φθινοπωρινή ενδοσκόπηση

Το μπλογκ ξεκίνησε για πλάκα. Ναι ξεκίνησε για πλάκα, αλλά και λίγο υστερόβουλα:) Γιατί μπορεί να αγαπώ την Πόλη, θα μπορούσα βέβαια, να κρατήσω την αγάπη αυτή μόνο για μένα.

Κάθε φορά όμως, που κάποιος φίλος (ή φίλος του) Την επισκεπτόταν, αναλάμβανα την αγγαρεία να τον κατατοπίσω. Να του δώσω tips για το φαγητό, τα χαμάμ, τα μπαράκια και τα καλλιτεχνικά δρώμενα Της. Εεε, δε γινόταν αυτή η κατάσταση άλλο! Ξανά και ξανά τα ίδια, μια αγχωμένη σύνοψη της χαοτικής μητρόπολης σε 3 σελίδες, καί την Πόλη αδικούσε καί εμένα κούραζε.

"Γιατί να μην αρχίσω να καταγράφω ότι βλέπω, ότι τρώω και πίνω, όποιον cool τύπο γνωρίζω, τις μουσικές Της και τις μυρωδιές Της, σε μια βάση δεδομένων;" σκέφτηκα! Κι αποδείχτηκε μια από τις πιο ώριμες σκέψεις που έκανα ποτέ στη ζωή μου, που ομολογώ ότι δεν φημίζεται κι από μεγάλη ωριμότητα.

Στην αρχή με διάβαζαν οι φίλοι μετά από παραινέσεις, γλειψίματα και απειλές. Σιγά σιγά, ήρθαν κι άλλοι. Και κάποιοι ακόμα, που άκουσαν σε ένα πηγαδάκι για τον τρελό που άφησε τα πάντα για τα κάλλη της Ιστάνμπουλ. Που απαρνήθηκε το γαλάζιο του ελληνικού ουρανού για την ομίχλη Της. Άλλοι, τυχαία google-άροντας ξεβράστηκαν στις όχθες του μπλογκόνησου και ευτυχώς γλυκάθηκαν από τα φρούτα και τα μπαχαρικά που βρήκαν εκεί και κόλλησαν.

Πόσο πολύ χαίρομαι κάθε φορά που λαμβάνω ένα κόμεντ ή μέιλ σας. Είτε για να με ρωτήσετε κάτι, είτε για να προσθέσετε μια δική σας εμπειρία, άλλες φορές να επικροτήσετε κι άλλες να διαφωνήσετε (αυτά να τα κόψετε σιγά σιγά, ακούτε;) με τις ξερολιάσεις μου.

Και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι είμαι ετερόφωτος. Ναι, δεν έχω δική μου λάμψη. Εσείς μάλλον το ξέρατε από την αρχή, εγώ άργησα να το καταλάβω. Η αλήθεια του μπλογκ πηγάζει από την ίδια την Πόλη και μόνο από Αυτήν!

Κάποιοι λέει, επικοινωνούν με τα πνεύματα των πεθαμένων, άλλοι με τα ζώα. Στη δική μου περίπτωση η Κακούργα με υπνωτίζει και μέσα από το μικρό μου στοματάκι βγαίνει το ρέψιμο του μουστακαλή ταξιτζή, το τσιτωμένο στομαχάκι μου φουσκώνει σαν τον τεράστιο σκεμπέ του μανάβη, του βοσπόρου οι άνεμοι παίρνουν το καστόρινο παλτό μου, όπως και τις μούσλιμ-σικ καμπαρντίνες των γειτονισσών, στα γόνατα μου εμφανίζονται στα καλά καθούμενα γρατζουνιές, κάθε φορά που τα παιδάκια του μαχαλά τρων τα γόνατα τους στο ποδόσφαιρο.

Όλα τα παραπάνω μπορεί να μην υφίστανται. Να τα βλέπω μόνο εγώ. Το πιο πιθανό μάλιστα, είναι να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Στο σύμπαν της Πόλης. Αν έχετε όρεξη ακολουθείστε με. Άστε όμως τον τρελό στην τρέλα του. Ή καλύτερα στην τρέλα Της..