Η νύφη θα το έσκαγε

Το ημερολόγιο έδειξε επιτέλους Τετάρτη 24 Νοέμβρη. Έφτασε η Μεγάλη Μέρα. Σηκώθηκα απτο κρεβάτι αργούτσικα, έκανα ντουζάκι, ήπια 2 γουλιές (τουρκικού για να μην ξεχνιόμαστε) καφέ και τότε ήταν που με έπιασε εκείνο το καταραμένο άγχος. Πού θα πάω, ποιόν θα δω, θα δω δηλαδή και κανέναν ή θα τα πιούμε μόνοι μας με τη Σταυριανή στην μπάρα, περιμένοντας να εμφανιστεί κάποιος καλεσμένος; Σκέφτηκα, μέχρι και να μην εμφανιστώ! Δε λες καλά που η Πηνελόπη γελώντας γάργαρα μου θύμισε την Χολιγουντιανή ταινία του τίτλου, με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερτς και μου άλλαξε τη διάθεση; Άντε μωρέ, ας πάω κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Έφτασα στις 17:55 ακριβώς. Το στρες εξαφανίστηκε από τις πρώτες κιόλας αγκαλιές. Αγκαλιές και φιλιά με ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου, αν και αυτοί είχαν το αβαντάζ να ξέρουν (σχεδόν) τα πάντα για τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.

Τα λοκούμια γλύκαναν τα στόματα, η κανελάδα (τυχεροί αυτοί που την πρόλαβαν ζεστή) τα γλυκοπίκρανε όσο χρειαζόταν, οι τσικουδιές άρχισαν να τα μουδιάζουν μεθυστικά. Έφερε κι ο Λιάκος το ναργιλάκο του για ρουφηξιές εκ περιτροπής. 

 

 

Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε αγαπητοί μου φίλοι! Πώς να το κάνουμε βρε παιδί μου; Ήταν μεγάλη η τιμή που μού κάνατε! Κι ας έκλεισα ένα κανονικό 8ωρο για να περιμένω τους αργοπορημένους. Κι ας τσαλαπάτησα τα παπουτσάκια μου. Χαλάλι σας βρε παλιόπαιδα!