιά μου από την άλλη, πότε είναι ανάλαφρη και πότε έχει ντέρτια, αλλά δεν της φταίει κανένας γι' αυτό, εκτός από την ξερή μου την κεφάλα. Σ' αυτά τα παιδιά όμως δεν μπορείς να καταλογίσεις καμία ευθύνη για την αβεβαιότητα της ζωής τους. Όποιος πειστεί ότι πρόκειται για καλό σκοπό, ας βοηθήσει. Παρακαλώ όμως, αν είναι να ψηφίσετε, κάντε το ΤΩΡΑ. Η ψηφοφορία λήγει την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, δηλαδή αύριο το βράδυ. Να μου είστε καλά:)

9 τραπέζια θα σου πω


Πέρασε ήδη μια εβδομάδα από την επιστροφή μου από την Ελλάδα. Έπρεπε να έρθω πρώτον για να τακτοποιήσω υποθέσεις και δεύτερον επειδή πεθύμησα τους φίλους μου. Η σειρά δεν έχει να κάνει με τη βαρύτητα που έχουν τα 2 παραπάνω στη ζωή μου. Σαφώς και οι φίλοι μου ζυγίζουν περισσότερο - κάποιοι μάλιστα και κυριολεκτικά:) Η δεκαήμερη τουρνέ στην πατρίδα ξεκίνησε από την Αθήνα. Πρωί δημόσιες υπηρεσίες, εφορίες, τράπεζες και από μεσημεράκι ποιος μας πιάνει, δώστου συναντήσεις και τραπεζώματα με αγαπημένους! Συμφωνείτε φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει πιο όμορφο και ζεστό από το να μοιράζεσαι με τον άλλον τα νέα, τα άγχη και τα όνειρά σου, καθώς σπας το φραντζολάκι στη μέση και του το δίνεις στην χούφτα.

 
Πρώτος ο Μανωλάκης μου, έτσι τον λέω εγώ κι ας ντρέπεται λιγάκι ο Κρητίκαρος! Ένα από τα 254 διαφορετικά του ταλέντα είναι και η μαγειρική. Και όταν λέμε ότι μαγειρεύει, δεν εννοούμε ομελέτες και μακαρονάδες. Έλα ντε όμως που επιχειρεί τον τελευταίο καιρό ξάνοιγμα στις Απωανατολίτικες κουζίνες και μου 'φτιαξε νουντλς! Όχι βέβαια πριν κάνουμε τα ψώνια μας σε ένα Ασιατικό μπακάλικο της Απόλλωνος, για να επιστρέψουμε ντογρού στο σπίτι για μαγείρεμα. Αυγονούντλς λοιπόν με κοτόπουλο, μανιτάρια σιτάκε και πιπέρι σετσουάν. Καθώς πάλευα με τα τσόπστικς άκουγα τις περιπέτειες του στην ολοένα και πιο μπερδεμένη ελληνική πραγματικότητα. Εγώ όμως, πιστεύω στο κολλητό μου και είμαι σίγουρος ότι οι δυσκολίες είναι πρόσκαιρες κι  αυτός είναι ικανός πολύ και θα τις ξεπεράσει μια χαρά. Ελπίζω να του πέρασα ότι θα είμαι πάντοτε κοντά του, μόλις 55 λεπτά πτήση. Άλλωστε είναι η σειρά μου να τον στηρίξω.


