ένας τουρκ καχβεσί για καλωσόρισμα


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 22ας Σεπτεμβρίου 2011 εγκαινιάζοντας τη συνεργασία μας. Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες θα δημοσιεύονται εκ των υστέρων (μια εβδομάδα μετά) και στο μπλογκ.


Έτσι που παν τα πράματα, σε λίγο θα επισκεπτόμαστε τη γιαγιά μας στο χωριό κι αυτή θα μας τρατάρει εσπρέσο στρέτο και πανακότα. Κρίμα που ένας αχνιστός “πολλά βαρύς και όχι” θεωρείται πλέον οπισθοδρομικός, ειδικά σερβιρισμένος σε επάργυρο δίσκο στρωμένο με δαντελίτσα, συνοδεία ενός ιδρωμένου ποτηριού παγωμένο νεράκι.

Τι θα γίνει όμως με μας τους παραδοσιακούς τύπους που επιμένουμε να προϋπαντάμε έτσι τους μουσαφίρηδες μας; Πως θα τους δείχνουμε πια την φιλοξενία μας; Ότι έχουμε καλές προθέσεις βρε παιδί μου; Ότι θα μοιραστούμε μαζί τους μοναχά αλήθειες; Γιατί πώς να το κάνουμε, μονό με κάτι τέτοια πολυχρονισμένα τερτίπια ανοίγουν οι ψυχές και τα στόματα αρχίζουν να αραδιάζουν υποσχέσεις αγάπης, λόγια συμπαράστασης, συμβουλές και ιστορίες. Κι αυτή είναι και η μόνη δέσμευση που αυτόβουλα ανέλαβα: να γράφω αληθινές ιστορίες της Πόλης.

Αλλά πριν λογοδοθούμε και επίσημα, επιτρέψτε μου πρώτα να σας συστηθώ. Με λένε Αγγελή (πήρα το όνομα του παππού μου) και τα τελευταία χρόνια ζω στην Πόλη. Ναι, ναι! Αυτήν με το “π” το κεφάλαιο! Μου πήρε πολύ να προσανατολιστώ σ' αυτήν την παραδεισένια ζούγκλα μέχρι να την χαρτογραφήσω στην ψυχή μου. Κι ακόμα δηλαδή, για να είμαι ειλικρινής, δεν την παίζω και στα δάχτυλα. Όλο τρέχω για να Την προλάβω, κι όλο Αυτή μου ξεγλιστράει ωσάν το χέλι. Όποτε ανακαλύπτω κάτι καινούριο, δεν κρατιέμαι να μην το μοιραστώ ευθύς αμέσως με τους φίλους που με ακολουθούν από το μπλογκ Angelis and the Istanbul (www.angelisandtheistanbul.blogspot.com). Πότε ένα λαχταριστό φαγάκι, πότε ένα Οθωμανικό τζαμί, πότε μια εκκλησιά...πότε ένα τούρκικο μέταλ γκρουπ. Απ' όλα έχει ο μπαχτσές!

Πόσο χαίρομαι που η ομάδα του νέου Εξώστη, μου παραχώρησε μια μόνιμη στήλη στο φύλλο του! Θα βάζουν δίπλα και φωτό της αφεντιάς μου...έτσι μου υποσχέθηκαν τουλάχιστον! Θα τα λέμε τακτικά λοιπόν από εδώ, βασικά εγώ θα τα λέω και θα εκτονώνομαι, αλλά κι εσείς θα μπορείτε να αφήνετε τα σχόλιά σας, αρχικά στο προσωπικό μου email (anannos@gmail.com) και αργότερα και μέσα από την ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας.

Μα, σαν να μ' έπιασε η φλυαρία μου και δεν πρέπει από την πρώτη κιόλας μέρα, σας αφήνω για να επιστρέψω στην κουζίνα μου. Το γκαζάκι έχει ήδη πυρώσει, θα μου χυθούν τα καφεδάκια που σας ψήνω και μετά με τί θα σας τρατάρω; Άλλα θα είναι σαντέ*, άλλα ορτά* κι άλλα σεκερλί*. Κανένα όμως σίγουρα δεν θα είναι νερομπλούκι κι όλα φυσικά θα 'χουν και τις φουσκαλίτσες τους. Το μόνο που θέλω από εσάς είναι να ξεπλύνετε τον ουρανίσκο σας με δροσερό νεράκι, να 'ναι έτοιμο για τον δυναμωτικό ζωμό.

