μενεμένη από κονάκι


Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας την απόλαυση που μου χάρισε ο Μαχμούτ.


Μην πάει ο νου σας στο πονηρό, ο χρυσοχέρης σεφ του Οζκονάκ (Ακαρσού τζαντεσί, Τζιχάνγκιρ) με περιποιείται βασιλικά, όποτε περνώ από το παραδοσιακό μαγερειό του. Με τον Μαχμούτ μπέη μιλάμε μισά ελληνικά μισά τουρκικά, επιτρέποντας ο ένας στον άλλο να επιδείξει τη γλωσσομάθειά του. Δούλευε πολλά χρόνια δίπλα σε έναν Ρωμιό ηλεκτρολόγο στο Ταρλάμπασι, εξού και τα ελληνικά. Ο μπαμπάς του όμως που επέμενε να παρατήσει τα μαστοριλίκια και να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση, τον έπεισε τελικά. Όποτε έχει τα κέφια του λοιπόν, μου κάνει μια μενεμένη σπέσιαλ με χτυπημένα μόνο τα ασπράδια και τον κρόκο άθικτο αλλά μελωμένο, να περιμένει το ξέσκισμα της κόρας.


Πάλι καλά αυτήν τη φορά, ευτυχώς πρόλαβα να βγάλω και μια φωτογραφία πριν το φονικό.


Θα επανέλθω στο Οζκονάκ γιατί προσφέρει κι άλλες σπεσιαλιτέ που είναι..από κονάκι.

ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα


- πόσο πάει ο πασατέμπος Κεμάλ;
- 5 λίρες αδερφέ.
- άντε βρε συ, με βρήκες ξένο και θες να μου την φέρεις!
- όχι παιδί μου, απ' το Νέβσεχιρ τον φέρνω. Άλλοι τον πουλάνε 10 λίρες και βάλε. Πάρτον και θα με θυμηθείς!
- πρόσεξε μπαγάσα, γιατί όλο και θα περάσω μέσα στη βδομάδα κι άμα είναι μάπα το καρπούζι (στην περίπτωσή μας η κολοκύθα), θα φάμε τα μουστάκια μας!


Τζάμπα ενεργοποιήθηκε η καχυποψία μου εις βάρος του λεμπλεμπιτζή του Βεφά. Τα αλατισμένα (είχε και ανάλατα) λευκά σποράκια του από κολοκύθα τελικά, ήταν χάρμα! Άλλο να σας το λέω κι άλλο να τα μασουλάτε οι ίδιοι σας! Μέχρι να τσακίσω και το τελευταίο, δεν μπόρεσα να σταματήσω το τσίκι τσίκι τσίκι!

 
Ψάχνοντας στο ίντερνετ, έμαθα πολλά ενδιαφέροντα για τα συγκεκριμένα σπόρια. Ότι, όντως το Νέβσεχιρ της Καππαδοκίας φημίζεται για τα ανώτερης ποιότητας, ότι υπάρχει ηλεκτρονική βάση δεδομένων για όλα τα Τουρκικά αγροτικά προϊόντα - ακόμα και για τον κολοκυθόσπορο - με τρέχουσες τιμές πώλησης και φόρουμ παραγωγών (δε νομίζω να υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα), ότι ψήνονται σε φούρνους αφού βραχούν σε λίγο γάλα και τέλος, ότι τα 100 γραμμάρια έχουν μόλις...550 θερμίδες!


Περιμένοντας να έρθει η στιγμή να πέσει στα δόντια μου το επόμενο πακέτο χρυσοφουρνιστών πασατέμπος, ακούω στο ριπίτ το ομώνυμο τραγούδι του Γιαννακόπουλου. Πότε στην μοντέρνα εκτέλεση των Ιμάμ Μπαϊλντί και πότε στην αυθεντική. Ελπίζω μέχρι τότε απλώς, η γλώσσα μου να έχει ξεπρηστεί, που έγινε τούμπανο απ' το πολύ αλάτι.


..μαζί μου έρχεσαι μπαμπέσικο μικρό,
γιατί γυρεύεις κόνξες σ' άλλονε να κάνεις..

ο Αγγελής εν δε Ιστάνμπουλ τα 'χει 400


Μπορεί κάποιες πόλεις να είναι τόσο βαρετές και οι ώρες να περνούν αργόσυρτα μοιάζοντας με αιώνες, στην Πόλη όμως συμβαίνει το αντίθετο: ολόκληροι αιώνες περνούν γρήγορα σαν δευτερόλεπτα. Τόσο γεμάτος είναι ο χρόνος εδώ και παραφουσκωμένος με δόξες και μεγαλεία, καταστροφές και καταποντίσματα, περνάει και δεν τον παίρνεις καν πρέφα. Αν και οι ρυθμοί δημοσίευσης νέων αναρτήσεων στο μπλογκ δεν είναι καταιγιστικοί όπως αυτούς της Πόλης - η Ρημάδα έχει κάτι ποδάρες νααααα με το συμπάθιο, πώς να την προλάβεις; - ο αριθμός τους έχει φτάσει αισίως στα 400! Και να σκεφτείς πως λίγο πριν ήμασταν στα 300.



