στα τέσσερα


Μου λέτε;


Πότε πέρασαν τέσσερα χρόνια από την πρώτη ανάρτηση αυτού του μπλογκ;
Πώς η αρχική κωλοπιλάλα να γράφω σχεδόν μέρα παρά μέρα, έδωσε τη θέση της σε μια αντίληψη βαρύ πεπόνι, "αν δεν ξυπνήσει ο Παπαδιαμάντης μέσα μου, δεν γράφω τίποτα!", με αποτέλεσμα τις αναγραφιές (ειδικά) του τελευταίου έτους;
Πόσα καθημερινά προβλήματα να έχει Αυτή η Πόλη, που όπως μάλλον και εσείς, έτσι και εγώ πριν κουβαληθώ εδώ, ήμουν σίγουρος ότι επρόκειτο για ένα ανέμελο στρουμφοχωριό;
Πόσα σπίτια άλλαξα ως τώρα, κι άλλα πόσα ακόμα με περιμένουν να τα πιστέψω ως την ζεστή φωλίτσα στην οποία θα γεράσω; Τι αφελής που είμαι.
Πόσες δουλειές έχω αλλάξει, κι όλες οι επόμενες άραγε, θα 'ναι κι αυτές χωμένες στις μεταξένιες κιλότες και τις κατσαρόλες της Ιστάνμπουλ;
Σε πόσους έρωτες θα με πετάξει ακόμα η Ιερή η Βρώμα, ή μήπως αυτός που ζω στο τώρα θα είναι κι ο παντοτινός;
Έχω μια χρονιά ολάκερη να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα...και σιγά μη βρω απάντηση καμία. Ο κωλοκαυστήρας μου λέτε αν μας αφήσει παγοκολόνες γιορτάρες μέρες, αυτό είναι που με καίει εμένα! Αααααα, κι εσείς με καίτε αγαπημένοι, να μου είστε καλά και να τα λέμε...

ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ


Για να κερδίσω την προσοχή σας, επέλεξα τον από πάνω τίτλο και γράφω επίσης αυτές τις γραμμές με πορτοκαλί γράμματα. Αν έρχεστε την επόμενη εβδομάδα στην Πόλη, σας έχω ένα δωράκι. Σας προσφέρω δωρεάν διαμονή σε σουίτα του Kariye Oteli για το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου. Το μόνο που έχετε να κάνετε εσείς είναι να δηλώσετε το ενδιαφέρον σας. Αν προκύψει πάνω από ένα ζεύγος μουστερίδων θα γίνει κλήρωση. Διαβάστε παρακάτω τι μπορείτε να κάνετε σε 24 ώρες στη γειτονιά του ξενοδοχείου.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Έκανα κράτηση στο ξενοδοχείο Kariye Oteli, ένα ξύλινο κονάκι δίπλα στη Μονή της Χώρας. Όχι και πολύ κοντά στο Τάξιμ ή το Σουλτάν Αχμέτ, αλλά σε μια από τις πιο ατμοσφαιρικές γειτονιές της Πόλης. Μια στις τόσες επιβάλλεται να βουτάς στο βυζαντινο/οθωμανικό βυθό Της.


Οι τιμές των δωματίων ξεκινούν μόλις από 30 ευρώ, ενώ με σχεδόν τα διπλάσια κλείνεις μια από τις σουίτες.Δεν χάσαμε την ευκαιρία, αφού την κάνεις την ξιπασιά, ας την κάνεις μέχρι τέρμα.



