εσείς πώς πέρασατε το καλοκαίρι του '12;

Εγώ κυρία, τα πέρασα πολύ πολύ ωραία αυτό το καλοκαίρι. Αν και η Μαμά μου (βλ. Ιστάνμπουλ) δε μ' άφησε να λείψω για πολύ από τα φουστάνια Της, και τα ωραία μου φαγιά τα έφαγα, και τα μουσεία μου τα επισκέφτηκα, και τις βουτιές μου τις έκανα. Πάντοτε κρατώντας τη μυτούλα μου όμως, είμαι και βουνίσιος, μην το ξεχνάτε αυτό καλέ κυρία. Το ταξιδάκι φέτος ξεκίνησε από την Αθηνούλα.  

Όσο ζούσα στην Ελλάδα, ποτέ δεν έτυχε να παρευρεθώ στην αλλαγή φρουράς των Ευζώνων του Παρλιαμέντου, ευκαιρία τώρα με μουσαφίρηδες από τα εξωτερικά, να μετρούμε αν όντως οι πιέτες στο πλισεδάκι είναι 400. Ως τα τώρα το έπαιρνα για συμβολισμό και μόνο. 

Μιλώντας για σύμβολα, έχετε πάει κυρία σε πιο όμορφο μουσείο από αυτό το Νέο της Ακρόπολης; Όλες οι Κόρες σφριγηλά κορμιά (από φάτσα βέβαια, λίγο αντρογυναίκες), ο Μοσχοφόρος σα ζωντανός, να θα κάνει και θα σου μιλήσει, τα ενημερωτικά βίντεο (και στο φουαγιέ και στον τελευταίο όροφο) εμπνευσμένα, οι Καρυάτιδες με κότσο περιτεχνότατο, Μετόπες και Ζωφόρος, σκαλισμένες με λεπτομέρεια που σε αφήνει άφωνο (ήθελα να γράψω "μαλάκα", αλλά θα μου μηδενίζατε την έκθεση κυρία, είστε και συντηρητικιά πανάθεμα σας). Η κλασική τέχνη μας άνοιξε την όρεξη και τσιμπήσαμε στο εστιατόριο του μουσείου. Φροντίζω δε, από την Δευτέρα Δημοτικού που με κυνήγησε ο κόκορας του παππού του Αγγελή και στην τρεχάλα απάνω έφαγα άσχημα τα γονατάκια μου, σε τακτά χρονικά διαστήματα να παίρνω την εκδίκηση μου. Ωραίος ήταν ο αλανιάρης με τις μακαρούνες, αλλά πριν τον μασήσω τον τυράννησα με βουτιές στην κρύα ντοματόσουπα, να μάθει αυτός άλλη φορά να τα βάζει με τον μάγκα του χωριού. Και μετά πήραμε το πλοίο...

Η Μύκονος κυρία είναι μια κούκλα! Να πάτε!

Το τί περιδρομιάσαμε, δεν περιγράφεται! Αλλά ας κάνω μια προσπάθεια, μπας και μου βάλετε καλύτερο βαθμό. Φάγαμε θάλασσα, τουτέστιν αχινό, που είναι ένα και το αυτό. Θάλασσα σε μορφή παχύρρευστη, πορτοκαλιά, στο Νικόλα στην Αγία Άννα της Παράγκας! Εκεί δοκιμάσαμε και τη Μόστρα, τη σπεσιαλιτέ του νησιού. Ο κιοφτές στο Μαεριό της Χώρας, είναι ο καλύτερος που έφαγα στη ζωή μου, αλήθεια! Το ριζότο με γαρίδες στην Ελιά φουλ στο ξύσμα, τύφλα να 'χουν οι τάρτες λεμονιού, γιάμμμμιιι!