Πάμε παρακάτω. Έχει πάνω από χρόνο που ανακάλυψα το pandespani.com και δεν έχασα από τότε καμία νέα ανάρτησή του. Πάντα μου ανοίγει την όρεξη το μπαγάσικο, πληρώνω με το ίδιο νόμισμα θα μου πείτε που κι εγώ σας κάνω που και που να λιγουρεύεστε. Όπως συμβαίνει συνήθως, πίσω από ένα νόστιμο μπλογκ κρύβεται κι ένας νόστιμος άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση, η νοστιμιά είναι τριπλή: η pandespani, η fyllosophie και ο greekadman! Δεν κρατήθηκα και μόλις φίξαρα το ταξίδι, τους ζήτησα αν έχουν χρόνο να συναντηθούμε. Πολύ με χαροποίησε που δε με πήραν με τις ντομάτες (που έχουν στην αρχική σελίδα του site τους) για την αυτοπρόσκληση, αντίθετα δε, πρότειναν να δειπνήσουμε παρέα! Η τυφλή εμπιστοσύνη που τους είχα/έχω δικαιώθηκε πανηγυρικά, με την επιλογή των παιδιών να συναντηθούμε στο εστιατόριο του Αγοραστού στο Γέρακα. Φυσικά πριν πάω έκανα και μια επανάληψή σε παλαιότερο ποστ του pandespani για να πάω διαβασμένος. Από τα πρώτα πιάτα κιόλας άρχισα να μουγκρίζω από την απόλαυση: σούπα κίτρινης κολοκύθας, γιουβετσάκι με γαρίδες, λαβράκι καρπάτσιο με φακές και λάδι τρούφας, σαλάτα με ice herb, κρατσανιστό -λόγω κρυστάλλων στο εσωτερικό του- σαλατικό, που ούτε καν γνωρίζαμε την ύπαρξή του, λολαθήκαμε! Για κύριο τσαλαβούτησα σε μια εντρεκότ Black Angus που έσταζε αίμα και μπορούσε να ξαναδώσει ζωή με τη γεύση  και το μαέστρικο ψήσιμό της ακόμα και σε βρικόλακα. Όταν έφυγαν και οι τελευταίοι πελάτες, ο Αγοραστός βγήκε από την κουζίνα και κάθησε μαζί μας. Πόσο θαυμαστοί είναι οι άνθρωποι που σε ταΐζουν τόσο καλά. Μου 'ρχεται να τους φιλήσω τα χρυσά τους χέρια! Κι οι 4 μαζί πέσαμε πάνω του να τον ρωτάμε για συνταγές, υλικά και μυστικά, όπως κάνεις όταν γνωρίζεις ένα γιατρό και τον βομβαρδίζεις με χιλιάδες "γιατρέ μου έχω έναν πόνο εδωνά..". Άλλωστε κι αυτοί γιατροί της κοιλιάς και της ψυχής μας είναι. Το δείπνο που κράτησε από τις 9 το βράδυ έως τις 3 το ξημέρωμα, τελείωσε με γλυκάκια και λικέρ, από τα οποία η αφράτη ξινούτσικη και λίγο πικρή μους λεμόνι κέρδισε στα σημεία. Δέσποινα, Σόφι, Δημήτρη σας ευχαριστώ για όλα, όταν με κάποιον που πρωτογνωρίζεις περνάς ώρες πολλές γύρω από ένα τραπέζι σα να είσαι με παλιούς φίλους, ε αυτό είναι χαράς ευαγγέλιο!


Σειρά είχε η Μαριάνα, μία από τους πρώτους φίλους που έκανα μέσω του μπλογκ. Το History of Greek Food είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα site για την μακραίωνη ιστορία της Ελληνικής Διατροφής. Κάθε νέα ανάρτηση της έρχεται να αποκαλύψει μια άγνωστη πτυχή της περιπέτειας της γεύσης, αλλά δε μένει μόνο στη θεωρία. Το περασμένο καλοκαίρι η Μαριάνα διοργάνωσε με απόλυτη επιτυχία το 1ο Συμπόσιο Ελληνικής Γαστρονομίας στα Χανιά και έγραψε μία σωστή βίβλο για την Ελληνική Κουζίνα, τα υλικά και τις συνταγές της: Η γλώσσα της γεύσης, (η Σταυριανή το διαβάζει ξανά και ξανά σα λογοτεχνία!). Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Αθήνα, η Μαριάνα με προσκαλεί στο σπίτι της και φυσικά όλο και μου ετοιμάζει κάτι σπέσιαλ. Αν και όλα τα παραπάνω που σας είπα σας προϊδέασαν για κανένα ξεχασμένο πατροπαράδοτο φαγάκι, η ιστορικός μας την έσκασε, ετοιμάζοντάς μου "το γουρουνάκι του επαίτη", ένα παραδοσιακό Κινέζικο πιάτο! Ο μύθος θέλει ένα φτωχαδάκι να κλέβει έναν χοίρο (μπορεί να ήταν και κοτούλα) και για να το κρύψει το θάβει σε έναν λάκκο που τον σκεπάζει με πηλό. Η συνταγή θέλει τα κομματάκια του κρέατος να θάβονται σε κόκκους ρυζιού με πιπερίτσα και κρεμμύδι και όλα μαζί να καλύπτονται με ζυμάρι πριν μπουν στον φούρνο. Κρατς! σπας το κέλυφος και αρχίζουν να βγαίνουν οι ατμοί και να μοσχοβολάει το σπίτι! Μπράβο βρε Μαριάνα μου, αυτό που μ' αρέσει σε σένα είναι που όσο κι αν γνωρίζεις σε βάθος κι εκτιμάς τους θησαυρούς της Ελληνικής Γεύσης, άλλο τόσο ανοιχτή σε άλλες κουζίνας είσαι.


