τ' απομεινάρια ενός brunch

  
Έχω πολλά χρόνια που ξεπέρασα το σύνδρομο της "Κυριακάτικης Μελαγχολίας". Από τότε δηλαδή που άρχισα να εργάζομαι και είχα μόλις 2,5 μέρες για την πάρτη μου - Παρασκευή απόγευμα με Κυριακή βράδυ - οπότε αγκυλώσεις του τύπου "έφτασε μεσημέρι Κυριακής και αύριο ποιός πάει στη δουλειά", δεν έχουν καμιά θέση στην παλέτα των συναισθημάτων μου. Ειδικά δε, τις περιόδους σκληρής εργασίας που η μόνη ελεύθερη μέρα είναι η Κυριακή! Το ίδιο συμβουλεύω και σε σας. Σηκωθείτε αργούτσικα (όχι μετά τις 13:00 όμως), ρίχτε νερό στη μούρη, πλύντε δόντι, τυλίχτε στο λαιμό ένα κασκόλ και ξεχυθείτε στο δρόμο. Καλές οι χειμωνιάτικες βόλτες δε λέω, αλλά όπως έλεγε κι ο Νεύτωνας (απ' το μυαλό μου το έβγαλα αυτό), ποτέ με άδειο στομάχι. Η αξία του πρωινού γεύματος, του οποίου ως γνωστόν είμαι δηλωμένος θιασώτης, τους κρύους μήνες είναι ακόμα πιο ανεκτίμητη! Πολύ το παπάρησα όμως για να φτάσω στο παρασύνθημα, που δεν είναι άλλο από το μπραντς που κάναμε με την Ιπέκ (την έτερη συγκάτοικο) στον 5ο Όροφο (τουρκιστί 5. Kat), που βρίσκεται 5 λεπτάκια από το σπίτι μας.

 

Παρεμπιπτόντως, κάθε φορά που ακούω brunch μου 'ρχεται στο μυαλό ένα γλυκό παιδάκι που εξηγούσε στους φίλους του με περισσή αυτοπεποίθηση: ρε 'σεις, το μπραντς είναι ένα απεριτίφ. Τί γλυκό! To 5. Kat είναι ένα από τα πρώτα μπαρ-εστιατόρια που άρχισαν τη μόδα του ρουφ γκάρντεν στην Πόλη. Στεγάζεται σε ένα από τα παλιά απαρτιμάν του Τζιχάνγκιρ, στον τελευταίο όροφο και στην ταράτσα του.


Χειμώνα καλοκαίρι μπορείς να φας, να πιεις και να λικνιστείς με μουσικές, θαυμάζοντας απρόσκοπτα τη θέα προς την πρώτη γέφυρα του Βοσπόρου, την Ασιατική πλευρά και την Ιστορική Χερσόνησο (όχι τόσο απρόσκοπτα βέβαια προς την τελευταία).


Πρωινό σερβίρεται καθημερινώς, τις Κυριακές όμως (από τις 11:00 έως τις 15:00) στρώνεται επιπλέον ανοιχτός μπουφές με όλα τα καλά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Προφήτη Μωάμεθ μαζί. Πράγματι, η ποικιλία των νοστιμιών είναι υπερπλήρης, χωρίς όμως εξτρίμ υπερβολές. Πώς να σας το εξηγήσω αυτό καλύτερα δεν ξέρω, αλλά έτσι αισθάνεσαι. Οι φωτό μπορεί να μη μεταφέρουν τη νοστιμιά των φαγητών και τον όμορφο, απλό και λειτουργικό τρόπο που όλα είναι αραδιασμένα μιας και τραβήχτηκαν κατά το τέλος του γεύματος, αφού ως αληθινός ρεπόρτερ πρώτα ζω (εν προκειμένω χλαπακιάζω) και μετά φωτογραφίζω. Τί ομελέτες - με κολοκύθι, με μανιτάρια, με πατάτα (η καλύτερη!), μενεμένη - τί μπορέκια, τί σουτζούκια/λουκάνικα με σαλτσούλα, κρέπες με κοτόπουλο, κρέμα και τυρί, διάφορα τυράκια και αλλαντικά, σαλατούλες πράσινες, με φακές ή άλλα όσπρια και μυρωδικά και πολλά πολλά ακόμα που ξεχνώ.



