τι είδε ο Γιαπωνέζος (στον ύπνο του)

Μου είχαν μιλήσει φίλοι που επισκέφτηκαν τη Χώρα των Χρυσανθέμων, για ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο που λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Για τους πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ, όπως είναι γνωστοί, οι οποίοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά και αδυνατώντας να καλύψουν το υπέρογκο ποσό, ακόμα κι ενός μικρού διαμερίσματος στο Τόκυο, κοιμούνται μπροστά στις οθόνες των δημόσιων υπολογιστών. Οι ως επί το πλείστον νεαροί Ασιάτες, με κίνδυνο να καταπιούν το ποντίκι καθώς ροχαλίζουν ή να τους χτυπήσει το ρεύμα από τα σαλάκια που κυλάνε από τα ροζ χειλάκια τους, βρίσκουν εκεί μια ζεστή φωλίτσα.

 

Τις περασμένες που έκανα κρουαζιέρα στο Βόσπορο, αντίκρισα μια εικόνα που μου έφερε στο μυαλό όλα τα παραπάνω. Μια ομάδα 5-6 Ασιατών (δε γνωρίζω αν ήταν όντως Γιαπωνέζοι), επιβιβάστηκε στο βαπούρ κι εκεί που ήμουν σίγουρος πως με το σαλπάρισμα θα βγάλουν τις χάι τεκ φωτογραφικές τους για τρελά φλας, αυτοί ξάπλωσαν στα καναπεδάκια του άδειου σαλονιού και χωρίς να ενδιαφέρονται για τις ομορφιές που παρέλαυναν μπροστά από τα μάτια μας, το έριξαν στον ύπνο! Δε νομίζω ότι ήταν άστεγοι, απλώς μάλλον η κουλτούρα του κοιμάμαι-όπου-βρω-όποτε-με-βολέψει (που να τρέχουν στο μέσο της ημέρας πίσω στο ξενοδοχείο για σιέστα) είναι βίωμα γι αυτούς. Τι καλύτερο λοιπόν, από ένα αναπαυτικό κρεβατάκι (τουλάχιστον περισσότερο από το πληκτρολόγιο/μαξιλάρι) μόλις με 10 λίρες Τουρκίας για 1,5 ώρα στην καρδιά της Πόλης. Δεν είχαν και το φόβο των ποντικιών, αν μη τι άλλο.

6 comments:

Vam33 said...

Δεν το περίμενα.Ποιο χύμα στο θέμα του ύπνου μου έκαναν πάντα οι Ευρωπαίοι.Τα φαινόμενα τελικά απατούν

Angelis said...

δεν ξέρω αν τα συνδύασα σωστά, αλλά όταν τους άκουσα να ροχαλίζουν, αυτό μου ήρθε στο μυαλό:)

grigoris said...

είναι παλιό φαινόμενο. έχω δεί γιαπωνέζους να κοιμούνται με ένα ποτηρι σαγκρία μπροστά τους στη Σεβίλλη, μέσα σε μαγαζί με καστανιέτες και φλαμέγκο. Να φωνάζουν και να τσιρίζουν οι σπανιόλες να χτυπιούνται με χέρια και με πόδια οι σπανιόλοι, κιθάρες και δάκτυλα να πέρνουν φωτιά και αυτοί να ροχαλίζουν. Τουλάχιστον έδω τους νανουρίζει η λάγνα η ανατολή.

ΠανΚαπ said...

Αγνοούσα τους πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ. Γνώριζα όμως ένα παρόμοιο φαινόμενο στην Silicon Valley στην Καλιφόρνια, όπου σκληρά εργαζόμενοι στη βιομηχανία της πληροφορικής (όχι όμως πρωτοκλασάτοι και καλοπληρωμένοι), μη δυνάμενοι να καλύψουν το πανάκριβο νοίκι τους, επιβιβάζονταν σε αστικό λεωφορείο που έκανε μεγάλο κυκλικό δρομολόγιο χωρίς αφετηρία και τέρμα και διανυκτέρευαν εκεί. Αφημένοι στην αγκαλιά του Μορφέα περιδιάβαιναν την πόλη και περίμεναν την επόμενη μέρα για να επιστρέψουν στην δουλειά.
Μου φαίνεται περίεργο που δεν έδειξαν ενδιαφέρον «οι Γιαπωνέζοι» για τις ομορφιές του Βόσπορου. Έχω διαπιστώσει στον εαυτό μου ότι όσο κουρασμένος και να είμαι ο Βόσπορος είναι εξόχως διεγερτικός ακόμα και επαναλαμβανόμενος.
Γρηγόρη
Ότι είναι παλιό φαινόμενο αυτό στο Βόσπορο το ξέρουμε. Το έχουμε ξαναδεί και με μη γιαπωνέζους. Μήπως όμως δεν ήταν η λάγνα ανατολή που τους νανούριζε; Μήπως, λέω, είχε προηγηθεί καμία κραιπάλη με ρακί ή έστω με Σακέ;

captan grigoris bosp(l)oritis said...

θέλω να πιώ ολο τον Βόσπορο
αλλάζουνε εντός μου
τα σύνορα του κόσμου
..........................

ΠανΚαπ said...

Για σου καρντάση Γρηγόρη, θαλασσόλυκε, που έχεις φάει τις θάλασσες με την κουτάλα. Σε τρέμει ο Βόσπορος, όταν σε συλλογιέται.

Related Posts with Thumbnails