Οι φωτογραφίες στο bookıng φαίνονταν πολύ ωραίες για να είναι πραγματικές, ωστόσο πήραμε το ρίσκο και εδώ που τα λέμε με 59 ευρώ τη βραδιά περίμενα πολύ χειρότερα. Ένα πανευρύχωρο δωμάτιο με τρεις συνεχόμενους χώρους. Μπαίνοντας, ένα μονό κρεβάτι με ασορτί ντουλάπα και πολυθρόνα, συνεχίζοντας καθιστικούλι με δεύτερη ντουλάπα και στο βάθος διπλό κρεβάτι, ψυγειάκι και τηλεόραση. Περιμετρικά, μεγάλα παράθυρα με θέα στο δρόμο και στα βόρεια, το κλου της ιστορίας, η Μονή της Χώρας


Το πιο αδύναμο σημείο της "σουίτας" ήταν σαφώς το μπάνιο, με το ταβάνι ξεφτισμένο και χιλιομπαλωμένο και με μια μικροσκοπική καμπίνα ντους. Τα πλακίδια τύπου Ιζνίκ τους μάραναν.


Για δείπνο είχα κάνει κράτηση στο εστιατόριο Οθωμανικής κουζίνας Asitane, παρακλάδι στην ουσία του ξενοδοχείου. Ευτυχώς, δεν είχαν πολύ σχέση οι ποιότητες των αντίστοιχων υπηρεσιών, αλλά φυσικά με το αζημίωτο. Για δείπνο 2 ατόμων δώσαμε τα διπλάσια από το κόστος της διαμονής. Ορεκτικά, σαλάτες και κυρίως πιάτα, είναι όλα αναβιώσεις συνταγών που πρωτομαγειρεύτηκαν στα παλάτια των Σουλτάνων. Το γενικό πρόσημο της γαστρονομικής εμπειρίας ήταν θετικό παρόλο τις  τσιμπημένες τιμές, αναλυτική ανάρτηση (ελπίζω) να ανεβάσω στα κοντά.


Μετά το δείπνο, κατηφορίζοντας πετρόστρωτα καλντερίμια ανάμεσα σε διώροφα σπιτάκια που θυμίζουν κάπως την παλιά πόλη της Ξάνθης, νιώθαμε να ξεφεύγουμε ολοένα και πιο μακριά από το σήμερα της Πόλης. Η μυρωδιά καπνίλας από τις ξυλόσομπες βοηθούσε αρκετά.

  

Καταλήγοντας στο Μολά Ασκί Παρκί με την τρομερή θέα στον Κεράτιο, το Πέραν, το Σουλτάν Αχμέτ και τις Ρωμαϊκού μεγαλείου κολόνες με αετούς και λέοντες,


περάσαμε στο παραδοσιακό χωνευτικό των σουλτάνων. Όχι, δεν έπινε λιμοντσέλο ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Ναργιλέ έπινε. 


Το επόμενο πρωινό, αφού πήραμε το καχβαλτί μας στο ξενοδοχείο (πάλι στη σάλα του Ασιτανέ),


δεν κρατιόμασταν να επισκεφτούμε την ονειρεμένη Μονή της Χώρας. Τα ψηφιδωτά και οι νωπογραφίες της, είναι κυριολεκτικά ζωντανά. Νομίζεις ότι θα σου μιλήσει η Βέρτζιν Μέρι και πως θα πιάσεις κουβεντολόι με τον Αρχιερέα Ζαχαρία.


Μια περασιά από τα Τείχη του Θεοδοσίου είναι μπόνους, ούτε εκατό μέτρα απόσταση, ενώ ακριβώς κάτω από τη Μονή της Χώρας, έχει διαμορφωθεί ένα παρκάκι με παιδική χαρά, αναψυκτήριο (μη ζητήσετε μπύρες) και καταρράκτες.


Όλα τα παραπάνω βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους, αλλά έτη φωτός μακριά από το σήμερα της Πόλης. Αν θέλεις κι εσύ να ζήσεις για ένα 24ωρο σαν Οθωμανός έμπορος μεταξιού που ζει κρυφά τον παράνομο έρωτά του με την πεταχτούλα Βυζαντινή αρχόντισσα, μην κάθεσαι. Περιμένω ρεζερβασιόν!