Και γι' αυτούς που είναι περισσότερο του ελαφρού ρεπερτορίου, δεν θα μείνουν παραπονεμένοι. Μούσλι και κορνφλέικς με γάλα, φρούτα εποχής ή αποξηραμένα, καρύδια, μαρμελάδες, μέλι, βουτυράκι, γιαούρτι και δεν το συζητώ για το τσάι και το χυμό πορτοκαλιού που ρέει άφθονο! Όσο για τους γλυκατζήδες, οι πεντέξι επιλογές όπως σεκέρ παρέ, μωσαϊκό (ή κορμός αν προτιμάτε), μηλόπιτα και κάτι άλλο μαλακό σαν λευκός αφρός πασπαλισμένος με ινδοκάρυδο, που ενώ είχα ήδη σκάσει, έβαλα ακόμα ένα κομμάτι στο πιάτο, τόσο πολύ που μ' άρεσε!



Αν και είχα διαβάσει από πριν στο site του εστιατορίου την τιμή του μπραντς (30 λίρες το άτομο), μετά από την επιτόπια δοκιμή που μας εντυπωσίασε με την ποικιλία και την ποιότητα και φυσικά την απίθανη θέα, αρχίσαμε να φοβόμαστε για καμιά άσχημη έκπληξη στο λογαριασμό, αναλογιζόμενοι ειδικά τις τσουχτερές τιμές των κυρίως μενού. Ευτυχώς οι φόβοι μας αποδείχθηκαν αναίτιοι και ήρθε ολοστρόγγυλος 60TL, όσο περίπου θα πληρώναμε και σε οποιοδήποτε άλλο πρωινατζίδικο της Πόλης. Ελπίζω να κρατηθούν σ' αυτά τα επίπεδα τόσο η ποιότητα όσο και η τιμή, και με βλέπω να ξεχειμωνιάζω στον 5ο Όροφο, παρακαλώντας τους φίλους να μου βαράνε μαλακά την πλάτη για να ρευτώ και να πάω για ακόμα ένα γέμισμα στον μπουφέ. Δεν θ' απομείνει τίποτα την επόμενη φορά, σας το λέω!

μ' έχει πιάσει μια σπαρίλα / ρέκλα

κλεμμένα από το slang.gr

Ορισμός: 6
Λήμμα: 6
 
Η απόλυτη ανία, βαρεμάρα, έλλειψη κινήτρου και όρεξης για οποιαδήποτε κίνηση ή μετακίνηση. Πιθανώς προέρχεται από τον σπάρο, κατά τα λεγόμενα, το πιο βαρεμένο ψάρι της θάλασσας. Πρωινή / κυριακάτικη σπαρίλα, μ' έχει πιάσει σπαρίλα, τον έφαγε η σπαρίλα κτλ.
 
Από: kiro την: 12/02/08
 
Σχόλια
(12/07/09)
Ο ΑΛΛΟΣ
Όντως, βγαίνει από το σπάρο. Δεν ξέρω για τις συνήθειές του (αν και είναι από τα ελάχιστα ψάρια που ξέρω να αναγνωρίσω η άχρηστη πληροφορία της ημέρας), αλλά η λέξη σπάρος χρησιμοποιόταν με την έννοια τεμπέλης παλιότερα. Θυμάμαι ότι το είχα δει σ' ένα βιβλίο, όχι πιο πρόσφατο από τη δεκαετία '50. Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο αναφερόταν σε μία κατασκήνωση, και οι κατασκηνώσεις (τουλάχιστον η συγκεκριμένη, από την οποία πέρασα κι εγώ πολλές δεκαετίες αργότερα) έχουν τη δική τους αργκό. Αλλά δε νομίζω ο σπάρος να λεγόταν μόνο από κατασκηνωτές και η σπαρίλα να απέκτησε πανελλήνια διάδοση.