Κι αφού τελείωσαν οι δουλειές στην Αθήνα, τσουπ στη Θεσσαλονίκη για βόλτες με τους άλλους κολλητούς. Παναγιώτης και Τζένη, Νενάκι, Νάνσυ και Άγγελο άρτι αφιχθέντα από Ντουμπάι για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Με περίμεναν στη Μάντολα, το εστιατόριο με το Κεφαλονίτικο όνομα στα Λαδάδικα. Σε καμία περίπτωση η γειτονιά δε θυμίζει το κιτσαριό που άφησα τα χρόνια που σπούδαζα στην πόλη, με τα ντιριντάχτα στυλ Very Koko. Τα πιάτα της Μάντολας είχαν όλα τσαχπινιές! Τί ριζότι με λουκάνικο Βόλου ή με άνιθο και αμπελόφυλλα, τί κουνελάκι με πατάτες και καρότα, τί τορτίγιας με καβουρμά! Το λευκό κρασάκι έρρεε άφθονο κι εμείς να πειραζόμαστε ανελέητα, όπως κάνουμε από το 1996! Όσα σκαμπανεβάσματα κι αν κάνει η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη, αυτοί οι άνθρωποι είναι η άγκυρά μου στην "ερωτική" πόλη.


Το ίδιο βράδυ κάναμε και Thessaloniki by night. Όταν έχεις καλή παρέα δεν πτοήσε από τις συνεχείς βροχοπτώσεις της Σαλονίκης. Ποτά, κουβεντολόι με πληθωρικούς ανθρώπους να σε περικυκλώνουν και στριπτήζ λόγω μεθυσιού. Το ξημέρωμα μας βρήκε στον Τσαρούχα για πατσά. Εγώ ψιλό, οι δυο Νεάτερνταλ χονδροκομμένο, η σικ Άννα βραστό μοσχαράκι. Οι προηγούμενες μαργαρίτες όμως τσίνησαν για τη λαϊκή κατάντια μου και αναγκάστηκα να ταΐσω τα παπάκια στο δέντρο της εισόδου. Πάλι καλά που τα κατάφερα να γυρίσω σπίτι σώος και αβλαβής, όχι όμως και χωρίς μαυρίλες στο στήθος από τα σφιχταγγάλιασματα σε κάδους απορριμάτων και στύλους της ΔΕΗ.


Το πρωινό για να πάρω πίσω τις δυνάμεις έγινε στα Goody's.  Αμέ, γαλλικός καφές με βούτημα ένα τσίζμπεργκερ. Παρέα δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη από τον Χρηστάρα (3 ετών) και τη Σοφία (5 ετών) σε κατάστημα της αλυσίδας με παιδότοπο για να γυμναστούμε κιόλας. Ήταν κι οι γονείς μαζί, δεν ήμασταν μόνα μας. Με την Εύη και τον Θάνο γνωριστήκαμε στην Πόλη και από τότε συναντιόμαστε με την πρώτη ευκαιρία. Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία το χρυσό ελαιόλαδο που μου φέρανε πεσκέσι τα γλυκά μου φιλαράκια! Μιας και δεν προβλέπεται (τουλάχιστον με τον παραδοσιακό τρόπο) να κάνω σύντομα οικογένεια, χαίρομαι να κάνω παρέα με καλούς ανθρώπους που κάνουν υπέροχες φαμίλιες, με γεμίζουν με παρηγοριά ότι η ζωή συνεχίζεται παρ' όλες τις ανατροπές της.


