Cimbombom!

Το post και οι φωτογραφίες στάλθηκαν από τη Μαρία Χ.

Καιρός ήταν να εμφανιστώ και στα γήπεδα οποιασδήποτε τουρκικής ομάδας. Τί καλύτερο βέβαια αν αυτό το ματς έχει μυρωδιά από Ελλάδα: Galatasaray-Panathinaikos.


Πέμπτη βράδυ. Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Ο αγώνας ξεκινούσε στις 10 αλλά εμείς ως σωστοί φίλαθλοι εμφανιστήκαμε στο γήπεδο 2-3 ώρες πριν. Το επίσημο στάδιο της Galatasaray (Ali Yen Sami Stadyumu) βρίσκεται στο Mecidiyeköy κι από ότι πρόλαβα να μάθω χωράει μόνο 30.000!!! Αν φανταστείτε τον πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης μάλλον θα το χαρακτήριζα μικρούλι. Από ένα γρήγορο σερφάρισμα στο ίντερνετ όμως ανακάλυψα ότι ετοιμάζουν ένα καινούργιο...μεγαλύτερο!!!


Όπως και να χει, για τα δικά μου δεδομένα...το γήπεδο ήταν τεράστιο!! Δεν ξέρω τί έφταιγε αλλά ενώ έχω πάει και σε άλλους αγώνες αυτός ήταν σαφώς καλύτερος. Οι φίλαθλοι είχαν ψυχή, παλμό, δύναμη. Κι ας μην καταλάβαινα τί φώναζαν. Το μόνο που συγκράτησα είναι το cımbombom (εξού και ο τίτλος) που δεν ξέρω και τί σημαίνει!


Το πιο εντυπωσιακό όμως για μένα ήταν η σχέση οπαδών με ποδοσφαιριστών. Κάτι που εμείς στην Κύπρο, ή και στην Κομοτηνή που ήμουνα δεν συνέβαινε καθόλου. Την ώρα που εκάναν ζέσταμα οι ποδοσφαιριστές, η κάθε θύρα, φώναζε ένα-ένα τους ποδοσφαιριστές με το όνομα τους κι αυτοί με τη σειρά τους έρχονταν κοντά και όλοι μαζί φωνάζαμε τα όλε-όλε-όλε! Και δεν το κάναν μόνο στη βασική 11άδα. ΣΕ ΟΛΟΥΣ!! Αυτό το βρήκα σαν ένα ευχαριστώ των παιχτών προς τους φιλάθλους και των φιλάθλων προς τους παίχτες για το θέαμα που τους χαρίζουν.


Ο αγώνας κύλησε ομαλά αφού οι οπαδοί της galatasaray δεν είχαν και κανένα να βρίσουν (εμείς αναγκαστικά πήγαμε undercover βάζελοι). Ο αγώνας έληξε 1-0. Ίσως καλύτερα έτσι γιατί αν νικούσαμε, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου!!


Το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα (κάλιο αργά παρά ποτέ) αποφάσισα να πάω σε αγώνες της Fenerbahçe και της Beşiktaş μόνο και μόνο για την εμπειρία! Για τους ποδοσφαιρόφιλους το συνιστώ Α-Ν-Ε-Π-Ι-Φ-Υ-Λ-Α-Κ-Τ-Α!!!


Κάλαντα στο γηροκομείο του Βαλουκλή

Η γνωστή "κομπανία", μετά την επίσκεψη στο Πατριαρχείο, κίνησε για το Βαλουκλή. Αυτήν την φορά για να ψάλλει τα κάλαντα στους ηλικιωμένους Ρωμιούς που φιλοξενούνται στο γηροκομείο του ομώνυμου νοσοκομείου της Πόλης.






Αν και έχω ξαναβρεθεί στον χώρο, τα πρόσωπα των παππούδων και των γιαγιάδων, άλλα χαμογελαστά και άλλα μελαγχολικά, δύσκολα σ' αφήνουν ασυγκίνητο, ειδικά αυτές τις ημέρες.



Βέβαια, ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι γλεντζέδες ανάμεσα τους (βλ. κ. Γιώργο, ντυμένο στα λευκά), οπότε τον περισσότερο καιρό που όλοι εμείς "οι νέοι και δυνατοί" τους ξεχνάμε, φροντίζουν για τη διασκέδαση των υπολοίπων.







Σημείωση: Την πρόταση για την επίσκεψη στο γηροκομείο, την έκανε η φίλη και σούπερ δραστήρια Μαρίνα Δρυμαλίτου, που έχει καίρια συμμετοχή στην οργάνωση των περισσότερων εκδηλώσεων (και όχι μόνο) της Ρωμαίικης και Ελληνικής Κοινότητας της Πόλης. Ευχαριστώ πολύ Μαρινάκι!


