μαμά & μπαμπάς στην Πόλη

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που μαμά και μπαμπάς ήταν και παραμένουν ένα σώμα, μια ψυχή, μια τρέλα, δεν μπορω να τους ξεχωρίσω σε μέρες σαν και τη σημερινή που γιορτάζει η μεν ή ο δε. Έλενα, Λενιώ, Νιτσάκι να μας είσαι πάντοτε γερή και χαμογελαστή. Εσύ Γιάγκο να την αγαπάς όπως ξέρεις καλά με πάθους φοιτητή της Καλών Τεχνών που σχεδιάζει Αρχαία Κόρη, από τότε που σας έκανε το προξενιό η Κυρά Ωραία. Χρόνια Πολλά στις μαμάδες αναγνώστριες και στις μαμάδες όλων των υπολοίπων:)

Όλοι με ρωτούν μάλλον ρητορικά "οι γονείς σου σε επισκέπτονται συχνά, ε; Έτσι δεν είναι;", υποθέτοντας ότι είναι εδώ κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Αμ δε! Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές κανόνισαν βίζιτα στην Πόλη, αλλά όλο κάτι θα συνέβαινε και θα αναβαλλόταν. Πότε οι υποχρεώσεις (δικές τους και δικές μου), πότε οι πολλές οι ζέστες (δικαιολογία για να αράζουν στο εξοχικό στη θάλασσα), πότε  τα πολλά τα κρύα (δικαιολογία για να νταντεύουν και να λένε παραμύθια στον τζουτζούκο εγγονό τους δίπλα στο τζάκι), πότε κάποιες ατυχίες που μας έλαχαν (ευτυχώς τις ξεπεράσαμε). Τελικά, το ταξίδι ορίστηκε για το Φθινόπωρο. "Θα έρθουμε με τρένο" λέει ο μπαμπάς αποφασιστικά, νοσταλγώντας το μακρύ ταξίδι από το Δοξάτο στο Ναύπλιο για να καταταγεί στο στρατό, το εξηντακάτι. Συμφωνεί κι η μαμά, που θυμάται με τη σειρά της το ταξίδι για τη Φρανκφούρτη, μαζί με τους άλλους γκασταρµπάιτερ τη δεκαετία του '70. Παρολίγον να μας τα χαλάσει βέβαια ο ΟΣΕ με τις απεργίες του, αλλά όπως φαίνεται ήταν γραμμένο να έρθουν αυτήν τη φορά.

Περάσαμε καλά. Μνημεία, βόλτες, ψώνια, γνώρισαν τους φίλους μου, γοητεύθηκαν από την Πόλη και τους ανθρώπους Της. Κατέρριψαν δε, πολλά από τα κλασικά στερεότυπα που έχουν οι Έλληνες για τους Τούρκους. Επιδοθήκαμε επίσης σε ατέλειωτο κους κους για τις εξελίξεις στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, τα ευτράπελα της γειτονιάς και φυσικά έμαθα μπόλικες ιστορίες για τον Μικρό Πρίγκηπα Γιαννάκη (φτου να μην τον ματιάσω!)! Είχα τον χρόνο να τους παρατηρήσω και ξεκαθάρισε τελικά μέσα μου (το επιβεβαίωσε και η Σταυριανή), από που πηγάζει αυτή η αντιφατική ψυχοσύνθεση μου - τύπου αχταρμάς. Έπρεπε να τους ζήσω στην Πόλη για να καταλάβω ότι είμαι μισός μπαμπάς / μισός μαμά. Αποχαιρετηθήκαμε στο σταθμό του Σίρκετζι ανανεώνοντας το  αντάμωμα στην Πόλη. Λίγο πριν τους αφήσω στην κουκέτα, σκέφτηκα να τους ψιθυρίσω κάτι αλλά τελικά δεν το έκανα. Μάλλον θα το έπαιρναν για ακόμα μια μπαλαφάρα μου. Πως όλα τα χρωστώ σ' αυτούς. Να μου είναι καλά..