Χόλιγουντ, για 90 τουρκικές λίρες


Για όσους δε διάβασαν την προηγούμενη ανάρτηση, η παρούσα δεν θα βγάλει και πολύ νόημα. Για τους διαβαστερούς δε, μαντεύω το συναίσθημα που θα σας κυριεύσει συνεχίζοντας στις ακόλουθες παραγράφους. Απογοήτευση. Όσο για το τι αισθάνομαι εγώ, ντροπή. Σας κορόιδεψα. Όλα όσα έγραψα για την Χολιγουντιανή ταινία ήταν ένα ψέμα. Μάλλον όχι και όλα. Αν και όντως τα περισσότερα ήταν μούσια...το μουστάκι ήταν πέρα για πέρα αληθινό.


Όπως αληθινή ήταν και η ίδια η ταινία, και με τη σειρά της και η δική μου συμμετοχή, την οποία μπορώ να  σας αποδείξω. Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Αύγουστο όταν η Βιολέτα με πληροφόρησε ότι για τα γυρίσματα μιας ταινίας χρειάζονται ερασιτέχνες ηθοποιούς που να μιλούν Ελληνικά. Πήγα στα γραφεία της παραγωγής στο Λεβέντ, όπου μου δώσανε τα λόγια από κάποια ρολάκια, τα οποία πρόβαρα και μαγνητοσκοπήσαμε κιόλας. Το ένα ήταν ένας τελωνειακός υπάλληλος, το άλλο εμποράκος σε παζάρι, το τρίτο ταβερνιάρης κ.ο.κ.

 
Μεσολάβησαν οι διακοπές και το θέμα ξεχάστηκε. Μέχρι τον καιρό που βρέθηκα στη Νέα Υόρκη (για άσχετο φυσικά για την ταινία λόγο), με ειδοποίησαν ότι τελικά επιλέχθηκα να παίξω. Λα λα λαα, είπα! Λες να αποκτήσω το δικό μου αστέρι στο Walk of Fame;
 

Με το που επέστρεψα στην Πόλη, πήγα στο βεστιάριο της ταινίας για την επιλογή των ρούχων. Δώστου ξεβρακώματα και βάλε τσόχινα σακάκια, βγάλε μάλλινα πανταλόνια, ασφάλισε χρυσά μανικετόκουμπα. Θαύμα, που δε γέμισα κοριούς με τα χιλιοφορεμένα αμπιγιέ. Τουλάχιστον είχε γούστο η εποχή που εκτυλίσσεται το στόρι της ταινίας. Οι πρωταγωνιστές αλωνίζουν μεταξύ Αθηνών, Κρήτης και Κωνσταντινουπόλεως στις αρχές της δεκαετίας του '60.



Εκεί που μιλούσα με τους νεαρούς βοηθούς σκηνοθέτη, τους ρώτησα αν χρειάζονται και άλλους ελληνόφωνους και μου είπαν βεβαίως. Δεν έχασα καιρό, πήρα τελέφωνο τη Σταυριανή να ρωτήσω αν ενδιαφέρεται και τι νομίζετε πως μου απάντησε; Ιδού.


Το γύρισμα ήταν προγραμματισμένο για την Κυριακή. Έπρεπε πρώτα να πάμε στο Χάρμπιγιε για κοστούμι και μαλλιά. Από το Σάββατο εγώ εντωμεταξύ, είχα ζητήσει από τον δικό μου τον μπαρμπέρη να με ξουρίσει. Μου ζήτησαν να αφήσω μουστακάκι λεπτό, ήτανε το στυλ της εποχής, σου λέει. Ο Γιουσούφ στα καμαρίνια, επιμελήθηκε της κόμης μου. Η κυματιστή φράντζα αποδείχτηκε πιο δύσκολη αποστολή απ' ό,τι φαίνεται.


Τάταααα!


Ορίστε και το Βιολετάκι!


