σιγά μη γλιτώναμε το χιόνι

Φέτος δεν μας έκανε κρύα. Ούτε συνεχείς βροχές σαν άλλοτε, ούτε και χιόνι όπως ρίχνει 2-3 φορές κάθε χειμώνα. Προχτές μόνο μας επισκέφτηκε ο χιονιάς, κομμάτι αργούτσικα σα να το θυμήθηκε κι αυτός.

Όσοι ακολουθείτε το μπλογκ από παλιά, ξέρετε ότι μου τη δίνει το χιόνι. Δε μ΄αρέσει βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε;

Κάτι ψευτοέριχνε απ' το πρωί της Τρίτης, το βράδυ το πύκνωσε, αλλά ακόμα αναιμικές ήταν οι καημένες οι νιφάδες. Πάλι καλά που πριν πέσω για ύπνο (4 με 5 τα ξημερώματα) κοίταξα από το παράθυρο της κουζίνας και μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι το είχε στρώσει. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή άλλωστε στην Καντριλέρ Γιοκουσού, πέρα από τον καημένο τον οδοκαθαριστή που μάζευε σύρματα θαμμένα στο χιόνι, για να το πατήσει.

Ελπίζω αύριο το χιόνι να αποτελεί μόνο μια (ενοχλητική) ανάμνηση, κρύο ας συνεχίσει να κάνει, δε με πειράζει τόσο πολύ. Πού θα πάει όμως;  Τα ψωμιά του του έφαγε ο φετινός χειμώνας, καιρός να μας αδειάζει τη γωνιά.