να τις πω αλά πολίτα;

Οι αγκινάρες μ' αρέσουν πολύ. Η αλλόκοτη θωριά τους με τα πράσινα φύλλα σε στυλ πανκ-ανανά, το απαλό εσωτερικό τους χνούδι, τα καπελάκια των καθαρισμένων που μοιάζουν με διαστημικά μανιτάρια, η μπιμπικιασμένη επιδερμίδα τους σαν πετσί που "κοτοπουλιάζει" από το κρύο (ή από το φόβο), η ινώδης υφή τους όταν μαγειρεμένες πλέον, τις σκίζεις με τα δόντια σου. Κακά τα ψέμματα, έχει μια ιδιαιτερότητα τούτος ο καρπός που δικαιολογημένα ίσως να ξενίζει κάποιους από σας. 

Θυμάστε τις προάλλες το ιμάμ μπαϊλντί; Χτες, η γκλάβα του Ουμούτ κατέβασε μια άλλη παραδοσιακή συνταγο-ιδέα: αγκινάρες λαδερές. Βλέπετε εδώ στην Πόλη, δεν τις λένε αλά Πολίτα, αφού θα επρόκειτο μάλλον για πλεονασμό. Τις αγοράσαμε φρέσκες (με πιστοποιητικό γέννησης Σμυρναίικο), έτοιμες καθαρισμένες τρεις-τρεις μέσα σε πλαστικό κεσεδάκι. Ποιός κάθεται να καθαρίσει τη σήμερον ημέρα;

Ως γνωστόν, οι ρημάδες μαυρίζουν πολύ εύκολα αν εκτεθούν στον αέρα και αυτό που τις προφυλάσσει είναι ένα ένα καλό τρίψιμο με λεμόνι και μετά βουτιά σ' ένα κατσαρόλι με νερό.

Ακολουθεί βράσιμο καρότων και πατατών. Ψιλοκόψιμο κρεμμυδιού, ο αρακάς που απαιτεί η συνταγή στην περίπτωσή μας ήταν κονσέρβα σε γυάλινο βαζάκι.

Κι ήρθε η ώρα για "το μύρο", που θα μετουσίωνε τα σκόρπια ζαρζαβατικά σε φαγητάκι του Αλλάχ (Βούδα, Κούδα, Lady Gaga, Ιησού, προσθέστε ότι σας κάνει κλικ). Αχχχ, αυτό το ελαιόλαδο, που  μου λείπει τόσο εδώ στην Πόλη! Αφενός, (σχεδόν) σε όλα τα εστιατόρια δεν χρησιμοποιούν παρά μόνο ηλιέλαιο, ενώ αν θες να αγοράσεις ελαιόλαδο από το σούπερ μάρκετ, ένα λίτρο εξαιρετικού παρθένου κοστίζει τουλάχιστον 20-25 λίρες (δηλαδή 10-12 ευρώ, σε σχέση με 6-7 που κάνει αντίστοιχα στην Ελλάδα). Ήθελα να ξέρω, όλοι εσείς που ζείτε στην Πόλη, πώς αντιμετωπίζεται αυτό το ζήτημα; Μήπως τζάμπα το παίζω έξυπνος ότι τα ξέρω όλα και μου διαφεύγει ένα καλό ελαιόλαδο σε νορμάλ τιμές; Κοιτάξτε για παράδειγμα, το μπουκάλι-βιολί του Κομιλί (παινεύεται ότι ιστορικά κατάγεται από το χωριό Κώμη της Λέσβου). Μάλιστα η φωτό το κολακεύει, μιας και στην πραγματικότητα χρώμα, άρωμα και πυκνότητα είναι απογοητευτικά - και πολύ του είναι τα 5 ευρώ που κοστίζει το λίτρο!  Τέλος πάντων, κάτι ψήνεται αυτές τις ημέρες - περιμένουμε πακέτο από την πατρίδα, μπορεί να κάνουμε Ανάσταση λίγο πιο νωρίς εφέτος:)

Χτυπάει λοιπόν ο Ουμούτ λάδι με λεμόνι και περιχύνει τις αγκινάρες που ήδη βρίσκονται στην κατσαρόλα, παραφορτωμένες με τα μπιζού τους σας Ρωμαίισες κυρίες, πριν τη βόλτα τους στην μπαρόκ Οδό του Πέραν.

Το τσουκάλι στρογγυλοκάθεται απάνω στη φωτιά γύρω στα τρία τέταρτα και όταν επιτέλους φτάνει η Ώρα της Κρίσης ή πιο σωστά της Ηδονής, κάνω ένα.μμμμμμμμμμ!! αγελαδίσιο, άλλο πράμα! Τί νόστιμες που ήταν, περιέργως πως ξέχασα και τον νταλκά μου με το λάδι! Κι ο άνηθος, αχ αυτός ο άνηθος, δεν είναι μόνο για μόστρα ξέρετε. Κάθε θηλυκό αλά Πολίτα άλλωστε, έχει πάντοτε κοντά της τη δαντελένια της βεντάλια.