Τούρκικη Formula-1


Το post επιμελήθηκε ο Θάνος Ρ. (για τους φίλους Bolulu!). Επίσης, όλες οι φωτογραφίες είναι δικές του, πέρα από αυτήν με τη μαντιλοφορούσα ανάμεσα στους δυο κόμματους. Ευχαριστούμε πολύ Θάνο! Καλή απόλαυση του Αγώνα, μ' αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν ένα ψώνιο:)

Λίγα χρόνια πριν αν κάποιος σου έλεγε τη φράση «Τούρκικη Formula» θα νόμιζες ότι σου κάνει πλάκα. Σήμερα όμως είναι πραγματικότητα και τόσο κοντά μας. Οπότε να άλλη μία αφορμή για να πάμε πάλι στην λατρεμένη μας Πόλη! 


Ποίο Μονακό και ποία Μόντζα, πλέον όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Πόλη για τους λάτρες της Formula. Η αρχή έγινε το 2005 με τους Τούρκους μέχρι την τελευταία στιγμή να τρέχουν να ολοκληρώσουν τα έργα (κάτι μου θυμίζει αυτό). Τα οργανωτικά προβλήματα δεν έλλειπαν αλλά με το πέρασμα των χρόνων έχουν μειωθεί πάρα πολύ. Νομίζω για αυτούς που δεν έχουν ξαναπάει σε Formula η Κωνσταντινούπολη είναι μια πολύ καλή και οικονομική περίπτωση.


Το φετινό πανηγυράκι θα πραγματοποιηθεί το τριήμερο 6-8 Μαΐου. Αυτό που μου έλλειπε ήταν η παρέα που θα με ακολουθούσε. Τελικά, χωρίς να δυσκολευτώ ιδιαίτερα, μετά από μερικά τηλέφωνα βρήκα παρέα, αντροπαρέα φυσικά. Έπειτα άρχισα internetiko σερφάρισμα για να βρω ξενοδοχείο. Οι υποψιασμένοι ξενοδόχοι είχαν «τσιμπήσει» τις τιμές και κάποιοι πιο προκλητικοί σε υποχρέωναν να κλείσεις για τέσσερις νύχτες. Βέβαια, το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι και έτσι αντί για τα τουριστικά Ταξίμ ή Σουλταναχμέτ έκλεισα ξενοδοχείο στο Laleli.


Και τώρα το εισιτήριο του αγώνα. Τα site πολλά και οι τιμές να διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα ότι το Τουρκικό http://www.biletix.com/f1/index.htm?locale=en είναι το φθηνότερο και πολύ αξιόπιστο. Αλλά το βασικό ερώτημα δεν είχε απαντηθεί: να είμαστε όρθιοι, καθιστοί, κοντά στην πίστα ή μακριά; Άντε να συμφωνήσουμε 4 μαντράχαλοι! Στην αρχή είχαμε συμφωνήσει να είμαστε όρθιοι με κόστος 70 λίρες (ένεκα η οικονομική κρίση). Μετά άρχισαν τα παράπονα: μήπως μας πονέσει η μέση αν είμαστε όρθιοι τόση ώρα, μήπως μας πονέσουν τα πόδια, μήπως, μήπως, μήπως….και τελικά λέμε για 100 ευρώ παραπάνω δεν καθόμαστε σε καλύτερες θέσεις; Οι θέσεις στις κερκίδες στοιχίζουν από 170 έως 600 λίρες έτσι αποφασίσαμε κάτι σε μέση τιμή στις 270 λίρες, και συγκεκριμένα στο τέλος της ευθείας εκκίνησης-τερματισμού. Από την άλλη για όσους δεν θέλουν να ξοδέψουν χρήματα υπάρχουν μερικοί λόφοι γύρω από την πίστα οι οποίοι γεμίζουν από τους απανταχού τσαμπατζήδες. Βέβαια, για όσους βαριούνται όλες τις παραπάνω διαδικασίες υπάρχει και η εύκολη λύση των τουριστικών γραφείων, τα οποία διοργανώνουν εκδρομές ειδικά για τη Formula.


