Τη γιαγιάκα μου την Χρυσάνθη - τη γυναίκα του παππού του Αγγελή - τη θυμάμαι με πολλή αγάπη. Συχνά αναπολώ την κοντούλικη κοψιά της, τα μάλλινα ζακετάκια με το απαραίτητο καθαρό μαντηλάκι στο τσεπάκι και το καλοκουρεμένο νεανικό καρεδάκι της. Και πιο πολύ, τότε που επέστρεφα στο χωριό, φοιτητής από τη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, πήγαινα "κάτω" (ζούσαν σ' ένα μικρό σπιτάκι δίπλα μας) και την τραβούσα να έρθει "επάνω" για να κουτσομπολέψουμε! Πόσο της άρεσε να μαθαίνει τα νέα του κόσμου - διεθνή ή της γειτονιάς - τα οποία φουσκώνοντάς τα, τα ανακύκλωνε στις φιλενάδες της, με την απαραίτητη εμπιστευτικότητα φυσικά. Κάθε φορά λοιπόν, απαντούσε με την ίδια γλυκιά ειρωνεία, στην όλο λαχτάρα πρόσκλησή μου:
- Έλα ρε γιαγιά επάνω, μήπως σε διακόπτω από καμιά δουλειά;
- Ναι, ναι! Πολλές δουλειές έχω, μαλλιά ανοίγω!, το οποίο είχε τις ρίζες του στα χρόνια που κούρευαν τα πρόβατα και αφού άπλωναν το μαλλί σε πανιά για να λιαστεί, το άνοιγαν τούφες τούφες να αφρατέψει.
Η αποπάνω φωτό όμως, δεν είναι τραβηγμένη στα Κουδούνια Δράμας. Είναι απ' το πίσω μέρος του Φιρούζαγα τζαμί, δυο λεπτά από το σπίτι μας. Μια θείτσα με φουστάρα και μαντήλα, έπιασε δουλειά για τα καλά την περασμένη Κυριακή. Κι όλα αυτά να σας θυμίσω, σε μια γειτονιά της Πόλης, χωρίς υπερβολή, ανάλογη του Κολωνακίου. Είναι σαν να λέμε ότι μια κυρία έχει απλώσει το αγνό παρθένο μαλλί στο πλαϊνό παρκάκι του Αγίου Διονυσίου, επί της Σκουφά. Τα πάντα όλα είναι πιθανά σ' αυτήν την Πόλη. Γι' αυτό Την αγαπάμε κιόλας.
5 comments:
Αααχαχαχαχα, θεά η γιαγιά! Μα τι θα τι κάνει τόσο μαλλί;
Τέλειο να ανοίγεις το μαλλί, όχι δυό τόνους σε κομμωτήριο της Σκουφά, αλλά δίπλα από τον Αγιο Διονύσιο. Απλά τέλειο! Είναι για όλους τελικά η Πόλη, κρατά τις παραδόσεις, αυτό φαίνεται και από την τουρκική επέλαση των tv-σήριαλ.
El μου,
όλα αυτά τα πουλεβαράκι που βλέπουμε να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, με τι νομίζεις ότι πλέκονται; Χεεχεχε
Mary Ka,
Σφύριξε μου, αν με πάρει το μάτι σου σε κανένα τουρκικό!
Αγγελή μου, το να "ανοίγεις μαλλί" λέγεται επίσης και "ξάνεις μαλλί" με το σχετικό εργαλείο (κάτι σαν ξύλινη τρίαινα). Αυτό το κάνουμε με μια συχνότητα κάθε δυο χρόνια, ας πούμε, στο μαλλί με το οποίο έχουμε ήδη γεμίσει τα μαξιλάρια και τα παπλώματα του σπιτιού. Μετά, βέβαια, τα ξαναφτιάχνεις απ' την αρχή. Μπορεί να δει κανείς την εργασία να γίνεται σήμερα ζωντανά σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς "Fatmagül'ün suçu ne?". Πρόκειται για μια οικογένεια που έχει έλθει πρόσφατα από την επαρχία και έχει εγκατασταθεί στην ασιατική πλευρά. Εκεί δείχνει ακριβώς ότι όλη η οικογένεια ασχολείται με αυτή τη δουλειά. Είναι μια τυπική δουλειά του νοικοκυριού.
:-)
τι μου θύμισες τώρα...!
πέρα απ το ξάσιμο του μαλλιού και άλλες δουλειές που έκανε η γιαγιάκα μου!!!
Είναι ακριβώς όπως το λες, την Πόλη την αγαπάει κανείς γιατί είναι απρόβλεπτη και γεμάτη αντιθέσεις...!
Δυο φορές έχω πάει, και ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ξαναβρεθώ εκεί....
Post a Comment