Με τα πολλά φτάσαμε στο Πανεπιστήμιο της Πόλης, όσοι από εσάς βρεθήκατε στα μέρη μας, είμαι σίγουρος ότι έχετε δει τον Πύργο του να πετάγεται σαν τσουτσού στον ορίζοντα. Αμάν, τι συμβαίνει εδώ πέρα; Ουρές  κομπάρσων να μπλέκονται μεταξύ τους, δεκάδες τεχνικοί να μπαινοβγαίνουν από/σε βαν και να μιλούν σε ασυρμάτους, κάτι μου 'λεγε ότι δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Η κυρά-σόουμπιζ άρχισε να αποκαλύπτει τα δόντια της. Το σκοτάδι έπεφτε πυκνό, το δε κρύο τσιμπητερό. Θέλαμε σταριλίκια γιααααα!


Το σκηνικό όμως εντυπωσιακό. Το ιστορικό κτίριο του πανεπιστημίου είχε μετατραπεί για τις ανάγκες της ταινίας σε Αθηναϊκό ξενοδοχείο.

 

Στο απέναντι πεζοδρόμιο στήσανε μέχρι και περίπτερο με ελληνικές εφημερίδες, σοκολάτες και Παπαγάλο Λουμίδη!


Το δε εσωτερικό, κάτι σαν το λόμπι του Grande Bretagne.

 

Τελικά, όπως καταλάβαμε από μόνοι μας, δε μας εξήγησε κανένας τον λόγο,δεν μας θέλανε ούτε για τα ελληνικά μας, ούτε για την ομορφιά μας, ούτε για κανέναν άλλον λόγο, παρά μόνο για το μπούγιο. Εγώ με τη Βιολέτα ήμασταν υποτίθεται ζευγάρι, κατεβαίναμε λέει (και ξανακατεβαίναμε και πάλι και ξαναπάλι) κάτι σκαλοπάτια και κατευθυνόμασταν σ' ένα τραπέζι. Ερχόταν ο γκαρσόνος -ο 19χρονος φοιτητής Ομέρ από το Κασίμπασα, 500 φορές που γυρίσαμε την σκηνή, γίναμε κολλητοί στο τέλος- να μας σερβίρει κρασί (βλ. βυσσινάδα) και λικέρ (βλ. χυμός μήλου χρώματος διαυγών ούρων). Την καημένη τη Σταυριανή, πότε την καθίζανε με έναν χοντρούλη μεσήλικα, τρομερά φλύαρο σε κάθε διάλειμμα ή αγκαζέ με μια γλυκιά κατά τα άλλα, αλλά τελείως κλαψομούνα κυριούλα, που όχι πονούσε συνεχώς η μέση της, όχι θα την ψάχναν τα παιδιά της που αργούσαμε, όχι που κρύωνε. Όχι ότι είχε κι άδικο δηλαδή. Πείνα, δίψα, κράτημα μην κατουρηθούμε πάνω μας και προπαντός...ψοφόκρυο!!! Άντε με παγωμένα δάχτυλα, χώρια από το άγχος μη μου κατασχέσουν το κινητό, να βγάλω καθαρές φωτογραφίες της Κίρστεν και του Βίγκο. 


Μπορεί από την πλάτη να μην την καταλαβαίνεις αλλά για κοιτάξτε το προφίλ.


Όπως βλέπετε, της σταρ της φορούσαν το μπουφάν-πάπλωμα μετά κάθε cut, μόνο εμείς τον δαγκώναμε για τα καλά. Μοιραζόμασταν κάτι σιέλ φλισάκια που δεν έφταναν για όλους και τριβόμασταν με κάτι χάρτινα σακουλάκια με αμυδρές θερμαντικές ιδιότητες. Ωστόσο, ο φροντιστής παινευόταν ότι αποτελούν τουρκική πατέντα, μοναδική στον κόσμο. Όσο για το Βίγκο, απέτυχα να τον φωτογραφίσω στα κρυφά, ακόμα κι αν για κανένα μισάωρο άραζε δίπλα μας. Πιο πολύ ζήλευα το σάντουιτς που έτρωγε βασικά, παρά τη δόξα του. Εκεί που έψαχνα φωτό του στο ίντερνετ, τον βρήκα στην αποκάτω, με αμφίεση της Μπεσίκτας. Για κοίτα κοτζάμ Άρχοντας μας βγήκε χούλι-χούλι-χούλιγκαν.


