ράγες και δεσμοί

Ο αγαπημένος κινηματογραφιστής του blog Γιάννης, μετά την επιτυχία της ταινίας La Πρίγκηπος Bonita, "ξαναχτυπά" με μια ρομαντική ανάγνωση του σταθμού των τραίνων στο Haydarpaşa και μας βάζει στο μουντ φορ ίνοσεντ λαβ.


Η Οδύσσεια ενός..κιοφτέ

Η ιστορία ενός ξεριζωμένου, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της βασανισμένης ζωής των 2 ορφανών, που ξεκίνησαν από τα ταραγμένα Βαλκάνια στις αρχές του 20ού αιώνα, για να εγκατασταθούν στην Τουρκία, όπου άνοιξαν ένα κιοφτετζίδικο, το οποίο θα εξελισσόταν σε μια αυτοκρατορία του κιοφτέ, το Köfteci Ramiz.



Όπως σε όλα τα παραμύθια με τις δακρύβρεχτες ιστορίες και τα στερημένα παιδικά χρόνια των ηρώων τους, έτσι και στην περίπτωσή μας, στο τέλος..αυτοί ζήσανε καλά κι εμείς καλύτερα! Το "καλύτερα" βέβαια, ίσως να είναι λιγάκι υπερβολικό, αλλά στ' αλήθεια τώρα, στο κατάστημα του Ramiz επί της Istiklal (λίγο πιο πάνω από το Ελληνικό Προξενείο, στην απέναντι πλευρά), όλοι εμείς μπορούμε να δοκιμάσουμε καλοψημένους κιοφτέδες και φρέσκες σαλάτες.





Ειδικά για τις σαλάτες, υπάρχει στη βιτρίνα του μαγαζιού ένα salad bar, απ' όπου μπορείς να γεμίσεις το πιάτο σου με ζαρζαβατικά, τουρσιά, ελιές και βότανα και να περάσεις κατόπιν στο τραπέζι, όπου παραγγέλνεις τα κιοφτέ.




Το Ramiz προσφέρει μια εναλλακτική στα παραδοσιακά κιοφτετζίδικα, με τα παλαιικά σαλόνια και τα λαμαρινένια τραπέζια, πλασάροντας το προϊόν του σε ένα αμπαλάζ μοντέρνο, καθαρό και light. Όσο κι αν τα κιοφτέ του δεν διεκδικούν δάφνες (συμπαθητικά τα λες), το όλο πακέτο, το καθιστά μια ενδιαφέρουσα επιλογή.

Πετώντας πάνω από το Αιγαίο

Σε μια από τις τελευταίες επισκέψεις μου στην Αθήνα, πέταξα με μια από τις 2 καθημερινές πτήσεις της Ολυμπιακής, από το Διεθνές Αεροδρόμιο Ατατούρκ της Πόλης.



Μετά την αναδιάρθρωσή της εταιρείας, παρατήρησα ορισμένες αλλαγές στον τρόπο αναγγελίας των πτήσεων και των οδηγιών ασφάλειας, όπως επίσης και στις στολές των αεροσυνοδών. Έχω ακόμα, την αμυδρή εντύπωση πως βλέπω και περισσότερα χαμόγελα από όσα στο παρελθόν.



Η πτήση διαρκεί μόλις 55 λεπτά με 1 ώρα και μέχρι να απογειωθείς, ετοιμάζεσαι για την προσγείωση. Σερβίρεται παρ' όλα αυτά, πρωινό ή γεύμα, ανάλογα με την ώρα της πτήσης. Ένα κρουασανάκι, ένα σαντουιτσάκι σε αραβική πίτα και ένα γιαουρτάκι με μέλι, ήταν το δικό μου κολατσιό.




Στο περιοδικό που διανέμεται στους επιβάτες, είχε αφιέρωμα στην Πόλη. Αν εξαιρέσουμε μερικά λαθάκια και κάποιες τετριμμένες προτάσεις, ήταν συμπαθητικό.