Δεν πέρασαν τέσσερις μέρες από την ημέρα της παραγγελίας και ο κούριερ μου χτυπούσε την πόρτα. Είχα πλέον τα μαγικά χαρτάκια στα χέρια μου, τα οποία συνοδευόντουσαν με τις σχετικές απαραίτητες πληροφορίες όπως το πρόγραμμα, το διάγραμμα της πίστας, οδηγίες για το πώς θα πας στην πίστα….


Η πίστα ονομάζεται Istanbul Park βρίσκεται στην ασιατική πλευρά σε απόσταση 47 χλμ από την πλατεία Ταξιμ. Την ημέρα του αγώνα υπάρχουν λεωφορεία από διάφορα μέρη της Πόλης (Taksim, Mecidiyekoy, Kadikoy, Bostanci, Pendik) που πηγαίνουν κατευθείαν στην πίστα με την σχετική χρέωση.


Η φετινή σεζόν της Formula αποτελείται από 19 αγώνες και αυτός της Πόλης θα είναι ο τέταρτος. Ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό γνώρισμα της πίστας είναι ότι ο γύρος είναι αντίθετος προς την φορά των δεικτών του ρολογιού (μόνο πέντε πίστες έχουν τέτοια φορά). Η πίστα χτίστηκε σε τέσσερα διαφορετικά επίγεια επίπεδα. Το σιρκουί της Κωνσταντινούπολης χαρακτηρίζεται από 14 στροφές- οκτώ αριστερόστροφες και έξι δεξιόστροφες- με τα μονοθέσια να φθάνουν σε ταχύτητες μέχρι και 330 χιλιόμετρα/ώρα. Η χωρητική ικανότητα είναι για 155.000 θεατές, με τους 25.000 να βρίσκονται στην μεγάλη εξέδρα της ευθείας εκκίνησης-τερματισμού, ενώ οι χώροι στάθμευσης μπορούν να "φιλοξενήσουν" 20.000 αυτοκίνητα. Τέλος, οι δύο πύργοι VIP, των επτά ορόφων, δίνουν το στίγμα της χλιδής και του γκλάμουρ. Αυτά ως μια πρώτη γεύση για το Τούρκικο Grand Prix θα επανέλθω με περισσότερες εικόνες και λεπτομέρειες από τον αγώνα. Ήδη έχω αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση. Μακάρι να μας έχει καλά ο Θεός να πάμε και να γυρίσουμε με το καλό και να σας πω ποίος κέρδισε……..to be continued

ένας μυαλωμένος πασχαλινός οβελίας


Μια, δυο, τρεις, δεκαπέντε, αφού εμπεδώσαμε το ότι ο Χριστός όντως Ανέστη και κάναμε το απαραίτητο σοσιαλάιζινγκ με τους υπόλοιπους Ελλαδίτες και Ρωμιούς, μας έπιασε μια ξαφνική πείνα! Μαγειρίτσα δεν θέλαμε, να μας λείπει το βύσσινο και γι' αυτό κινήσαμε για ένα από τα πατσατζίδικα της ψαραγοράς του Πέραν.


Αφού ξετσοφλιάσαμε και καταβροχθίσαμε το, από την εκκλησία σπασμένο, κόκκινο αυγό,


συνεχίσαμε με ένα ορεκτικό που θα έκανε τα σάλια του Χάνιμπαλ Λέκτερ να τρέχουν: βραστό μυαλό!


Το αρναούτ τζιερί ήταν διαφορετικό από αυτό που περίμενα αλλά ζουμερό και νόστιμο.


Το κοκορέτσι από την άλλη, αν και σερβιρισμένο σε ροδέλες όπως στην Ελλάδα και φωτογενές,  δεν ήταν ιδιαίτερα γευστικό. Τελικά, την τραβάει τη συκωταριά του το άτιμο. 