Καλή μας συνέχεια, σας αγαπώ!

ο γραφιάς του πεζοδρομίου


Πολλά περίεργα επαγγέλματα έχουν δει τα μάτια μου στην Πόλη. Μάλλον, πρέπει να το θέσω αλλιώς. Η περιέργεια δεν έγκειται στα επαγγέλματα αυτά καθαυτά, αλλά στο που τα συναντάς. Καρδιολόγο θες, εκεί που φουμάρεις ναργιλέ; Να 'τος! Ή μήπως δεν κόβει το μαχαίρι της κουζίνας; Ψιτττττ, κύριε τροχιστά για ελάτε απ' εδώ! Εκεί που περπατούσα στο Φατίχ τις προάλλες, είδα κάτι και μου 'πέσαν τα μαλλιά. Έναν κύριο (καθ' όλα σοβαρό) να συμπληρώνει υπεύθυνες δηλώσεις και επίσημες φόρμες για ασφαλισμένους του παρακείμενου τουρκικού ΙΚΑ,  σε μια γραφομηχανή. Φαινόταν να τον έχουν τόσο ανάγκη οι καημένοι. 


Η σκηνή θα ήταν τελείως συνηθισμένη αν εκτυλισσόταν σε ένα γραφείο. Αντιθέτως, όλα λαμβάνουν χώρα στο πεζοδρόμιο! Η κυρία για παράδειγμα, περιμένει τη σειρά της καθήμενη στον πάγκο...ουπςςς, στο καπό του αραμπά ήθελα να πω.

από Μάρτη καλοκαίρι!


Ο καιρός θα μας τρελάνει. Μέχρι την περασμένη Πέμπτη χιόνιζε, το Σάββατο πήγαμε για μπάνιο!


 Στο αγαπημένο μας Suada, μες στο Βόσπορο.


 Απο τη μια η Ευρώπη, απ' την άλλη η Ασία.


Κι εμείς να κολυμπάμε ακριβώς στη μέση.

make gif animation

Οι πολυτέλειες δε με φτιάχνουν ιδιαίτερα, ειδικά στην Πόλη προτιμώ πιο λαϊκες και αραμπέσκ καταστάσεις. Δε λέω όχι όμως, για λίγο ηλιοθεραπεία δίπλα σε κοπέλες φιγουρίνια και γραμμωμένους τύπους, όλους μέσα σε επώνυμα μαγιό.


Τι ωραία να αράζεις στην άκρη της πισίνας με το θαλασσινό νερό και να χαλαρώνεις.


Ελαιόδεντρα να σε προτατεύουν με τα κλαδιά τους από τον καυτό ήλιο.


Και μετά να πέφτει ο ήλιος και να γίνονται όλα ροζ κουφετί.


Και πριν βγεις πάλι έξω στη ζούγκλα, να πίνεις μια δροσερή καϊπιρίνια.

 
Το βαρκάκι έρχεται σε λίγο, για να μας πάει πίσω στην ξηρά.


Φτάνει για σήμερα ο Βόσπορος. Την άλλη φορά μίστερ, να είσαι λιγότερο ντροπαλός. Πόσο λαχταρούσε να την φλερτάρεις, πόσο!

σιγά μη γλιτώναμε το χιόνι


Φέτος δεν μας έκανε κρύα. Ούτε συνεχείς βροχές σαν άλλοτε, ούτε και χιόνι όπως ρίχνει 2-3 φορές κάθε χειμώνα. Προχτές μόνο μας επισκέφτηκε ο χιονιάς, κομμάτι αργούτσικα σα να το θυμήθηκε κι αυτός.


Όσοι ακολουθείτε το μπλογκ από παλιά, ξέρετε ότι μου τη δίνει το χιόνι. Δε μ΄αρέσει βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε;


Κάτι ψευτοέριχνε απ' το πρωί της Τρίτης, το βράδυ το πύκνωσε, αλλά ακόμα αναιμικές ήταν οι καημένες οι νιφάδες. Πάλι καλά που πριν πέσω για ύπνο (4 με 5 τα ξημερώματα) κοίταξα από το παράθυρο της κουζίνας και μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι το είχε στρώσει. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή άλλωστε στην Καντριλέρ Γιοκουσού, πέρα από τον καημένο τον οδοκαθαριστή που μάζευε σύρματα θαμμένα στο χιόνι, για να το πατήσει.


Ελπίζω αύριο το χιόνι να αποτελεί μόνο μια (ενοχλητική) ανάμνηση, κρύο ας συνεχίσει να κάνει, δε με πειράζει τόσο πολύ. Πού θα πάει όμως;  Τα ψωμιά του του έφαγε ο φετινός χειμώνας, καιρός να μας αδειάζει τη γωνιά.

