το μυστήριο του χαμένου καρπουζιού

Το post επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ. Με αυτήν την ιστορία μυστηρίου εγκαινιάζεται η νέα κατηγορία αναρτήσεων "Σταυριανιστάν", που θα αποτελεί το προσωπικό της μπουντουάρ στο Angelis and the Istanbul. Ήδη στα συρτάρια του, μπορείτε να ψαχουλέψετε τα κραγιόν και τις πούδρες που φόρεσε κατά καιρούς. Αααα, και το ψαλιδάκι που γυρίζει τις βλεφαρίδες της.

 

1 πρωινό σαν όλα τ’άλλα φαινόταν κι αυτό. Ξύπνημα στις 2 μμ, ο ίδιος καφές μέχρι τις 7, και γύρω στις 8 σπαγγέτι με σκόρδο και βασιλικό, τα μακαρόνια των φτωχών, αλλά και των τυχοδιωκτών τώρα τελευταία μαθαίνω. Το καλοκαίρι στο Ταρλάμπασι είχε αυτήν ακριβώς τη γεύση και για τους 2.

Κάπου μεταξύ 5-10 μμ, θα έβγαινε, θα φορούσε το ειδικά αγορασμένο φόρεμα για τα καθημερινά ψώνια στο γραφικό μπακάλικο του Τσαΐλάκ σοκάκ, αφού πρώτα βεβαιωνόταν ότι το ημίγυμνο ρεμάλι με το οποίο συγκατοικεί δεν θέλει γαριδάκια. Αφού έβγαινε πια στο δρόμο, θα προσπερνούσε τον ύποπτο τύπο που υποτίθεται ότι έχει εργαστήριο με χαντρόματα, αλλά είναι σίγουρη ότι είναι έμπορος ναρκωτικών, και θα βρισκόταν μπροστά από 1 λόφο με ηλιοσπορόφλουδα που με τους κόπους 1 ολόκληρου απογεύματος θα είχαν δημιουργήσει οι κοκέτες του σοκακιού! Στέκεται στο κατώφλι. 1 εξεταστική ματιά αυτές, 10 αυτή!

Στη συνέχεια ο μυτζηθρίλος, αλλά ευγενέστατος κυρ-μπακάλης, θα ίσιωνε το παπιόν του - αν είχε - για να δεχτεί την ξένη πελάτισσα με τα πιο επίσημα τούρκικά του, πιστεύοντας μέσα του βαθειά ότι μιλάει αγγλικά, ή τέλοσπάντων 1 ξένη γλώσσα.1 πακέτο τσιγάρα, γαριδάκια και σόδες με γεύση φράουλα, ντομάτες, κρεμμύδια, μαΐντανός και φυσικά 1 τεράστιο καρπούζι, έμπειρα χουφτιασμένο από τα χεράκια του. «Αχ, μα είναι βαριά τα ψώνια, θα σας στείλω εγώ το καρπούζι με το παιδί τoυ γείτονα! ». «Μα όχι κυρ-μπακάλη δε χρειάζεται», «Μα σας παρακαλώ», επέμεινε εκείνος.

Περίμεναν με τον συγκάτοικο όλο το βράδυ να έρθει το καρπούζι. Ξημέρωσε, αλλά ούτε 1 καρπούζι έξω απ’την πόρτα. Πέρασαν 2 ολόκληρες μέρες, κι ακόμα να εμφανιστεί. Πριν τους σκοτώσει η αγωνία, αποφάσισαν να πάει ξανά εκείνη στον κυρ-μπακάλη, τον άνθρωπο που το είδε τελευταία φορά. «ΔΕΝ ΗΡΘΕ;!!!», ρώτησε έντρομα εκείνος, ξεχνώντας να μιλήσει στα ξένα αυτή τη φορά. Κάλεσε το τσιράκι για να το ανακρίνει, «Πού είναι το καρπούζι ουλάν;», πλέον μιλούσε καθαρά τούρκικα. «Μα το παρέδωσα», είπε ξεψυχισμένα το τσιράκι. Η ξένη όμως επέμεινε ότι δεν το ξαναείδε από κείνη τη μέρα. «Μα το παρέλαβε 1 άλλη κυρία», κλαίγοντας σχεδόν το τσιράκι. «Μα πώς είναι δυνατόν», είπε με πληγωμένο εγωισμό η ξένη. «Είμαι η μόνη γυναίκα του σπιτιού, να πάρει!»

Το μυστήριο του χαμένου καρπουζιού δεν άργησε να λυθεί, χάρη στις εύστοχες ερωτήσεις της τετραπέρατης ξένης. Το τσιράκι είχε παραδώσει τον πολυπόθητο καρπό σε λάθος χέρια. Μόλις λίγες μέρες πριν, στο ισόγειο διαμέρισμα του κτιρίου των ηρώων είχε εγκατασταθεί μια 10000μελής οικογένεια Ιρανών. Την ημέρα της αγοράς του καρπουζιού, το τσιράκι χτύπησε τη λάθος πόρτα κι οι Ιρανοί γείτονες δέχτηκαν το ξαφνικό καρπούζι που τους δόθηκε από 1 άγνωστο και χωρίς περιττές απορίες.

Για σκεφτείτε το... Χτυπάνε 1 μέρα την πόρτα σας, κι 1 άγνωστος σας δίνει 1 καρπούζι. Και καλά, αυτός μπορεί να είναι τσιράκι και να έχει κάνει λάθος στον όροφο, ΕΣΕΙΣ;

Ας μη κοροϊδευόμαστε... Δεν υπάρχει θεός που να χαρίζει καρπούζια στο Ταρλάμπασι!
Εκεί, όλα είναι αποτέλεσμα κάποιου μοιραίου λάθους...