556η επέτειος της Άλωσης

29η Μαΐου

Αποφράδα ημέρα κατά την Ρωμαίικη/Χριστιανική παράδοση η σημερινή. Ιδωμένο βέβαια το γεγονός από την άλλη πλευρά, αποτελεί έναν σπουδαίο θρίαμβο των Οθωμανών.


Η επέτειος της Άλωσης (Κατάκτησης, όπως την αποκαλούν οι Τούρκοι) εορτάζεται με φαντασμαγορικό τρόπο, υπαίθριες συναυλίες, πυροτεχνήματα και αναπαραστάσεις της πολιορκίας και της κατάκτησης από τον Μωάμεθ Β' τον Πορθητή, του επικεφαλής του Οθωμανικού στρατού.



Στην πλατεία του Σουλτάν Αχμέτ, Οθωμανική μουσική και βίντεο από τη σύγχρονη Ιστάνμπουλ πλημμύρισαν τον χώρο και προκάλεσαν ενθουσιασμό στους παρευρισκόμενους θεατές.



Οι γυαλιστερές στολές των "στρατιωτών" πάντως, αρκετά αστείες, δεν φαίνονται εδώ που τα λέμε και ιδιαίτερα ανθεκτικές για οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση..

Τζαζ - Ψαράκι σημειώσατε Χ

Μια σταλίτσα μαγαζάκι, αλλά τόσο ιδιαίτερο και μερακλίδικο. Ο Ισμαήλ με τη γυναίκα του ψήνουν και τηγανίζουν ότι φρέσκο βρίσκουν καθημερινά στην ιχθυόσκαλα του Κουμ Καπί. Ο κατάλογος του εστιατορίου είναι γεμάτος με ψαρολιχουδιές, αλλά κάθε μέρα οι τιμές αλλάζουν ανάλογα με την εποχικότητα και τις ψαριές.

 

Ωραία γκουρμεδιά, την οποία γεύτηκα είναι το balik durum, ένα τυλιχτό σε λεπτή πιτούλα σάντουιτς με ψάρι και καραμελωμένο κρεμμύδι. Επίσης η ψαρόσουπα με αλεσμένα ζαρζαβατικά και κομματάκια ψαριού, είναι ότι πρέπει για το στομάχι κάθε οδοιπόρου.



Ο σεφ είχε παλαιότερα μια ταβέρνα στην posh γειτονιά του Bebek, αλλά τώρα προτίμησε την πολύβουη και χρωματιστή γειτονιά του Γαλατά, λίγα μέτρα από τον ομώνυμο πύργο.



Η μουσική τζαζ δίνει έναν lounge τόνο στο μικροσκοπικό (2 τραπεζάκια και ένα μπαράκι με 3 σκαμπώ) εστιατόριο, που το καθιστά φιλόξενο και ζεστό!

Τρώγε ψηλά..κι αγνάντευε!

Ανεβαίνοντας από τη είσοδο του εστιατορίου Κονάκ δεν φαντάζεσαι τί θέα θα αντικρίσεις στην ταράτσά του.



Ο κατάλογος των νοστιμιών είναι πληθωρικός, περιλαμβάνοντας σούπες, κρύα-ζεστά ορεκτικά, δροσερές αλλά χορταστικές σαλάτες, ζυμαρικά, ψητά, και φυσικά γλυκά! Άλλωστε το μέρος έγινε εξαρχής γνωστό για τα επιτεύγματα της κουζίνας του στη ζαχαροπλαστική. Μην περιμένετε όμως μπακλαβάδες και κιουνεφέ, οι επιλογές είναι πιο δυτικές: εκλέρ, μιλφέιγ, τσιζκέικς κ.ά.





Η κρεμαλί-μανταρλί σούπα μου ήταν χυλωμένη και γευστική, λειτουργώντας ως μια ιδανική καυτή πισίνα για τα φουρνιστά ψωμάκια που τη συνόδευαν. Για κυρίως κινήθηκα σε Μακ δρόμους, ένα τσιζμπέργερ με country πατάτες και σαλατούλα λάχανο-καρότο-μαγιονέζα-χορς ράντις σος, που μ' έκανε να το φάω από λαιμαργία, αν και είχα χορτάσει, με αποτέλεσμα να συρθώ μέχρι την έξοδο, σκασμένος από το φαγητό!


ΥΓ: Θα επανέλθω σ΄αυτήν τη θαυμάσια ταράτσα, μιας και προσφέρει κάθε Κυριακή brunch. Θα ερχόμουν την προηγούμενη εβδομάδα, αν δεν ξυπνούσα στις 17.30, μετά από ένα άγριο σαββατιάτικο ξεφάντωμα!