Και οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστικά, έφτασε 4 τα ξημερώματα κι εμείς εκεί, ξανά και ξανά την ίδια σχεδόν σκηνή με ανεπαίσθητες μονάχα παραλλαγές. Μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που δέχθηκα να "παίξω". Κι όλα αυτά για πόσα χρήματα λέτε; Για 90 δολάρια. Όχι, όχι! Λάθος έκανα, όπως έκανε και η Γκιουλούμ που μου έθεσε το θέμα της αμοιβής:

- Αγγελή τζανίμ, εννοούσα 90 τουρκικές λίρες. Με συγχωρείς...

 

Τώρα με νιώθετε που ήθελα να βγάλω το άχτι μου σε κάποιον για την πατάτα που έφαγα; Πήγα για μαλλί και βγήκα...ξυρισμένος, κυριολεκτικά. Μην ξανακούσω άλλη φορά για Χόλιγουντ, για Μπόλιγουντ ίσως και να το σκεφτώ. Τι λέτε; Με συγχωρείτε που σας το 'παιξα ιστορία, βεντέτα και σταρ του σινεμά; Όλην αυτήν την εβδομάδα που άφησα την ψευδοείδηση στον αέρα, με κολάκεψε το ενδιαφέρον σας, η υπερηφάνεια που αισθανθήκατε για πάρτη μου, τα ζεστά σας λόγια και οι χιλιάδες "καλές επιτυχίες" και τα "εις ανώτερα", ακόμα κι από πολλούς με τους οποίους γνωριζόμαστε μόνο μέσω του μπλογκ. Μου γαργαλάει μάλιστα τον ναρκισσισμό, το ότι με έχετε ικανό για όλα. Την επόμενη φορά θα σας πλασάρω ότι με ζητάνε από τη N.A.S.A.. Βέβαια, με κασέ λίγο υψηλότερο, άσε που θα τα ζητήσω και μπροστάντζα. Ξηγημένες συμφωνίες...γαμώ το Χόλιγουντ μου μέσα!

Χόλιγουντ ή αλλιώς, όλα τα 'χε η Μαριωρή


Εντάξει. Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το λόγο που πήγα στην Αμερική δύο φορές απανωτά τους τελευταίους μήνες. Επρόκειτο για τη συμμετοχή μου σε μια ταινία του Χόλιγουντ, τα γραφεία για το κάστινγκ της οποίας βρίσκονται  στη Νέα Υόρκη. Η πρώτη σειρά των οντισιόν είχε οριστεί για τέλη Απριλίου, εξού και το πρώτο ταξίδι. Τους επόμενους μήνες συναντήθηκα δύο φορές ακόμα με εκπροσώπους της παραγωγής, το καλοκαίρι στη Μύκονο (για να δείτε ότι δεν ήμουν συνέχεια γυμνός ή μπουκωμένος με μόστρα, κοπανιστή και λούζα) και το Σεπτέμβρη στην Πόλη, αλλά το τελικό ΟΚ έπρεπε να ληφθεί  από τα κεντρικά στο Αμέρικα τον Οκτώβρη. Δε με χάλασε καθόλου.


"Τα Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου", ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας, δεν ξέρω πως τελικά θα μεταφραστεί στα Ελληνικά, σκηνοθετεί ο Χοσεΐν Αμινί (γνωστός για τη συμμετοχή του στο σενάριο της πρόσφατης "πειραγμένης" Χιονάτης)  διαδραματίζεται σε Αθήνα, Κρήτη και Κωνσταντινούπολη. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους παίζουν ο Βίγκο Μόρτενσεν και η Κίρστεν Ντανστ, γνωστοί από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και το Σπάιντερμαν, αντιστοίχως. Εγώ θα παίζω ένα ψηλό, καστανό, μεσογειακό παλικάρι...με μουστάκι.

 http://db2.stb.s-msn.com/i/62/1D252817AEF4F33F923054A1BA3DB_h498_w598_m2_cHoUMVdVv.jpg

Πού το είδανε τώρα αυτό σε μένα, είναι άλλο καπέλο. Για να σας κρατήσω όμως σε αγωνία, τη συνέχεια της ιστορίας και φωτογραφικά ντοκουμέντα από τα γυρίσματα, θα ανεβάσω τις επόμενες ημέρες.