Καλώς σας βρήκα, καλή επιτυχία και στο νέο Εξώστη. Να τα χιλιάσει...τα φύλλα και τους αναγνώστες του. Ίφτασιιιιιι!

* σαντέ / ορτά / σεκερλί τουρκ καχβεσί: σκέτος / μέτριος / γλυκός τούρκικος καφές

Ευχαριστώ τον Τζεμίλ ουστά για την έμπνευση και το καφεδάκι που με κέρασε στον καφενέ Mandabatmaz (διεύθυνση: Olivia Geçidi, απέναντι από την Καθολική εκκλησία του St. Antoine στην Ιστικλάλ).

ούτε ο βούβαλος δε βουλιάζει


Από σήμερα 22 Σεπτεμβρίου, εγκαινιάζεται η συνεργασία μου με τον Εξώστη, το πρώτο free press της Ελλάδας, που πρωτοεκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1987. Εύχομαι ό,τι καλύτερο στην προσπάθεια της ομάδας που αναβιώνει το ιστορικό έντυπο. Πλέον ο Εξώστης, κυκλοφορεί και πάλι κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης. Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες θα δημοσιεύονται εκ των υστέρων (μια εβδομάδα αργότερα) και στο μπλογκ. Τι χαρά, θα τα λέμε και από εκεί!

Όλοι οι επισκέπτες της Πόλης, από όποια γωνιά του πλανήτη κι αν έρχονται, χωρίς να ξέρουν πολλά για την Τουρκική κουλτούρα, σίγουρα έχουν ακούσει για τον Τουρκικό καφέ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον δοκιμάσουν με την πρώτη ευκαιρία. Έχει πλάκα δε, που νομίζουν ότι αν προσθέσουν μπόλικη ζάχαρη, θα τον κάνουν κι ελαφρύ. Αμ, δε! Βέβαια, οι Έλληνες είναι πλήρως εξοικειωμένοι με το μέλανα ζωμό και δεν τρέφουν light αυταπάτες. Για εμάς βλέπεις, ανακαλεί θύμησες από τα παιδικά μας χρόνια, που ένας τουρκικός - ελληνοποιημένος φυσικά την τελευταία δεκαετία - αποτελούσε πάντοτε το απαραίτητο καλωσόρισμα στα σπίτια συγγενών και φίλων.


Για να μην απαντώ στον καθένα ξεχωριστά, πού μπορείτε να πιείτε έναν εξαιρετικό καφέ στην Πόλη, πάρτε μπλοκάκι & χάρτη και σημειώστε: Κατεβαίνοντας την Ιστικλάλ από την πλατεία Τάξιμ, προσπερνάς το ανοίχτωμα του Γκαλατάσαραϊ Λισεσί, και σε λιγότερα από 100 βήματα συναντάς  αριστερά την Καθολική εκκλησία του Σαν Αντουάν. Γυρίζεις το κεφάλι σου απέναντι και βλέπεις στη γωνία ένα μοντερνέ ζαχαροπλαστείο / εστιατόριο, το Barcelona.


Μπαίνεις στο στενό προσπερνώντας επιδεικτικά το Ιβηρικό έκτρωμα και αμέσως παρακάτω σε προϋπαντά μια ωοειδής πινακίδα με ένα από τα πιο ιδιότροπα λογότυπα που έχω δει ποτέ. Ένα βουβάλι να περπατά στην επιφάνεια ενός φλιτζανιού καφέ. Σε κάποιους μάλιστα, θα θυμίσει και θαύμα ενός φίλου από τα παλιά. Καλωσήλθατε στο Mandabatmaz!


Εδώ δεν θα σας περιμένει η Νεραντζούλα (η φίλη της μάνας μου) να σας ψήσει τον καφέ. Αντίθετα, πίσω από τους μπακιρένιους τσεσβέδες κρύβεται ο χαμογελαστός Τζεμίλ μπέης, ένας από τους πιο γλυκούς ανθρώπους του Μπέιογλου.