 

Για όποιον έχει επισκεφτεί την Μύκονο και δεν του άρεσε για οποιονδήποτε λόγο, πάω πάσο. Γούστα είναι αυτά. Για τους υπόλοιπους όμως, που απλώς παίρνουν στα σοβαρά τις ζωντανές συνδέσεις του Star Channel από το Πάρανταϊς, μια δοκιμή θα σας πείσει. Οι ντόπιοι είναι χαμογελαστοί είτε αγοράζεις ένα νερό είτε πασμίνα Hermes, και αυτό κυρία λέγεται επαγγελματισμός. Η ανοχή στο διαφορετικό, ό,τι κι αν είναι αυτό, δεν ξέρω αν γίνεται μόνο για το κέρδος, που δεν το νομίζω, σου υπενθυμίζει ότι σκοπός των διακοπών είναι να χαλαρώσεις και να επιτρέψεις στο διπλανό σου να κάνει το ίδιο. Η ομορφιά των μονοπατιών που απ' τη μια μεριά λούζονται στο γαλαζοπράσινο Αιγαίο κι απ' την άλλη προφυλάσσονται με ξερολιθιές και φραγκοσταφυλιές είναι αναζωογονητική. Η Χώρα, με την πιο συμβατή στα ανθρώπινα μέτρα κλίμακα από όλα τα λιμάνια των Κυκλάδων, φρεσκοασβεστωμένη μέχρι το τελευταίο στηθαίο, απολαμβάνεται στο έπακρό της ακόμα και μονάχα καθισμένος σε ένα σκαλοπάτι. Προτεινόμενο πόστο: γωνία Ματογιάννι με Ενόπλων Δυνάμεων, απ' όπου περνά όλο το νησί πασαρέλα από μπροστά σου.

Και μετά είπαμε να αλλάξουμε νησί, τσουπ στη Σαντορίνη! Μακάρι να έλεγα τα ίδια και γι' αυτήν. Είχα να πάω 15 χρόνια. Θυμόμουν αχνά το δέος που τότε με πλημμύρισε όταν φτάναμε στον Αθηνιό, συμβατικό το πλοίο από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης (ήταν η Δημητρούλα μήπως;) μετά από 21 ώρες σε κατάστρωμα και εμπριμέ σαλονάκια και μας έπεφτε το σαγόνι από την απόκοσμα μαυριδερή καλντέρα!

Καμιά δεκαριά φιλμ 36άρια είχα γεμίσει τότε, να τραβάω κάθε γωνιά των Φηρών και της Οίας, μπας και χορτάσω την απέραντη ομορφιά των υπόσκαφων και την αγριάδα του ηφαιστείου. Ήθελα να δείξω στη μαμά και τον μπαμπά, ότι το χαρτζιλίκι για τις πρώτες διακοπές μόνος με φίλους, επενδύθηκε σωστά. Από τότε άλλαξαν πολλά, δεν έμενα στον Βόθωνας τώρα, αλλά στην κόψη του κρατήρα, δεν έτρεχα στα Κου και στα Ενίγκμα με τους καγκουροπορτιέρηδες, αλλά έψαχνα για καλό ψαράκι, μεσολάβησαν και κάποια ταξίδια και με κάνανε δύσκολο και ξινομούρη. Η βιτρίνα, και μιλάω για τη θέα δεν άλλαξε. Είναι ακόμα φανταστική.

Αυτό που άλλαξε τώρα ή εγώ τουλάχιστον άργησα να ανοίξω τα γκαβάδια μου ή τρίτον, πλέον δεν αντέχω ούτε υποψία κοροϊδέματος:

• Κυρά μου! Τι να το κάνω το μπουκάλι το άδειο; Να το φάω; Άμα πουλάς νερά, υποχρεούσαι να έχεις και κάδο! Τα παράπονα και τη μίρλα σου στο δήμαρχο, στον τουρίστα ξεσπάς υστερικιά;
• Μπορούμε σας παρακαλώ να καθίσουμε εδώ; (εννοώντας το διπλανό μπαλκονάκι του ίδιου καταστήματος). Όχι η απάντηση! Θα της πέσει ο κώλος να μου φέρει τον φραπέ 2 βήματα παραπέρα. Βέβαια, όταν έσκασε η πολεοδομία ή κάτι τέτοιο, τους κάνανε τεμενάδες, οι γλείφτες!
• Στο ναυλωμένο λεωφορειάκι (όχι ΚΤΕΛ!) το οποίο είχαμε προπληρώσει 11 ευρώ / άτομο για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο, μαζί με άλλους 20 νοματαίους, έπρεπε να υπομένουμε τα σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια του άξεστου αμόρφωτου οδηγού, ο οποίος βέβαιος για ότι μετέφερε αλλοδαπά ζώα, δεν έκλεισε το ρημάδι του σε όλη τη διαδρομή. 
• Να μιλήσω για τα περισσότερα μαγαζιά των Φηρών που τους έλλειπε κι από το στήσιμο και από τα προϊόντα στοιχειώδης καλαισθησία;
• Το αποκορύφωμα ήταν στο αεροδρόμιο, ήδη μπουχτισμένος απ' όλα και με τη μελαγχολία του τέλους των διακοπών,το τσόκαρο στα Duty Free! Όσο την άφηνα να κουτσομπολεύει με τις άλλες καρακάξες ήταν κουλ, όταν την ενόχλησα με μια ερώτηση που χρειαζόταν απλώς  μονολεκτική απάντηση, με κατακεραύνωσε με ματιά του θανάτου. Βοηθούσε βλέπετε κυρία και η γαλάζια σκιά με τη γραμμή του κορακιού. Κρατήθηκα κυρία αλήθεια και την έβρισα μόνο κόσμια. Όταν όμως ήρθε να μου ζητήσει αργότερα το λόγο στην ταράτσα, έναν σιχτίρ καφέ προσπάθησα ο άμοιρος κι εγώ να πιω και μου έκανε τον μορφασμό: σουφρώνω-την-σκατόφατσά-μου, δεν άντεξα καλέ κυρία! Την έχεσα πατόκορφα την σκρόφα! Μερικώς δικαιολογημένα, αλλά κυρίως αδίκως την στόλισα για όλην την κατάντια αυτού του υπέροχου νησιού. Για τις αρπαχτές, για τα τσιμεντένια μπουρδελάκια που έχτισαν παντού, για την αγένεια.

 

Για να είμαι δίκαιος όμως, βρήκαμε και πρόσχαρους ανθρώπους και χαμόγελα. Στην ταβέρνα της Κατίνας στο Αμμούδι, όπου φάγαμε απίθανη σκορπίνα στα κάρβουνα και ντοματοκεφτέδες & στο Ψαράκι στη Βλυχάδα, όπου ευχαριστηθήκαμε μύδια αχνιστά και μακαρονάδα με κωλοχτύπα. Ακόμα και στο τουριστάδικο Φανάρι στα Φηρά, φάγαμε νόστιμη λευκή μελιτζάνα και φάβα Σαντορινιά και ο εμφανώς μετανάστης σερβιτόρος, εξυπηρετικός όσο δεν παίρνει, έβγαλε ασπροπρόσωπο το νησί κι ας είχε γεννήθει ο ίδιος σε άλλη χώρα.

 

 

Για να τελειώνω κάπου εδώ κυρία, να βγω να παίξω και λιγάκι πριν φουντώσουν τα διαβάσματα, μπορεί τα σχολεία να ήτανε κλειστά όλο το καλοκαίρι, αλλά πολλά πράματα έμαθα στις διακοπές μου (και) φέτος. Σημασία δεν έχει να είσαι προικισμένος από τη φύση με ωραία πλούσια μαλλιά και να τα αφήνεις να ψειριάζουν, δυνατούς ώμους αλλά να καμπουριάζεις, κάτασπρα δόντια αλλά να κοιμάσαι χωρίς να τα βουρτσίζεις. Έξυπνος και πάντα χορτάτος θα είσαι όταν το νησί σου είναι κατάξερο, ανεμοδαρμένο, με παραλίες μια σταλιά, αλλά εσύ με σκληρή δουλειά, έξυπνο μάρκετινγκ, καλές υπηρεσίες και ανεκτικότητα στους φιλοξενούμενούς σου, που στο κάτω κάτω τα λεφτά τους θα σου δώσουν, πηγαίνεις μπροστά και αντέχεις στις δύσκολες και ανταγωνιστικές εποχές. Το απ' έξω από έξω μπέλα μπέλα κι από μέσα κατσιβέλα δεν περνάει πια, έτσι δεν είναι καλέ κυρία; Άντε και του χρόνου!