Μεσημεριανό (στις 5 το απόγευμα) κάναμε με το ζευγαράκι-πρότυπο Παναγιώτη και Τζένη. Με πήγαν στη Φωλιά, πάνω από την Κασσάνδρου. Τα πιάτα ευφάνταστα, δεν ξέραμε τι να πρωτοδιαλέξουμε και ως συνήθως υπερβάλαμε. Το τραπέζι έγκωσε από τα πιάτα, πόσο μάλλον, με έξτρα μια γιγαντιαία σπαλομπριζόλα και ένα τηγανητό μαστέλο Χίου, που κατά λάθος αντί για τους διπλανούς που το παρήγγειλαν, ήρθε σε μας! Απ' όλα μου άρεσαν καλύτερα τα σουτζουκάκια από βουβαλίσιο κιμά, τρυφερά και ευωδιαστά. Ήρθε μετά κι ο Στέφανος με το ποδήλατο και τη γλώσσα έξω, μου 'ρθε να του την τσιμπήσω έτσι κατακόκκινη από την ανάβαση στις ανηφόρες. Αν και δεν το ανακοινώνουν τα παιδιά, ας βγάλω και μια είδηση: ετοιμάζονται για το μεγάλο βήμα. Κουμπάρος μη ρωτήσετε ποιός θα είναι. Πρέπει ν' αρχίσω να ράβομαι ξανά!


Σαββατοκύριακο πήγα στη Δράμα. Στο σπίτι με περίμεναν ήδη μαμάκα-μπαμπάκας-αδερφούλης-νυφούλα κι ανηψιός! Παραγγελιά δική μου ήταν ο ξαλμυρισμένος μπακαλιάρος, τηγανητός με κουρκούτι, συνοδευόμενος με βραστά λαχανικά και ζωχούς μαζεμένους από αγρούς. Όσα μέρη κι αν γυρίσω, όσα γκουρμέ πιάτα κι αν δοκιμάσω, η θαλπωρή του πατρικού και η γλύκα του μαμαδίστικου φαγητού δεν ξεγράφεται από το DNA. Πόσες φορές ακόμα να το πω; Θα με περάσετε για μαμμόθρεφτο, αλλά ναι. Δεν θα είχα καταφέρει τίποτα στη ζωή χωρίς την αγάπη που με μεγάλωσαν κι ακόμα μου δίνουν απλόχερα αυτοί οι άνθρωποι.


Το τελευταίο βράδυ στην Ελλάδα έφασε, δεν μπορούσα να φύγω με άδειο στομάχι. Το αποχαιρετιστήριο δείπνο στην ταβέρνα Ροδόσταμο, στις πηγές της Αγίας Βαρβάρας στο κέντρο της Δράμας. Η Άννα, η πρόσχαρη μαγείρισσα και ιδιοκτήτρια, με προσκάλεσε να δοκιμάσω τις σπεσιαλιτέ της. Ο κατάλογος τεράστιος, συνταγές και ονόματα εμπνευσμένα από την Πόλη. Τί σουτζουκάκια του Σουλτάνου, τί μουτζβέρ, τί τσουλαμά. Το τελευταίο είναι ένα πιλάφι που μαγειρεύεται σε πήλινο με κοτόπουλο, σταφίδες και λοιπά μυρωδικά, καλυμμένο με φύλλο κρούστας. Μου θύμισε λίγο το κούρδικο Περντέ Πιλάφ. Έκανα και μια παρασπονδία όμως και καταβρόχθισα μια χοιρινή τηγανιά με κόκκινες πιπεριές, φέτα και ζελέ μπίρας. Ποιός ξέρει άλλωστε πότε θα ξαναφάω το αμαρτωλό κρέας εδώ στην Πόλη. Παρέα είχα την καλύτερη. Η ίδια η μαγείρισσα, που ενώ είχε επιστρέψει στο σπίτι μετά από μια εξαντλητική μέρα στην κουζίνα, γύρισε μόνο και μόνο για να γνωριστούμε, η σούπερ ομάδα των οδοντογιατρών και οι φιλενάδες Νεκταρία κι Έλσα που με ξέρουν και από την καλή και από την ανάποδη τα τελευταία 20 χρόνια. Ειδική ευχαριστία στη Ματίνα, που δέχθηκε να μου σφραγίσει το δόντι βράδυ Κυριακής για να να συνεχίσω να απολαμβάνω όλα αυτά τα καλούδια!