 

ρέκλα, ρέχλα

Ορισμός: 6
Λήμμα: 6
 
Κατάσταση κατά την οποία παρουσιάζεται έντονα η τάση για τεμπελιά και απραγία.

Η κατάσταση αυτή μπορεί να παρουσιαστεί όπου και όποτε, με απαραίτητη όμως προϋπόθεση την απουσία οποιασδήποτε υποχρέωσης.

Κατά συντριπτική πλειοψηφία, τυχαίνει να παρουσιάζεται μετά από κατανάλωση ποσοτήτων φαγητού (και δη μεσημεριανές ώρες με ηλιοφάνεια) ή διαφόρων ουσιών (οινοπνεύματος, μαριχουάνας κ.α., ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών), ακόμα και σε συνδυασμό των παραπάνω.

Βασικό συστατικό της κατάστασης αυτής είναι, τις περισσότερες φορές, ο ήλιος και η γενικότερη καλοκαιρία ενώ το παγκάκι μαζί με το κρεβάτι είναι τα συνηθέστερα σημεία στα οποία μπορεί να συμβεί.

Συνώνυμα: βαράω ντάγκλες, φιδιάζω (λιάζομαι δηλ. σαν το φίδι) κ.α.
 
Παράδειγμα
Σόρυ αλλά δεν είμαι για να κουνηθώ. Άδειασα δυο μακαρονάδες και με έχει πιάσει μια ρέκλα... είναι και ο ήλιος που μου φιλάει το κούτελο...

σήμερα είσαι, αύριο γιοκ!


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 6ης Οκτωβρίου 2011. Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες εκ των υστέρων θα δημοσιεύονται και στο μπλογκ.

- τί είναι ο άνθρωπος; (δις)
- αμάν ρε Αγγελή το πες μια φορά δε σ' αντέχω, μην το ξαναπείς!
- αμ θα το ξαναπώ αγαπητοί μου, θα το ξαναπώ!
- τί είναι ο άνθρωπος; (δις), ένα τίποτα!


Όλοι μας έχουμε ξεστομίσει την παραπάνω κοινοτοπία, όπως επίσης κάθε που πετυχαίνουμε στο δρόμο μια νεκροφόρα, φτύνουμε στον κόρφο μας και ξύνουμε τ' απόκρυφά μας! Φυσικά, όλα αυτά τα θεατράλε, αν ο νεκρός δεν είναι φίλος ή κοντινός συγγενής μας, γιατί τότε τα πράματα είναι ζόρικα.

Ήξερα ότι οι μουσουλμανικές κηδείες, έχουν διαφορετικό διαδικαστικό από τις χριστιανικές, αλλά δεν είχα παρευρεθεί έως τώρα σε καμία. Το τελευταίο διάστημα όμως, σα να 'πεσε περονόσπορος και "προσκλήθηκα" σε 3 απανωτές, ώσπου εμπέδωσα τις διαφορές. Πρώτη και κύρια, το φέρετρο δεν εισέρχεται στο τζαμί και η νεκρώσιμος ακολουθία λαμβάνει χώρα στο προαύλιο. Δεύτερη, ο νεκρός θάβεται χωρίς το φέρετρο, καλυμμένος σε λευκό σάβανο. Τρίτη και σίγουρα ΠΙΟ κύρια, δικαίωμα να προσευχηθούν μπρος στο νεκρό έχουν μόνο οι άντρες, με τις γυναίκες να καλύπτουν το κεφάλι και να παρακολουθούν από απόσταση, κάνοντας απλώς δεήσεις με κλειστές τις παλάμες! Ούτε θέλω να φανταστώ την περίπτωση μάνας που έχασε το μονάκριβο παιδί της και δεν της επιτρέπετε να αγκαλιάσει το άψυχο κορμί του. Επειδή όμως πιάνεται η καρδιά μου και μόνο που το σκέφτομαι, ας επιστρέψουμε στο χωροθετικό κομμάτι της κηδείας.