Το έδεσμα όμως που όλοι απολαύσαμε μέχρι τελευταίου πετσιού, ήταν το ψητό κεφαλάκι. Χωρίς να θέλω να σας αναγουλιάσω, οφείλω να δώσω κάποιες φρικιαστικές μάλλον λεπτομέρειες ανατομίας. Το ψητό μυαλουδάκι ήταν λουκούμι, η αφράτη γλώσσα μιλούσε φαρσί τη διάλεκτο της νοστιμιάς, ενώ το τραγανό μάτι του αρνιού ήταν σωστό γλειφιτζούρι.


Την πατώσαμε για τα καλά όπως βλέπετε. Βέβαια, σε όλους έλειπε το τραπέζι της Ανάστασης, εκείνο που θυμόμαστε από τα μικράτα μας. Καί για τις γεύσεις που απλώνονταν πάνω του καί για τους αγαπημένους ανθρώπους που ακολουθώντας ηλικιακή ιεραρχία κάθονταν γύρω του. Κανείς δεν είπε τίποτα όμως για να μην μελαγχολήσει και τους υπόλοιπους. Απλώς στριφογύρισε στη γλώσσα του μια φορά ακόμα το κρατσανιστό ματάκι. 


Εσείς τι φάγατε το βράδυ της Λαμπρής και ανήμερα του Πάσχα; Και κυρίως με ποιούς;

Χριστός Ανέστη τσοτζουκλάρ!


Ναι, είναι αλήθεια! Ο Μεγάλος έκανε πάλι το θαύμα του! Γκρέμισε τις Πύλες του Άδη με απόλυτη επιτυχία και φέτος. Χριστός Ανέστη! 

 

Όσοι μένουμε στην Πόλη, έχουμε την ευκαιρία να συμμετέχουμε στο λαμπρό γεγονός σε πάνω από 20* εκκλησιές. Τις προηγούμενες χρονιές δώσαμε τα Φιλιά της Αγάπης στην Αγία Τριάδα της πλατείας Τάξιμ, χθες το βράδυ όμως επιλέξαμε κάτι πιο ήρεμο και σίγουρα πιο ατμοσφαιρικό: την γκόθικ μονή της Ευαγγελίστριας στους Πρόποδες των Ταταύλων.

 

Την Ευαγγελίστρια προτίμησαν και πολλοί Αφρικανοί Χριστιανοί (μάλλον Κόπτες;), δίνοντας ένα ιδιαίτερο χρώμα στον εορτασμό.


Για διέστε τα προστατευτικά χαρτονάκια των λαμπάδων που βρήκαμε, δε μοιάζουν με τον πίνακα που χρησιμοποιεί ο οφθαλμίατρος για να εξετάσει τη μυωπία μας;

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ


Η Σταυριανή στραπατσαρίστηκε κατά κράτος από την Ελένη, όπως κι εγώ απ' τον Ουμούτ. Η κωλοφαρδία των μουσαφίρηδων βλέπετε.

 

Πάρτε και το βιντεάκι με το Χαρμόσυνο μήνυμα και φυσικά τις πιο θερμές ευχές μου! Η Ανάσταση, είτε πνευματική, είτε οποιασδήποτε φύσης είναι σπουδαίο πράμα. Το πιο σπουδαίο, εδώ που τα λέμε:)


Εσείς πώς περάσατε; Γιατί δε μου στέλνετε και τη δική σας Λαμπριάτικη ανταπόκριση;

* πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινούπολης

Καλό Πάσχα!

