Το Πάσχα όπως και να το κάνουμε έχει άλλη χάρη. Είναι τα έθιμα της Μεγαλοβδομάδας που χτυπάνε καμπανάκια αναμνήσεων, είναι που ο καιρός ανοίγει ανοίγοντας την όρεξη για τσάρκες, είναι και το μήνυμα της Ανάστασης που παίρνει διαφορετικές για τον καθένα ερμηνείες. Τι σας λένε τα αυγά μας; Τα έβαψαν η Ιπέκ και η Σταυριανή με...μεταξωτές γραβάτες!
Τα τελευταία χρόνια έκανα Ανάσταση στην Αγία Τριάδα του Τάξιμ και στην Ευαγγελίστρια στο Ντολάπντερε, φέτος είπαμε να απομακρυνθούμε λιγάκι από τα γνωστά. Ξεψαχνίζοντας την Απογευματινή για το πρόγραμμα των εκκλησιών της Πόλης, επέλεξα την Αγία Κυριακή στο Κουμκαπί. Τι το 'θελα όμως Παναγίτσα μου; Τα γκαβά μου δεν είδανε σωστά! Το χειρότερο δεν ήταν ότι θα πήγαινα μόνος μου...τότε ας χτυπούσα την ξερή κεφάλα μου στη διπλαμπαρωμένη πόρτα! Πήρα στο λαιμό μου και κάποιους αναγνώστες και τους έστειλα στα ρημάδια!! Ντέπυ και Αντώνη μου πολύ στενοχωρέθηκα για την ταλαιπωρία που υποστήκατε. Πάλι καλά που ως ατσίδα η Ντέπυ με πήρε τηλέφωνο και με ενημέρωσε να μην κουβαληθούμε άδικα κι εμείς, δέκα ακόμα νοματαίοι! Με τα τελέφωνα και τα ψαξίματα η ώρα έφτασε 23.20 κι εμείς μόλις που βγαίναμε απ'το σπίτι. Άσε που ξεχάσαμε τ' αυγά, άσε που ο ταξιτζής δεν ήξερε την τύφλα του, ειδικά τους Αγίους Θεοδώρους της Βλάγκας, φτάσαμε ιδρωμένοι τη στιγμή που άρχισε να μοιράζεται το Άγιο Φως!
Αλλά, τι λαμπάδα είχα δε με ρωτήσατε. Χειροποίητη παρακαλώ, δώρο της Όλγας Χ., αγαπητής αναγνώστριας του μπλογκ.
Πάνω οι μασκότ του μπλογκ το Σοφάκι κι ο Χρηστάρας, κάτω μια αναμνηστική στο προαύλιο της εκκλησιάς.
Αντί για μαγειρίτσα μετά, πήγαμε στο Άκσαραϊ για σπέσιαλ σουπίτσα από αρνίσιο λαιμό, κοκκινιστή με πιπέρια, πάπρικες και σκόρδο μια οκά!! Είναι τούρμπο με τόση κάψα και σπάει και η προβατίλα!
Το πιο κοντινό σε Πασχαλιάτικο οβελία που μπόρεσα να σκεφτώ για ανήμερα, ήταν το Μπουριάν Κεμπάπ στο Καντινλάρ Παζαρί. Ο Σερέφ χρόνια τώρα ταΐζει από τον Ερντογάν μέχρι ποπ τραγουδίστριες. Στα δεξιά η Ντέπυ με τον Αντώνη, που επιτέλους γνωριστήκαμε κι ελπίζω με το περντέ πιλάβ να τους τούμπαρα λιγάκι για το φιάσκο της προηγούμενης νύχτας.
Σας εύχομαι Χρόνια Πολλά μέσα από την ψυχή μου, να μου είστε καλά. Γράψτε κι εσείς πως τα περάσατε. Σουβλίσατε ή ψήσατε; Τα τσουρέκια πέτυχαν; Χριστός Ανέστη!