Δυό φορές ξενιτεμένος


Γεια χαρά σε όλους!! Αυτήν τη φορά θ' άργησω να γράψω για την Πόλη, αλλά έχω καλή δικαιολογία. Βρίσκομαι μακριά, πολυ μακριά, Αμέρικα & όχι μόνο.

Ακολουθήστε με στη σελίδα του μπλογκ στο Facebook:
https://www.facebook.com/angelisandtheistanbul

Να μου είστε καλά!

Αλεγκρία


Ένα από τα (πολλά) καλά της Πόλης είναι ότι εκεί που ξεκινάς για μια ακόμα ρουτινιάρα μέρα στη δουλειά, δεν είναι και πολύ παράξενο να πέσεις πάνω σε ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη, που έρχονται με δίψα τρομερή να ανακαλύψουν τη δική τους Ιστάνμπουλ, μετά από χρόνια πολλά που διάβαζαν ιστορίες, δοξασίες και θρύλους γι' αυτόν το μαγικό Τόπο. Κάπως έτσι γνώρισα κι εγώ τη Ρίκκι από το Λας Βέγκας, που ούτως ή άλλως είναι επαγγελματίας του φανταστικού, ούσα μέλος του διεθνώς φημισμένου Cirque du Soleil.


Δεν είναι το κορίτσι με τα ασημένια χούλα χουπ, ούτε πηδάει στο τραμπολίνο βγάζοντας φωτιές από το στόμα,  έχει την επιμέλεια των κοστουμιών του σόου. Το ένα έφερε το άλλο και το καλό και γενναιόδωρο Ρικκάκι (γίναμε κολλητοί, αλήθεια!) με προσκάλεσε στο σόου της περασμένης Πέμπτης. Λίγο έλειψε να φτάσω μετά το τέλος της παράστασης, μιας και είχε μια κίνηση διαολεμένη. Τι να επιλέξεις; Ταξί, τραμ, προαστιακούς ή μίνι μπους, στο τσακ πρόλαβα! Ντροπή να σου χαρίζουν εισιτήριο κοντά στα 80 ευρώ κι εσύ ο Ελληνάρας να κατηγορείς το τράφικ, τσκ, τσκ, τσκ...


Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, δεν ήξερα τι ακριβώς θα παρακολουθούσα. Αν και το όνομα το λέει ανοιχτά, ούτε μου πέρασε από το μυαλό ότι το θέαμα που θα 'βλεπα δεν θα μπορούσε να περιγραφεί πιο καθαρά και ξάστερα από τον όρο τσίρκο. Ένα τσίρκο όμως, χωρίς καθόλου ζώα, ελεφαντάκια  με τουτού να κάνουν πιρουέτες, λευκές τίγρεις να πηδούν μέσα από φλεγόμενα στεφάνια, ουρακοτάγκοι να κάνουν προστυχιές σε κοπελιές με κλος φουστάκια. Ωστόσο, παρόντες αστειότατοι κλόουν (όχι οι τρομαχτικοί που ξέρετε), αιωρούμενοι ακροβάτες, ευλύγιστα κορμιά και μουσική, μουσικοί και τραγούδι, πολύ τραγούδι! Συνεχώς ακούς όμορφες μελωδίες, με τους περφόρμερς να τραγουδούν λάιβ και η μουσική από ορχήστρα επί σκηνής, μια από αυτές είμαι σίγουρος ότι σας είναι οικεία.