Η ανάρτηση είναι περυσινή (2/4/10). Μιας και δεν προλαβαίνω να γράψω κάτι καινούριο αυτές τις άγιες ημέρες, ελπίζω τουλάχιστον να σας κρατήσει ζεστούς..γι' αυτά που έρχονται:)

Όλο το μεγαλοβδόμαδο έτρεχα σε εκκλησίες, μάζευα βάγια, περνούσα κάτω από επιτάφιους και ξαπόσταινα σε αγιάσματα. Φωτογραφίες δεν τράβηξα, άφησα αυτό το άχαρο καθήκον στην (επιβαρυμένη μου) μνήμη. Αν, ντε και καλά θέλετε να έχετε εικόνες από το Πολίτικο Πάσχα, τι θα λέγατε για μια επανάληψη: 1, 2, 3?

 

Αγαπητά μου παιδιά, σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου: Καλή Ανάσταση & Χρόνια Πολλά!

Γιαβούζ Λάττε


Πώς σας φαίνεται ο συνδυασμός της φωτογραφίας; Σ' ένα τραπέζι αράζουν δυο καφέδες λάττε, με μακριά κουτάλια για να ανακατώνεις τις σαπουνάδες, και από το διπλανό moleskin τους χαλβαδιάζει ο πιο μοβόρος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Γιαβούζ Σελίμ ο Α'.


Άμα μένεις στο Τζιχάνγκιρ βλέπεις, σε περιβάλλουν όλο τέτοια παγκοσμιοποιημένα μπασταρδέματα. Πλάκα έχει.

1.001 και πάει λέγοντας!


Μόλις συνειδητοποίησα ότι ο αριθμός των χρηστών που ακολουθούν τη σελίδα του Angelis and the Istanbul στο Facebook, ξεπέρασε τους 1.000! Για του λόγου το αληθές: 


Βέβαια, επειδή υπάρχουν κάποιοι αναποφάσιστοι που μπαινοβγαίνουν στο FB ή κάνουν like και ξε-like στη σελίδα, ο αριθμός αυτός συνεχώς αυξομειώνεται. Όπως και να 'χει όμως, τα μεγέθη άρχισαν να παίρνουν "ανησυχητικές" διαστάσεις και αισθάνομαι ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη να μη γράφω βλακείες! Σας ευχαριστώ για την αξία που μου δίνετε διαβάζοντας τις ιστορίες μου από την Πόλη και σας γλυκοφιλώ. Αααααα και μην ξεχνιέστε, προωθήστε τη σελίδα στους φίλους, τους συναδέλφους, τις ξαδέρφες και τους κουμπάρους σας. Κάπως έτσι δεν ξεκίνησε άλλωστε κι ο Μαρκ;

να τις πω αλά πολίτα;


Οι αγκινάρες μ' αρέσουν πολύ. Η αλλόκοτη θωριά τους με τα πράσινα φύλλα σε στυλ πανκ-ανανά, το απαλό εσωτερικό τους χνούδι, τα καπελάκια των καθαρισμένων που μοιάζουν με διαστημικά μανιτάρια, η μπιμπικιασμένη επιδερμίδα τους σαν πετσί που "κοτοπουλιάζει" από το κρύο (ή από το φόβο), η ινώδης υφή τους όταν μαγειρεμένες πλέον, τις σκίζεις με τα δόντια σου. Κακά τα ψέμματα, έχει μια ιδιαιτερότητα τούτος ο καρπός που δικαιολογημένα ίσως να ξενίζει κάποιους από σας. 


Θυμάστε τις προάλλες το ιμάμ μπαϊλντί; Χτες, η γκλάβα του Ουμούτ κατέβασε μια άλλη παραδοσιακή συνταγο-ιδέα: αγκινάρες λαδερές. Βλέπετε εδώ στην Πόλη, δεν τις λένε αλά Πολίτα, αφού θα επρόκειτο μάλλον για πλεονασμό. Τις αγοράσαμε φρέσκες (με πιστοποιητικό γέννησης Σμυρναίικο), έτοιμες καθαρισμένες τρεις-τρεις μέσα σε πλαστικό κεσεδάκι. Ποιός κάθεται να καθαρίσει τη σήμερον ημέρα;


Ως γνωστόν, οι ρημάδες μαυρίζουν πολύ εύκολα αν εκτεθούν στον αέρα και αυτό που τις προφυλάσσει είναι ένα ένα καλό τρίψιμο με λεμόνι και μετά βουτιά σ' ένα κατσαρόλι με νερό.