Μπορεί τα τραπέζια που έκανα στην Ελλάδα να μην ήταν μόνο εννιά, όπως και οι φίλοι που συνάντησα δεν ήταν μόνο αυτοί που παρουσίασα, απλώς προσπάθησα να σας δώσω μια εικόνα του ταξιδιού. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η μαυρίλα στην χώρα, αλλά όλοι μαζί μπορούμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Δεν θα πω μπαρούφες του στυλ ότι "οι Έλληνες στα δύσκολα ενεργοποιούνται" κτλ, αλλά είδα πλέον ανθρώπους συνειδητοποιημένους για τη σοβαρότητα της κατάστασης να αναλαμβάνουν όποιες ευθύνες τους αναλογούν (και λίγο περισσότερες καλό θα ήταν αν θέλουμε να τα καταφέρουμε). Στο επόμενο τραπέζι με φίλους σας τι θα λέγατε να συζητήσετε μόνο όσο κρατάει ο πρώτος μεζές το οικονομικό-πολιτικό μπέρδεμα και μετά να προχωράτε στα πιο σημαντικά; Ένα αστείο, ένα εναλλακτικό σχέδιο πλεύσης, ένα σαγανάκι με φέτα και μπούκοβο είναι το μυστικό...

μες στης Πόλης το χαμάμ #indeed


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 27ης Οκτωβρίου 2011. Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες εκ των υστέρων θα δημοσιεύονται και στο μπλογκ.


Το κυνήγι του επιούσιου είναι σκληρό αγαπητοί, το γνωρίζετε φαντάζομαι. Πολύ συχνά σε ρίχνει στο ρινγκ σαν άδειο σακί μεν, με τα νεύρα τσίτα δε. Σ' αυτές τις περιπτώσεις να σας πω εγώ τι κάνω; Όχι, όχι δεν τρέχω στον ψυχολόγο μου, αντίθετα τρυπώνω σε ένα χαμάμ. Το ερώτημα είναι τώρα, σε ποιο από τα δεκάδες της Πόλης; Τα περισσότερα είναι της Οθωμανικής περιόδου, με τέσσερα από αυτά να είναι τα πιο φημισμένα: Τσεμπερλίτας, Σουλεϊμανιγιέ, Χιουρέμ, Τσαάλογλου, και τα τρία πρώτα έχει σχεδιάσει ο σταρ-άρχιτεκτ Σινάν. Έλα ντε όμως που πρώτον είναι ακριβά και δεύτερον και κυριότερο γίνεται της μουρλής από κόσμο, με αποτέλεσμα εκεί που αράζεις στην καυτή μαρμάρινη πλάκα, να σου χαϊδεύει ο αποπάνω το μαλλί με την πατούσα του.

Για να βρω την ησυχία μου λοιπόν, τραβάω προς τα συνοικιακά τα οποία μπορεί να μην έχουν λεπτοδουλεμένες κρήνες, ο διάτρητος τρούλος να είναι καλυμμένος με λινάτσα, ίσως να ψιλομυρίζουν και ιδρωτίλα, αλλά μόνο εκεί μπορείς να βυθιστείς στο ανατολίτικο ζεν. Οι θαμώνες αυτών των χαμάμ απαρτίζονται από αχθοφόρους των διπλανών παζαριών, τον μπακάλη και το μανάβη της γειτονιάς, που όλοι έρχονται για να ξεκουράσουν κορμί και πνεύμα.

Ένα από αυτά είναι το Κοτζαμουσταφαπασά (πώς λέμε σκουληκομυρμηγκότρυπα;) Χαμαμί στην ομώνυμη περιοχή. Ακόμα και μετά την πρόσφατη ανατίμηση, το πακέτο: είσοδος - κεσέ - μασάζ, κοστίζει μόλις: 10TL + 5TL + 5TL = 20TL, συγκρινόμενο με τις 60 λίρες των ιστορικών είναι σωστό κελεπούρι! Πληρώνω το αντίτιμο και ανεβαίνω στο δωμάτιο 11, το γωνιακό του πρώτου ορόφου. Μην περιμένετε πολλές ανέσεις. Ένα ντιβάνι τύπου φυσιοθεραπευτή στρωμένο με λινή πετσέτα, ένα πλαστικό τραπεζάκι, βερνικωμένη κρεμάστρα, λάμπα-γλόμπος.