Το γενικότερο παλιομοδίτικο στήσιμο του σόου, με τα νοσταλγικά σκετς των παλιάτσων και τα λύκρα κοστούμια, για τα οποία ποτέ δεν έκρυψα τον απύθμενο θαυμασμό μου από τη μια, το συναισθηματικό ζόρι που περνώ τελευταία λόγω τέλους εποχής (ημερολογιακής και όχι μόνο), είχαν ως αποτέλεσμα να βυθιστώ σε σκέψεις και αισθήματα. Κάθε τραγούδι και ανάμνηση, κάθε κωλοτούμπα και μετάνιωμα που μίλησα σκληρά όταν/εκεί που δεν έπρεπε, κάθε σπάσιμο της μέσης και πείσμα να φέρω πάλι τη ζωή στα μέτρα και τα θέλω μου.


Από την βαθιά ενδοσκόπηση που με διακτίνησε η Αλεγκρία - βρε καθάρματα, έμαθα ότι στην Ελλάδα τη λέγατε κοροϊδευτικά "Αλε ρ γία", αληθεύει; - με ανέσυρε η Ρίκκι μπάζοντάς μας στα παρασκήνια. Πρέπει να σας ενημερώσω ότι η φωτογράφηση κατά τη διάρκεια του σόου απαγορεύεται διά ροπάλου, το ίδιο και στο backstage, αλλά βλέπετε τελικά το μέσον είναι διεθνής πρακτική. Τα φτερά και τα πούπουλα πλέον σε κρεμάστρες, οι παπουτσάρες των γελωτοποιών πεταμένες καταγής, οι χρωματιστοί προβολείς σβηστοί αλλά να καίνε ακόμα, οι περούκες με τις πούλιες σε καλάθια απλύτων πάνω σε αχόρταγα πλυντήρια 


Και δώστου, το Ξωτικό της Αλεγκρίας - παρεμπιπτόντως η Ρίκκι είναι όντως εξωτική με Πορτογαλική, Χαβάιαν και Γερμανική καταγωγή - να μας δείχνει πού γαζώνει, πού μαντάρει, πού σχεδιάζει και τα ολοδικά της αξεσουάρ...για εκείνες τις ειδικές στιγμές:)

 

Κάτι που μας είπε και μου φάνηκε παράξενο αρχικά, είναι ότι οι καλλιτέχνες βάφονται μόνοι τους πριν την παράσταση, δεν έχουν μακιγιέρ. Η Ρίκκι και οι άλλοι παλιοί τους δείχνουν τον τρόπο με το που μπαίνουν στην ομάδα, και ενώ αρχικά τους παίρνει κανά δίωρο ακολουθώντας τις αναλυτικές οδηγίες των καταλόγων, σιγά σιγά γίνεται εύκολη η ρουτίνα.

   
Ανεβοκατεβαίνοντας τους ορόφους και μπαινοβγαίνοντας σε καμαρίνια, είδαμε τους αρτίστες που λίγο πριν είχαν λευκά βαμμένα πρόσωπα και χρυσόσκονη στα μπράτσα, να έχουν μεταμορφωθεί σε νεαρά παιδιά, με γλυκά χαμόγελα και ντροπαλές χειραψίες όταν μας σύστηνε η Ρίκκι. Τα μπράτσα βέβαια, και μετά το ντεμακιγιάζ παραμένουν μπράτσα! Γνωρίσαμε και τις δύο 19χρονες Μογγολίτσες που μας είχαν κουφάνει πριν με τα-λυγίζω-τη-μέση-μου-σαν-πλέιμομπιλ-και-στηρίζομαι-στον-σβέρκο-της φιλενάδας-μου-άμα-γουστάρω! Τις ρώτησα με ύφος επιστημονικό αν έχουν οστά στο σώμα τους κι αυτές απάντησαν αμήχανα ότι και κόκαλα έχουν και όλα τα υπόλοιπα εσωτερικά όργανα. Απορώ πως δεν τους πετάχτηκαν τα τζίτζιλα απ' το στόμα ακόμα με τόσα τσαλακώματα.