Ακολουθεί βράσιμο καρότων και πατατών. Ψιλοκόψιμο κρεμμυδιού, ο αρακάς που απαιτεί η συνταγή στην περίπτωσή μας ήταν κονσέρβα σε γυάλινο βαζάκι.


Κι ήρθε η ώρα για "το μύρο", που θα μετουσίωνε τα σκόρπια ζαρζαβατικά σε φαγητάκι του Αλλάχ (Βούδα, Κούδα, Lady Gaga, Ιησού, προσθέστε ότι σας κάνει κλικ). Αχχχ, αυτό το ελαιόλαδο, που  μου λείπει τόσο εδώ στην Πόλη! Αφενός, (σχεδόν) σε όλα τα εστιατόρια δεν χρησιμοποιούν παρά μόνο ηλιέλαιο, ενώ αν θες να αγοράσεις ελαιόλαδο από το σούπερ μάρκετ, ένα λίτρο εξαιρετικού παρθένου κοστίζει τουλάχιστον 20-25 λίρες (δηλαδή 10-12 ευρώ, σε σχέση με 6-7 που κάνει αντίστοιχα στην Ελλάδα). Ήθελα να ξέρω, όλοι εσείς που ζείτε στην Πόλη, πώς αντιμετωπίζεται αυτό το ζήτημα; Μήπως τζάμπα το παίζω έξυπνος ότι τα ξέρω όλα και μου διαφεύγει ένα καλό ελαιόλαδο σε νορμάλ τιμές; Κοιτάξτε για παράδειγμα, το μπουκάλι-βιολί του Κομιλί (παινεύεται ότι ιστορικά κατάγεται από το χωριό Κώμη της Λέσβου). Μάλιστα η φωτό το κολακεύει, μιας και στην πραγματικότητα χρώμα, άρωμα και πυκνότητα είναι απογοητευτικά - και πολύ του είναι τα 5 ευρώ που κοστίζει το λίτρο!  Τέλος πάντων, κάτι ψήνεται αυτές τις ημέρες - περιμένουμε πακέτο από την πατρίδα, μπορεί να κάνουμε Ανάσταση λίγο πιο νωρίς εφέτος:)


Χτυπάει λοιπόν ο Ουμούτ λάδι με λεμόνι και περιχύνει τις αγκινάρες που ήδη βρίσκονται στην κατσαρόλα, παραφορτωμένες με τα μπιζού τους σας Ρωμαίισες κυρίες, πριν τη βόλτα τους στην μπαρόκ Οδό του Πέραν.

make avatar

Το τσουκάλι στρογγυλοκάθεται απάνω στη φωτιά γύρω στα τρία τέταρτα και όταν επιτέλους φτάνει η Ώρα της Κρίσης ή πιο σωστά της Ηδονής, κάνω ένα.μμμμμμμμμμ!! αγελαδίσιο, άλλο πράμα! Τί νόστιμες που ήταν, περιέργως πως ξέχασα και τον νταλκά μου με το λάδι! Κι ο άνηθος, αχ αυτός ο άνηθος, δεν είναι μόνο για μόστρα ξέρετε. Κάθε θηλυκό αλά Πολίτα άλλωστε, έχει πάντοτε κοντά της τη δαντελένια της βεντάλια.

