Λίγο πριν χαράξει ο Αλλάχ τη μέρα, ένα τσακ πριν σφραγίσουν οι πιστοί μουσουλμάνοι το στόμα τους με το αόρατο σελοτέιπ, πρέπει να φάνε για να κρατηθούν στα πόδια τους μέχρι τη δύση του ηλίου. Δεν ξέρω πόσα ξυπνητήρια βάζουν οι γείτονες μου, εγώ πάντως θα έβαζα καμιά 10αριά, αν έπαιζε να χάσω το δυναμωτικό γεύμα και ψωμολυσσάξω ως το βράδυ. Έχει όμως και η ίδια η γειτονιά τους μηχανισμούς ασφαλείας της. Αναθέτει σε 1-2 φασαριόζους νεαρούς (συνήθως), το ύψιστο χρέος να σηκώνουν τη γειτονιά στο πόδι από τα μαύρα χαράματα, καθ' όλη τη διάρκεια του Ραμαζάν. Και χωρίς μάλιστα να μπορεί να παραπονεθεί κανείς!
Σας ανέβασα και πέρυσι βιντεάκι με τους νταβουλτζήδες, από το σπίτι στο Ταρλάμπασι. Η οπτική γωνία από το νέο σπίτι στο Φιρούζ Αγά είναι διαφορετική, μιας και από την πλευρά που περνάει "η κομπανία" το διαμέρισμα είναι ντεμί/υπόγειο - αχ, απ' τα ψηλά στα χαμηλά! Μιλάω δε για κομπανία, μιας και όπως θα δείτε, πέρα από τους κύριους πρωταγωνιστές της περφόρμανς, υπάρχει και μια κουστωδία από (ας με συγχωρήσουν, αλλά τους βρίσκω αργόσχολους) νέους, γέρους και παιδιά, που μοιάζουν να συνοδεύουν τη νύφη, από το πατρικό της στο δημαρχείο. Είναι κι αυτό το ύφος που έχουν βλέπετε, ότι επιτελούν θεόπνευστο έργο, κάτι που μου θυμίζει κάποιους συγχωριανούς μου, που συνόδευαν το παπά μας όταν αυτός άγιαζε τα σπίτια τα Θεοφάνια. Έψελναν μάλιστα και παράφωνα το "..σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός, η χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός". Εδώ, απλώς το σκηνικό είναι λίγο πιο αραμπέσκ.
Χαλάλι τους πάντως τους μπαγάσηδες. Κάτι τέτοιες "ασυνέχειες" και "παλαβωμάρες", με εκτροχιάζουν ευχάριστα από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα, όπου απλώς αναμένω να περάσει ο μήνας, η εποχή, μια ακόμα χρονιά. Με κρατούν σε εγρήγορση κι αυτό μ' αρέσει. Πού να είχαν και ζουρνάδες δηλαδή.
3 comments:
Τόσες φορές που βρέθηκα και είχε Ραμαζάνι στην Πόλη, μόνο μία φορά «μάλλον άκουσα» πρωί, τους νταβουλτζήδες στον ύπνο μου και έτσι δεν σφράγισα ποτέ το στόμα μου με το αόρατο σελοτέιπ. Δεν τους άκουσα ποτέ ούτε και την εσπέρα, αλλά έσπευδα να κάνω ιφτάρ βλέποντας τους άλλους.
Τυχαία την πρώτη φορά που κάναμε ιφτάρ, ήταν εποχή που γινόταν στις 7 το απόγευμα και έτσι μας δημιουργήθηκε ο «βλάχικος» συνειρμός εφτάρι – ιφτάρι.
Είχα την τύχη μια φορά ερχόμενος στην Ελλάδα να ακούσω το κανόνι, άμα τη αφήξει μου στο τελωνείο. Μέχρι να συνειδητοποιήσω περί τίνος πρόκειται, οι υπάλληλοι είχαν αποσυρθεί για εσπερινό ντερλίκωμα και γω έφαγα καθυστέρηση μιας ώρας.
Πάντως, ως γνήσιος πανηγυρτζής, συμφωνώ ότι θάπρεπε να χει και ζουρνάδες.
Εσύ μπορεί να τους βρίσκεις αργόσχολους, αλλά αφού σε εκτροχιάζουν ευχάριστα να ξέρεις ότι και για τον εαυτό τους κάνουν τουλάχιστον κάτι που ξεκουράζει την ψυχούλα τους. Μακάρι να «ψέλνανε» και κανένα μελωδικό μακάμι.
