ένας μυαλωμένος πασχαλινός οβελίας

Μια, δυο, τρεις, δεκαπέντε, αφού εμπεδώσαμε το ότι ο Χριστός όντως Ανέστη και κάναμε το απαραίτητο σοσιαλάιζινγκ με τους υπόλοιπους Ελλαδίτες και Ρωμιούς, μας έπιασε μια ξαφνική πείνα! Μαγειρίτσα δεν θέλαμε, να μας λείπει το βύσσινο και γι' αυτό κινήσαμε για ένα από τα πατσατζίδικα της ψαραγοράς του Πέραν.

Αφού ξετσοφλιάσαμε και καταβροχθίσαμε το, από την εκκλησία σπασμένο, κόκκινο αυγό,

συνεχίσαμε με ένα ορεκτικό που θα έκανε τα σάλια του Χάνιμπαλ Λέκτερ να τρέχουν: βραστό μυαλό!

Το αρναούτ τζιερί ήταν διαφορετικό από αυτό που περίμενα αλλά ζουμερό και νόστιμο.

Το κοκορέτσι από την άλλη, αν και σερβιρισμένο σε ροδέλες όπως στην Ελλάδα και φωτογενές,  δεν ήταν ιδιαίτερα γευστικό. Τελικά, την τραβάει τη συκωταριά του το άτιμο. 

Το έδεσμα όμως που όλοι απολαύσαμε μέχρι τελευταίου πετσιού, ήταν το ψητό κεφαλάκι. Χωρίς να θέλω να σας αναγουλιάσω, οφείλω να δώσω κάποιες φρικιαστικές μάλλον λεπτομέρειες ανατομίας. Το ψητό μυαλουδάκι ήταν λουκούμι, η αφράτη γλώσσα μιλούσε φαρσί τη διάλεκτο της νοστιμιάς, ενώ το τραγανό μάτι του αρνιού ήταν σωστό γλειφιτζούρι.

Την πατώσαμε για τα καλά όπως βλέπετε. Βέβαια, σε όλους έλειπε το τραπέζι της Ανάστασης, εκείνο που θυμόμαστε από τα μικράτα μας. Καί για τις γεύσεις που απλώνονταν πάνω του καί για τους αγαπημένους ανθρώπους που ακολουθώντας ηλικιακή ιεραρχία κάθονταν γύρω του. Κανείς δεν είπε τίποτα όμως για να μην μελαγχολήσει και τους υπόλοιπους. Απλώς στριφογύρισε στη γλώσσα του μια φορά ακόμα το κρατσανιστό ματάκι. 

Εσείς τι φάγατε το βράδυ της Λαμπρής και ανήμερα του Πάσχα; Και κυρίως με ποιούς;