Κάλαντα στον Πατριάρχη

Παραμονή Χριστουγέννων και το έθιμο υπαγορεύει στους Ρωμιούς της Πόλης να ψάλλουν τα κάλαντα στον πνευματικό Πατέρα, τόσο των ίδιων, όσο και όλων των Ορθόδοξων Χριστιανών, στην ΑΘΠ, Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο (ελπίζω να το έγραψα σωστά). Μαζί τους και αρκετοί Ελλαδίτες που ζούμε στην Πόλη.


Παιδιά από τα Ρωμαίικα σχολεία με τρίγωνα στα χέρια, γέμισαν με χαρούμενες εορταστικές μελωδίες την αίθουσα. Σημαντικός αρωγός της "κομπανίας" ο κ. Ι. Δεμιρτζόγλου, ο πολυπράγμων διευθυντής του Ζωγράφειου Λυκείου, στο ακορντεόν. Ευχάριστη έκπληξη ήταν η προτροπή του Πατριάρχη "να χορέψουμε και λιγάκι":)


Καλεσμένος ήταν ο καθηγητής κ. Χ. Γιανναράς, που συχνά επισκέπτεται την Πόλη και τυγχάνει να γνωρίζω προσωπικά, από τον καιρό που συγκατοικούσα στην Αθήνα με τον γιο του και αγαπητό μου φίλο, Τάσο.





Σημείωση 1η: Προσέξτε την σεβαστή μοναχή που απαθανατίζει την εκδήλωση με το κινητό της.
Σημείωση 2η: Η παρούσα ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην καλή μου γιαγιά Χρυσούλα, η οποία φοβόταν ότι στην Τουρκία θα "απομακρυνόμουν από την Εκκλησία". Χεχε! Που να 'ξερε!
Σημείωση 3η: Τα κάλαντα είχαν και συνέχεια..



Διπλό μπαϊράμι!


Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί τη 200-στή για το Angelis and the Istanbul! Χαίρομαι τόσο πολύ που με διαβάζετε, μιας και δεν θεωρώ (ούτε θεώρησα ποτέ) δεδομένο ότι θα μου αφιερώνατε τον πολύτιμο χρόνο σας.


Να με συγχωρήσετε αν κάποιες (πολλές) φορές τον ξοδεύω για προσωπικές ιστορίες, κολλήματα και μανίες που με πιάνουν κατά καιρούς.


Επίσης, σαν και σήμερα, έναν χρόνο πριν ξεκίνησε το Angelis and the Istanbul. Πέρασε χωρίς να το καταλάβω! Γεροί να είμαστε όλοι κι ελπίζω ότι θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα! Η Πόλη άλλωστε είναι ανεξάντλητη...
 

Όπως λένε και στην Πόλη, σήμερα έχουμε Çift Bayram - Διπλή Γιορτή! Δώρα δεν θέλω, μου έχετε ήδη κάνει ένα σωρό, χωρίς ίσως να το καταλάβετε.. Εγώ είμαι που σας χρωστώ..πολλά!

και η Οδύσσεια συνεχίζεται..

Το ένα ήταν πολύ μικρό, το άλλο πολύ ακριβό, στο τρίτο ο Αμερικανός συγκάτοικος, μας βγήκε psycho κ.ο.κ.. Τους τελευταίους μήνες έχω μετακομίσει σε ένα από τα όμορφα σπίτια του Ταρλάμπασι, δυο στενά από το προηγούμενο. Ευρύχωρο, ευήλιο, ευάερο, με σαχνισί για χάζι στη γειτονιά, ακριβό βέβαια (αλλά τι να κάνουμε!) δίπλα στην πλατεία Ταξίμ, έχει πραγματικά πολλές χάρες.



Για να δούμε θα στεριώσω εδώ; Δεν ξέρω, έχω ανάμικτο προαίσθημα..


Οι clochard της Πόλης

Σ' αυτήν την Πόλη, άλλοι ζεσταίνονται στα ψηλοτάβανα σαλόνια τους με μαρμάρινα τζάκια κι άλλοι γονατίζουν στην εξάτμιση των λεωφορείων για να ξεπαγώσουν τα μελανιασμένα τους χέρια.



Δυστυχώς, όπως στην ομορφιά, έτσι και στις αντιθέσεις, η Πόλη έχει τα πρωτεία..

ΥΓ: Αν και είχα την ευκαιρία να τραβήξω πιο "εντυπωσιακή" φωτογραφία (κοντινή, με πρόσωπο κτλ), δε μου πήγε η καρδιά. Ευτυχώς, δεν σκλήρυνα τόσο πολύ..ακόμα τουλάχιστον.

Μανώλης, ο tanguero

Δραστήριος μηχανικός, σπουδαίος μάγειρας, μόνιμα χαμογελαστός και..αεικίνητος tanguero! Μιλάω για τον κολλητό μου το Μανώλη, που τόσο πολύ μου λείπει, εκεί που είναι στην Αθήνα.


Χρόνια ασχολείται με το tango και πλέον παραδίδει και μαθήματα. Με το που του είπα για τον Χασάν, τον τάνγκο-παπουτσή, δεν άργησε να μου στείλει την πρώτη παραγγελία! Οι μέρες πέρασαν κι ο Χασάν ουστά με πήρε τηλέφωνο για να περάσω από το εργαστήρι του στο Ταρλάμπασι και να τα πάρω.