Πέρα από την Ολυμπιακή, το δρομολόγιο ATH-IST εξυπηρετείται επίσης από την Aegean Air και τις Turkish Airlines. Ανάλογα με τις ώρες που σας βολεύουν, τη διαθεσιμότητα και τις τιμές, μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα στις 3 εταιρείες. Μακάρι, να έμπαιναν στο παιχνίδι κι άλλοι "παίχτες", ώστε να είχαμε εμείς οι επιβάτες ακόμα περισσότερες επιλογές και φυσικά χαμηλότερες τιμές. Αν τσεκάρετε πάντως τακτικά τα sites, θα βρείτε πιθανότατα ευκαιρίες. Σας περιμένω!

"Ταξίδια" στην Πόλη

Πάνε 2-3 βδομάδες που τα "Ταξίδια", το ένθετο της εφημερίδας Καθημερινής, είχε αφιέρωμα στην Πόλη. Το επιμελήθηκε ο Αλέξανδρος Μασσαβέτας, δημοσιογράφος και συγγραφέας που ζει τα τελευταία χρόνια εδώ.




Ήταν οι αναγνώστες του blog, που με ενημέρωσαν για την αναφορά του δημοσιογράφου στο Angelis and the Istanbul, το οποίο συμπεριέλαβε στα χρήσιμα αναγνώσματα πριν την επίσκεψη στην Πόλη.




Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον Αλέξανδρο για την εκτίμηση που δείχνει στη δουλειά μου, όπως και την αναγνώστρια και φίλη Αννέτα Σ. και τον Στέλιο, από το συνοδοιπόρο Εις την Πόλιν, για το σκανάρισμα και την αποστολή του άρθρου.

κι εγώ το 'χα καμάρι!

Με περισσή χαρά πήρα στα χέρια μου τα παπούτσια που μου έκανε ο Χασάν ουστά, τα οποία αν και δεν φοράω πολύ συχνά (ειδικά όταν ανεβοκατεβαίνω τους λόφους της Πόλης), μ' αρέσουν τόσο!



Πόνεσε η ψυχή μου χτες, όταν στα σκουπίδια της γειτονιάς,



βρήκα αυτό:



Δεν είμαστε καλά! Και μετά λένε πως στο Ταρλάμπασι ο κόσμος πεινάει!


Λούμπεν καφενές

Πάντοτε έλκομαι από τα απλά και ανεπιτήδευτα μέρη, καφέ χωρίς καναπεδάκια, εστιατόρια χωρίς βαριά art de la table, γκαρσόνια δίχως στολές, γραβάτες και παπιγιόν (στην Τουρκία, ακόμα και σε μαγειριά οι υπάλληλοι είναι ντυμένοι πολύ επίσημα). Τότε είναι που απολαμβάνω στιγμές χαλάρωσης και αισθάνομαι οικεία. Αυτό μάλλον οφείλεται στη λαϊκή μου καταγωγή και στις ευτυχισμένες οικογενειακές αναμνήσεις από χασαποταβέρνες και οβελιστήρια.



Στην παραλία του Cadde Bostan στην Ασιατική πλευρά της Πόλης, δύσκολα θα βρεις τέτοια μαγαζιά, αντίθετα, όλα έχουν (ή προσπάθησαν τουλάχιστον) πλασαριστεί ως στυλάτα, κομψευόμενα, ευρωπαϊκά μπιστρό.



Απέναντι από το Zanzibar Cafe, που πήραμε το πρωινό μας τις προάλλες, ανακαλύψαμε ένα απλό καφενέ πάνω στην αμμουδιά, με πλαστικές καρέκλες και ξύλινα τραπέζια (ή τάβλες από νοβοπάν), με έναν αέρα "από τα παλιά".





Εδώ, οι άνθρωποι δεν φορούν πράσινα καπελάκια, με σήμα μια γυμνόστηθη γοργόνα, για να σου ψήσουν τον καφέ. Ο Ντενιζτζάν (μπορεί να αποδοθεί ως Ψυχή της Θάλασσας), ο μικρός μπουλουκάκος δε, που μας εξυπηρέτησε άψογα, είναι συνονόματος με το ψαροκάικο του μπαμπά του, του ιδιοκτήτη του καφενέ. Πόσο μου θύμισε όλο αυτό, κάτι από Κυκλάδες!