Τις περισσότερες φορές, η μαρμάρινη βάση που τοποθετείται το κιβούρι βρίσκεται στο προαύλιο του τζαμιού, το οποίο με τη σειρά του συνήθως περιφράσσεται. Όχι πάντα όμως. Κι εδώ ερχόμαστε στο θέμα μας! Στην περίπτωση του Φιρούζ Αγά, του τζαμιού της ενορίας μας δηλαδή, τον προαύλιο χώρο καταλαμβάνουν 4 καφέ/εστιατόρια και το μάρμαρο έχει ολόγυρά του τραπεζοκαθίσματα. Τις περισσότερες ώρες, πεινασμένες μασέλες ανοιγοκλείνουν θορυβωδώς, καλαμάκια στουμπώνουν από παχύρρευστο αϊράν, ακούς συνεχώς πνιχτά ρεψίματα! Όταν όμως γίνει το κακό και κάποιος φύγει για το μεγάλο ταξίδι (ενίοτε από τις φραγμένες αρτηρίες λόγω των βουνών κεμπάπ) το σκηνικό αλλάζει. Όχι και πολύ βασικά, απλώς τα τριγύρω τραπέζια μαζεύονται, το γκαρσόν αφήνει το δίσκο σερβιρίσματος και πιάνει τη σκούπα, βρέχει και με λίγο νεράκι για να μην κολλάνε τα χυμένα τσάγια.

Η νεκροφόρα έρχεται, η εγκιβωτισμένη σωρός αποτίθεται στο μαρμάρινο θρόνο της, ο ιμάμης ξεκινά τις προσευχές για το καλό κατευόδιο, οι άρρενες συγγενείς / φίλοι κοντεύουν, οι θήλεις αλάργα και αυτό είναι όλο. Υπόθεση 15 λεπτών.

Η ζωή γυρίζει στους συνήθεις ρυθμούς. Τα τραπεζάκια επιστρέφουν, τα μάγουλα ξαναμπουκώνουν, το ίδιο και τα ρεψίδια. Παρόλες τις ενστάσεις, η απλότητα της τελετής και η βραχεία διάρκειά της είναι ανακουφιστικές. Μια ψυχή που 'ναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα δε λένε; Και πόσο μάλλον δε, αν η ψυχή ήδη έχει βγει. Σόρρυ για το μακάβριο του θέματος, αλλά να μην τα ξαναλέμε:
- τί είναι ο άνθρωπος; (δις)
Başınız sağolsun, ζωή σε λόγου σας..

Το σάουντρακ της ανάρτησης επιλέχθηκε από τον αγαπητό φίλο Τένσι που θα γεράσουμε στο ίδιο σπίτι, μαζί με ακόμα 2-3 παράξενους τύπους & μπόλικες γάτες να μας περιτριγυρίζουν. Όπως σχολιάζει κάτω από την αναδημοσίευση στο FB: "Όσο σκέφτομαι ότι τρώγαμε, πίναμε και γελούσαμε εκεί όπου σε κάποια άλλη στιγμή ήταν ένα φέρετρο ανατριχιάζω!". Ευχαριστούμε για την Diamanda, Τένσι!


μάγια στο Καράκιοϊ


Συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι ότι όταν επισκεπτόμαστε μια χώρα, καλό είναι να εισχωρούμε στην κουλτούρα της μέσω (και) του γαστριμαργικού της πολιτισμού. Στην Ιστάνμπουλ, μπορεί η πλειοψηφία των αυθεντικών γεύσεων να μαγειρεύεται σε μικρούλια φαγάδικα όπου συνωστίζονται ντόπιοι και είναι και φτηνά, αλλά υπάρχουν και άλλα που προσεγγίζουν την παραδοσιακή κουζίνα με μια φρέσκια ματιά, σε πιο εκλεπτυσμένο περιβάλλον, αλλά με τσιμπημένες τιμές. Δεν θα μπατάρεις βεβαίως οικονομικά, αν ξοδέψεις μια φορά λίγα παραπάνω για να φας κάτι ιδιαίτερο. Αρκεί βέβαια να το αξίζει. Ελάτε να βάλουμε στο καντάρι ποιότητας/τιμής το Maya Lokantasi στο Καράκιοϊ. Βρίσκεται πολύ κοντά στη γέφυρα του Γαλατά, καμιά πενηνταριά μέτρα από τον διάσημο μπακλαβατζή Güllüoglu.


