Καλό Φθινόπωρο!

Πριν ξεκινήσει η νέα Πολική (κατά το σχολική) χρονιά, σας οφείλω κάποιες εξηγήσεις για την (δικαιολογημένη) απουσία μου. Ας το κάνουμε όμως σαν φωτορομάντζο, τι λέτε; Ενσταντανέ και λεζάντα:

Ατατούρκ Χαβαλιμάνι - Αερολιμένας Ελ. Βελ. και φραπεδιά ρεμβάζοντας το βράχο από το νέο "κουλ" σποτ της Αθήνας. Αναμονή για Παν και Τζένη, βουρ για Πειραιά!

 

Σέριφος των "και καλά" 72 παραλιών, που βέβαια μόνο καμιά δεκαριά μπορείς να προσεγγίσεις με συμβατικό όχημα. Πέρασαν καναδυό μέρες να καταλάβω γιατί τις κουβάλησαν όλες αυτές τις τζιπούρες τους στους κατσικόδρομους, δεν το έκαναν μονάχα για πουλμούρ τελικά. Όπως και να 'χει, ευτυχώς δεν έχει φωνή ο καημένος ο φοίνικας να σας διηγηθεί τα ηλιοκαμένα ευτράπελα που είδε.

Αλλαγή σκηνικού στην Αντίπαρο με ψυχοβγαλτικές ποδηλατάδες και νατουρέλ καταδύσεις. Ψάθα παλιομοδίτικη που με την πρώτη αγκωνιά γίνεται παρτάλι (λίγο πιο ανθεκτική η πλαστική), πετσέτα από την αγορά του Καντίκιοϊ. Μπόνους: Άρλεκιν με τίτλο "Έρωτας στην Χαβάη", αξίας 1 ευρώ, ευφυής ανακάλυψη της Λενιώς.

Μετάβαση στην Ξάνθη, σε μια από τις πιο όμορφες και ζωντανές πόλεις της Ελλάδας, για παιχνίδια με το βαφτιστήρι μου. Ένας ανώνυμος μπέμπης, που μετά τη βουτιά στην κολυμπήθρα απέκτησε πια όνομα, να μας ζήσεις Παναγιώτη μου! Ελπίζω τα χρυσά γυαλιά του νονού σου να σφηνωθούν στη μνήμη σου μέχρι να καταφέρουμε να ξανανταμώσουμε. Έξυπνος είσαι και μάλλον θα το κατάλαβες ήδη πως δεν κουβαλάει και πολύ περισσότερη ωριμότητα από αυτήν των 9 μηνών σου. 

 

Ήρθε κι η ώρα για το ετήσιο προσκύνημα στην αγιασμένη Τούζλα της Καβάλας. Η ιερότητα φυσικά δεν έγκειται στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και του ομώνυμου πανηγυριού, αλλά στα καλοκαίρια της νιότης, στην κρυστάλλινη θάλασσα που σύμφωνα με τις επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις της μάνας μου "μέχρι προχθές ήταν τζάμι-καθαρή, σήμερα μόνο ανακατώθηκε να πάρει ο κόρακας",  στο σπιτάκι που έφτιαξε με τα χέρια του ο μπαμπάς. Η πρώτη βροχή, της πρώτης ημέρας του Φθινοπώρου, λειτουργεί ως φυσικό ξυπνητήρι από το μεσημεριανό υπνάκο, σκέτη απόλαυση οι εκκωφαντικές βροντές. Κρατώντας του τη σκάλα, κόβει ο πατερούλης το κλαδί της γερασμένης φλαμουριάς, κόβεται μαζί και η παλιά πραγματικότητα που είχε και λίγο ψέμα εδώ που τα λέμε. Όλα είναι πλέον διαφορετικά, ήρθαμε ακόμα πιο κοντά. Μαμά-μπαμπά να το ξέρετε: σας έχω πάντα μέσα μου.

Επιστροφή στη Μεγάλη Μάνα, Αυτήν που με ξαναγέννησε, επιστροφή και στη ζαλιστική ρουτίνα Της. Καιρός ν' αρχίσουμε να τα ξαναλέμε κι εμείς μέσα απ' αυτό το μαραφέτι. Για πείτε μου κι εσείς με τη σειρά σας, πώς τα περάσατε πουλάκια μου το καλοκαίρι; Ξελαμπικάρατε όσο θέλατε; Χαίρομαι που σας ξαναβρήκα!