Από τα χεράκια του πίνουν τον καφέ τους όλοι όσοι δίνουν βαρύτητα στο συγκεκριμένο σπορ και δεν αρκούνται στα νεροπλύματα που σερβίρονται στα "καλά" ευρωπαϊκά μπιστρό. Είναι η εμπειρία των 44 χρόνων βλέπετε, που ακόμα και ατζαμής να είχε ξεκινήσει, έχει τελειοποιήσει την τέχνη του. Η αυτοπεποίθηση του δε, χωρίς ποτέ να το παίζει αυθεντία, είναι τέτοια που χωρίς δισταγμό αποκαλύπτει την προέλευση της πρώτης ύλης του - αγοράζει τον καφέ από το Basak Kuruyemis του Μπαλίκ Παζαρί - όπως και όλα τα βήματα της διαδικασίας παρασκευής.


Βάζει από την αρχή καφέ και ζάχαρη στο μπρίκι (κάποια από αυτά τα χρησιμοποιεί από το 1967!), προσθέτει ζεστό νερό (και όχι κρύο από τη βρύση) και ανακατεύοντάς το, το εναποθέτει σε χαμηλή φωτιά για να μην καεί. Δεν περνούν πάνω από 3-4 λεπτά και ο καφεδάκος είναι έτοιμος για σερβίρισμα!


Δεν ξέρω αν ο Τζεμίλ μπέη μου εμπιστεύεται τα μυστικά του μιας και είμαστε γείτονες - τα σπίτια μας απέχουν μόλις 2 τετράγωνα - αλλά δε νομίζω να θυμώσει κιόλας που σας τα βγάζω στη φόρα. Σιγά μην του κάνει κόπο άλλωστε να σας ψήσει κι εσάς έναν πηχτό-πηχτό καφέ, δίνοντας και στην ταμπέλα του καφενέ την ερμηνεία της. 


Εντωμεταξύ, υπάρχει το ενδεχόμενο να σας πέσει λίγο βαρύς, αλλά δεν έχετε να χάσετε και μια ολόκληρη περιουσία όπως στο Τσιραγάν, όπου κοστίζει 18 ολόκληρες λίρες (αν έχουν τον Αλλάχ τους!), παρά μόνο 3. Βέβαια, μην προσπαθήσετε να περπατήσετε πάνω στο καϊμάκι. Δε γίνονται θαύματα κάθε μέρα, ακόμα και ο έμπειρος ο βούβαλος, που και που κάνει τη βουτιά του!


Τενεδο-πρωινό


Πάει καιρός από την τελευταία φορά που σας σέρβιρα πρωινό, τί θα λέγατε να εμπλουτίσουμε μια από τις πιο αγαπημένες κατηγορίες αναρτήσεων του μπλογκ με το καφέ / εστιατόριο Cukurcuma 49, όπου μπορείς να απολαύσεις παραδοσιακό πρωινό με Ονομασία Προέλευσης: το νησί της Τενέδου (= Bozcaada στα τουρκικά); 


Όπως μαρτυρά και το όνομά του, το καφέ βρίσκεται στη γειτονιά του Τσουκούρτζουμα, καμιά πενηνταριά μέτρα από το Ελληνικό Προξενείο (όχι αυτό επί της Ιστικλάλ, αλλά το επί της οδού Τουρνατζίμπασι), ανάμεσα σε αντικερί και πολύπολύπολύ κοντά στο σπίτι μας.


Λειτουργεί ως all day καφέ και παράλληλα με τα υπόλοιπα πιάτα, ψήνουν πίτσα στον (αν δεν κάνω λάθος) ξυλόφουρνο. Εγώ πάντως, είχα όρεξη για πρωινούλι. Μου έκανε εντύπωση αυτό που διαφήμιζαν ως Τενέδιο και δεν το πολυσκέφτηκα. Ήμουν περίεργος να δω πού έγκειται η ιδιαιτερότητά του.


