Θα 'ρθει μια μέρα που...

Το post και τις φωτογραφίες επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ. 

 

Το σώμα, το σώμα, το σώμα, το σώμα...Πόσο με συγκλονίζει η απρόβλεπτη αυτή δυναμική του. Πάνω στο χορό, στον πόνο, στην ένωσή του με κάποιο άλλο. Ποτέ όμως δεν το είχα δει τόσο ενεργό στην τραγωδία. Τελικά, ήταν τραγωδία, ή μια βίαιη επίδειξη της ομορφιάς του πρώτου;

Τι καλά που δεν είμαι κριτικός! Αν ήμουν, η προσέγγιση θα γινόταν με περισσότερη καχυποψία. Ευτυχώς, ο Προμηθέας της Πόλης, μακρυά από τέτοιους προβληματισμούς, στο μόνο που δεν μπόρεσε να αντισταθεί ήταν η επίδειξη δύναμης της φύσης. Η αυστηρή βροχή που έπαιξε αντί των ηθοποιών την Δευτέρα (26/7) της πρεμιέρας, μας έστειλε σαν τιμωρημένα σχολιαρόπαιδα στα σπίτια μας. Όμως, το ερωτικό ντουέτο Ρούμελι Χισάρ - καλοκαιρινής μπόρας, είχε σιωπηλά ικανοποιήσει την σκοτεινή πλευρά όσων αποφάσισαν ν’ αγνοήσουν τις καιρικές συνθήκες και να ρισκάρουν, πηγαίνοντας στο Κάστρο της Ρωμυλίας.

 

Αισχύλος, πέτρινες κερκίδες που έχτισαν οι εργάτες του πορθητή της Πόλης, ενώ απ’έξω ξέρεις ότι σε περιμένει μια θεότητα. Η Ιστάνμπουλ, ντυμένη με φορέματα υδάτινα και άκρως βίνταζ. Δυο μέρες μετά, θα μας δινόταν η τελευταία ευκαιρία να βιώσουμε όλα τα παραπάνω, αλλά και να δούμε τον Προμηθέα Δεσμώτη σε σκηνοθεσία του Θ. Τερζόπουλου. Θέατρο, μυθολογία, και Πόλη έγιναν ένα σώμα. Άλλους τους φυλάκισε, άλλους πάλι όχι.

 

Τούρκοι, Γερμανοί και Έλληνες υποκριτές έδωσαν μια παράσταση ασυνήθιστη, που θα μπορούσε για μερικούς να αποβεί και εθιστική. Ο Προμηθέας στις αλυσίδες εμφανίστηκε με τη μορφή του Τούρκου, εντυπωσιακά ηθοποιού, Yetkin Dinkiciler, ο οποίος σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της παράστασης έτριβε με κυκλικές κινήσεις το στομάχι του (να θυμίσω ότι αρπακτικά έτρωγαν τα σπλάχνα του αλτρουιστή Προμηθέα), ενώ διαλεγόταν με το χορό, τον οποίο και αποτελούσαν δώδεκα μαυροφορεμένοι άντρες. Ο πόνος, το αίσθημα της αδικίας, αλλά και η άρνηση του αλυσοδεμένου Θεού να υποκύψει σε συμπεριφορές δουλοπρέπειας και μεταμέλειας απέναντι στον Δία, ήταν τα συναισθήματα που κυριάρχησαν στο έργο, ενώ το ανθρώπινο σώμα άφησε τον λόγο να αποτελεί το δεύτερο κανάλι επικοινωνίας με το κοινό!

 

Δεν ξέρω τι σόι Δίες έχετε στο κεφάλι σας...Αλλά αν πραγματικά πιστέψετε ότι η «φωτιά» που προσφέρετε θα είναι για καλό, μην φοβηθείτε τις αλυσίδες και τα αρπακτικά. «Θα’ ρθει μια μέρα» (με αυτήν τη φράση έπεσε η αυλαία), που ένας ημίθεος του περιβάλλοντός σας, θα σταλεί για να σας σώσει...