Αλεγκρία

Ένα από τα (πολλά) καλά της Πόλης είναι ότι εκεί που ξεκινάς για μια ακόμα ρουτινιάρα μέρα στη δουλειά, δεν είναι και πολύ παράξενο να πέσεις πάνω σε ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη, που έρχονται με δίψα τρομερή να ανακαλύψουν τη δική τους Ιστάνμπουλ, μετά από χρόνια πολλά που διάβαζαν ιστορίες, δοξασίες και θρύλους γι' αυτόν το μαγικό Τόπο. Κάπως έτσι γνώρισα κι εγώ τη Ρίκκι από το Λας Βέγκας, που ούτως ή άλλως είναι επαγγελματίας του φανταστικού, ούσα μέλος του διεθνώς φημισμένου Cirque du Soleil.

Δεν είναι το κορίτσι με τα ασημένια χούλα χουπ, ούτε πηδάει στο τραμπολίνο βγάζοντας φωτιές από το στόμα,  έχει την επιμέλεια των κοστουμιών του σόου. Το ένα έφερε το άλλο και το καλό και γενναιόδωρο Ρικκάκι (γίναμε κολλητοί, αλήθεια!) με προσκάλεσε στο σόου της περασμένης Πέμπτης. Λίγο έλειψε να φτάσω μετά το τέλος της παράστασης, μιας και είχε μια κίνηση διαολεμένη. Τι να επιλέξεις; Ταξί, τραμ, προαστιακούς ή μίνι μπους, στο τσακ πρόλαβα! Ντροπή να σου χαρίζουν εισιτήριο κοντά στα 80 ευρώ κι εσύ ο Ελληνάρας να κατηγορείς το τράφικ, τσκ, τσκ, τσκ...

Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, δεν ήξερα τι ακριβώς θα παρακολουθούσα. Αν και το όνομα το λέει ανοιχτά, ούτε μου πέρασε από το μυαλό ότι το θέαμα που θα 'βλεπα δεν θα μπορούσε να περιγραφεί πιο καθαρά και ξάστερα από τον όρο τσίρκο. Ένα τσίρκο όμως, χωρίς καθόλου ζώα, ελεφαντάκια  με τουτού να κάνουν πιρουέτες, λευκές τίγρεις να πηδούν μέσα από φλεγόμενα στεφάνια, ουρακοτάγκοι να κάνουν προστυχιές σε κοπελιές με κλος φουστάκια. Ωστόσο, παρόντες αστειότατοι κλόουν (όχι οι τρομαχτικοί που ξέρετε), αιωρούμενοι ακροβάτες, ευλύγιστα κορμιά και μουσική, μουσικοί και τραγούδι, πολύ τραγούδι! Συνεχώς ακούς όμορφες μελωδίες, με τους περφόρμερς να τραγουδούν λάιβ και η μουσική από ορχήστρα επί σκηνής, μια από αυτές είμαι σίγουρος ότι σας είναι οικεία.

Το γενικότερο παλιομοδίτικο στήσιμο του σόου, με τα νοσταλγικά σκετς των παλιάτσων και τα λύκρα κοστούμια, για τα οποία ποτέ δεν έκρυψα τον απύθμενο θαυμασμό μου από τη μια, το συναισθηματικό ζόρι που περνώ τελευταία λόγω τέλους εποχής (ημερολογιακής και όχι μόνο), είχαν ως αποτέλεσμα να βυθιστώ σε σκέψεις και αισθήματα. Κάθε τραγούδι και ανάμνηση, κάθε κωλοτούμπα και μετάνιωμα που μίλησα σκληρά όταν/εκεί που δεν έπρεπε, κάθε σπάσιμο της μέσης και πείσμα να φέρω πάλι τη ζωή στα μέτρα και τα θέλω μου.