Ήρθε, όπως είναι αναμενόμενο στην Πόλη, κομψά σερβιρισμένο σε μεγάλη ορθογώνια πιατέλα φορτωμένη με επιμέρους πιατάκια (επίσης ορθογώνια) γεμάτα με ελίτσες, ατζίκα (ένας πηχτός πελτές πιπεριάς και ντομάτας, καρύδια και μπαχαρικά), τεμαχισμένα ασπράδια αυγών πασπαλισμένα με ρίγανη και ελαιόλαδο, τριών ειδών ρετσέλια, με το συκαλάκι να κερδίζει τις εντυπώσεις. Λευκό τυρί και τουλουμοτύρι με ντοματούλα και αγγουράκι στη μια γωνιά και δυο κομμάτια μπορέκι γεμιστό με τυρί και σπανάκι. Για ένα άτομο (παρά-)ήταν χορταστικό! Νόστιμο επίσης θα το έλεγα. Όπως ξέρετε όμως πέρα από τη γεύση, δίνω σημασία και στις μερακλίδικες λεπτομέρειες. Για κοιτάχτε το όμορφο σουπλά με θέση για τα μαχαιροπήρουνα το πιάτο και το ποτήρι του κρασιού!


Κι αφού μιλάμε για κρασί, μέχρι να αποφάω η ώρα πέρασε και τέλειωσα το πρωινό μου με ένα ποτήρι δροσερό λευκό κρασί επίσης από την Τένεδο. Το λένε Vasilaki, τί πλάκα! Πραγματικά πολύ ωραίο, ξηρό αλλά με φρουτένια γεύση και μάλιστα μόλις 7 λίρες το ποτήρι, που είναι αρκετά φθηνό για αλκοόλ στην Πόλη. Η τιμή του κρασιού την 1η Οκτωβρίου έφτασε τις 9 λίρες. Τί θέλω και το ανοίγω το ρημάδι μου;;;;;


Από τη μια η μέθεξη που αισθάνομαι όταν τρώω καλά, από την άλλη οι σκέψεις που γεμίζανε την κεφάλα μου, φυσικά έπαιξε και το Vasilaki τον ρόλο του, αντί να βγω από την κύρια (και μόνη) έξοδο του καφέ, πήρα τον ανελκυστήρα για να κατέβω στο κελάρι που φυλάνε τα κρασιά! Κράτησαν τον εξοπλισμό από την παλαιότερη χρήση του χώρου ως εργαστηρίου κεραμικών(;). Λέτε στην προηγούμενη ζωή μου να ήμουν αγγειοπλάστης; Ουυυυφφφ, μια ακόμα σκέψη να με ταλανίζει..

τα φαντάσματα χορεύουνε τάνγκο


Η φύση είναι κάτι μαγικό, κάτι όμορφο και ντελικάτο, συχνά δε, κάτι πανίσχυρο που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Δεν καταλαβαίνει τίποτα σου λέω! Αν  αφεθεί κάτι στη μονόδρομη και μανιασμένη της πορεία, το έχει πάρει η μπάλα, ούτε ξέρει από πού του ήρθε! Κάτι τέτοια σκεφτόμουν σήμερα που ξανά μανά ανέβαινα τις ανηφόρες του Βεφά και έβλεπα τα στοιχειωμένα σπίτια, όπου η βλάστηση έχει επιβληθεί στην ανθρώπινη επέμβαση.


Ποιός να ξέρει τι οικογενειακά δράματα, τι δεξιώσεις γάμων, τι εορτασμούς για το αξίωμα που ανέλαβε ο πατέρας από την Υψηλή Πύλη, διαδραματίστηκαν στο αρχοντικό στο νούμερο εννιά; Και τώρα η βαριά σιδερένια είσοδος μισοκρύβεται από τον ξερακιανό ιστό, αφήνοντας τα φαντάσματα να κάνουν τις παλαβωμάρες τους εντός.

 

Απ' έξω τώρα, ρίξε 2 περαστικούς κι ένα κατακόκκινο αμάξι κι αμέσως αποκτά ζωή και κίνηση.


Με τέτοιες εικόνες και πάνω απ' όλα σκέψεις σε πλημμυρίζει μια βόλτα έξω από την πεπατημένη στην Πόλη. Και μετά σου λέει ο άλλος, φοβάται μη χαθεί. Μα να χαθείς είναι ο σκοπός άνθρωπέ μου! Πόσες ζωές περάσανε και χάθηκαν σε τούτο το κατώφλι, κι εσύ μου ιχνηλατείς με το GPS; Τσκ, τσκ, τσκ, ντροπή!

Καλό Φθινόπωρο!