Ριφάτ..ένας φίλος από τα παλιά

Ο Ριφάτ είναι από τους πρώτους φίλους που έκανα στην Πόλη. Έχει μάλιστα πολύ γούστο ο τρόπος που γνωριστήκαμε. Με είχαν επισκεφτεί, που λέτε οι αγαπημένες μου Αναστασία και Έλσα και καθώς καπνίζαμε στο αγαπημένο μου ναργιλετζίδικο, προσπάθησα να τους αποδείξω πόσο εύκολο είναι να πιάσεις κουβέντα και στη συνέχεια να γίνεις ακόμα και φίλος, με τον διπλανό σου π.χ. σ' ένα καφέ. Ο διπλανός μου λοιπόν, έτυχε να είναι ο Ριφάτ και η θεωρία μου αποδείχθηκε στην πράξη!



Από τότε, ο Ριφάτ κι εγώ περάσαμε από 40 κύματα, αλλαγές επαγγελμάτων, στρατός, σχέσεις, χωρισμοί, μεταναστεύσεις , μέχρι που ξαναβρεθήκαμε σήμερα το βράδυ, πάλι στο ίδιο μέρος, απ' όπου ξεκίνησαν όλα. Μου μίλησε για την Ιταλίδα σύζυγό του, και για τη ζωή του στην Ελβετία κι εγώ τον ενημέρωσα για τα νέα της Πόλης! Αντιστράφηκαν οι ρόλοι, βλέπετε!



Η οικογένεια Ασλάν (το επίθετο του Ριφάτ) είναι πολυπληθής: 8 αδέρφια!! Κάθε φορά γνωρίζω και ένα καινούριο καρντάσι του!!! Κι όλοι είναι γλυκύτατοι! Τώρα πάει να επεκταθεί και προς Άπω Ανατολή, μιας και η κοπέλα του μικρότερου Φαντίλ είναι μια γλυκειά Γιαπωνεζούλα - μανικιουρίστα παρακαλώ!


Ταταύλα Κεϊφί



Μια παρέα από Τούρκους και Έλληνες:
  • Alper Tekin - Solist (Τουρκία)
  • Δημήτρης Λάπας-Buzuki,Gitar,Vokal(Ελλάδα)
  • Serdar Pazarcıoğlu - Keman(Τουρκία)
  • Χάρης Ρήγας- Buzuki, Bağlamadaki (Ελλάδα)
  • Gürkan Özkan - Darbuka,Bendir,Def (Τουρκία)


απαρτίζουν την κομπανία Tatavla Keyfi (τα Ταταύλα αποτελούν μια ιστορική γειτονιά Ρωμιών, ακόμα και μέχρι τις ημέρες μας), η οποία παίζει ρεμπέτικη μουσική με Τουρκικό και Ελληνικό στίχο. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στην σπινθηροβόλα (όπως μαρτυρεί και το όνομά της) Alev, τη μάνατζερ του γκρουπ & καλή μου φιλενάδα.



Εμφανίζονται στο Vertigo Bar, στο 2ο όροφο μια πολυκατοικίας στο Imam Adnan sokak-Ταξίμ, κάθε Παρασκευή βράδυ,



όπου ξεσηκώνουν τους θαμώνες με σμυρναίικα και ρεμπέτικα τραγούδια, τσιφτετέλια και άλλους ανατολίτικους σκοπούς. Τους περισσότερους εκεί μέσα μας έπιασε σωστός παροξυσμός και δεν αφήσαμε χορό για χορό, και τσαλίμι για τσαλίμι. Γι' αυτό άλλωστε δεν έβγαλα και πολλές φωτογραφίες :))

Align Center

Έπιασα λαβράκι!

Το εστιατόριο Pandeli, κρυμμένο πάνω από την Αιγυπτιακή αγορά των μπαχαρικών, είναι από τα παλαιότερα της Πόλης. Ιδρυτής του ένας μερακλής Ρωμιός, που το 1901 άνοιξε στην περιοχή του Πέραν κοντά στην ψαραγορά, το πρώτο Pandeli. Τα Σεπτεμβριανά του 1955, με τις επιθέσεις του όχλου εναντίον ρωμαίικων καταστημάτων και σπιτιών, ανάγκασαν τον τότε Τούρκο πρωθυπουργό Menderes, να μεταφέρει το αγαπημένο του στέκι, από φόβο μην το χάσει, στην τωρινή του θέση (πηγή: Time Out Istanbul).



Αν και κατά τη μακρά του ιστορία, το εστιατόριο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από επιφανείς επισκέπτες (π.χ. Πίτερ Ουστίνοφ: "τα σκαλιά που οδηγούν στο γαστρονομικό παράδεισο") τα τελευταία χρόνια άκουγα ή διάβαζα όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια, για "μέτριες γεύσεις, αγενείς σερβιτόρους και αδικαιολόγητα ακριβές τιμές".