Συνεχίσαμε με θαλάμους για μασάζ, κέντρα ελέγχου και το εστιατόριο που σιτίζονται καλλιτέχνες και τεχνικοί. Οργάνωση μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.


Είμαι σίγουρος ότι την Ρίκκι θα την ξαναδώ κάπου/κάποτε κι ας μην ξέρει ούτε η ίδια που θα βρίσκεται σε έξι μήνες. Τις φορές που βρεθήκαμε εδώ στην Πόλη (θα την ξαναδώ για τελευταία φορά την ερχόμενη Κυριακή, πριν το τσίρκο μεταφερθεί σε άλλη πολιτεία) τα χνώτα μας έδειξαν να ταιριάζουν. Δεν είμαι εγώ τόσο χαριτωμένος, μάλλον συχνά μιλώ και άγαρμπα, ποτέ δεν το έκανε αυτό η γλυκομίλητη κοπέλα. Το θέμα είναι ότι και οι δυο μάλλον αναζητούμε ευκαιρίες να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα. Όσο κι αν απαιτεί κάποιες φορές να κάνουμε τα εναέρια κόλπα μας χωρίς κορδόνι ασφαλείας. Το ποθητό κέρδος αξίζει το ρίσκο. Αλεγκρίαααααα!

 maker gif

άι μωρή κουλέ


Είτε φτάσεις με τρένο στην Πόλη, είτε με λεωφορείο, είτε με ταξί από το αεροδρόμιο, κατά το έμπα σου στη Βυζαντινή Της μήτρα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσεις ξυστά από το Γεντικουλέ. Επταπύργιο σημαίνει στα Ελληνικά, μιας και ο Μωάμεθ Β' ο Πορθητής διέταξε να κατασκευαστεί στρατιωτικό θησαυροφυλάκιο - αργότερα μετετράπη σε φυλακές - χρησιμοποιώντας 4 από τους υφιστάμενους πύργους των Θεοδοσιανών Τειχών και προσθέτοντας άλλους τρεις μεγαλύτερους στο εσωτερικό. Γράφοντας παραπάνω για μήτρες, το αστεροειδές σχήμα της κάτοψης του κάστρου θα μπορούσε σουρεαλιστικά να παρομοιαστεί με γυναικείο κόλπο. Σαν να ακούω απ' το βάθος: Καλά ρε συ, από πότε έχεις να δεις μ....; Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε και γι' αυτό, δεν είναι του παρόντος.


Θυμάστε που σας έγραψα παλαιότερα για το κάστρο Ρούμελι Χισαρί; Εεε, το Γεντικουλέ είναι ακόμα πιο παλιό. Αν και δεν έσφυζε ποτέ από ζωή και ευτυχία, δεν χτίστηκε μόνο προληπτικά και τελικά τζάμπα, όπως αυτό του Βοσπόρου. 


Η περιήγηση στο προαύλιο και στις πολεμίστρες των πύργων είναι η χαρά του παιδιού και ο φόβος του υψοκλανιάρη.


Όσο γι' αυτούς που γουστάρουν Ιντιάνα Τζόουνς καταστάσεις, δεν θα μείνουν επίσης παραπονεμένοι. Υποφωτισμένοι πέτρινοι διάδρομοι, στριφογυριστές σκάλες, σκοροφαγωμένα ικριώματα και μπουντρούμια ένα σωρό.


Μια βόλτα στο Γεντίκουλε θα σας θυμίσει και το ομώνυμο τραγούδι, του οποίου η τουρκική βερσιόν υπογραμμίζει (με φωσφοριζέ μαρκαδόρο) την απαισιότητα της συγκεκριμένης ψειρούς από τη μία, την καταπραϋντική επίδραση του ναργιλέ από την άλλη.

Ήταν καιρός να φεύγουμε όταν το όλο δραματικό σκηνικό, ήρθε να επιτείνει η απόπειρα αυτοκτονίας της αιωνόβιας (απ' το μυαλό μου το έβγαλα) χελώνας. Τί πας να κάνεις εκεί μωρή κουλέ!

Related Posts with Thumbnails