Λέμε το νερό νεράκι

Όπως λέω και σε φίλους που με επισκέπτονται, η Πόλη είναι ευλογημένη με θάλασσες, λόφους, γόνιμα εδάφη, νησιά, ψάρια και αμέτρητο φυσικό πλούτο και ομορφιές.



Έλα ντε όμως, που δεν είχε από αρχαιοτάτων χρόνων πόσιμο νερό, όσο χρειαζόταν για να ξεδιψάσει τα κατά τα άλλα καλομαθημένα της τέκνα. Τι μεδουσοφυλαγμένες υπόγειες δεξαμενές, τι κυκλώπεια υδραγωγεία, Ρωμαίοι/Βυζαντινοί/Οθωμανοί ηγεμόνες έκαναν τα πάντα για την υδροδότηση της τεράστιας πολιτείας.



Το άγχος για πόσιμο νερό ταλανίζει ακόμα και σήμερα την Πόλη. Το νερό από τις βρύσες δεν είναι πόσιμο. Δεν πίνεται, όχι γιατί απλώς δεν έχει ωραία γεύση, αλλά γιατί δεν το επιτρέπει η ποιότητά του.



Το πρόβλημα λύνεται με εμφιαλωμένο νερό, που κυκλοφορεί σε τεράστιες μποτίλιες των 19 λίτρων (αν δεν κάνω λάθος), όπου προσαρμόζοντας μια αντλία (τρόμπα) στο πάνω μέρος της, έχεις στη διάθεση σου ένα "μικρό πηγάδι" καθαρού και γάργαρου νερού.


Ο κιοφτές της πιάτσας

Αν και αλλού είναι κρεατένιοι και ζουμεροί, αλλού νόστιμοι και "με θέα", οι κιοφτέδες της Πόλης, όσο και να διαφέρουν μεταξύ τους, όλοι τους είναι είναι μπουκιά και συχώριο. Τι γίνεται όμως όταν ο ένας ναός του κιοφτέ έχει κλείσει, ο άλλος είναι μακριά και εσύ έχεις μια λιγούρα του θανατά;



Ο Τουργκούτ να είναι καλά, ο πλανόδιος κιοφτετζής της γειτονιάς, που μεταφέρει το "κατάστημα" του πάνω κάτω στην οδό Feridiye, ψήνοντας πάνω στον αραμπά του ωραιότατους κιοφτέδες!



Την πρώτη φορά που τον πέτυχα, φάνηκα άτυχος μιας και ο προηγούμενος πελάτης μόλις μασαμπούκωνε την τελευταία ψηστιά κιοφτέδων:( Μετά από κανά δυο βδομάδες, εκεί που διάβαζα στο σπίτι μ' έπιασε μια επιθυμία για κιοφτέ, άλλο πράμα! Φορώντας σαγιονάρα, πυτζάμα και μπουφάν από πάνω, βγήκα με την ελπίδα ότι θα τον πετύχω..και ναι!! Φάνηκα τυχερός, είχαν ανοίξει οι ουρανοί. Αυτοί, της νοστιμιάς και της απόλαυσης!!



Στο άγαρμπο ερώτημα μου αν αγοράζει τους κιοφτέδες από το σούπερ μάρκετ ένα: "Άλλαχ, Άλλαχ!!" εκσφενδονίστηκε από το στόμα του, τόσο δυνατό που σήκωσε όλο το Ταρλάμπασι στο πόδι. Η καλή του η γυναικούλα, λέει, τα πλάθει με μεράκι και τσαχπινιά.



Για κοιτάξτε και τον δεύτερο αραμπά του για την χειμωνιάτικη σεζόν. Προστατεύει την ψηστιέρα και τα υπόλοιπα υλικά από βροχές, παγωνιές και χιόνια.


το Νιχώρι του Βοσπόρου

το βαπούρ κοντεύει στο Γενίκιοϊ (Νιχώρι)



χαϊδεύει τα ξύλινα γιαλιά





δένει στο ισκελέ (σκάλα)




ξεμακραίνει προς νότο


Να 'μαι πάλι!

  • βρέθηκα με αγαπημένους φίλους,
  • αγκάλιασα εκείνους που τους χρωστώ τα πάντα,
  • ήπια μακεδονίτικα τσίπουρα με μερακλήδες οδοντογιατρούς και κρητικιές ρακιές με "κακούλικα πνευματάκια",
  • χόρεψα κυνηγώντας τεράστια μπαλόνια με ένα smile ζωγραφισμένο στο πρόσωπο,
  • έπιασα το νήμα της ζωής των αγαπημένων από εκεί που το είχα αφήσει.


ζητώ συγνώμη που σας "ξέχασα" για λίγο. άλλωστε, τα χαρτιά μου σας τα είχα ανοίξει από την αρχή, εδώ θα διαβάζετε για τη ζωή του αγγελή στην Πόλη. επειδή όμως πρέπει να τη ζήσω κιόλας αυτήν τη ρημάδα τη ζωή, η απουσία ήταν αναγκαία.


ευχαριστώ όλους εσάς που μου στείλατε προσωπικά emails ή αφήσατε comments στο blog, ανησυχώντας για τα αίτια της εξαφάνισής μου. θέλω να μοιραστώ με χαρά μαζί σας, ότι ποτέ δεν ήμουν καλύτερα!


Είστε έτοιμοι για καινούρια κόλπα;
Άιντε να σαλπάρουμε!

Αϊ Γιώργης ο Ορεκτικός

Η ανάβαση στον Αϊ Γιώργη τον Κουδουνά στην Πρίγκηπο κουράζει τους αγύμναστους μυς. Ποιός άλλωστε είπε, ότι το θείο θα 'πρεπε να είναι προσιτό; Αν τύχει όμως και φύγω από το νησί χωρίς να τον επισκεφτώ, αισθάνομαι ένα κενό. Είναι ένα μέρος που με ηρεμεί.


Το ταβερνάκι δίπλα στο μοναστήρι κάνει κι αυτό θαύματα. Καταφέρνει να σε επαναφορτίσει με ενέργεια με το λιτό, αλλά ντόμπρο μενού του. Τα σις (αρνί, κοτόπουλο, σουτζούκ), τα κιοφτέ και τη θέα του δεν τα φτάνουν με καμία Παναγία (επηρεάστηκα από τον Άγιο) τα "φρεσκότατα" ψάρια των εστιατοριών του λιμανιού.

όχι και τόσο μαύρη

παραλία kilyos
πλατσούρισμα στη μαύρη θάλασσα
το μπαρμπουνάκι (και η γόπα) θέλει μπυρίτσα
μέσα νοέμβρη
σχεδόν καλοκαίρι









Related Posts with Thumbnails