από την Αθήνα έρχομαι

Είχα να πάω στην Αθήνα πολύ πολύ καιρό. Τελευταία φορά ήταν τον περασμένο Φλεβάρη για την τελετή απονομής των βραβείων Best Post Awards. Εννιά ολόκληροι μήνες δεν είναι και λίγοι, ειδικά για κάποιον που αγαπάει τη συγκεκριμένη Βαλκανική πρωτεύουσα παθιασμένα. Ναι-ναι, πολλοί θα με κράξουν "άι βρε χωριάτη που μας έγινες και Αθηναίος, ξεχνάς το χωριό σου, την αγαπάς και παθιασμένα!". Αμέ, τους απαντώ εγώ. Επειδή ακριβώς, κάποιος που γεννιέται στα Κουδούνια, πηγαίνει γυμνάσιο στο Φωτολίβος, λύκειο στη Δράμα, πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη, Εράσμους στο Ντελφτ, πρακτική στην Ιστάνμπουλ, μεταπτυχιακό και δουλειά στην Αθήνα, συγνώμη κιόλας, καταλαβαίνει τι του πάει και τι τον απωθεί. Κι εμένα μου πάει η κοσμοσυρροή εσωτερικών και εξωτερικών μεταναστών, τα 24 ώρες ανοιχτά περίπτερα, οι Κυριακάτικες εφημερίδες από το απόγευμα του Σαββάτου και δε με αποδιοργανώνουν (πλήρως) τα σπασμένα πεζοδρόμια, οι σωροί των σκουπιδιών, οι (συνεχείς) απεργίες. Άρα μου πάει η Αθήνα.

Να ξέρατε με πόση προσμονή προσγειώθηκα στο ΕλΒελ! Κι αμέσως άρχισα να ζω το Μύθο μου στη γενέτειρα της Δημοκρατίας. Όπως κάθε φορά, ξεκίνησα να συναντώ αγαπημένους μου ανθρώπους, να γνωρίζω πολλούς πολλούς καινούργιους και με το που με ρωτούσαν πώς είναι η ζωή στην Πόλη, άρχιζα να τους αραδιάζω τα ενδιαφέροντα πράματα που γίνονται Εδώ, παίνευα την απίστευτη δυναμική Της, ίσως και να τα φούσκωνα λιγάκι εδώ που τα λέμε. Πολύ γρήγορα όμως, κατάλαβα ότι δε με παίρνει. Πως ακούγεται μάλλον προκλητικό να μιλάω χαζοχαρούμενα σε ανθρώπους που αγκομαχούν. Και για να εξηγούμαστε, ούτε η δική μου ζωή (επαγγελματική / προσωπική), ούτε του μέσου Πολίτη δεν είναι σίγουρη. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Το πρόσημο ΟΜΩΣ είναι θετικό. Όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο, τόσο για το τομάρι μας, όσο και για την ίδια την Πόλη. Άλλωστε, ο μέσος Τούρκος έχει ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσει το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα.

Εκεί που με πήρε τελείως από κάτω, ήταν όταν άρχισα να βλέπω με τα μάτια μου όλα αυτά  που διάβαζα αυτούς τους μήνες για την αποθράσυνση των ναρκοεμπόρων, για τα ανοίκιαστα μαγαζιά στις πρώην λουσάτες γειτονιές, την αβεβαιότητα των περισσότερων μην χάσουν τη δουλειά τους, τις αδικαιολόγητες αυξήσεις στις τιμές των περισσότερων προϊόντων και υπηρεσιών, χωρίς  αντίστοιχη αναβάθμισή τους. Έλπιζα ότι ήταν οι καταστροφολογικές Κασσάνδρες που έκαναν την τρίχα τριχιά. Αμ δε! Η Αθήνα πράγματι (όπως και η υπόλοιπη χώρα), δεν ήταν αυτή που ήξερα. Η απογοήτευση στα μάτια των περισσότερων φίλων, γνωστών, αγνώστων δεν είναι ένας Μύθος δυστυχώς, είναι πραγματικότητα.

Θα μου πείτε, τίποτα θετικό δεν είδες στην Αθήνα; Η απάντηση είναι ότι είδα. Είδα να ξεπροβάλλουν  - πιο πολύ για έναν ευσεβή πόθο πρόκειται βέβαια - νέες λύσεις μέσα από την ΚΡΙΣΗ (ίσως και λόγω αυτής), για κακοφορμισμένα προβλήματα, επαναδραστηριοποίηση των νέων στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, συγκρότηση ομάδων που δε μένουν μόνο στα λόγια, αλλά προχωρούν σε πράξεις. Θα ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά δυστυχώς μου τελείωσαν τα καλά, να με συγχωράτε.

Κι όλα αυτά, μου προκαλούν στενοχώρια. Ακόμα και αυστηρώς εγωκεντρικά να το δω το ζήτημα, που μάλλον δεν είναι εφικτό, με τους περισσότερους φίλους και την οικογένεια μου να ζει στην Ελλάδα και όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς (δε μιλάω για τραπεζικούς) που άφησα πίσω, με κάνουν, ακόμα κι αν δεν σκεφτόμουν να επιστρέψω στο προσεχές μέλλον, να έχω ένα επιπλέον αντί-κίνητρο να μην το κάνω.

Δε σας βάζω καμιά φωτογραφία από το ταξίδι μου. Μακάρι αυτό να ξενερώσει τους περισσότερους από σας και να μη διαβάσετε τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Όσο λιγότεροι, τόσο το καλύτερο. Θα ήθελα να με συνδέετε μόνο με νερόβραστες νεραϊδοιστορίες από την Πόλη. Αρκετά έχει μαυρίσει το συκώτι σας με αυτά που βλέπετε και ζείτε καθημερινά. Απλώς, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου. Από το επόμενο ποστ, θα επανέλθω στην πέρα βρέχει θεματολογία του μπλογκ. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την πάπια όλοι μαζί, μπας και την παλέψουμε. Τι λέτε;