Κοτο-σαρμάς

Πολλές φορές καταφεύγω στο Balkan Lokantasi του Buyuk Parmak Kapi sokak, για νόστιμα και φτηνά "σπιτικά" φαγάκια. Το μενού εναλλάσσεται καθημερινά, πάντοτε υπάρχει κάτι καινούριο να δοκιμάσεις. Τις προάλλες, μου έκανε κλικ ένα περίεργο ασπρουλιάρικο μπαλάκι, που με ενημέρωσαν ότι ήταν σαρμάς κοτόπουλου.



Ο σαρμάς έχει γέμιση από αρακά, μελιτζάνα, καροτάκι και άλλα ζαρζαβατικά και κολυμπάει σε κόκκινη αραιή σαλτσούλα.



Αν και η εμφάνιση του αρχικά μπορεί να σε απωθήσει, η γεύση του σε εκπλήσσει ευχάριστα. Ελπίζω την επόμενη φορά να με ξαναπεριμένει αχνιστό-αχνιστό, στη βιτρίνα του Balkan!


Οικολόγοι...κατά λάθος

Όλοι όσοι επισκεφτήκατε την Πόλη, θα έχετε δει σίγουρα κάποιους ταλαίπωρους τύπους, που σέρνουν μεγάλα τσουβάλια επάνω σε καροτσάκια, να μαζεύουν χαρτιά και πλαστικά, βουτώντας μέσα σε κάδους και σωρούς σκουπιδιών.



Έβλεπα πολλούς από αυτούς να περνούν κάτω από το σπίτι μου, μέχρι που ανακάλυψα..τη γιάφκα τους! Ένα τετράγωνο πιο κάτω, υπάρχει μια υπαίθρια "Μονάδα Ανακύκλωσης", με στοιβαγμένα χαρτόνια, που περιμένουν χονδρέμπορους να τα αγοράσουν και - ένας Αλλάχ ξέρει πώς - να τα αξιοποιήσουν.



Αν και δεν είναι οι περιβαλλοντικές ανησυχίες που ωθούν τη συγκεκριμένη διαδικασία, το κέρδος (οικονομικό και περιβαλλοντικό) της επανάχρησης των ξεφτισμένων χαρτόκουτων, είναι μεγάλο. Ελπίζοντας σε μια συντονισμένη κρατική πολιτική ανακύκλωσης, τα "στελέχη" αυτού του πρωτόγονου Υπουργείου Περιβάλλοντος, δε φορούν γραβάτες και κοστούμια, αλλά μάλλινους σκούφους και μπαλωμένα γάντια εργασίας..


Aιωνία του η μνήμη +++

Οι κακούργοι, μας κλείσανε την Όαση του ναργιλέ! Πήγα προχτές για ψώνια στα μαγαζάκια του Κιουτσούκ Παζαρί και τρύπωσα στο παλιό χαμάμ με μεγάλη αγωνία. Το χαμάμ είχε μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε ένα απίθανο ναργιλετζίδικο. Οι φόβοι μου δυστυχώς επαληθεύτηκαν: οι θολωτές αίθουσες, με τις ριπές φωτός να δίνουν ονειρική διάσταση στο φουμάρισμα, δε μύριζαν πλέον ευωδιαστό πεπόνι και γλυκό βύσσινο.



Έκλεισε λόγω τις απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Αν και πολλά ναργιλέ-καφέ, συνεχίζουν να λειτουργούν (στα φανερά ή στα κρυφά) τα κλειστά σαλόνια τους, η μοίρα ήταν άδικη για το αγαπημένο αυτό καφέ.



Δείτε τις φωτό, από το μαραζωμένο καπνιστήριο και κλάψτε μαζί μου. Να είμαστε γεροί να το θυμόμαστε, αιωνία του η μνήμη +++


Istanbuuuuuuuuuuul stop!!!!

Το post και οι φωτογραφίες στάλθηκαν από τη Δέσποινα Χ.

Οι φωτογραφίες είναι από Camlıca, από την έκθεση τουλίπας, που είχα επισκεφτεί πέρυσι







και το αγαπημένο μου içli köfte!!



ΥΓ: Το Istanbuuuuul stop, είναι μία φράση που λένε οι υπάλληλοι του τρένου όταν φτάνει στην Πόλη
Related Posts with Thumbnails