τι είδε ο Γιαπωνέζος (στον ύπνο του)

Μου είχαν μιλήσει φίλοι που επισκέφτηκαν τη Χώρα των Χρυσανθέμων, για ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο που λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Για τους πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ, όπως είναι γνωστοί, οι οποίοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά και αδυνατώντας να καλύψουν το υπέρογκο ποσό, ακόμα κι ενός μικρού διαμερίσματος στο Τόκυο, κοιμούνται μπροστά στις οθόνες των δημόσιων υπολογιστών. Οι ως επί το πλείστον νεαροί Ασιάτες, με κίνδυνο να καταπιούν το ποντίκι καθώς ροχαλίζουν ή να τους χτυπήσει το ρεύμα από τα σαλάκια που κυλάνε από τα ροζ χειλάκια τους, βρίσκουν εκεί μια ζεστή φωλίτσα.

 

Τις περασμένες που έκανα κρουαζιέρα στο Βόσπορο, αντίκρισα μια εικόνα που μου έφερε στο μυαλό όλα τα παραπάνω. Μια ομάδα 5-6 Ασιατών (δε γνωρίζω αν ήταν όντως Γιαπωνέζοι), επιβιβάστηκε στο βαπούρ κι εκεί που ήμουν σίγουρος πως με το σαλπάρισμα θα βγάλουν τις χάι τεκ φωτογραφικές τους για τρελά φλας, αυτοί ξάπλωσαν στα καναπεδάκια του άδειου σαλονιού και χωρίς να ενδιαφέρονται για τις ομορφιές που παρέλαυναν μπροστά από τα μάτια μας, το έριξαν στον ύπνο! Δε νομίζω ότι ήταν άστεγοι, απλώς μάλλον η κουλτούρα του κοιμάμαι-όπου-βρω-όποτε-με-βολέψει (που να τρέχουν στο μέσο της ημέρας πίσω στο ξενοδοχείο για σιέστα) είναι βίωμα γι αυτούς. Τι καλύτερο λοιπόν, από ένα αναπαυτικό κρεβατάκι (τουλάχιστον περισσότερο από το πληκτρολόγιο/μαξιλάρι) μόλις με 10 λίρες Τουρκίας για 1,5 ώρα στην καρδιά της Πόλης. Δεν είχαν και το φόβο των ποντικιών, αν μη τι άλλο.