κάστρα και πολη-ορκητές


Θυμάστε το παιχνίδι "Κάστρα και Πολιορκητές"; Ένα πρωινό, παραμονές Χριστουγέννων η μαμά Ελένη μας ξύπνησε για να δούμε το δώρο που μας έφερε ο μπαμπάς Γιάννης - ανταμοιβή για τους όλο Α' ελέγχους που πήραμε εγώ κι ο αδερφός μου ο Νίκος (που παρολίγο να τον βγάζανε Ευρυπίδη). Το λιώσαμε κανονικά το παίγνιο, τί που τεντώναμε τα λαστιχάκια των καταπελτών τσατττ!! με λύσσα, τί που εκσφενδονίζαμε τις βολίδες και κάνανε κράουυυυ!! πότε στις πλαστικές πολεμίστρες και πότε στα απαίσιο τζαμένιο τραπεζάκι του σαλονιού.


Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώνοντας σταμάτησα να παίρνω ενδεικτικά με Άλφα και να παίζω με πλαστικούς βίκινγκς. Όταν όμως στην πρώτη κρουαζιέρα που έκανα στο Βόσπορο αντίκρισα το Κάστρο της Ρούμελης, έπαθα πλάκα!


Χτίστηκε έναν χρόνο πριν την Άλωση, με σκοπό την..Άλωση την ίδια. Σε συνδυασμό με το κάστρο της Ανατολής που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη των Στενών αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση το ίδιο εντυπωσιακό, θα απέκοπτε το στόλο των ομόθρησκων Ευρωπαίων συμμάχων, που θα ερχόταν για ενίσχυση. Όσο τους είδατε όμως εσείς τους Φράγκους, άλλο τόσο τους είδαν και οι Βυζαντινοί.. Ο Πορθητής, σύμφωνα με την παράδοση, ανάγκασε τους βεζύρηδές του να βάλουν νέφτι στον ποπό τους και να τελειώσουν το έργο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Ούτε εσείς θα τεμπελιάζατε αν παιζόταν το σκάλπ σας.


Το Ρούμελι Χισαρί είναι ανοιχτό καθημερινά εκτός Τετάρτης, και μόλις με 3 λίρες ταξιδεύεις πεντέμισι αιώνες πίσω στο χρόνο. Κάτι λιγότερο από 55 κουρούς (=υποδιαίρεση της τουρκικής λίρας) ο αιώνας δηλαδή. Το καλοκαίρι αν είσαι τυχερός, μπορείς να παρακολουθήσεις και θεατρικές παραστάσεις ή συναυλίες στο πέτρινο θέατρο του Κάστρου.


Πάρτε ένα τσούρμο φωτογραφίες τώρα, να έχετε να θαυμάζετε το μεγαλείο του φαραωνικού κατασκευάσματος (κάντε κλικ για μεγέθυνση) μέχρι το επόμενο ταξίδι σας στην Πόλη, που οπωσδήποτε πρέπει να το επισκεφτείτε!


Για να ανεβαίνετε αγόγγυστα όμως τα σκαλιά με το μεγάλο ρίχτι, χρειάζεστε πρώτα ένα καλό πρωινό για να πάρετε δυνάμεις δίπλα στην Πύλη του Κάστρου. Και τι καλύτερο από το Καλέ, το διάσημο πρωινάδικο δίπλα στο πάρκινγκ του κάστρου. Προσέξτε όμως, μην ντερλικώσετε σα να μην υπάρχει αύριο, κάνει τσατττ!!  η ζώνη στην πρώτη ανηφόρα και εκσφενδονιστεί με πάταγο κράουυυυ!! το κουμπί του παντελονιού μέχρι την κρεμαστή τη γέφυρα.

animated gif maker

το αλάνι του Βεφά

 
φόρεσε το μάλλινο πουλοβεράκι με τις ρίγες και τα μαϊμού σπορτέξ. σκαρφάλωσε πάνω στους κάδους με τα φαφούτικα στόματα. γρατζούνισε το χέρι του αλλά δεν έκλαψε. είναι και πολύ μάγκας. κοίταξέ τον πως κόβει τους περαστικούς με τα αυστηρά του φρύδια.