Ξετσιτσίδωμα, τύλιγμα γοφών με το καρώ πεστεμάλ, μπλε πλαστικές σαγιονάρες και φλάτσα φλούτσα στο ισόγειο για τη μεγάλη είσοδο. Πρώτα ο χώρος με τις τουαλέτες, μετά το τιρασλίκ, τουτέστιν δυο μισάνοιχτα κουβούκλια για το απαραίτητο για τους μουσουλμάνους ξύρισμα των απόκρυφών τους. Θέλει κανά εικοσάλεπτο με βρεξιματάκια στις γούρνες, ίσως κι ένα γρήγορο πέρασμα από την καυτή σάουνα για ν' ανοίξουν οι πόροι.

Ο κεσετζής μου ο Χουσεΐν, μού γνέφει να τον ακολουθήσω, υπακούω πειθήνια και μ' ανταμείβει με ένα ξελέπισμα από τα λίγα! Ίσα με πέντε κιλά μακαρόνι νούμερο 6 έβγαλε από πάνω μου. Τί; Με λες βρωμιάρη; Νεκρά κύτταρα αγαπητέ! Συνεχίζουμε με μασάζ, που λέει ο λόγος δηλαδή, μιας και πρόκειται περισσότερο για λιάνισμα. Πού σε πονά και πού σε σφάζει! Όχι ότι είχε κάτι ενάντια στον γκιαούρη πελάτη, απλώς το αντρικό μασάζ είναι βίαιο του κερατά. Κόκαλα κάνουν κρακ, νεύρα τεντώνονται σαν τόξα, μύες τρώνε σφαλιάρες τσουχτερές. Όλην αυτήν την επιθετικότητα βέβαια, την απέκτησε αφού του 'ταξα μπαχσίς ένα έξτρα τάλιρο. Το σακάτεμα που μου κανε ο μπαγάσας, άξιζε σίγουρα τα λεφτά του!

Για το επόμενο δίωρο, αυτομπανιαρίζομαι, κόβω νύχια και κάνω ξουυυυυυυ στην καταραμένη την ένταση! Μπουζάτος και μυρωδιαστός πλέον, ζώνομαι τα τσουμπλέκια μου και βηματίζω προς την έξοδο. Με το εσωτερικό κοντέρ μηδενισμένο, φέρτε μου το στρες της καθημερινότητας να το λιανίσω το ρημάδι!

τσιλημπούρδισμα αλά Ελληνικά


Έ-έ-έρχομαι στην πατρίδα ξανά. Ευκαιρία οι μέρες αργίας του Κουρμπάν Μπαϊράμ που φέτος αρχίζει στις 6 Νοέμβρη. Αυτήν τη φορά θα τσιλημπουρδίσω μεταξύ Αθηνών, Θεσσαλονίκης & Δράμας. Το παρόν ποστ έχει ρόλο απλώς ενημερωτικό, τουτέστιν επειδή δεν μπορώ να ειδοποιήσω προσωπικά τους πάντες για την επίσκεψη μου, το γράφω εδώ για να ξεμπερδεύω. Γκουκ-μουκ του στυλ: γιατί δε μας είπες ότι έρχεσαι, θα τ' ακούω βερεσέ. Όποιος το διαβάσει το διάβασε. Γνωστοί και φίλοι μπορείτε να επικοινωνήσετε με όποιον τρόπο σας βολεύει για να κανονίσουμε συναντησούλες και φαγοπότια.


Η φωτό είναι δική μου, τραβηγμένη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών τον Οκτώβριο 
του 2004. Χρόνια αναρωτιέμαι τί δυσκολεύεται να συλλάβει η εικονιζόμενη κυρία.  
Ελπίζω να μη μου κάνει μήνυση αν ανακαλύψει τυχαία το μπλογκ.
Related Posts with Thumbnails