κάποιος άγιος Θόδωρας


Κι εκεί που έκαμνα βόλτες στο Βεφά, σπινιάρει ένα φορτηγάκι στο φρεσκοστρωμένο χαλίκι, κάνω στην άκρη μη με πάρουν τα σκάγια και γυρίζω το κεφάλι μου προς το ανοικτό πάρκιν. Ωχχ, τι ωραία εικόνα είν' τούτη; Αυτή η προοπτική του Αγίου Θεοδώρου*, μπρος οι αραμπάδες και στο βάθος τρούλοι με μιναρέ στη μέση, μου 'ρθε κανονικό σφοντύλι! Κι ας έχω περάσει κι ίσα με 50 φορές από το στενάκι, δεν είχα στρέψει το ξερό μου προς τα 'κει ποτέ.


Η ορθόδοξη εκκλησία του 12ου αιώνα, μετατράπηκε πρώτα από τους Σταυροφόρους σε Καθολική κι έπειτα από τους Οθωμανούς σε τέμενος, με το όνομα Molla Gürani Camii. Ξέρετε όμως πως το λέει όλος ο κόσμος; Κιλισέ τζαμί, δηλαδή το τζαμί "Εκκλησία". Στην πλειοψηφία του ο μαχαλάς κατοικείται από συντηρητικές, θεοσεβούμενες, χαμηλής κοινωνικοοικονομικής τάξης οικογένειες, που βλέπουν τουρίστες στη χάση και στη φέξη (μόνο αυτούς δηλαδή που χάνονται, ψάχνοντας το μποζατζίδικο). Παρ' όλα αυτά, και χαμογελαστοί είναι, και σε βοηθούν αν περνάει απ 'το χέρι τους. Δυστυχώς, το τζαμί δεν είναι συνεχώς ανοιχτό, παρά μόνο κατά την ώρα της προσευχής, την οποία σπάει ο διάολος το ποδάρι του και δεν πέτυχα ποτέ. Από την άλλη, ούτε ψυχή ζώσα δεν φαίνεται στα παρακείμενα ερειπωμένα σπίτια για να ζητήσω από κάποιον τα κλειδιά.


Ελπίζω, σε μια από τις επόμενες επισκέψεις μου να φανώ τυχερός και να θαυμάσω και το εσωτερικό του τζαμιού, που αν κρίνω από την εξωτερική διακόσμηση με τα μαρμάρινα θωράκια και τους κορινθιακούς κίονες (ή μήπως ιωνικούς;), θα είναι μούρλια. Ελπίζω μόνο, ο ιμάμης να μην είναι φιλαράκι με τον νεωκόρο από το μοναστήρι της Παναχράντου, και με εκδικηθεί για πάρτη του! Για πότε θα με μπουζουριάσουν και θα με φυτέψουν στα απέναντι μνηματάκια, ούτε κιχ δεν θα προλάβω να βγάλω!


* Σύμφωνα με κάποιες πηγές, ο ναός είναι αφιερωμένος στον Άγιο Θεόδωρο τον Τήρων, ενώ με άλλες στον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη. Αν καθίσεις να μετρήσεις πάντως, οι Θόδωρες της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, βγαίνουν πάνω από 20. Χαμός!


 UPDATE: Σας καλωσορίζω στο εσωτερικό του Άι Θόδωρα, αφού η τύχη τα έφερε έτσι και κατάφερα να τρυπώσω τελικά στο εσωτερικό του! Για εικόνες και περιγραφές συνεχίστε εδώ.

προ-Σαρακοστιανό πρωινό


Μέλι Μανιάτικο με την κερήθρα του, πιπεριές κέρατο από το Μπαλίκεσιρ γεμιστές με μπεγιάζ πεϊνίρ, εσκί κασάρ Θρακιώτικο και φορμαέλα Αράχωβας ψητά στο φούρνο με 3 σταγόνες Κρητικό ελαιόλαδο, πορτοκάλι απ' το Μέρσιν στυμμένο, ελιές από το Αϊβαλί, αυγά απ'το Καρφούρ με σύγκλινο Μάνης (πεθαίνω!) σε αντικολλητικά τηγάνια που βρήκα σε προσφορά στο Φάτιχ (σετ των τεσσάρων / 20 λίρες / έχουν και επίστρωση teflon), ψωμάκι λευκό και ολικής από τον Ισμαήλ μπακάλ και μηλαράκια από τον Ρεσίτ μανάβ. Στο τέλος βούτυρο αγελαδινό με σταφυλάκι γλυκό Σαλονικιώτικο, πεσκέσι της Γεωργίας και του Αναστάση, μας γλύκανε την καρδιά. Ω ρε μάνα μου ένα πρωινό!


Από (Καθαρά) Δευτέρα όμως, κομμένα κρέατα και βουτύρατα. Πάσχα έρχεται, λίγο σέβας και εγκράτεια πια!
Related Posts with Thumbnails