Η φύση είναι κάτι μαγικό, κάτι όμορφο και ντελικάτο, συχνά δε, κάτι πανίσχυρο που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Δεν καταλαβαίνει τίποτα σου λέω! Αν αφεθεί κάτι στη μονόδρομη και μανιασμένη της πορεία, το έχει πάρει η μπάλα, ούτε ξέρει από πού του ήρθε! Κάτι τέτοια σκεφτόμουν σήμερα που ξανά μανά ανέβαινα τις ανηφόρες του Βεφά και έβλεπα τα στοιχειωμένα σπίτια, όπου η βλάστηση έχει επιβληθεί στην ανθρώπινη επέμβαση.
Ποιός να ξέρει τι οικογενειακά δράματα, τι δεξιώσεις γάμων, τι εορτασμούς για το αξίωμα που ανέλαβε ο πατέρας από την Υψηλή Πύλη, διαδραματίστηκαν στο αρχοντικό στο νούμερο εννιά; Και τώρα η βαριά σιδερένια είσοδος μισοκρύβεται από τον ξερακιανό ιστό, αφήνοντας τα φαντάσματα να κάνουν τις παλαβωμάρες τους εντός.
Απ' έξω τώρα, ρίξε 2 περαστικούς κι ένα κατακόκκινο αμάξι κι αμέσως αποκτά ζωή και κίνηση.
Με τέτοιες εικόνες και πάνω απ' όλα σκέψεις σε πλημμυρίζει μια βόλτα έξω από την πεπατημένη στην Πόλη. Και μετά σου λέει ο άλλος, φοβάται μη χαθεί. Μα να χαθείς είναι ο σκοπός
άνθρωπέ μου! Πόσες ζωές περάσανε και χάθηκαν σε τούτο το κατώφλι, κι
εσύ μου ιχνηλατείς με το GPS; Τσκ, τσκ, τσκ, ντροπή!
2 comments:
Υπέροχο. Ιδιαίτερα το τελευταίο σχόλιο
τέλειο.
τάφος κεκονιαμένος.
σκοτεινός και μυστηριώδης.
αμφιβάλλω αν τα φαντάσματα χορεύουν ταγκό.
θα προτιμούσα να στριφογυρίσουνε σαν ξεπεσμένοι δερβίσηδες μέσα σε ντουμάνια μυρωδάτου καπνού, και να λικνίζονται σαν παλιά ξεκούρδιστα εκκρεμή που έχουν χάσει εδω και πολύ καιρό τον χρόνο, χωρίς ρυθμό, απλά και νωχελικά.
Όσο για το ξερακιανό ιστό, έχω την εντύπωση ότι ξεπηδά από την διακόσμηση της μαρκίζας του δεύτερου ορόφου, που είχε προνοήσει να φιλοτεχνήσει ο μερακλής σχεδιαστής, όντας ακόμα στη ζωή.
Σ’ ευχαριστώ Αγγελή για τις ωραίες γωνίες της Πόλης που μοιράζεσαι μαζί μας
Post a Comment