αγγελής μπαϊλντί


Όχι βόλτες από 'δω, όχι καφέδες από 'κει, μας πήρε το βράδυ για να μαζευτούμε τελικά όλοι οι νοματαίοι του σπιτιού πίσω στη βάση μας.
- Λέτε να μας πέσει βαρύ το ιμάμ μπαϊλντί βρε παιδιά;, λέει ο Ουμούτ φορώντας την ολόσωμη ποδιά του μάγειρα.
- Έλα μωρέ, πόσο βαρύ να είναι; Τι ψυχή έχουν οι άκακες οι μελιτζάνες;, απαντάμε εμείς.
- Αμάν, στήσαμε εμείς το μουχαμπέτι κι αυτές πήραν να μαυρίζουν. Έννοια τους όμως και θα τις τακτοποιήσω εγώ! Το τραβάει η όρεξή τους το τριψιματάκι με τη λεμονόκουπα!


Μετά παίρνει σειρά η γέμιση: ντοματούλα, κρεμμυδάκι, πιπερίτσα, μπόλικο σκορδάκι, αλατάκι, λίγη ζαχαρίτσα (πόσο μ' αρέσουν τα υποκοριστικά σας το έχω ξαναπεί).


Εκείνο που με εντυπωσιάζει αληθινά είναι το κόψιμο της μελιτζάνας αλά-χταπόδι, έτσι ώστε να γεμίζει όσο το δυνατόν περισσότερη γέμιση. Δεν το είχα ξαναδεί, εμείς πώς τις κόβουμε στο Ελλάντα;

 

Και μετά ακολουθεί η ιεροτελεστία του "λαδώματος"! Αυτό που βλέπετε είναι το τελευταίο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο του κελαριού μας. Μέχρι να έρθει ο καλός μου ο ΠανΚαπ, θα τρώμε το νεροζούμι που βρίσκουμε στο Καρφούρ που το αποκαλούνε "ελαιόλαδο" :(((

Το ψήσιμο (βασικά βράσιμο, μιας και προσθέτουμε νεράκι στον τετζερέ) κρατά γύρω στα 3/4 της ώρας και ο Ουμούτ μου υπενθυμίζει να σας τονίσω, ότι άπαξ και κλείσεις το καπάκι, δεν πρέπει να το ανοίξεις μέχρι το τέλος.

Κι η ώρα της αλήθειας έφτασε! Κάθε μελιτζάνα ξαπλώνει δίπλα σε έναν λοφίσκο πιλαφιού αρωματισμένο με κάρυ, μαυροπίπερο και κανέλα (!), σε μια προσπάθεια του σεφ να ξαφνιάσει (ευχάριστα).


Το ιμάμ, λίγο παραπάνω αλμυρό ίσως, μα πεντανόστιμο! Ο μάγειρας αξίζει το θερμό μας χειροκρότημα. Το λιγουρεύομαι μάλιστα από τώρα, ξαναμαγειρεμένο με μελιτζάνες και τα υπόλοιπα ζαρζαβατικά από καλοκαιρινά μποστάνια και τρελαίνομαι. Όπως ελπίζω κι οι φράουλες να είναι μελένιες κι όχι φουλ στην ορμόνη, που μυρίζουν και κρατσανίζουν σαν αγγούρια!


Ο τίτλος δεν είναι υπερβολή. Έφαγα τόσο πολύ ιμάμ, που σε κάποια φάση άρχισα να ζαλίζομαι, καθώς όλα μπερδεύονταν και φούσκωναν μέσα στην κοιλιά μου, φέρνοντας μέ ένα βήμα πριν τη διάτρηση στομάχου. Σόδες και τρίψιμο στην πλάτη για ανακουφιστικά ρεψίματα (με το συμπάθιο) και βόλτες απ' το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα για να χωνέψω. Λίγο έλειψε να μπαϊλντίσω, μα τον Αλλάχ!
Related Posts with Thumbnails