Πριν ξεκινήσει η νέα Πολική (κατά το σχολική) χρονιά, σας οφείλω κάποιες εξηγήσεις για την (δικαιολογημένη) απουσία μου. Ας το κάνουμε όμως σαν φωτορομάντζο, τι λέτε; Ενσταντανέ και λεζάντα:


Ατατούρκ Χαβαλιμάνι - Αερολιμένας Ελ. Βελ. και φραπεδιά ρεμβάζοντας το βράχο από το νέο "κουλ" σποτ της Αθήνας. Αναμονή για Παν και Τζένη, βουρ για Πειραιά!

 
Σέριφος των "και καλά" 72 παραλιών, που βέβαια μόνο καμιά δεκαριά μπορείς να προσεγγίσεις με συμβατικό όχημα. Πέρασαν καναδυό μέρες να καταλάβω γιατί τις κουβάλησαν όλες αυτές τις τζιπούρες τους στους κατσικόδρομους, δεν το έκαναν μονάχα για πουλμούρ τελικά. Όπως και να 'χει, ευτυχώς δεν έχει φωνή ο καημένος ο φοίνικας να σας διηγηθεί τα ηλιοκαμένα ευτράπελα που είδε.


Αλλαγή σκηνικού στην Αντίπαρο με ψυχοβγαλτικές ποδηλατάδες και νατουρέλ καταδύσεις. Ψάθα παλιομοδίτικη που με την πρώτη αγκωνιά γίνεται παρτάλι (λίγο πιο ανθεκτική η πλαστική), πετσέτα από την αγορά του Καντίκιοϊ. Μπόνους: Άρλεκιν με τίτλο "Έρωτας στην Χαβάη", αξίας 1 ευρώ, ευφυής ανακάλυψη της Λενιώς.


Μετάβαση στην Ξάνθη, σε μια από τις πιο όμορφες και ζωντανές πόλεις της Ελλάδας, για παιχνίδια με το βαφτιστήρι μου. Ένας ανώνυμος μπέμπης, που μετά τη βουτιά στην κολυμπήθρα απέκτησε πια όνομα, να μας ζήσεις Παναγιώτη μου! Ελπίζω τα χρυσά γυαλιά του νονού σου να σφηνωθούν στη μνήμη σου μέχρι να καταφέρουμε να ξανανταμώσουμε. Έξυπνος είσαι και μάλλον θα το κατάλαβες ήδη πως δεν κουβαλάει και πολύ περισσότερη ωριμότητα από αυτήν των 9 μηνών σου. 

 

Ήρθε κι η ώρα για το ετήσιο προσκύνημα στην αγιασμένη Τούζλα της Καβάλας. Η ιερότητα φυσικά δεν έγκειται στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και του ομώνυμου πανηγυριού, αλλά στα καλοκαίρια της νιότης, στην κρυστάλλινη θάλασσα που σύμφωνα με τις επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις της μάνας μου "μέχρι προχθές ήταν τζάμι-καθαρή, σήμερα μόνο ανακατώθηκε να πάρει ο κόρακας",  στο σπιτάκι που έφτιαξε με τα χέρια του ο μπαμπάς. Η πρώτη βροχή, της πρώτης ημέρας του Φθινοπώρου, λειτουργεί ως φυσικό ξυπνητήρι από το μεσημεριανό υπνάκο, σκέτη απόλαυση οι εκκωφαντικές βροντές. Κρατώντας του τη σκάλα, κόβει ο πατερούλης το κλαδί της γερασμένης φλαμουριάς, κόβεται μαζί και η παλιά πραγματικότητα που είχε και λίγο ψέμα εδώ που τα λέμε. Όλα είναι πλέον διαφορετικά, ήρθαμε ακόμα πιο κοντά. Μαμά-μπαμπά να το ξέρετε: σας έχω πάντα μέσα μου.


Επιστροφή στη Μεγάλη Μάνα, Αυτήν που με ξαναγέννησε, επιστροφή και στη ζαλιστική ρουτίνα Της. Καιρός ν' αρχίσουμε να τα ξαναλέμε κι εμείς μέσα απ' αυτό το μαραφέτι. Για πείτε μου κι εσείς με τη σειρά σας, πώς τα περάσατε πουλάκια μου το καλοκαίρι; Ξελαμπικάρατε όσο θέλατε; Χαίρομαι που σας ξαναβρήκα!
Related Posts with Thumbnails