Ραμαζάνι και μαλακό πιντέ

Βρισκόμαστε στα μέσα του Ραμαζανιού και η νηστεία στην Πόλη καλά κρατεί. Εεε καλά, τρόπος του λέγειν δηλαδή, μιας και αρκετός κόσμος μαζί κι εμείς, δεν μπορούμε  να χαλιναγωγήσουμε τις ποταπές μας λιγούρες, οπότε το ολοήμερο τσιμπούσι συνεχίζεται ακάθεκτο. Ίσως μάλλον και επαυξημένο, μιας και αυτόν το μήνα υπάρχουν κάποιες παραδοσιακές νοστιμιές που δεν τις βρίσκεις εύκολα τους υπόλοιπους. Μιλάω για το πιντέ του Ραμαζανιού, που θυμίζει αρκετά τη δική μας λαγάνα της Καθαράς Δευτέρας, μόνο που αυτό είναι συνήθως πιο λεπτό και ίσως πιο ευλύγιστο.

 

Δεν μπορεί να λείπει από το τραπέζι ούτε στο ιφτάρ, ούτε στο γεύμα πριν την Ανατολή του ηλίου, όπου τρως για να σε κρατήσει τις επόμενες πολλές πολλές πολλές δύσκολες ώρες που ακολουθούν. Κοστίζει 1,5 λίρα, λιγότερο δηλαδή από 75 σεντς του Ευρώ και τα παίρνεις με τις αγκαλιές. Υπολόγισε ένα πιντέ ανά δύο άτομα περίπου, αλλά βάλε 5-6 μούλικα στη φαμίλια, γιαγιάδες, παππούδες, θείες, γείτονες και θα καταλάβεις ότι χρειάζεσαι ένα τριαξονικό να τα κουβαλήσεις! Για εμάς που δεν είμαστε και καμιά οικογένεια Χωραφά κι επίσης άπιστοι και τρώμε ολημερίς τον αγλέορα, το πιντέ αποτελεί πιο πολύ ένα στέιτμεντ γευσιγνωσίας, γι' αυτό μας αρκεί μόλις ένα την ημέρα. 

Όποτε μας πιάνουν οι αϋπνίες (πολύ συχνά δηλαδή), το αγοράζουμε φρέσκο και ζεστό το ξημέρωμα - γύρω στις 3 το πρωί - από το αγαπημένο μας στέκι, το Καρντεσλέρ Πιντετζισί στο ισόγειο του Φιρούζαγα Τζαμί, μπερδεύοντας τους γείτονες που αναρωτιούνται, τελικά μήπως τα παιδιά σκέφτονται να το γυρίσουν στο Ισλάμ; Το επόμενο καταμεσήμερο όμως, μυρίζουν τα κοψίδια και τις πίτες από την κουζίνα μας και προσγειώνονται στην πραγματικότητα. Άσε δε που τα μισά μας σκουπίδια είναι μπουκάλες του κρασιού. Και κάτι τέτοιες στιγμές, είναι σαν να ακούω τη μάνα μου:  

- Δεκαπενταύγουστος ξημερώνει κι εσύ μπριζόλες μου ζητάς! Μου θες και Παράδεισο μετά!

- Άσε μας ρε μάνα με τους Παραδείσους σου!