4 comments:
Χρηστός ΑνέστηΑγγελή καί τού χρόνου μέ υγεία.Θά ψάξω τώρα στο γκοογκλε γιά τό κούμκαπι όπως καί τό πάρκο τού γιλντίζ καί ολά τά μέρη πού γράφεις οτι βρίσκεσαι,Θέλω νάμαι κατατοπισμένη όταν ξανάρθω στήν Πόλη καί νά ξέρω πού νά παω καί πως.Οί αναρτήσεις σου μέ βοηθάνε πολύ σαυτό.Γράφεις γιά τήν Αγία Τριάδα στό Ταξιμ καί θυμήθηκα στό τελευταίο τα ξείδι στήν Πολη λίγο πρίν τήν αναχώρηση τού λεωφορείου είχαμεπάει στήν λειτουργίακαί στεναχωριώμουν πού επρεπε νά φύγουμε καί θά έμεναν πολύ λίγοι μέσα.Ελπιζω καί εύχομαι τίς ημέρες τουΠάσχα καί τήν Ανάσταση νά ήταν φουλαριστή η εκλησία.Τσουρέκια δέν αποφασίζω νά κάνω γιατί μού φαίνονται δύσκολα,τά κουλουράκια πού έφτιαξα όμως ήταν πετυχημένα.Σέ εύχομαι ότι επιθυμεις καί Χρόνια Πολλά με αγάπη.
Ax Αγγελή μου, γιατί μπρε γιαβρί μου ανακατώνεσαι σε δουλειές που δεν ξέρεις! Ντιπ σαλόζης είσαι; Μ΄αρέσει
που διάβασες και Απογευματινή για να 'σαι σίγουρος... Δεν το 'χεις με τις εκκλησίες, άλλα διαβάζεις, αλλά καταλαβαίνεις... Για τα ζητήματα αυτά εμένα θα παίρνεις κι ας είμαι μακριά...Το αρκαντάσι σου από την Ίμβρο με πολλές ευχές και πολλή αγάπη...
Να που το μπλογκ, από τον τίτλο του ακόμα, θεολογεί και φιλοσόφει. Διότι χωρίς ανθρώπους τι νόημα θα είχε η Ανάσταση και για ποιον θα γινόταν; Και ναι μεν, το μήνυμα της Ανάστασης μπορεί να παίρνει διαφορετικές για τον καθένα ερμηνείες, αλλά στο βάθος είναι ίδιο για όλους.
Τα συγχαρητήρια στις Ιπέκ και Σταυριανή για τις μεταξωτές γραβάτες! Ελπίζω να αποτυπώσατε και να μας δείξετε την τεχνική που χρησιμοποίησαν.
Αντί να φάτε σούπα τούρμπο, η σεφ της παρέας θα μπορούσε να είχε επιμεληθεί μαγειρίτσα σε ταπεράκι για να κάνετε μίνι μεταναστάσιμο πικνίκ στην αυλή της εκκλησίας. Έχεις αποδείξει ότι παίρνεις άριστα και στα πικνίκ.
Σκέψου και να μη ξεψάχνιζες την Απογευματινή δηλαδή.
Για του χρόνου θα σου πρότεινα Ανάσταση σε κάποια Βοσπορινή ενορία και επιτάφιο οπωσδήποτε στο νεκροταφείο του Σισλί.
Για πασχαλινό γεύμα, όντως το Μπουριάν Κεμπάπ είναι η καλύτερη επιλογή, αν και δεν με συναρπάζουν τα ψητά σφαχτάρια κρεμασμένα από τσιγκέλια. Επίσης η έλλειψη αλκοόλ είναι τυραννικά αισθητή σε τέτοια συγκυρία. Το «Σπίτι της Λωξάντρας» αν και μακριούτσικα είναι μια καλή περίπτωση για ψητό αρνί.
Χρόνια πολλά και καλό ταξίδι
Υ.Γ. Θα σε παρακολουθήσουμε και στο άλλο μπλογκ, αλλά όπου και να πας σαν την Πόλη δεν θα είναι, «Μακάριοι οι οφθαλμοί οι μη ειδότες Αμερικήν».
Αγγελή οι τίτλοι σου τα σπάνε όπως πάντα!Μέσα από τις περιπέτειες σου νιώθω και εγώ ότι είμαι στην Πόλη!Δεν μπορώ να σου πω ότι μου πέτυχε κάτι γιαυτί δεν μαγείρεψα αν και θα πρέπε να φτιάχνω έστω κάτι 17 χρονών γαιδούρα αλλά...ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με υγεία πάντα! 'κορί'
Post a Comment