Οι συγχωριανοί σου, που συνόδευαν το παπά σας τα Θεοφάνια δεν ξέρω αν είχαν ύφος και αν αυτό οφείλονταν σε ευσέβεια, σε φαρισαϊσμό ή σε λοξές ματιές στο μπακιρένιο δοχείο του αγιασμού και τα κέρματα που περιείχε. Σίγουρα όμως δεν έψελναν το "..σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός, και χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός", αυτό το λένε ως κάλαντο τα παιδάκια, (μάλλον ήσουν ντροπαλός τότε και δεν καλάντιζες). Όλοι ξέρουν εκείνες τις μέρες να ψέλνουν και συνήθως καθόλου παράφωνα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου.. ".
Ως επανόρθωση σε προτρέπω να δώσεις γενναιόδωρο μπαχτσίσι στους αραμπέσκ ταραξίες της γειτονιάς σου, όταν πατροπαράδοτα θα σε επισκεφθούν για να απαιτήσουν το δικαίωμα τους στο τέλος του ραμαζανιού.
Τόσες φορές που βρέθηκα και είχε Ραμαζάνι στην Πόλη μόνο μία φορά «μάλλον άκουσα» πρωί, τους νταβουλτζήδες στον ύπνο μου και έτσι δεν σφράγισα ποτέ το στόμα μου με το αόρατο σελοτέιπ. Δεν τους άκουσα ποτέ ούτε και την εσπέρα, αλλά έσπευδα να κάνω ιφτάρ βλέποντας τους άλλους.
Τυχαία την πρώτη φορά που κάναμε ιφτάρ, ήταν εποχή που γινόταν στις 7 το απόγευμα και έτσι μας δημιουργήθηκε ο «βλάχικος» συνειρμός εφτάρι – ιφτάρι.
Είχα την τύχη μια φορά ερχόμενος στην Ελλάδα να ακούσω το κανόνι, άμα τη αφήξει μου στο τελωνείο. Μέχρι να συνειδητοποιήσω περί τίνος πρόκειται, οι υπάλληλοι είχαν αποσυρθεί για εσπερινό ντερλίκωμα και γω έφαγα καθυστέρηση μιας ώρας.
Πάντως , ως γνήσιος πανηγυρτζής, συμφωνώ ότι θάπρεπε να χει και ζουρνάδες.
Εσύ μπορεί να τους βρίσκεις αργόσχολους, αλλά αφού σε εκτροχιάζουν ευχάριστα να ξέρεις ότι και για τον εαυτό τους κάνουν τουλάχιστον κάτι που ξεκουράζει την ψυχούλα τους. Μακάρι να «ψέλνανε» και κανένα μελωδικό μακάμι.
Οι συγχωριανοί σου, που συνόδευαν το παπά σας τα Θεοφάνια δεν ξέρω αν είχαν ύφος και αν αυτό οφείλονταν σε ευσέβεια, σε φαρισαϊσμό ή σε λοξές ματιές στο μπακιρένιο δοχείο του αγιασμού και τα κέρματα που περιείχε. Σίγουρα όμως δεν έψελναν το "σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός..", αυτό το λένε ως κάλαντο τα παιδάκια, (μάλλον ήσουν ντροπαλός τότε και δεν καλάντιζες). Όλοι ξέρουν εκείνες τις μέρες να ψέλνουν και συνήθως καθόλου παράφωνα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου.. ".
Ως επανόρθωση σε προτρέπω να δώσεις γενναιόδωρο μπαχτσίσι στους αραμπέσκ ταραξίες της γειτονιάς σου, όταν πατροπαράδοτα θα σε επισκεφθούν για να απαιτήσουν το δικαίωμα τους στο τέλος του ραμαζανιού.
Όπως πάντα, τα σχόλια που αφήνεις ΠανΚαπάκο μου, είναι πιο ενδιαφέροντα από τα ίδια τα ποστς.
Σκέφτομαι να ακολουθήσω (με ένα twist βέβαια) τη συμβουλή σου και να τους ψάλω το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε.. " όταν θα μου ζητήσουν την "αμοιβή" για το θείο χρέος τους.
Αν και άλλες χρονιές (όταν έμενα στο Μπεσίκτας για παράδειγμα), δεν περίμεναν το Σεκέρ Μπαϊραμί (στο τέλος του Ραμαζανιού), αλλά ήθελαν και έναντι!
Post a Comment