Η Didem, η νεαρή σεφ και ιδιοκτήτρια του εστιατορίου, μετά την αποφοίτησή της από το Γαλλικό Ινστιτούτο Μαγειρικής της Νέας Υόρκης, δούλεψε σε εστιατόρια του εξωτερικού και της Πόλης, πριν ανοίξει το Maya την Άνοιξη του 2010. Από τους πρώτους μήνες κιόλας, οι κατσαρόλες, τα τηγάνια και τα κοφτερά μαχαίρια της, άρχισαν να απασχολούν τα διεθνή και εγχώρια μέσα, αφού έδειχνε ότι έχει κάτι νέο να πει.  Ακούστηκε στην πιάτσα, πως η σφριγηλότητα των πιάτων της δεν οφειλόταν σε μπότοξ, αλλά μάλλον σε ολικό λίφτινγκ...μαζί και με λιποαναρρόφηση.


Πολλές φορές ξεκίνησα να πάω, αλλά πότε με μούδιαζε η νεωτερίστικη προσέγγιση, πότε η παρέα ξινιζόταν για τις τιμές εκτός μπάτζετ, μια Δευτέρα βράδυ το πήρα απόφαση, έλα ντε που είναι η μοναδική εβδομαδιαία σταλιά ξεκούρασης της κουζίνας! Να μην τα πολυλογώ, οι συνεχείς αναβολές μου έσπασαν μεν τα νεύρα, μου βγήκαν δε σε καλό. Δυο αγαπητοί φίλοι μου έκαναν δώρο γενεθλίων ένα δείπνο για δύο. Να είναι καλά τα παιδιά! Ρομαντικό δείπνο για δύο, αλλά μόλις το προηγούμενο απόγευμα είχαν γκρεμιστεί τα πάντα στη ζωή μου, αφήνοντάς με μετέωρο και τσακισμένο... Το κενό ήρθε να καλύψει η καλή μου η Σταυριανή. Δεν τη χάλασε εδώ που τα λέμε! Ούτε που λυτρώθηκα από το δεσμό που ούτως ή άλλως δεν ενέκρινε, ούτε για το δείπνο φυσικά! Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και κατηφορίσαμε (με ταξί) για το Maya. Ο κατάλογος μικρός - μια σελίδα όλα μαζί: Ορεκτικά / Κυρίως / Γλυκά - μας κάνει καλή εντύπωση. Οι εποχές των δωδεκάτομων εγκυκλοπαιδιών με της Παναγιάς τα μάτια, είναι ξεπερασμένες, δε συμφωνείτε; 

  • Για πρώτα, παραγγέλνουμε κολοκυθοκεφτέδες με μια σως γιαουρτιού, σαν αραιό τζατζίκι (10TL).

Μου θύμισαν στη γεύση, αυτούς της γιαγιάς μου της Χρυσάνθης. Ελαφρύ τηγάνι, κριτσανιστοί απ' έξω μελάτοι από μέσα, νόστιμοι πολύ. Κάτι παπάρες που έκανα, άλλο πράμα! 

 
  •  Ψητό χταπόδι με κόκκινο κρεμμύδι και ελαιόλαδο (20 TL), ξαπλωμένο σε φετούλα φρυγανισμένου ψωμιού.