Από την βαθιά ενδοσκόπηση που με διακτίνησε η Αλεγκρία - βρε καθάρματα, έμαθα ότι στην Ελλάδα τη λέγατε κοροϊδευτικά "Αλε ρ γία", αληθεύει; - με ανέσυρε η Ρίκκι μπάζοντάς μας στα παρασκήνια. Πρέπει να σας ενημερώσω ότι η φωτογράφηση κατά τη διάρκεια του σόου απαγορεύεται διά ροπάλου, το ίδιο και στο backstage, αλλά βλέπετε τελικά το μέσον είναι διεθνής πρακτική. Τα φτερά και τα πούπουλα πλέον σε κρεμάστρες, οι παπουτσάρες των γελωτοποιών πεταμένες καταγής, οι χρωματιστοί προβολείς σβηστοί αλλά να καίνε ακόμα, οι περούκες με τις πούλιες σε καλάθια απλύτων πάνω σε αχόρταγα πλυντήρια 

Και δώστου, το Ξωτικό της Αλεγκρίας - παρεμπιπτόντως η Ρίκκι είναι όντως εξωτική με Πορτογαλική, Χαβάιαν και Γερμανική καταγωγή - να μας δείχνει πού γαζώνει, πού μαντάρει, πού σχεδιάζει και τα ολοδικά της αξεσουάρ...για εκείνες τις ειδικές στιγμές:)

 

Κάτι που μας είπε και μου φάνηκε παράξενο αρχικά, είναι ότι οι καλλιτέχνες βάφονται μόνοι τους πριν την παράσταση, δεν έχουν μακιγιέρ. Η Ρίκκι και οι άλλοι παλιοί τους δείχνουν τον τρόπο με το που μπαίνουν στην ομάδα, και ενώ αρχικά τους παίρνει κανά δίωρο ακολουθώντας τις αναλυτικές οδηγίες των καταλόγων, σιγά σιγά γίνεται εύκολη η ρουτίνα.

   

Ανεβοκατεβαίνοντας τους ορόφους και μπαινοβγαίνοντας σε καμαρίνια, είδαμε τους αρτίστες που λίγο πριν είχαν λευκά βαμμένα πρόσωπα και χρυσόσκονη στα μπράτσα, να έχουν μεταμορφωθεί σε νεαρά παιδιά, με γλυκά χαμόγελα και ντροπαλές χειραψίες όταν μας σύστηνε η Ρίκκι. Τα μπράτσα βέβαια, και μετά το ντεμακιγιάζ παραμένουν μπράτσα! Γνωρίσαμε και τις δύο 19χρονες Μογγολίτσες που μας είχαν κουφάνει πριν με τα-λυγίζω-τη-μέση-μου-σαν-πλέιμομπιλ-και-στηρίζομαι-στον-σβέρκο-της φιλενάδας-μου-άμα-γουστάρω! Τις ρώτησα με ύφος επιστημονικό αν έχουν οστά στο σώμα τους κι αυτές απάντησαν αμήχανα ότι και κόκαλα έχουν και όλα τα υπόλοιπα εσωτερικά όργανα. Απορώ πως δεν τους πετάχτηκαν τα τζίτζιλα απ' το στόμα ακόμα με τόσα τσαλακώματα.

Συνεχίσαμε με θαλάμους για μασάζ, κέντρα ελέγχου και το εστιατόριο που σιτίζονται καλλιτέχνες και τεχνικοί. Οργάνωση μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Είμαι σίγουρος ότι την Ρίκκι θα την ξαναδώ κάπου/κάποτε κι ας μην ξέρει ούτε η ίδια που θα βρίσκεται σε έξι μήνες. Τις φορές που βρεθήκαμε εδώ στην Πόλη (θα την ξαναδώ για τελευταία φορά την ερχόμενη Κυριακή, πριν το τσίρκο μεταφερθεί σε άλλη πολιτεία) τα χνώτα μας έδειξαν να ταιριάζουν. Δεν είμαι εγώ τόσο χαριτωμένος, μάλλον συχνά μιλώ και άγαρμπα, ποτέ δεν το έκανε αυτό η γλυκομίλητη κοπέλα. Το θέμα είναι ότι και οι δυο μάλλον αναζητούμε ευκαιρίες να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα. Όσο κι αν απαιτεί κάποιες φορές να κάνουμε τα εναέρια κόλπα μας χωρίς κορδόνι ασφαλείας. Το ποθητό κέρδος αξίζει το ρίσκο. Αλεγκρίαααααα!