Τι να κάνω λοιπόν, "θυσιάστηκα" και πάλι για το χατήρι σας! Έπρεπε να αποκτήσω εμπεριστατωμένη άποψη!



Η στενή σκάλα, στα αριστερά της εισόδου της Αιγυπτιακής αγοράς, σε ανεβάζει σε μια ευρύχωρη σάλα, από την οποία υπάρχουν ανοίγματα για 3 μικρότερες σάλες προς το εξωτερικό του κτιρίου. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με γυαλιστερά πλακίδια σε γαλάζιους χρωματισμούς και από τα μικρά παράθυρα της βόρειας πλευράς (αν είσαι τυχερός και καθίσεις στα ακριανά τραπέζια), παρατηρείς τα καραβάκια του Κεράτιου και την πάντοτε πολύβουη γέφυρα του Γαλατά.




Ας περάσουμε όμως στο φαγητό. Οι όντως υψηλές τιμές με εμπόδισαν να δοκιμάσω πολλά από τα ορεκτικά ή να δοκιμάσω περισσότερα κυρίως πιάτα. Η μελιτζανοσαλάτα πάντως που επέλεξα, αν και χωρίς πολλά καρυκεύματα ή καρύδι, ήταν η ΝΟΣΤΙΜΟΤΕΡΗ που έφαγα ποτέ!! Η καλοψημένη μελιτζάνα ήρθε και γλύκανε με αγνό βούτυρο και αλατοπίπερο. Ήταν σα γλύκισμα η άτιμη!



Για κύριο πιάτο επέλεξα τη σπεσιαλιτέ του Pandeli, που δεν είναι άλλη από το λαβράκι ψημένο στο χαρτί! Η μερίδα, αν και σερβίρεται μάλλον δωρικά, χωρίς κανένα συνοδευτικό, αποτελείται από ένα φιλέτο λαβράκι με μια φέτα ντομάτας σε κορυφή-βάση. Και σ' αυτό το πιάτο έχει προστεθεί σίγουρα φρέσκο βούτυρο, το οποίο μετατρέπει το ψάρι σε μια: τρέχουν-τα σάλια μου-ανάμνηση!



Οι άνθρωποι στο σέρβις μου φάνηκαν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί, εξυπηρετικοί αλλά και χαμογελαστοί. Το γεγονός μάλιστα ότι τους απέτρεψα ευγενικά να μου γεμίζουν το ποτήρι μου κάθε τόσο, λέγοντας τους ότι "δεν είμαι βασιλιάς", μάλλον το εκτίμησαν δεόντως.

Γκαλερί στο..Ταρλάμπασι

Η περιοχή του Ταρλάμπασι, αν και τόσο κοντά στην πλατεία Ταξίμ, δεν είναι από τις ασφαλέστερες για να μείνει κάποιος. Δεν είναι τα τραβεστί που κάνουν πιάτσα ή διασκεδάζουν, ίσα-ίσα αυτό δίνει και έναν ανάλαφρο αέρα στη γειτονιά, με τα άπειρα καταστήματα περουκών και τα μπαρ με τις 80's ταμπέλες.



Το άσχημο είναι ότι αποτελεί κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και γενικώς δίνει την αίσθηση ότι λειτουργεί ως καταφύγιο για ημιπαράνομες φυσιογνωμίες. Και φανταστείτε ότι μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα αποτελούσε μια περιοχή κατοικίας ,για καλοστεκούμενους Ρωμιούς και Αρμένιους "νοικοκυραίους".




Όμως, όπως και σε άλλες μητροπόλεις, έτσι και στην Ιστάνμπουλ, τα φτηνά ενοίκια, προσέλκυσαν χώρους τέχνης και γκαλερί στα όρια του Ταρλάμπασι, κυρίως επί της ομώνυμης λεωφόρου.



Η Τούμπα που κάνει ένα course φωτογραφίας, με κάλεσε στην έκθεση του δασκάλου της, ο οποίος εξέθετε ένα μέρος της δουλειάς του, με φωτογραφίες τραβηγμένες σε μέρη από όλη την Τουρκία. Αν εξαιρέσουμε την περίεργη επιμονή του καλλιτέχνη, να "πειράζει" τις φώτος με το Picasa της Google, τα θέματα ήταν ενδιαφέροντα και οι εικόνες ζωντανές.





Μιας και ήταν η μέρα των εγκαινίων, ήπιαμε κι ένα ποτηράκι κρασί, που το συνοδέψαμε με σουτζούκι και παστουρμαδοπιτάκια!


Related Posts with Thumbnails