Η Σταυριανή λέει ότι ήταν το πιο γευστικό και καλοψημένο χταπόδι που έφαγε ποτέ στην Τουρκία. Φυσικά, δεν ήταν σαν αυτά που απολαμβάνει στις ψαροταβέρνες του Γερολιμένα, αλλά πώς να το κάνουμε τώρα;

  • Αρναούτ τζιερί με τριμμένο κρεμμύδι και ξύσμα λεμονιού (15TL). Μπορείτε να μου εξηγήσετε παρακαλώ, πώς μια τόση δα κίτρινη κουτσουλίτσα, αλλάζει τη γεύση ενός πιάτου;
  • Περνώντας τώρα στα κύρια, η Σταυριανή προτίμησε να κολυμπήσει, επιλέγοντας καραμελιζέ λαβράκι με φρέσκο βερίκοκο και πράσινη σαλάτα (29 TL). Μπορεί να ξενίζει κάποιους ο συνδυασμός ψάρι - φρούτο, αλλά εμάς δε μας πείραξε αυτό. Αν και ήταν νόστιμο, δεν βρήκαμε την ένταση που περιμέναμε για να συγκλονιστούμε. Όπως λέει και η ίδια, ούτε θαλασσίλα, ούτε φρουτίλα.
  • Εγώ πάλι, πήγα για βοσκή, διαλέγοντας αρνάκι ψημένο για πολύ πολύ πολύ ώρα καλυμμένο στο φούρνο, συνοδεία ιτς πιλάφ (συκωτάκι, κουκουνάρι, σταφίδες, κανέλα) (33 TL) - και τα δυο  λουσμένα με κόκκινο κρασάκι. Δεδομένου ότι τρελαίνομαι για γλυκές γεύσεις, μου άρεσε πολύ. Το αρνάκι έλιωνε στο στόμα!
  • Ήρθε κι η ώρα του επιδορπίου, με παγωτό βανίλια και σος φράουλας (10 TL) πάνω σε κιαΐτ χελβασί (κάτι σαν χαλβαδόπιτα Σύρου) για τη Σταυριανή. Απλώς ευχάριστο..
  • Εγώ προτίμησα κάτι πιο κοντά στη Γαλλική - Δραμινή  μου καταγωγή, μια κρεμ μπριλέ (12 TL). Πριν προλάβετε να με κράξετε, μ(ουχ)αλεμπί με σπόρια κόλιανδρου ήταν, με καμένη ζάχαρη. Πραγματικά ιδιαίτερο!

Αν στην ώρα των μαθηματικών δεν κάνατε κοπάνες για να γκομενίζετε, η σούμα ως τώρα βγαίνει γύρω στις 130 λίρες. Προσθέστε και 50 - 70 ακόμα για ένα μπουκάλι κρασί και έχουμε μια ολοστρόγγυλη διακοσάρα στο λογαριασμό. Με την τρέχουσα ισοτιμία, το ποσό ισοδυναμεί με 80 ευρουλάκια. Νομίζω ότι στην Αθήνα, σε ένα αντίστοιχο εστιατόριο, το δείπνο θα κόστιζε παραπάνω, όχι;


Το πόρισμα τώρα: Το Maya Lokantasi αποτελεί ένα προσεγμένο εστιατόριο, με γεύσεις που πιο ταιριαστά περιγράφονται ως μεσογειακές παρά αμιγώς τουρκικές, αν και σε κάθε σχεδόν πιάτο αυτό επιδιώκεται. Οι μερίδες (κυρίως το λαβράκι) είναι μικρές, αλλά μάλλον έτσι προτάσσει το ύφος αυτής της κατηγορίας εστιατορίων. Χωρίς να είναι πολύ ακριβό, σου δίνει μια ευχάριστη αίσθηση διακριτικής πολυτέλειας, (ευτυχώς) με κάζουαλ αέρα. Ειδικά το μεσημεριανό μενού, είναι αρκετά πιο οικονομικό. Κάπου κάπου, δεν είναι κι άσχημο ν' απαρνιόμαστε τα λούμπεν κολήμματά μας  και να χαρίζουμε στιγμές χλιδής και κορδέλες στον εαυτό μας. Αρκεί βέβαια, να μην πρόκειται για φύκια. Αλλά στο Maya μάλλον, οι κορδέλες είναι από καθαρό μετάξι..
Related Posts with Thumbnails