To "ατελιέ" έχει στα σίγουρα μια αυθεντικότητα που σε ταξιδεύει πολύ παλιά, πολύ μακριά..σε ταξιδεύει γενικώς! Με ηλικιωμένους βοηθούς, τσιράκια για θελήματα (π.χ. τζανίμ, σύρε φέρε τα κορδόνια, το μπορντό λουστρίνι μας τελείωσε κτλ), παμπάλαιες ραπτομηχανές, κοφτερά λεπίδια...





και φλόγιστρα για το τελικό φινίρισμα.


Όση ώρα περίμενα, κατέβηκε και ο Νετζμί ουστά, ο τεχνίτης των γυναικείων παπουτσιών, για ένα τσαγάκι.



Κάθε φορά που τους επισκέπτομαι για καμιά παραγγελία, ή απλώς για να μάθω τα νέα τους, συναντώ χορευτές τάνγκο, δασκάλους λάτιν και άλλες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες, μιας και για όλους όσους ασχολούνται με τον χορό στην Πόλη, το συκεκριμένο κτίριο του Ταρλάμπασι, αποτελεί την πιο γνωστή διεύθυνση.



Πόσο χαίρομαι, που ο καλός μου ο Μανώλης καταφτάνει στην Πόλη σε λίγες ημέρες! Και θα το κάψουμε και θα γνωρίσει από κοντά τον Χασάν και θα πρωτοφορέσει τα νέα του παπούτσια, στο χώρο που γεννήθηκαν!

μια βραδιά στη Μονεμβασιά
(ευτυχώς σώοι, μετά από εκείνην την επεισοδιακή τρακάρα στην Εθνική!)

Nα τα πούμε;

Με το που σκέφτεστε Χριστούγεννα στην Κωνσταντινούπολη, είμαι σίγουρος ότι δεν πάει το μυαλό σας σε ιδιαίτερους εορτασμούς, πόσο μάλλον σε κάλαντα και λειτουργίες σε εκκλησίες. Είναι όμως έτσι;



Με τόσες φυλές και θρησκείες που πέρασαν από εδώ, με τις περισσότερες να έχουν ακόμα (μια λιγότερο ή περισσότερο έντονη) παρουσία στην καθημερινότητά της, να είστε σίγουροι ότι πολλά έθιμα, ειδικά σε μεγάλες γιορτές διατηρούνται ζωντανά.



Η καλή μου Ήβη, Ρωμιά γέννημα θρέμμα, με κάλεσε τις προάλλες στη Γερμανική Προτεσταντική εκκλησία του Ταρλάμπασι, όπου η Τουρκάλα τραγουδίστρια και φίλη της Σεμά, η οποία έλαβε Γερμανική παιδεία και έχει πολλούς δίσκους στην καριέρα της, τραγούδησε Χριστουγεννιάτικους ύμνους και κάλαντα.





Οι περισσότερες συνθέσεις προέρχονταν από το κλασσικό ρεπερτόριο (Joh. Seb. Bach, Max Reger, Peter Cornelius, Hugo Wolf, Friedrich Mergner), διανθισμένες με κάποιες σύγχρονες πινελιές (Η.Jürgen Hufeisen).



Λίγα λόγια για την εκκλησία:
Χτίστηκε το 1843, αρχικά για νοσοκομείο, αργότερα μετατράπηκε σε γερμανικό σχολείο και από το 1861 μέχρι σήμερα, λειτουργεί ως εκκλησία της γερμανικής παροικίας της Πόλης. Το δε εκκλησιαστικό όργανο το οποίο συνόδευε τη Σεμά, κατασκευάστηκε στο Πότσνταμ της Γερμανίας και είναι το πρώτο που έφτασε στην Πόλη (παλαιότερο κι από αυτό του παλατιού του Ντολμά Μπαχτσέ). Η "αγιογράφηση" της εκκλησίας δε, χαρακτηρίζεται από ιδιαιτέρως "μοντέρνες και τολμηρές" ζωγραφικές συνθέσεις.



Τόσο η εκκλησία, όσο και το προαύλιό της, έχει έναν σχεδόν μυστηριακό αέρα, τόσο "αταίριαστο" με τη γειτονιά του Ταρλάμπασι, που την περιβάλλει. Ακόμα μια ενδιαφέρουσα "ασυνέχεια" σ' αυτήν την Πόλη, όπου τα βρίσκεις όλα..




Εύχομαι σε όλους σας Καλά Χριστούγεννα!
Να περάσετε όμορφα αυτές τις ημέρες με τους αγαπημένους σας ανθρώπους!

Αντί για δώρα, ανοίξτε τους την αγκαλιά σας.
Αν τους δώσετε δε κι ένα φιλί, γιούπιιιι:)

Related Posts with Thumbnails